Evadne - The Shortest Way (CD)

melodic death doom metal, Solitude Productions, Solitude Productions
$8.00
Цена в баллах: 800 баллов
SP. 057-12 x
В наличии
+
Второй альбом испанских музыкантов словно заново представляет слушателям группу, полностью раскрыв талант и мастерство его создателей. На этот раз Evadne выдаёт безупречный во всех отношениях альбом в стиле death doom metal. Магически притягательный, жёсткий, но при этом мелодичный материал альбома способен удовлетворить самый взыскательный вкус любителя современного death doom metal. Разнообразие использованных гитар, от мощных атмосферных рифов и акустических вставок до чувственных партий соло, при удачном сочетании плотного гроула с чистым мужским вокалом – всё это умело подчёркнуто выверенным звуком, что, в конечном счёте, способно сделать «The Shortest Way» одним из лучших альбомов 2012 года. Сведение и мастеринг произведены именитым звукорежиссёром и музыкантом Даном Сванё, чей голос также можно услышать на одном из треков альбома. Прекрасно оформленный 12-тистраничный буклет отпечатан на серебряной бумаге, что делает издание замечательным подарком истинным меломанам.

Треклист:
1 No Place For Hope 6:32
2 Dreams In Monochrome 7:49
3 This Complete Solitude 9:08
4 One Last Dress For One Last Journey 8:21
5 All I Will Leave Behind 10:54
6 The Wanderer 4:26
7 Further Away The Light 8:02
8 Gloomy Garden 9:27

Артист:
Evadne
Страна артиста:
Spain
Год альбома:
2012
Название:
The Shortest Way
Стиль:
melodic death doom metal
Формат:
Compact Disk
Тип:
CD
Упаковка:
Jewel Case
Лейбл:
Solitude Productions
Кат. номер:
SP. 057-12
Год издания:
2017
Штрих-код:
4627080611184
Страна-производитель:
Russia
Review
Pitchline Zine
7.5/10
25.05.2012

Sí lo sé, algunos de los asiduos a Pitchline se estará preguntando ahora mismo al leer estas líneas “¿pero no habían hecho ya una reseña de este disco estos tíos?”. Pues sí, existe ya una reseña de lo último de estos valencianos, pero aprovechando que The Shortest Way ha sido lanzado oficialmente a través de Solitude Productions tras el fichaje de la banda en este sello, pues lo “re-reseñamos”.

Y aunque siempre está bien tener varios puntos de vista y opiniones acerca de un trabajo como éste, mi conclusión no está tan alejada de la que Fekalot expuso en su día. Haciendo un poco de hincapié en la banda, Evadne creo que no necesitan carta de presentación a estas alturas, siendo uno de los grupos que más se han dado a conocer en los últimos años con la llegada de la obra que tenemos hoy aquí presentes una vez más, y habiendo compartido escenario con bandas como Moonspell, Swallow The Sun o Helevorn y en festivales como el conocido Madrid Is The Dark Fest.

Teniendo a sus espaldas su primer trabajo en larga duración del 2007 titulado The 13th Condition, un disco bien elaborado y con bastante aceptación, estaba claro que se podía mejorar lo expuesto anteriormente. Evadne eran conscientes de ello, y es por ello que se han esmerado lo suficiente como para que su The Shortest Way supere con creces a su predecesor, en base a un sonido mucho más efectivo a través de unos riffs contundentes marca de la casa de Swallow The Sun y derivados junto con pequeñas melodías que le dan más sentido a la música que pretenden transmitirnos, de modo que encontraremos desde momentos de pura rabia hasta encontronazos por las esquinas con la melancolía y la tristeza aderezadas con voces limpias como en Dreams In Monochrome.

No sólo se puede percibir una evolución positiva en la banda por sus composiciones, también tiene que ver la mano de nada menos que Dan Swanö en la grabación y masterización de The Shortest Way, de modo que tenemos presente un trabajo con un sonido sólido que pone a Evadne a la altura de las bandas de Doom/Death fuera de nuestras fronteras, un sonido más “profesional” podría decirse, añadiendo además de una ilustración a manos de Robert Hoyem, ilustrador de algunas obras de bandas como Helevorn, Kampfar, Galar o los franceses Remembrance.

Como ya venía diciendo, haber tenido tan de cerca a bandas como Swallow The Sun y Novembers Doom ha servido para que Evadne haya tomado nota para The Shortest Way, pues la influencia y el peso de estos grupos se hace mucho más notorio aquí, sobre todo en lo que respecta a las partes más duras del disco, donde podemos ser testigos de riffs bastante pesados entremezclados con las melodías recalcadas párrafos atrás, algo que se puede apreciar en, por ejemplo, This Complete Solitude.

Si bien The Shortest Way se antoja incluso más accesible que The 13th Condition, es bien cierto que no es un trabajo que entre a la primera, y que en algunos momentos pierde algo de fuelle, sobre todo al final del disco. Un poco de metraje menos e incluso algún tema fuera habría hecho que el disco ganara incluso más puntos de los que se merece.

Un buen ejemplo de evolución en una banda de nuestras tierras, una clara muestra de que, con esfuerzo, tiempo y dedicación, se puede proyectar algo con la suficiente calidad como para considerarse tanto dentro como fuera de nuestras fronteras. Si el Doom/Death es lo tuyo, The Shortest Way también lo será.

Author: Soulkiller
Review
Ave Noctum
6/10
17.05.2012

Grey and greyer. That’s a description of the Katatonian cover sleeve of Spanish band Evadne’s second album release, and with track titles like “Dreams in Monochrome” you just know it’s not going to be a whole lot of fun. But doom metal can have great impact if prepared in the right way. In fact “Dreams in Monochrome” is anything but that as while we stare into space and lose ourselves in the slow and overwhelming tragedy, there are acoustic and technical touches, adding light clouds to the melancholic air. The pattern is typically doom-laden but it’s not plodding. Instead it progresses in its relentlessly powerful way, pausing for occasional reflection before the next onslaught. The mixing and mastering is by Dan Swanö who knows his metal structures.

The album starts with the gloomily titled “No Place for Hope”. Again it deviates from the grey, starting with sad but lush guitar tones reminiscent of Novembre before exploding into typical steady-paced intensity. The changing pace and mood are like changing seasons. The storm is briefly broken up by that mellow guitar. The dark clouds gather again, and the imperious and impressive progression resumes. Despair is always present but there is transformation and we pass through an angelic choir and shadowy whisperings.

There is a clear base line to this album and that is the overpowering harsh and atmospheric doom. Although there is majesty and gravitas about it, I felt I’d got the hang of it three or four tracks in and by the seventh track “The Wanderer” I was struggling to maintain interest as I listened to the successive angry slabs. The soundwaves are strong as the drum pumps slowly and provides the heartbeat but each track re-works itself back into familiar anger as if time stands still. “TheShortest Way” is at its best when the relentless metal melancholy and darkness are disturbed. The piano section of “One Last Dress for One Last Journey” adds magnificently to the sense of isolation. Still better is “All I Will Leave Behind”, which features welcome little touches. The rich-sounding Mediterranean guitar, of which more is needed, starts off, and there’s a beautiful angelic voice which adds mystery. There’s a quietly spoken section, delivered as if it were the end of a letter. Touches like this are very powerful but atmospheric as it is, Evadne seem to be over eager to return to turbulent gravitas too quickly instead of exploiting the breadth that the delicate touches bring. Such strength is evident on the final track “GloomyGarden” where lush and mellow guitar work and the dreamy voice run through the background and add warmth to the overpowering doom. Such moments of warmth add strength. Otherwise the pace is the same. The track becomes reflective, mixing with anger and violence. Darkness and delicacy then combine to create a welcome and powerful ending.

I have no complaints on the technical front and there’s plenty of steel in this work. There needed to be more movement however in order to intensify the overall ambiance. A greater range of sounds needed to be developed to make the listener think however and keep us simultaneously uncertain and alive to the melancholic mood. “TheShortest Way” is a good album overall and has impressive moments but I felt that Evadne could have branched out more. As it stands, it doesn’t advance the doom genre very much.

Author: Andrew Doherty
Review
Iye Zine
17.04.2012

Il secondo album degli iberici Evadne trova nella Solitude un’etichetta in grado finalmente di valorizzarlo e distribuirlo come merita, dopo la sua iniziale uscita come autoproduzione alla fine dello scorso anno.

Per valutare i progressi della band di Valencia può rivelarsi utile fare un raffronto con il precedente “The 13th Condition”, risalente al 2007, lavoro che, pur denotando ottimi spunti e collocandosi ad un livello più che discreto, denotava diverse imperfezioni sul versante della produzione oltre ad un sound orientato al gothic più canonico con l’inflazionato ricorso a female-vocals, violino e tastiere
Quattro anni non sono trascorsi invano e “The Shortest Way” lo dimostra pienamente: intanto la resa sonora del disco è stata affidata alle cure di Dan Swanö, un nome che sotto quest’aspetto è sinonimo di qualità, mentre i cliché tipici del gothic sono pressoché scomparsi lasciando spazio ad un death-doom che coniuga, in maniera esemplare, il senso di ineluttabile rovina dei My Dying Bride con le meste armonie dei Swallow The Sun.
Ad integrare un aspetto musicale di primissima qualità vanno evidenziati anche i testi intrisi di drammaticità che rendono l’album, di fatto, un concept legato alla morte della persona amata e alla conseguente incapacità di sopravvivere alla perdita subita da parte di chi resta. Mai come in questo caso si può affermare che le tematiche trattate siano in perfetta sintonia con il monicker della band, ispirato ad un personaggio della mitologia greca: Evadne, infatti, successivamente all’uccisione del marito Capaneo per mano di Zeus, si gettò sulla sua pira funebre decidendo di morire con lui.
Questa dimostrazione d’amore tragica quanto estrema viene adeguatamente descritta sia a livello lirico che musicale: il growl di Albert, migliorato in maniera esponenziale in questi anni, si rivela efficace nell’ergersi sulle melodie cupe e pregne di disperazione dei suoi compagni d’avventura.
Si fatica a individuare un brano che si stagli sugli altri in questo splendido album : dovendo proprio fare una scelta citerei “Dreams in Monochrome”, per la magnifica linea di chitarra che rappresenta alla perfezione la sensazione di sconcerto e turbamento evocata nel testo e “All I Will Leave Behind”, brano davvero commovente e poetico, nel corso del quale la disperazione del protagonista raggiunge il suo culmine con la decisione, comunicata a familiari e amici, di togliersi la vita pur di raggiungere la persona amata; con quali esiti, lo lascio scoprire a voi, ma è facile intuire che non ci sarà un lieto fine …
Gli Evadne con questo lavoro confermano, assieme a Helevorn e In Loving Memory, la vitalità della scena spagnola, dimostrando, se ce ne fosse stato bisogno, che il death-doom non è prerogativa solo delle fredde lande nordiche, ma trova terreno fertile pure in corrispondenza delle assolate latitudini mediterranee.
Un autentico gioiello che gli appassionati del genere non devono lasciarsi sfuggire per alcun motivo.

Author: Stefano Cavanna
Review
Friedhof Magazine
9.25/10
16.03.2012

Bien, creo que ya está casi todo dicho de un disco que va a ser recibido como agua de mayo, y es que los valencianos Evadne han sacado a relucir su joya más elaborada desde sus inicios, por aquel año 2000.
Después de cuatro años desde su anterior “The 13th Condition” y de manos de Solitude Productions nos presentan “The Shortest Way”; por poco que hayamos leído, podemos saber que está masterizado por Dan Swanö y sí, puede ser que sea la guinda del pastel, pero no hay que quitar mérito al quinteto. Nada más ver la portada del disco, nos damos cuenta que nos espera algo grande: notamos una elegancia sutil y expresiva y a la hora de la escucha nos damos cuenta de que lo más probable es que acabemos diciendo “chapeau”.
El álbum -tras la intro- empieza con "Dreams in Monochrome" y ya vemos que esto trae para largo (en el buen sentido): unos cambios a su justo tiempo, la voz gutural de Albert idónea, arreglos muy cuidados… El siguiente corte que nos sorprende es "One Last Dress for One Last Journey" empezando con un aire mucho más Death (partitura que se repetirá a lo largo de la canción, haciéndola destacar) y añadiendo unas voces limpias que dan la nota melancólica; éstas nos conducen al final de la canción, desembocando en unos punteos de guitarra que introducen "All I Will Leave Behind" junto una voz femenina y delicada; éste es el tema más largo del disco y es donde Swanö ha dejado otra huella, entonando unos versos que desaparecen entre la magnífica batería de Joan.
Canciones que desembocan rabia y melancolía a partes iguales con melodías bien cuidadas y estribillos que acabarás recordando hacen en su conjunto un álbum que nos hace sentir orgullosos de la escena Doom nacional. ¿Los Swallow the Sun españoles? Van por el camino pero sin –de una manera muy precisa- parecer una réplica.
Si me dejáis dejar una anotación personal, el Death/Doom era un estilo que había dejado un poco de lado en los últimos meses, pero al escuchar "The Shortest Way" no me costó nada darle una segunda vez al play -es más, diré que he rebuscado discos de este género para volver a escucharlos-. Con fecha de salida el segundo día de Abril del presente año, el disco de los valencianos se prevé ser exitoso, haciendo estar atentos a los próximos festivales y/o giras donde Evadne se dejen ver.

Author: Lhun
Review
Hall of Metal
23.11.2011

Tras el gran trabajo que nos ofrecieron los baleares HELEVORN el año pasado, había ganas (al menos por mi parte) de toparse con otra formación hispana que siguiera esa sonoridad y en estas los valencianos EVADNE nos han ofrecido su nueva obra para analizarla en la web.

Este quinteto nace en el 2000 y a lo largo de estos 11 años de historia nos han ofrecido una demo (“In The Bitterness Of Our Souls” 2001) y un primer larga duración (“The 13th Condition” 2007). Un bagaje pobre pero suponemos que, como nos contaban HELEVORN en una entrevista, aquí las cosas (hablando del doom) van muuuy despacio.
Durante el 2009 la formación se lía con lo que sería su segundo trabajo y es ahora cuando dicho disco está en la recta final. Está completamente finalizado (con mezcla/masterización a cargo de Dan Swano y portada de Robert Höyem -EVOKEN, HELEVORN, MAJESTIC DOWNFALL, KAMPFAR…-) aunque aún no tiene fecha definitiva de salida, hemos de suponer, por la búsqueda de sello interesado en él.

No tenía el placer de conocer a la banda y ha sido darle al play y dejarme pegado al asiento el comienzo del álbum. “No Place For Hope” arranca con toda la fuerza que una banda dedicada al doom/death de tinte romántico es capaz de generar. La voz despega la tela de los altavoces con sus desgarrados gritos guturales y las guitarras hacen temblar las paredes… A pesar de la caña generada, la formación le mete un par de pasajes bastante más reposados, siguiendo una onda melancólica a lo MY DYING BRIDE.
“Dreams In Monochrome” a pesar de sonar más melodiosa en su conjunto (aunque con un puntito misterioso que le sienta tremendamente bien), se ve embrutecida por la gran actuación de Albert al micro y es que parece que en vez de ofrecernos las letras nos las tira a la cara!!! Destacar las guitarras solistas y, en general, los buenísmos ritmos que estos valencianos nos ofrecen.
Con dualidad voz susurrada/voz gutural nos llega “This Complete Solitude”, un tema que también fluctua en lo musical, ya que tendremos pasajes romanticones en vena triste cuando aparece la voz susurrada y verdaderas dentelladas cuando la voz gutural toma el mando (aunque también se relaja la música con esta última voz en varios pasajes, como pasa en los estribillos).
Con reminiscencias de los más pastosos MY DYING BRIDE nos llega “One Last Dress For One Last Journey”, cuyas guitarras, batería y voz nos obligan a sujetar lo que se encuentre a nuestro alrededor. Curiosamente hay un par de pasajes que tienen una voz super frágil y melancólica que nos pillarán por sorpresa (acompañada por piano, ruido de tormenta…). Gran corte, de los mejores dentro de un gran álbum!!

Si el anterior tema era lento (con matices) es momento de enfrentarse casi al funeral doom con la extensa “All I Will Leave Behind”, tema en el que colabora una fémina con su voz (desconocemos su identidad) y que hace que tengamos que mirar hacia el norte gracias a su etérea colaboración (¿alguien dijo DRACONIAN?). A pesar de la lentitud reinante la banda también saca tiempo para lanzarse sobre el death metal en algún momento de la parte final, lo justo para sorprender y dar colorido a un tema realmente triste y embaucador.
Tras llevar varios temas de duración más que generosa casi sorprende encontrarse con “The Wanderer” y sus cuatro minutos, jejeje. Romántico tema instrumental el que nos ofrecen ahora, con 3 ó 4 guitarras acaparando el sonido (no al completo) y sacando la magia para envolvernos en este halo melódico que logran crear, siguiendo una onda a lo DAYLIGHT DIES (como buen ejemplo).
“Further Away The Light” persiste en la línea general del álbum con esa sabrosa mezcla entre doom y death con toneladas de guitarras melódicas coronando sus grandes ritmos junto a la agresiva y gutural voz. Y es que es precisamente eso, los ritmos, la melodía y la variedad que consiguen mezclándolo todo, lo que más podríamos destacar de la banda porque se notan que sus temas están curradísimos y ejecutados con sapiencia y un buen hacer que agradecemos los amantes de estas oscuras sonoridades.
Cerramos obra y crítica con “Gloomy Garden”, un tema que sigue una línea parecida al tercer corte, ya que la dualidad voz normal/susurrada y la agresiva es lo que manda en él, aunque aquí el ambiente es más oscuro y se diferencian mejor las distintas partes (cuando dan caña, la dan, y cuando se ponen más “góticos”…).

Tenemos la desgracia de que en España hay muy pocas bandas de doom/death pero debemos consolarnos con saber que las pocas que hay tienen una enorme calidad, y EVADNE dan buena muestra de ello. Exquisito trabajo, bien tocado, con excelente producción y con ganas de agradar al amante de estas sonoridades.
Dáles una oportunidad y saldrás totalmente satisfecho, te lo aseguramos.

Nota: Supuestamente el disco saldrá el 12 de Diciembre (eso apunta la hoja promocional) aunque aún no tienen sello.

Author: José M.
Review
Funeral Wedding
5/5

Quando surgiu ao mundo com seu debut em 2007, esses espanhóis praticavam um doom metal e que por vezes flertava com o gothic, talvez devido pela situação cômoda de ter uma tecladista/vocalista e que por vezes dava sua contribuição.
Alguns anos tempestuosos se passaram e com ela as mudanças de formação e também o amadurecimento. Tendo o espírito renovado e com uma nova gravação que ainda não está disponível para o grande público, e podemos encarar como um novo recomeço para esses talentosos e melancólicos músicos espanhóis e nesse material encontramos um poderoso melodic doom death, onde podemos encontrar grande influência de Swallow the Sun.
O álbum abre com a poderosa No Place for Hope, vocais guturais, guitarras repletas de melodias, teclado dando aquele clima soturno, baixo preciso e bateria muito bem trabalhada. Seguindo na mesma linha temos Dreams in Monochrome, que segue em um andamento bem variados que vai de bumbos duplos à momentos mais atmosféricos, os vocais de Albert dão um show a parte, pois vai dos vocais guturais aos melodiosos muito bem encaixados/executados.
This Complete Solitude vem para massacrar novamente o ouvinte que pouco tempo teve para se recuperar do último petardo, e fica quase impossível não cantar junto.
One Last Dress for One Last Journey segue na mesma linha das anteriores mas com uma quebrada em seu andamento que fica quase impossível não bater cabeça para após sentir a aura melancólica na passagem de piano onde você começa a sentir a alma saindo do corpo para abruptamente você retornar.
All I will Leave Behind é a faixa mais longa e também a mais arrastada, e nesse momento que todo senso melódico/melancólico vêm a tona. Em meio as frases de guitarra, notas de piano vão sendo tocadas, uma bela passagem atmosférica e uma pequena intervenção com vocal feminino surge dando todo o clima soturno para a canção.
A instrumental The Wanderer, lembra as linhas de guitarra do grandioso Anathema da fase Alternative4/Judgement e serve de aperitivo para Further Away the Light.
E para fechar esse belíssimo cd temos Gloomy Garden e temos logo de cara os vocais “cantados ao pé do ouvido” para depois vir urrando parecendo o demônio encarnado. O trampo de guitarra não só dessa faixa, mas de todo o disco é surpreendente e não há como você tentar destacar uma única música em meio a um cd tão homogêneo e inspirado, pois cada faixa se torna a sua preferida até a audição da próxima.
E o interessante é a integração da arte da capa com todo o contexto do material, ao escutar o cd e ficar analisando a arte gráfica, você vai identificando algumas passagens com a ilustração.
Review
Metal.tm
9/10

Beim Durchstöbern unseres hauseigenen Promo-Pools bin ich eigentlich immer darauf aus, Scheiben neuer, aufstrebender Bands zu reviewen und entschied mich nach kurzem Reinhören für EVADNE's Langrille "The Shortest Way".
Ja, Pustekuchen neue Band, die Spanier machen bereits seit 2000 zusammen Mucke und bringen hier und heute ihren zweiten Longplayer auf den Markt. Musikalisch sind EVADNE irgendwo zwischen MY DYING BRIDE und alten THEATRE OF TRAGEDY zuhause, obwohl manchmal auch KATATONIA und OPETH durchschimmern, oder wie bei "One Last Dress For One Last Journey" auch AMON AMARTH als Vorlage herhalten müssen. Was richtig neues haben die Mannen aus Valencia nicht zu bieten, aber das was sie hier bieten ist aller Achtung wert. EVADNE haben einen richtig geil growlenden Fronter und wissen mit ihren schönen Melodien und ihrem perfekten Sound eine wirklich wunderbare Atmosphäre zu erzeugen. Gemixt und gemastert hat das Teil übrigens kein geringer als Mastermind Dan Swanö, was natürlich zur Qualitätssteigerung der Scheibe beiträgt. Ich empfehle allen alten THEATRE OF TRAGEDY Fans dieses Release, aber auch OPETH Jünger dürfen hier gerne mal ein Ohr riskieren. Das letzte Album aus dem Bereich das mich so gefesselt hat war TRISTANIA's "Beyond the Veil" und das ist mittlerweile schon 13 Jahre alt...

Anspieltipps : "Dreams In Monochrome", "One Last Dress For One Last Journey" und "Further Away The Light"

Author: Sascha S.
Review
Heavy Music
6/10
03.09.2012

Возьмём немного мелодичных риффов, добавим сюда определённого звучания клавиши, немного жёстких гитар, поплотнее смиксшируем всё это + мощный гроул на фоне плотно наложенных один на другой инструментов...верно, на выходе мы получаем именно этот релиз

Несмотря на довольно стандартные аранжировки и ходы для подобной музыки, уверен, любители помягче и одновременно потяжелее - оценят. Баланс, очень тонкая грань в треках

Author: Grimmsberg
Review
Metalizer
4/5

Одинокий человек, тонущий город в тумане, всё вокруг серым-серо… На минуту странник остановился, у него перехватывало дыхание, стал остро необходим отдых. Впереди едва проглядывалась дорога, из-за вездесущего тумана было сложно что-либо разглядеть. Но странник шел дальше, он понимал, что это "кратчайший путь" и не воспользоваться им было бы глупо; странник с трудом воспрял духом и продолжил свой путь, свой последний путь, а высокие небоскрёбы мегаполиса манили к себе всё больше и больше…
У каждого своё видение "The Shortest Way", гораздо важнее что хотели сказать им сами музыканты. Проглядывается концептуальный стержень, содержащий в себе малоприятный рассказ, связанный с явлениями… чего бы вы думали? Конечно, жизни и смерти, две главные темы релиза, куда же без них в doom-death жанре. Оформление в минималистичных тонах и печать буклета на серебряной бумаге смотрится весьма выразительно, сразу видно, что музыканты не поскупились на дизайн альбома.
Вторая работа испанцев выглядит намного плодотворнее по всем параметрам, по сравнению с дебютником-шедевром "The 13th Condition", что вполне логично, однако, по своему шарму не уступает последователю, а скорее даже во многом превосходит его. Потому что в первенце чувствовалась хоть малая доля экспериментов, синтез идей и смелых шагов, но на "The Shortest Way" испанцы пришли к стандартизированному звуку и пусть все скажут сейчас, что во всём виноваты изменения в составе, да и всё-таки время сыграло свою злую шутку, наверное, но всё же от этого альбома я ожидала большего.
Возвращаясь к разговору о плодотворности: продуманный арт-ворк, композиции выполнены в едином одинаковом ключе (шаг влево, шаг вправо – расстрел: утрирую, конечно), приглашенные музыканты имеются (см. буклет), сам Dan Swano (Edge of Sanity, Novembers Doom, Asphyx, Nightale, Bloodbath и др.) приложил руку к сведению и мастерингу релиза, именитый продюсер и маститый художник Robert Hoyem (Evoken, Kampfar, Helevorn, Majestic Downfall и др.) – уже половина успеха альбома.
Каждая нота обнажена, вызывает печаль, боль и гнев в равной степени. Мелодии подпитаны неоспоримой тяжестью наряду с общим производством музыки, они красивы и внушительны с любого ракурса. И самое интересное заключается в интеграции обложки со всем контекстом материала - полнота ощущений гораздо возрастает, если слушать "The Shortest Way" и смотреть на произведение искусства Роберта, тогда можно определить некоторые пассажи на изображениях. Релиз предоставлен Solitude Prod.

Есть: контраст женского и мужского вокалов, именитые люди
Нет: эксперименты дебютника, старые знакомые

Атмосфера – 4/5
Техника – 4/5
Материал – 4/5
Реализация – 4/5
Review
Lords of Metal

Het tweede album van Evadne uit Valencia in Spanje werd in eerste instantie door de band zelf uitgebracht en ook door collega Vera al besproken. Ik heb daar weinig aan toe te voegen want ‘The Shortest Way’ is een uitstekend album in het straatje van een band als Swallow The Sun. De mix en master werden gedaan door Dan Swäno en het is dan ook niet meer dan logisch dan het Russische Solitude Productions het album nu opnieuw uitbrengt.

Author: Pim B.
Написать отзыв