Скидка 25%
Дебютный полноформатный альбом молодой финской doom death группы, в состав которой вошли музыканты, успевшие поучаствовать во множестве групп, исполняющих музыку в диапазоне от heavy metal, power metal до black и death metal! Своей дебютной работой Astral Sleep раздвигают рамки doom death metal, как это сделали некогда близкие им по духу Unholy и Umbra Nihil. "Unawakening" адресован не только всем любителям жанра, но и тем, кто ищет в музыке новых, свежих ощущений.
Треклист:
1 End Of Ages 12:48
2 Cosmic Key 12:42
3 Expression 15:50
4 Distant Dreams 7:05
5 Away From The World 17:27
Артист:
Astral Sleep
Страна артиста:
Finland
Год альбома:
2008
Название:
Unawakening
Стиль:
avantgarde doom death
Формат:
Compact Disk
Тип:
CD
Упаковка:
Jewel Case
Лейбл:
Solitude Productions
Кат. номер:
SP. 021-08
Год издания:
2008
Страна-производитель:
Russia
Review
Darkcity 50\2009
3/5
Май\Июнь 2009
Вы никуда не спешите? Я тоже. Так что сперва, извольте, анекдотец... Бредут, значит, двое финнов по шоссе, не спеша, с достоинством. И вдруг что-то проносится мимо со свистом! Через полчаса один спрашивает у другого: "Что... это... было?" И через такой же промежуток времени получает ответ: "Мика... Хаккинвн... - позор нации..." А вот финский квартет Astral Sleep своей угрюмой музыкой нацию явно не позорит! Хотя эти пять сюрреалистически, трагично звучащих композиций, за окончательно и бесповоротно заторможенный "похоронный" дум, никак не сойдут! Уж больно много тут всяких неожиданных поворотов - от "классического" дэт/дума до каких-то весьма даже фолковых моментов, а ударная доза "холодных" клавишных партий и "нехороших" сэмплов с трудом уживается с приятной уху "акустикой*. А уж вокал и вовсе на любой вкус! Толково, конечно, но уж как-то слишком аморфно, неопределенно... Разных идей на десяток альбомов хватит. Может, поэтому в комментариях обещано, что альбом взорвет мозг тысячу раз? Я бы на себя так много не брал, тем более, будучи финном. Не надо тысячу. Полегоньку, помаленьку... Лучше десять раз по разу, чем ни разу десять раз!
Author: Srgn
Darkcity 50\2009
3/5
Май\Июнь 2009
Вы никуда не спешите? Я тоже. Так что сперва, извольте, анекдотец... Бредут, значит, двое финнов по шоссе, не спеша, с достоинством. И вдруг что-то проносится мимо со свистом! Через полчаса один спрашивает у другого: "Что... это... было?" И через такой же промежуток времени получает ответ: "Мика... Хаккинвн... - позор нации..." А вот финский квартет Astral Sleep своей угрюмой музыкой нацию явно не позорит! Хотя эти пять сюрреалистически, трагично звучащих композиций, за окончательно и бесповоротно заторможенный "похоронный" дум, никак не сойдут! Уж больно много тут всяких неожиданных поворотов - от "классического" дэт/дума до каких-то весьма даже фолковых моментов, а ударная доза "холодных" клавишных партий и "нехороших" сэмплов с трудом уживается с приятной уху "акустикой*. А уж вокал и вовсе на любой вкус! Толково, конечно, но уж как-то слишком аморфно, неопределенно... Разных идей на десяток альбомов хватит. Может, поэтому в комментариях обещано, что альбом взорвет мозг тысячу раз? Я бы на себя так много не брал, тем более, будучи финном. Не надо тысячу. Полегоньку, помаленьку... Лучше десять раз по разу, чем ни разу десять раз!
Author: Srgn
Review
The Executioner Zine
7.75/10
07.02.2010
Desde Tampere (Finlandia) el cuarteto que tomó por nombre Astral Sleep en el 2004 editó en el 2008 este álbum que me dispongo a reseñar, tras una demo y un EP (del 2005 y 2006 respectivamente), ambas bajo el nombre de la banda. En su formación podemos encontrar a miembros de otras bandas finesas como Hypothermia (no les confundais con los suecos de mismo nombre), Mystic Opera o Division Of The Spoils, entre otras.
Basando su sonido en los parámetros del Doom Metal de los noventa, Astral Sleep demuestran en este “Unawakening” una evolución muy personal de ese sonido, gracias a un uso de las guitarras eléctricas muy limitado, sin los típicos acordes graves ultra pesados, dándoles más tiempo para respirar y con un sonido más abierto, entrando mucho más en los reinos del Ambient y la experimentación con los sentimientos, y nada similar al que suelen usar las bandas de su país, pero al mismo tiempo consiguiendo una atmósfera más cercana al Funeral Doom (dentro de unos límites) que a la vertiente melódica del género, a pesar de una variación muy bien conseguida de registros vocales.
No se puede negar que el resultado final podría ser similar a lo que hubiesen conseguido Anathema si no hubiesen dado ese giro radical hacia sus influencias más poperas si no que hubiesen insistido en elaborar su Doom Metal con las voces limpias que empezaron a usar en su época media (en el caso de los fineses con un pequeño desgarro que les acerca a la del gran Taneli Jarva), o a algo de Mar De Grises sin tantas voces guturales, conservando, eso sí, algo de la psicodelia de aquellos y toques que a veces recuerdan al Doom clásico, sin serlo estrictamente, como lo hacía por ejemplo el de los grandes Tristitia. Eso sí, como es habitual, sus raíces musicales quedan ancladas a su país, siempre con la esencia melancólica que nos llega desde Finlandia cuando no les da por lo dulzón, llenándolo todo con esa vertiente nihilista y desesperada.
Más que una obra maestra en sí mismo, “Unawakening” da la impresión de un preludio muy destacable, que anticipa una continuación que podria ser brillante si evolucionan algo más su sonido y le dan una producción más profesional (no es mala para nada, pero sorprende que no sea mejor viniendo de donde viene la banda). Eso sí, cualquier seguidor del Doom disfrutará el disco, no creo que me equivoque. Ah, y la portada fea fea.
Author: Jeroni Sancho
The Executioner Zine
7.75/10
07.02.2010
Desde Tampere (Finlandia) el cuarteto que tomó por nombre Astral Sleep en el 2004 editó en el 2008 este álbum que me dispongo a reseñar, tras una demo y un EP (del 2005 y 2006 respectivamente), ambas bajo el nombre de la banda. En su formación podemos encontrar a miembros de otras bandas finesas como Hypothermia (no les confundais con los suecos de mismo nombre), Mystic Opera o Division Of The Spoils, entre otras.
Basando su sonido en los parámetros del Doom Metal de los noventa, Astral Sleep demuestran en este “Unawakening” una evolución muy personal de ese sonido, gracias a un uso de las guitarras eléctricas muy limitado, sin los típicos acordes graves ultra pesados, dándoles más tiempo para respirar y con un sonido más abierto, entrando mucho más en los reinos del Ambient y la experimentación con los sentimientos, y nada similar al que suelen usar las bandas de su país, pero al mismo tiempo consiguiendo una atmósfera más cercana al Funeral Doom (dentro de unos límites) que a la vertiente melódica del género, a pesar de una variación muy bien conseguida de registros vocales.
No se puede negar que el resultado final podría ser similar a lo que hubiesen conseguido Anathema si no hubiesen dado ese giro radical hacia sus influencias más poperas si no que hubiesen insistido en elaborar su Doom Metal con las voces limpias que empezaron a usar en su época media (en el caso de los fineses con un pequeño desgarro que les acerca a la del gran Taneli Jarva), o a algo de Mar De Grises sin tantas voces guturales, conservando, eso sí, algo de la psicodelia de aquellos y toques que a veces recuerdan al Doom clásico, sin serlo estrictamente, como lo hacía por ejemplo el de los grandes Tristitia. Eso sí, como es habitual, sus raíces musicales quedan ancladas a su país, siempre con la esencia melancólica que nos llega desde Finlandia cuando no les da por lo dulzón, llenándolo todo con esa vertiente nihilista y desesperada.
Más que una obra maestra en sí mismo, “Unawakening” da la impresión de un preludio muy destacable, que anticipa una continuación que podria ser brillante si evolucionan algo más su sonido y le dan una producción más profesional (no es mala para nada, pero sorprende que no sea mejor viniendo de donde viene la banda). Eso sí, cualquier seguidor del Doom disfrutará el disco, no creo que me equivoque. Ah, y la portada fea fea.
Author: Jeroni Sancho
Review
Diztorted
31.05.2009
Ух, вогнали в задумчивость депрессивные финские парни! Еще бы – первая песня, и сразу про конец времен…
Не шедевр, но интересный релиз дебютного альбома финнов на уважаемом отечественном лейбле. Для меня интерес в первую очередь проявился в сочетании такого мэйнстримового прямолинейного и простенького по композиционности и исполнению doom-metal'а со стоунером. А порой встречается не смесь, но чистый Epic Doom в духе незабвенных Black Sabbath.
Из инструментов – есть и в меру тяжелые (но по-стоунеровски) гитары, и проникновенные мелодические соло с акустическими вставками, ненавязчивые совсем незаметные клавиши, ритм-секция, но вокал разнообразен, как многоликий Янус: он то рычит, то хрипит, то этак пафосно полобаритонально поёт-декламирует, а несколько раз выходит на фальцет, чем при хорошей громкости воспроизведения и задумчивости слушателя хорошо так может встряхнуть эффектом неожиданности.
Музыка в общем легка для восприятия. Получился доступный ненавязчивый и в меру приятный думяк.
Обложка этого альбома, на мой взгляд, – это мазня, а остальные невеселые картинки – бесполезные мазки краски на бумаге. Слабовато.
В текстах финны заблудились в трех или даже двух соснах – материализм приправили легкой мистикой, но все время сползают в какую-то техно-фэнтези. Да, может без вникания в тексты впечатление будет иным.
Author: Valentii
Diztorted
31.05.2009
Ух, вогнали в задумчивость депрессивные финские парни! Еще бы – первая песня, и сразу про конец времен…
Не шедевр, но интересный релиз дебютного альбома финнов на уважаемом отечественном лейбле. Для меня интерес в первую очередь проявился в сочетании такого мэйнстримового прямолинейного и простенького по композиционности и исполнению doom-metal'а со стоунером. А порой встречается не смесь, но чистый Epic Doom в духе незабвенных Black Sabbath.
Из инструментов – есть и в меру тяжелые (но по-стоунеровски) гитары, и проникновенные мелодические соло с акустическими вставками, ненавязчивые совсем незаметные клавиши, ритм-секция, но вокал разнообразен, как многоликий Янус: он то рычит, то хрипит, то этак пафосно полобаритонально поёт-декламирует, а несколько раз выходит на фальцет, чем при хорошей громкости воспроизведения и задумчивости слушателя хорошо так может встряхнуть эффектом неожиданности.
Музыка в общем легка для восприятия. Получился доступный ненавязчивый и в меру приятный думяк.
Обложка этого альбома, на мой взгляд, – это мазня, а остальные невеселые картинки – бесполезные мазки краски на бумаге. Слабовато.
В текстах финны заблудились в трех или даже двух соснах – материализм приправили легкой мистикой, но все время сползают в какую-то техно-фэнтези. Да, может без вникания в тексты впечатление будет иным.
Author: Valentii
Review
Live4metal
Solitude, it has to be said, release a hell of a lot of doom death. To be fair, in the time that I have been reviewing their output, they've never really put out a stinker. The Russian label must have their ears to the doom grindstone though, because Astral Sleep are a Finnish band rather than the usual soviet nationality. This frozen four piece is also a doom/death band, but don't stop reading now – because they don't just slavishly follow the template set by early Anathema, My Dying Bride and Paradise Lost. In perhaps the most conservative sub-genre in extreme metal, Astral Sleep have the courage to set their own standards.
Unawakening is a seriously impressive album. Weighing in at around an hour in length, it
never-the-less has but five tracks on the shiny disc. It's fair to say that they aren't rushing anywhere to get to the end of any of their songs, but this isn't just another exercise in dragging out the same two or three riffs over ten minutes. Astral Sleep are very progressive. If they were in education, for instance, they'd preside over one of those 60's establishments where the kids were left to educate themselves, and the teachers wore nothing but brightly coloured paint and smiles. Opener “Away From The World” flirts with twin guitars, growled, choral and clean vocals, along with tasteful minor key acoustic passages. Unlike many of their peers, it seems as if Astral Sleep aren't just in the game of producing miserable atmospheres – this is a much more engaging, intellectual listen. Look, this isn't Britney sodding-Spears, and you're not going to be humming these tunes after a single listen or two, but in persevering, you'll find plenty to have you coming back. Each track generally opens with an interesting introduction replete with echoing sound effects, clanking and tasteful keyboard parts. The production is absolutely spot on, with a thick, grimy quality to the heavier riffs, while the drums are also notably punchy and full.
Progressive music usually makes me come out in hives, bringing to mind the worst excesses of long haired noodling, pointless guitar wankery and abrupt time changes, but on this album I can see how it is done best. Sprawling music does not have to mean aimless, and bringing fresh ideas to the table does not mean throwing the baby out with the bath water. With passages of both muscular and intellectual music, this caters for every flavour of the more discerning metal head. With sounds of seaside scenes, some accordion and subtle tones of acoustic instruments thrown into the mix, this could have been a complete mess. Astral Sleep, however, have a method in their madness. Nothing has been placed on this album “for the hell of it”. Everything by design, and everything for a purpose. It's certainly not easy listening, but then do you really want all your metal spoon fed to you? Engaging is the word.
Author: Chris Davison
Live4metal
Solitude, it has to be said, release a hell of a lot of doom death. To be fair, in the time that I have been reviewing their output, they've never really put out a stinker. The Russian label must have their ears to the doom grindstone though, because Astral Sleep are a Finnish band rather than the usual soviet nationality. This frozen four piece is also a doom/death band, but don't stop reading now – because they don't just slavishly follow the template set by early Anathema, My Dying Bride and Paradise Lost. In perhaps the most conservative sub-genre in extreme metal, Astral Sleep have the courage to set their own standards.
Unawakening is a seriously impressive album. Weighing in at around an hour in length, it
never-the-less has but five tracks on the shiny disc. It's fair to say that they aren't rushing anywhere to get to the end of any of their songs, but this isn't just another exercise in dragging out the same two or three riffs over ten minutes. Astral Sleep are very progressive. If they were in education, for instance, they'd preside over one of those 60's establishments where the kids were left to educate themselves, and the teachers wore nothing but brightly coloured paint and smiles. Opener “Away From The World” flirts with twin guitars, growled, choral and clean vocals, along with tasteful minor key acoustic passages. Unlike many of their peers, it seems as if Astral Sleep aren't just in the game of producing miserable atmospheres – this is a much more engaging, intellectual listen. Look, this isn't Britney sodding-Spears, and you're not going to be humming these tunes after a single listen or two, but in persevering, you'll find plenty to have you coming back. Each track generally opens with an interesting introduction replete with echoing sound effects, clanking and tasteful keyboard parts. The production is absolutely spot on, with a thick, grimy quality to the heavier riffs, while the drums are also notably punchy and full.
Progressive music usually makes me come out in hives, bringing to mind the worst excesses of long haired noodling, pointless guitar wankery and abrupt time changes, but on this album I can see how it is done best. Sprawling music does not have to mean aimless, and bringing fresh ideas to the table does not mean throwing the baby out with the bath water. With passages of both muscular and intellectual music, this caters for every flavour of the more discerning metal head. With sounds of seaside scenes, some accordion and subtle tones of acoustic instruments thrown into the mix, this could have been a complete mess. Astral Sleep, however, have a method in their madness. Nothing has been placed on this album “for the hell of it”. Everything by design, and everything for a purpose. It's certainly not easy listening, but then do you really want all your metal spoon fed to you? Engaging is the word.
Author: Chris Davison
Review
Metal-Daze
07.07.2009
El Doom nos sacude las entrañas como suele hacerlo de costumbre con el nuevo trabajo de los fineses ASTRAL SLEEP, una suerte de banda que se nutre del Funeral Doom para brindarle a su estilo un toque tétrico, sombrío, desconsolador…en todo su repertorio.
Largas son las composiciones, largo el desencanto que provoca en el sentir del hombre dejarse llevar por estas cinco canciones nacidas del más profundo de los dolores.
La melodía se deja llevar y claudican en un punto donde todo se vuelve tan penoso y doloroso que My Dying Bride parece Carajo deprimido una tarde.
“Cosmic Key” es, prácticamente junto a todo el material, una especie de “cortina musical” del funeral de todos los seres vivos del planeta. Casi nada, o casi todo; lo primordial es que la música viene acompañada de una solemnidad que atrapa, asfixia y allí está el punto más alto del material.
En un sub. género no apto para todo publico, lo que practica ASTRAL SLEEP requiere de una cierta y agraciada predisposición de parte de quien comparte estos sonidos, y tal vez por ello esta sea una “misión” no apta para cualquiera.
Cinco composiciones en cincuenta minutos, cinco gritos desesperados que encuentran eco en, tal vez, los mismos gritos que los proclaman y en algunos seres dispuestos a escuchar…
Author: Gustavo
Metal-Daze
07.07.2009
El Doom nos sacude las entrañas como suele hacerlo de costumbre con el nuevo trabajo de los fineses ASTRAL SLEEP, una suerte de banda que se nutre del Funeral Doom para brindarle a su estilo un toque tétrico, sombrío, desconsolador…en todo su repertorio.
Largas son las composiciones, largo el desencanto que provoca en el sentir del hombre dejarse llevar por estas cinco canciones nacidas del más profundo de los dolores.
La melodía se deja llevar y claudican en un punto donde todo se vuelve tan penoso y doloroso que My Dying Bride parece Carajo deprimido una tarde.
“Cosmic Key” es, prácticamente junto a todo el material, una especie de “cortina musical” del funeral de todos los seres vivos del planeta. Casi nada, o casi todo; lo primordial es que la música viene acompañada de una solemnidad que atrapa, asfixia y allí está el punto más alto del material.
En un sub. género no apto para todo publico, lo que practica ASTRAL SLEEP requiere de una cierta y agraciada predisposición de parte de quien comparte estos sonidos, y tal vez por ello esta sea una “misión” no apta para cualquiera.
Cinco composiciones en cincuenta minutos, cinco gritos desesperados que encuentran eco en, tal vez, los mismos gritos que los proclaman y en algunos seres dispuestos a escuchar…
Author: Gustavo
Review
Atmospheric.pl
3.5/10
Po demówce oraz EPce przyszedł czas na długogrająca płytę ASTRAL SLEEP. I tak na albumie „Unawakening” ten fiński zespół lunatykuje w swoim astralnym, sennym świecie, kompletnie nie chcąc się przebudzić... Muzykę można określić jako stonowany, bardzo klimatyczny dark/doom metal, który z lekka ma w sobie coś hipnotyzującego. Utwory zawierają w sobie subtelne melodie i smutny klimat. W dużym stopniu na krążku obecne są akustyczne brzmienia. Wokalista śpiewa głosem czystym (czasem z wielkim namaszczeniem) lub takim mrocznym „zmutowanymi” bądź szepcze, zaś w „Away From The Word” słychać też chropowaty growling. Ozdobnikiem kompozycji są partie gitarowe, a przez „Expression” przewija się harmonijka ustna (trochę fałszująca, skądinąd), co jest jednym z najbardziej niestandardowych rozwiązań zastosowanych na „Unawakening”. Cała płyta charakteryzuje się dużym spokojem. Upływa bez pośpiechu, nierzadko w ciężkich, wolnych, monotonnych tempach doom metalowych. Trwa ponad godzinę, a najdłuższe utwory są rozciągnięte po 13-15-17 minut. Muzyka grupy ASTRAL SLEEP nie jest to ani oryginalna, ani skomplikowana, acz urokliwa.
Author: Kasia
Atmospheric.pl
3.5/10
Po demówce oraz EPce przyszedł czas na długogrająca płytę ASTRAL SLEEP. I tak na albumie „Unawakening” ten fiński zespół lunatykuje w swoim astralnym, sennym świecie, kompletnie nie chcąc się przebudzić... Muzykę można określić jako stonowany, bardzo klimatyczny dark/doom metal, który z lekka ma w sobie coś hipnotyzującego. Utwory zawierają w sobie subtelne melodie i smutny klimat. W dużym stopniu na krążku obecne są akustyczne brzmienia. Wokalista śpiewa głosem czystym (czasem z wielkim namaszczeniem) lub takim mrocznym „zmutowanymi” bądź szepcze, zaś w „Away From The Word” słychać też chropowaty growling. Ozdobnikiem kompozycji są partie gitarowe, a przez „Expression” przewija się harmonijka ustna (trochę fałszująca, skądinąd), co jest jednym z najbardziej niestandardowych rozwiązań zastosowanych na „Unawakening”. Cała płyta charakteryzuje się dużym spokojem. Upływa bez pośpiechu, nierzadko w ciężkich, wolnych, monotonnych tempach doom metalowych. Trwa ponad godzinę, a najdłuższe utwory są rozciągnięte po 13-15-17 minut. Muzyka grupy ASTRAL SLEEP nie jest to ani oryginalna, ani skomplikowana, acz urokliwa.
Author: Kasia
Review
Zwaremetalen
4/10
04.03.2009
Het Finse trio (bijgestaan door sessiedrummers) Astral Sleep is weer eens zo'n vreemde eend in de bijt. De uitgangsbasis is doom/death maar er is door velerlei andere invloeden en experimenten sprake van een wirwar van muziek op trage voet geschoold.
Bij een band als Solstafir, die ik eerder mocht reviewen, pakte dat erg sterk uit. Bij Astral Sleep vind ik dat eerlijk gezegd veel minder uitpakken. Dat komt waarschijnlijk omdat de basis van de muziek erg simpel is en erg dicht bij de doom/death blijft, alleen één van de gitaren en de zanger schieten alle kanten op, vaak ontbreekt de lijn in het geheel en helaas is ook de uitvoering gewoonweg niet goed. Daarnaast draagt de erg platte productie bij aan een slap album.
Zanger Markus doet van alles met zijn stem, grunt, clean en een poging tot een power metal stemmetje, maar vooral dat laatste klinkt alsof je over een poedel heen rijdt. Alleen is zijn stem helaas niet echt sterk, het klinkt allemaal aardig geforceerd en past niet bij de rest van de muziek, die vaak te simpel is en weinig sfeer met zich mee draagt.
Ik heb Solitude altijd erg hoog zitten, ze weten goede bands te strikken. Jammer genoeg slaan ze met dit album compleet de plank mis, dit album mist naar mijn mening alles wat goede doom nodig heeft, en daarnaast is het ook nog eens ondermaats ingespeeld.
Author: Jan Hendriksen
Zwaremetalen
4/10
04.03.2009
Het Finse trio (bijgestaan door sessiedrummers) Astral Sleep is weer eens zo'n vreemde eend in de bijt. De uitgangsbasis is doom/death maar er is door velerlei andere invloeden en experimenten sprake van een wirwar van muziek op trage voet geschoold.
Bij een band als Solstafir, die ik eerder mocht reviewen, pakte dat erg sterk uit. Bij Astral Sleep vind ik dat eerlijk gezegd veel minder uitpakken. Dat komt waarschijnlijk omdat de basis van de muziek erg simpel is en erg dicht bij de doom/death blijft, alleen één van de gitaren en de zanger schieten alle kanten op, vaak ontbreekt de lijn in het geheel en helaas is ook de uitvoering gewoonweg niet goed. Daarnaast draagt de erg platte productie bij aan een slap album.
Zanger Markus doet van alles met zijn stem, grunt, clean en een poging tot een power metal stemmetje, maar vooral dat laatste klinkt alsof je over een poedel heen rijdt. Alleen is zijn stem helaas niet echt sterk, het klinkt allemaal aardig geforceerd en past niet bij de rest van de muziek, die vaak te simpel is en weinig sfeer met zich mee draagt.
Ik heb Solitude altijd erg hoog zitten, ze weten goede bands te strikken. Jammer genoeg slaan ze met dit album compleet de plank mis, dit album mist naar mijn mening alles wat goede doom nodig heeft, en daarnaast is het ook nog eens ondermaats ingespeeld.
Author: Jan Hendriksen
Review
Imperiumi
5/10
15.04.2009
Venäjän ahkerin levy-yhtiö pukkaa tällä kertaa suomalaista metallia Astral Sleepin debyyttilevyn muodossa. Kyseessä on levyllinen hidastelumetallia, joka ei tiedä missä genressä heiluisi ja paikoitellen miten päin.
Unawakeningiä kuunnellessa tulee useampaan kertaan mieleen lause "mitä vittua ne ajatteli", joka ei ole niitä miellyttävimpiä ajatuksia musiikkia arvostellessa. Varsinkin sovituksissa on aika paljon löysää, sillä saralla levy tarvitsisi eniten jatkotyöstämistä.
Totaalisia ylilyöntejä levyllä ei onneksi ole kovin montaa kappaletta, vaikka hieman vaivaannuttavaa tekotaiteellisuutta on liiankin kanssa. Tosin ensimmäisenä korville korahti perisuomalainen kökköenglanti, jollaista ei tulisi päästää levylle asti, lyriikat kun voi opetella vaikka foneettisesti jos ei muuten taivu. Ja kun nyt lyriikoista tuli puhe, kannattaa tarkistuttaa tekstit useammalla englantia puhuvalla ihmisellä ja jos ei sitä halua tehdä, kannattaa jättää painamatta niitä levyn kansivihkoon. Nyt tekstit ovat kuin huonosti englanniksi käännettyä unipäiväkirjaa, tosin suurin osa painajaisista on kliseistä tajunnanvirtaa.
Bändin soittajat kaipaavat selkeästi lisää treeniä, nyt lähestulkoon jokainen levyn osa-alue tuntuu vajaalta tai puoliksi tehdyltä. On tainnut olla hirveä kiire päästä studioon soittamaan ja se kostautuu ikävästi. Kömpelöä yliyrittämistä, huonosti toteutettuja ideoita ja tekotaiteellistä vääntämistä ei katsele hyvällä. Vokalistin kannattaisi myös ruveta treenaamaan laulupuolta, jos sitä on näin paljon aikomus laittaa levylle asti.
Soundit ovat ihan ok, vaikka välillä kummastuttaakin soundivalintojen kanssa, kuten vaikka kitarasoundi joka kuulostaa huonolta versiolta Celtic Frostin Morbid Tales -soundeista. Tosin soundit muuttuvat levyllä jatkuvasti täysin mielivaltaisen tuntuisesti, jonka lisäksi levyllä on soittimia ja efektejä niin paljon, että tuntuu kuin levylle olisi lisätty kaikki mikä on äänitysten yhteydessä tullut mieleen ja ollut käsillä. Studiokikkailu vain kikkailun takia tulisi jättää omille demoille ja projekteille, eikä julkaisuun tarkoitettuun äänitteeseen.
Ja miksi sitä huonosti soitettua melodikaa (tai jotain sen suuntaista) on laitettu useampaan biisiin?!
Astral Sleepissä on paljon hyvää ja lupausta vaikka mihin, mutta ihan liian kovalla hopulla on lähdetty äänittämään levyä. Ihan helvetisti keikkaa ja treeniä, oman soiton demoamista vaikka treeninauhoilla tai jollain kevyellä raiturilla ja niitä kannattaa soittaa jollekin joka osaa olla kriittinen. Ja studioon kannattaa ottaa joku tuottamaan, eli kertomaan mitä saa ja mitä ei saa tehdä.
Arviosetää harmittaa antaa huonoja arvioita materiaalista, josta olisi pienellä vaivannäöllä saanut huomattavasti parempaa. Yrityksestä olisin mielelläni antanut "melkeen kasin" ja into tehdä musiikkia on aina hyvä asia, mutta toteutukseen olisi voinut panostaa hieman enemmän.
Author: Jukka Kolehmainen
Imperiumi
5/10
15.04.2009
Venäjän ahkerin levy-yhtiö pukkaa tällä kertaa suomalaista metallia Astral Sleepin debyyttilevyn muodossa. Kyseessä on levyllinen hidastelumetallia, joka ei tiedä missä genressä heiluisi ja paikoitellen miten päin.
Unawakeningiä kuunnellessa tulee useampaan kertaan mieleen lause "mitä vittua ne ajatteli", joka ei ole niitä miellyttävimpiä ajatuksia musiikkia arvostellessa. Varsinkin sovituksissa on aika paljon löysää, sillä saralla levy tarvitsisi eniten jatkotyöstämistä.
Totaalisia ylilyöntejä levyllä ei onneksi ole kovin montaa kappaletta, vaikka hieman vaivaannuttavaa tekotaiteellisuutta on liiankin kanssa. Tosin ensimmäisenä korville korahti perisuomalainen kökköenglanti, jollaista ei tulisi päästää levylle asti, lyriikat kun voi opetella vaikka foneettisesti jos ei muuten taivu. Ja kun nyt lyriikoista tuli puhe, kannattaa tarkistuttaa tekstit useammalla englantia puhuvalla ihmisellä ja jos ei sitä halua tehdä, kannattaa jättää painamatta niitä levyn kansivihkoon. Nyt tekstit ovat kuin huonosti englanniksi käännettyä unipäiväkirjaa, tosin suurin osa painajaisista on kliseistä tajunnanvirtaa.
Bändin soittajat kaipaavat selkeästi lisää treeniä, nyt lähestulkoon jokainen levyn osa-alue tuntuu vajaalta tai puoliksi tehdyltä. On tainnut olla hirveä kiire päästä studioon soittamaan ja se kostautuu ikävästi. Kömpelöä yliyrittämistä, huonosti toteutettuja ideoita ja tekotaiteellistä vääntämistä ei katsele hyvällä. Vokalistin kannattaisi myös ruveta treenaamaan laulupuolta, jos sitä on näin paljon aikomus laittaa levylle asti.
Soundit ovat ihan ok, vaikka välillä kummastuttaakin soundivalintojen kanssa, kuten vaikka kitarasoundi joka kuulostaa huonolta versiolta Celtic Frostin Morbid Tales -soundeista. Tosin soundit muuttuvat levyllä jatkuvasti täysin mielivaltaisen tuntuisesti, jonka lisäksi levyllä on soittimia ja efektejä niin paljon, että tuntuu kuin levylle olisi lisätty kaikki mikä on äänitysten yhteydessä tullut mieleen ja ollut käsillä. Studiokikkailu vain kikkailun takia tulisi jättää omille demoille ja projekteille, eikä julkaisuun tarkoitettuun äänitteeseen.
Ja miksi sitä huonosti soitettua melodikaa (tai jotain sen suuntaista) on laitettu useampaan biisiin?!
Astral Sleepissä on paljon hyvää ja lupausta vaikka mihin, mutta ihan liian kovalla hopulla on lähdetty äänittämään levyä. Ihan helvetisti keikkaa ja treeniä, oman soiton demoamista vaikka treeninauhoilla tai jollain kevyellä raiturilla ja niitä kannattaa soittaa jollekin joka osaa olla kriittinen. Ja studioon kannattaa ottaa joku tuottamaan, eli kertomaan mitä saa ja mitä ei saa tehdä.
Arviosetää harmittaa antaa huonoja arvioita materiaalista, josta olisi pienellä vaivannäöllä saanut huomattavasti parempaa. Yrityksestä olisin mielelläni antanut "melkeen kasin" ja into tehdä musiikkia on aina hyvä asia, mutta toteutukseen olisi voinut panostaa hieman enemmän.
Author: Jukka Kolehmainen
Review
Deafsparrow
2/5
24.08.2009
‘This piece of heavy metal doom monstrosity will blow your minds a thousand times’ brags and boasts the insert of the first full-length of this Finnish band. Nothing could be further from the truth. These dudes are way out of their league. They don’t fit the bill. The shoes are too big to fill. Frankly, a claim that grandiose is not surprising considering the aural ambitions of Unawakening; an album that’s sophomoric in its execution, production and presentation and grandiose in its scope, riffs and ideas. If we want focus solely in the music I must say that inept songwriting corrodes every single song and takes every good idea straight to the shitter.
The album opens with “End of Ages”, a tiresome and morose goth-laced stew that features a deep guttural voice, an operatic tenor of dubious quality and some crappy grandfatherly vocal inflexions that remind of everyone’s favorite pumpkin head Dave Mustaine.
Unawakening reeks of early British doom a la My Dying Bride and Anathema. Only, this is way more convoluted. I mean, this is 2009 fellas, even for nostalgia’s sake you could have masked those cut and paste tempo shifts with editing. And you could have hidden those stomach bursting ridiculous lyrics via clichéd metal vocals.
Each song in Unawakening is ambitious beyond the player's capabilities. That’s clear. For every good moment, Astral Sleep always finds a way to ruin it all. In “Cosmic Key” the band does what it does best, offer slow paced tedious doom. It’s ok. The song seems to have come to an end and the clear string work that apparently signifies this is not bad. But about one and a half minutes before the end of the song, the tune turns cheery. No kidding. This is like upbeat doom metal. Did the guys from Astral Sleep just see a bunny rabbit and got happy? Come on! What the hell was that? Plus, the title of the song alone hints at psychedelic rock, but there is none of that here. Not unintentionally anyway. Also, the drumming is sloppy as fuck. The dude makes more mistakes than Bush during its two tenures as president.
I can’t recommend Unawakening on the basis of its quality. If anything it can serve as a textbook example of what not to do, what not to play, what not to sing and what not to be. This record blows.
Deafsparrow
2/5
24.08.2009
‘This piece of heavy metal doom monstrosity will blow your minds a thousand times’ brags and boasts the insert of the first full-length of this Finnish band. Nothing could be further from the truth. These dudes are way out of their league. They don’t fit the bill. The shoes are too big to fill. Frankly, a claim that grandiose is not surprising considering the aural ambitions of Unawakening; an album that’s sophomoric in its execution, production and presentation and grandiose in its scope, riffs and ideas. If we want focus solely in the music I must say that inept songwriting corrodes every single song and takes every good idea straight to the shitter.
The album opens with “End of Ages”, a tiresome and morose goth-laced stew that features a deep guttural voice, an operatic tenor of dubious quality and some crappy grandfatherly vocal inflexions that remind of everyone’s favorite pumpkin head Dave Mustaine.
Unawakening reeks of early British doom a la My Dying Bride and Anathema. Only, this is way more convoluted. I mean, this is 2009 fellas, even for nostalgia’s sake you could have masked those cut and paste tempo shifts with editing. And you could have hidden those stomach bursting ridiculous lyrics via clichéd metal vocals.
Each song in Unawakening is ambitious beyond the player's capabilities. That’s clear. For every good moment, Astral Sleep always finds a way to ruin it all. In “Cosmic Key” the band does what it does best, offer slow paced tedious doom. It’s ok. The song seems to have come to an end and the clear string work that apparently signifies this is not bad. But about one and a half minutes before the end of the song, the tune turns cheery. No kidding. This is like upbeat doom metal. Did the guys from Astral Sleep just see a bunny rabbit and got happy? Come on! What the hell was that? Plus, the title of the song alone hints at psychedelic rock, but there is none of that here. Not unintentionally anyway. Also, the drumming is sloppy as fuck. The dude makes more mistakes than Bush during its two tenures as president.
I can’t recommend Unawakening on the basis of its quality. If anything it can serve as a textbook example of what not to do, what not to play, what not to sing and what not to be. This record blows.
Review
Diabolical Conquest
5.5/10
19.07.2005
Sixty-six minutes and six seconds of epic doom metal is what Finland's Astral Sleep gives the listener on their debut full length Unawakening. The album length is important because there are only five songs: for the mathematically challenged, that's an average length of more than thirteen minutes a song. That's a lot of doom. Just because a band can write long songs, doesn't mean they should.
Now there's nothing wrong with an album length of more than sixty minutes and song that stretch past the fifteen minute mark (some of my favorite doom albums push past both those marks: Dopethrone, Jerusalem/Dopesmoker, Times of Grace, Snailking), but what those albums have that Unawakening does is not is good and interesting songwriting. If it weren't for minor stylistic differences, these five songs would be interchangeable. Each song is a tasteful, if somewhat bland, mélange of epic doom, doom death and traditional heavy metal: a dollop of Maiden, a cup of Paradise Lost, a spoonful of Doomsword and you have each song on this album. Astral Sleep does a good job of blending these styles together: there are no abrupt changes or choppy transitions to disrupt the flow. Unfortunately flow is relative on Unawakening because while this certainly isn't as slow as funeral doom (even if it occasionally drops into an Esoteric crawl), it also rarely reaches the mid-tempo thunder of YOB or Candlemass. What it does do is trudge along amiably and inoffensively for most of its sixty-six minute length.
Scattered throughout those sixty-six minutes are enough hints of greatness to make this album more than a little frustrating. The clean guitar break and melodic lead work about 5:30 into "Cosmic Key" is beautiful melancholia akin to what My Dying Bride perfected years ago. The harmonica that opens and is interlaced throughout "Expression" somehow evokes the ghost of Neil Young (yes, that Neil Young!) without being cheesy or seeming out of place. Astral Sleep also manages, numerous times, to remind me of Pink Floyd with their extended instrumental sections: one of the most pleasant aspects of Unawakening is that it is largely instrumental. But despite all that, the album seems far, far, far longer than its actual running time.
This album suffers from the same thing that afflicts so many other doom albums of this sort: it's kinda boring and nondescript. It occupies the dreaded middle ground of doom metal: it's sorta heavy, sorta slow, fairly melancholic, fairly epic, slightly melodic, slightly deathly, decently played and decently produced, all of which add up to a heaping pile of mediocrity. It's certainly not bad, but neither is it good enough to require repeated listening. Cut down to forty or forty-five minutes, Unawakening would be a solid chunk of mildly inspired epic doom, but at sixty-six minutes it's a sprawling would-be masterpiece that's to unwieldy for its own good.
Author: Tim Meisenheimer
Diabolical Conquest
5.5/10
19.07.2005
Sixty-six minutes and six seconds of epic doom metal is what Finland's Astral Sleep gives the listener on their debut full length Unawakening. The album length is important because there are only five songs: for the mathematically challenged, that's an average length of more than thirteen minutes a song. That's a lot of doom. Just because a band can write long songs, doesn't mean they should.
Now there's nothing wrong with an album length of more than sixty minutes and song that stretch past the fifteen minute mark (some of my favorite doom albums push past both those marks: Dopethrone, Jerusalem/Dopesmoker, Times of Grace, Snailking), but what those albums have that Unawakening does is not is good and interesting songwriting. If it weren't for minor stylistic differences, these five songs would be interchangeable. Each song is a tasteful, if somewhat bland, mélange of epic doom, doom death and traditional heavy metal: a dollop of Maiden, a cup of Paradise Lost, a spoonful of Doomsword and you have each song on this album. Astral Sleep does a good job of blending these styles together: there are no abrupt changes or choppy transitions to disrupt the flow. Unfortunately flow is relative on Unawakening because while this certainly isn't as slow as funeral doom (even if it occasionally drops into an Esoteric crawl), it also rarely reaches the mid-tempo thunder of YOB or Candlemass. What it does do is trudge along amiably and inoffensively for most of its sixty-six minute length.
Scattered throughout those sixty-six minutes are enough hints of greatness to make this album more than a little frustrating. The clean guitar break and melodic lead work about 5:30 into "Cosmic Key" is beautiful melancholia akin to what My Dying Bride perfected years ago. The harmonica that opens and is interlaced throughout "Expression" somehow evokes the ghost of Neil Young (yes, that Neil Young!) without being cheesy or seeming out of place. Astral Sleep also manages, numerous times, to remind me of Pink Floyd with their extended instrumental sections: one of the most pleasant aspects of Unawakening is that it is largely instrumental. But despite all that, the album seems far, far, far longer than its actual running time.
This album suffers from the same thing that afflicts so many other doom albums of this sort: it's kinda boring and nondescript. It occupies the dreaded middle ground of doom metal: it's sorta heavy, sorta slow, fairly melancholic, fairly epic, slightly melodic, slightly deathly, decently played and decently produced, all of which add up to a heaping pile of mediocrity. It's certainly not bad, but neither is it good enough to require repeated listening. Cut down to forty or forty-five minutes, Unawakening would be a solid chunk of mildly inspired epic doom, but at sixty-six minutes it's a sprawling would-be masterpiece that's to unwieldy for its own good.
Author: Tim Meisenheimer
