Скидка 43%
Переиздание демо-альбома 2004 года одной из ведущих нидерландских sludge doom metal групп. Признанный любителями жанра одной из лучших работ группы, альбом был ремастирован и дополнен бонус треком, представив слушателям целый час яростного зубодробительного сладжа! Бонус-трек "Get Down There You Bitch" был записан специально для данного переиздания, и является композицией, сочинённой в сессию записи 2004, но не записанной для альбома. Более сырой, по сравнению с поздними работами группы, материал "The Holy Grail", в то же время, более яростный и бескомпромиссный. Одно неизменно для всего творчества Heavy Lord - ультра-тяжёлые рифы и сумасшедшая энергетика!
Треклист:
1 The Holy Grail 2:09
2 Dope Smoking Days 6:50
3 Magician Of Black Chaos 8:44
4 Baphomets March 7:44
5 Gods Of Doom 8:01
6 F.T.S.S. 18:48
7 Get Down There You Bitch 7:30
Артист:
Heavy Lord
Страна артиста:
Netherlands
Год альбома:
2004
Название:
The Holy Grail
Стиль:
sludge doom metal
Формат:
Compact Disk
Тип:
CD
Упаковка:
Jewel Case
Лейбл:
Solitude Productions
Кат. номер:
SP. 027-09
Год издания:
2009
Страна-производитель:
Russia
Review
Pitchline Zine
7/10
26.12.2011
Material originalmente editado como demo en el 2004 y que el sello Solitude Prod. quiso volver a editar cinco años más tarde, en el 2009, con una única variación en el set-list original, incorporando un tema más como bonus titulado “Get down there you bitch”, y que queramos o no hace más apetecible dicha edición. Entre otras cosas porque además de ser un muy buen material el tema en cuestión está bastante bien.
Tras los primeros compases del cd, algo más de dos minutos de música al más puro estilo Tommy Iommi y compañía, una ligera idea te revoloteará por la cabeza. Una idea que derivará a música del corte Doom/Stoner que tan arriba está en estos tiempos, y que en este caso, es de buena calidad. Y digo lo de buena calidad porque en este tipo de música el cual se acusa en demasía a veces de la linealidad, hay que encontrar ese toque que haga a la música no caer en una simple monotonía de riffs insulsos donde el aburrimiento sería el principal enemigo. Pues bien, afortunadamente, esto no ocurre con éste cuarteto quienes han sabido recrear sus ideas eludiendo la monotonía.
Música al más estilo Black Sabbath (sino escucha “Dope smoking daze”) que hará las delicias de los adoradores de estos auténticos pilares dentro del metal. Con unas bases más bien lineales, como suele ocurrir por costumbre, estos músicos han introducido sus propias ideas metiendo sus matices propios. De vez en cuando algunos toques heavys salen a relucir en determinados momentos, dándole una ligera frescura al disco. Han sabido jugar con el minutaje combinado temas cortos con otros más largos, e incluso insertan algún toque de salvajismo como ocurre con “Get down there you bitch”, tema que hace de bonus como antes comente, formando de esta manera un disco compacto y bien estructurado.
Todo esto con una debida calidad musical. Los holandeses han sabido crear buena música, que en algunos casos es muy difícil ejecutar. Nada resalta sobre lo demás, todo está bien conjuntado, receta que en definitiva ha servido para crear una buena pieza musical. Desde luego ya comienzan a tener un currículum interesante, cosa que hace pensar que no tienen pinta de ser materia pasajera.
He podido escuchar algo de su material más reciente aunque no con la atención que se precie, y aún así, por lo que he podido escuchar, me quedo con el trabajo realizado en éste “The holy grail”. Suena más oscuro y entretenido, desde luego.
La banda pareció estar satisfecha con el resultado de esta grabación o llegaron a encontrar el camino que buscaban bajo la batuta del productor del disco, Pieter van der Veire, único productor que ha repetido en sus grabaciones haciéndolo esta ultima vez con su último disco “Balls to all”. Esto me hace pensar que si vuelven a confiar en alguien es porque algo bueno existe. ¿Nos pasa a todos, no?
Buen sonido Stoner/Doom actual donde los riffs más aplastantes, densos y compactos destrozarán tus tímpanos a golpe de martillo.
Author: Leviathan
Pitchline Zine
7/10
26.12.2011
Material originalmente editado como demo en el 2004 y que el sello Solitude Prod. quiso volver a editar cinco años más tarde, en el 2009, con una única variación en el set-list original, incorporando un tema más como bonus titulado “Get down there you bitch”, y que queramos o no hace más apetecible dicha edición. Entre otras cosas porque además de ser un muy buen material el tema en cuestión está bastante bien.
Tras los primeros compases del cd, algo más de dos minutos de música al más puro estilo Tommy Iommi y compañía, una ligera idea te revoloteará por la cabeza. Una idea que derivará a música del corte Doom/Stoner que tan arriba está en estos tiempos, y que en este caso, es de buena calidad. Y digo lo de buena calidad porque en este tipo de música el cual se acusa en demasía a veces de la linealidad, hay que encontrar ese toque que haga a la música no caer en una simple monotonía de riffs insulsos donde el aburrimiento sería el principal enemigo. Pues bien, afortunadamente, esto no ocurre con éste cuarteto quienes han sabido recrear sus ideas eludiendo la monotonía.
Música al más estilo Black Sabbath (sino escucha “Dope smoking daze”) que hará las delicias de los adoradores de estos auténticos pilares dentro del metal. Con unas bases más bien lineales, como suele ocurrir por costumbre, estos músicos han introducido sus propias ideas metiendo sus matices propios. De vez en cuando algunos toques heavys salen a relucir en determinados momentos, dándole una ligera frescura al disco. Han sabido jugar con el minutaje combinado temas cortos con otros más largos, e incluso insertan algún toque de salvajismo como ocurre con “Get down there you bitch”, tema que hace de bonus como antes comente, formando de esta manera un disco compacto y bien estructurado.
Todo esto con una debida calidad musical. Los holandeses han sabido crear buena música, que en algunos casos es muy difícil ejecutar. Nada resalta sobre lo demás, todo está bien conjuntado, receta que en definitiva ha servido para crear una buena pieza musical. Desde luego ya comienzan a tener un currículum interesante, cosa que hace pensar que no tienen pinta de ser materia pasajera.
He podido escuchar algo de su material más reciente aunque no con la atención que se precie, y aún así, por lo que he podido escuchar, me quedo con el trabajo realizado en éste “The holy grail”. Suena más oscuro y entretenido, desde luego.
La banda pareció estar satisfecha con el resultado de esta grabación o llegaron a encontrar el camino que buscaban bajo la batuta del productor del disco, Pieter van der Veire, único productor que ha repetido en sus grabaciones haciéndolo esta ultima vez con su último disco “Balls to all”. Esto me hace pensar que si vuelven a confiar en alguien es porque algo bueno existe. ¿Nos pasa a todos, no?
Buen sonido Stoner/Doom actual donde los riffs más aplastantes, densos y compactos destrozarán tus tímpanos a golpe de martillo.
Author: Leviathan
Review
Metal Daze
3/5
11.05.2010
HEAVY LORD es una banda holandesa que firmó contrato con Solitude Productions (sello ruso dedicado al Doom, Funeral, Death) y éste le reeditó el primer trabajo en la historia de la banda.
Éste disco había sido lanzado por el grupo en 2004, así que ahora, luego de seis años tenemos la oportunidad de ponerle los oídos a un interesante material.
HEAVY LORD hace Metal, claro, pero con salpicones de Doom, Sludge y Stoner en dosis semejantes; sin agobiar ni “dividiéndose en mil pedazos” sin definirse por un estilo determinado.
Un sonido gordo, poco prolijo, con densas canciones, las cuales se suceden a medio tiempo y con un sostén de corta duración.
El cuarteto nacido en el país de Rudd Gullit y Marco Van Basten saben también de gambetas y tirar caños por lo que se ve y por ello entregan buenos momentos en temas como “Dope Smoking Daze”, ''''Magician Of Black Chaos'''' y ''''Gods Of Doom'''' (y sumemos el bonus track, ''''Get Down There You Bitch''''.
Esta especie de Demo/Producción independiente llevada al disco no va a defraudar a los amantes de Doom mas fumón y ganchero (de este ultimo adjetivo solo hay pasajes, pero bien vale sumarlos al festín).
Así que ya sabes, si te le animas a HEAVY LORD, no te vas a arrepentir pero tampoco pongas demasiado entusiasmo en la espera. Un CD de seis puntos para una banda que por aquellos años (2004) se las ingeniaba más que bien para grabar su opera prima…
Author: Gustavo Piccini
Metal Daze
3/5
11.05.2010
HEAVY LORD es una banda holandesa que firmó contrato con Solitude Productions (sello ruso dedicado al Doom, Funeral, Death) y éste le reeditó el primer trabajo en la historia de la banda.
Éste disco había sido lanzado por el grupo en 2004, así que ahora, luego de seis años tenemos la oportunidad de ponerle los oídos a un interesante material.
HEAVY LORD hace Metal, claro, pero con salpicones de Doom, Sludge y Stoner en dosis semejantes; sin agobiar ni “dividiéndose en mil pedazos” sin definirse por un estilo determinado.
Un sonido gordo, poco prolijo, con densas canciones, las cuales se suceden a medio tiempo y con un sostén de corta duración.
El cuarteto nacido en el país de Rudd Gullit y Marco Van Basten saben también de gambetas y tirar caños por lo que se ve y por ello entregan buenos momentos en temas como “Dope Smoking Daze”, ''''Magician Of Black Chaos'''' y ''''Gods Of Doom'''' (y sumemos el bonus track, ''''Get Down There You Bitch''''.
Esta especie de Demo/Producción independiente llevada al disco no va a defraudar a los amantes de Doom mas fumón y ganchero (de este ultimo adjetivo solo hay pasajes, pero bien vale sumarlos al festín).
Así que ya sabes, si te le animas a HEAVY LORD, no te vas a arrepentir pero tampoco pongas demasiado entusiasmo en la espera. Un CD de seis puntos para una banda que por aquellos años (2004) se las ingeniaba más que bien para grabar su opera prima…
Author: Gustavo Piccini
Review
Diabolical Conquest
8.4/10
01.01.2010
Is it yet time to bow down before Heavy Lord, worshippers of stoner doom? Their demo The Holy Grail, now released in spectacular fashion by Solitude Productions, makes a good case for taking to one's knees, at least for those of us who've been to Jerusalem and already been prostrate before the Dopethrone.
Heavy Lord brings a rather interesting sound to their stoner doom. The guitars are heavy, really fucking heavy in fact, but whereas other stoner doom bands usually choose one of two tracks, hard rock riffs massively distorted ala Turambar, or pure doom riffs massively distorted ala Yob, Heavy Lord are pulling some serious sludge into their distortion. The ghost of old Crowbar shows its ugly visage in "Dope Smoking Daze" while "Gods of Doom" trolls the same fetid waters as Bongzilla. The swing and groove in these riffs and thence in these songs, gives this album a propulsive feel that's a little at odds with stoner doom's often stoned wanderings; instead this is forceful and mean like great sludge metal.
The eighteen minute plus "F.T.S.S." is a resin-coated stoner doom monster that encapsulates what I mentioned earlier. Classic rock leads over a nice, heavy riff, play like Ocean Chief on whiskey and downers, then starting at about seven minutes, Heavy Lord slides into a some quiet Sabbathian contemplation (think "Orchid" or "Planet Caravan") before erupting almost eight minutes later into a Grief-infected slow motion sludge doom beatdown. Few bands can get away with writing tracks this long and even fewer can make them memorable and worth multiple listens. Heavy Lord succeeds by combining serious heaviness with some southern rock styling's and groove for the best song on a very good album.
If I do have one complaint though, it's the vocals of Steve. A cross between a clean singing Phil Anselmo, Wino and Kirk Windstein, they can be off-putting at times, not reaching the same force as the music. There just isn't much power behind them; they lack the range of Mike Scheidt (YOB) and Eric Wagner (Trouble) and they're not as batshit loony as Dixie Dave (Weedeater) or Muleboy (Bongzilla). The screams of Wes Lee are pretty good, but otherwise the vocals occupy the tepid middle ground of just being listenable. They might not detract from the music, but nether do they add to its power or catchiness (I'll admit to liking a good sing-a-long chorus in my stoner doom-I love chanting to "The Satanic Rites of Drugula" or howling along to "Champagne and Reefer," Bongzilla's awesome cover of the Muddy Waters' tune).
Solitude Productions did a great job on the packaging for a demo re-release. A sixteen page glossy booklet, full color inlay and a newly recorded bonus track make this an almost mandatory purchase if you like your stoner doom heavy, dirty and mean. Heavy Lord is a name I had seen before, and this CD gives me good reason to check out their newer full lengths.
The Holy Grail may not be the best stoner doom record of the decade, or even the year it was released, but it's still pretty damn good. Heavy Lord can a write a fuckin' riff almost as well as anyone active out there in the doom wilderness, and good riffs are what this music always comes down to. While the vocals aren't to my liking, they really aren't that bad, I'd just prefer more craziness or more tunefulness. Still, this puts Heavy Lord on a short list of stoner doom bands worth following, and it's kinda funny that a five year old demo re-release turns out to be on of the better doom records I heard in 2009.
Author: Tim Meisenheimer
Diabolical Conquest
8.4/10
01.01.2010
Is it yet time to bow down before Heavy Lord, worshippers of stoner doom? Their demo The Holy Grail, now released in spectacular fashion by Solitude Productions, makes a good case for taking to one's knees, at least for those of us who've been to Jerusalem and already been prostrate before the Dopethrone.
Heavy Lord brings a rather interesting sound to their stoner doom. The guitars are heavy, really fucking heavy in fact, but whereas other stoner doom bands usually choose one of two tracks, hard rock riffs massively distorted ala Turambar, or pure doom riffs massively distorted ala Yob, Heavy Lord are pulling some serious sludge into their distortion. The ghost of old Crowbar shows its ugly visage in "Dope Smoking Daze" while "Gods of Doom" trolls the same fetid waters as Bongzilla. The swing and groove in these riffs and thence in these songs, gives this album a propulsive feel that's a little at odds with stoner doom's often stoned wanderings; instead this is forceful and mean like great sludge metal.
The eighteen minute plus "F.T.S.S." is a resin-coated stoner doom monster that encapsulates what I mentioned earlier. Classic rock leads over a nice, heavy riff, play like Ocean Chief on whiskey and downers, then starting at about seven minutes, Heavy Lord slides into a some quiet Sabbathian contemplation (think "Orchid" or "Planet Caravan") before erupting almost eight minutes later into a Grief-infected slow motion sludge doom beatdown. Few bands can get away with writing tracks this long and even fewer can make them memorable and worth multiple listens. Heavy Lord succeeds by combining serious heaviness with some southern rock styling's and groove for the best song on a very good album.
If I do have one complaint though, it's the vocals of Steve. A cross between a clean singing Phil Anselmo, Wino and Kirk Windstein, they can be off-putting at times, not reaching the same force as the music. There just isn't much power behind them; they lack the range of Mike Scheidt (YOB) and Eric Wagner (Trouble) and they're not as batshit loony as Dixie Dave (Weedeater) or Muleboy (Bongzilla). The screams of Wes Lee are pretty good, but otherwise the vocals occupy the tepid middle ground of just being listenable. They might not detract from the music, but nether do they add to its power or catchiness (I'll admit to liking a good sing-a-long chorus in my stoner doom-I love chanting to "The Satanic Rites of Drugula" or howling along to "Champagne and Reefer," Bongzilla's awesome cover of the Muddy Waters' tune).
Solitude Productions did a great job on the packaging for a demo re-release. A sixteen page glossy booklet, full color inlay and a newly recorded bonus track make this an almost mandatory purchase if you like your stoner doom heavy, dirty and mean. Heavy Lord is a name I had seen before, and this CD gives me good reason to check out their newer full lengths.
The Holy Grail may not be the best stoner doom record of the decade, or even the year it was released, but it's still pretty damn good. Heavy Lord can a write a fuckin' riff almost as well as anyone active out there in the doom wilderness, and good riffs are what this music always comes down to. While the vocals aren't to my liking, they really aren't that bad, I'd just prefer more craziness or more tunefulness. Still, this puts Heavy Lord on a short list of stoner doom bands worth following, and it's kinda funny that a five year old demo re-release turns out to be on of the better doom records I heard in 2009.
Author: Tim Meisenheimer
Review
Darkcity 52\2009
Сентябрь\Октябрь 2009
Говорят, Ленин очень не любил, когда Маркс и Энгельс, подвыпив, принимались меряться с ним бородами. Но ещё больше - когда хаером... Однако на обложку голландского коллектива Heavy
канонам - во всем, кроме вокала. Да, он удивляет нас периодически весьма нестандартными для данного стиля криками и рыками. Ну это "фишка" такая. И ещё звук - сыроватый, нервный, громоздкий... А вот это уже не 'фишка'. Просто The Holy Grail' - переиздание первой демо-записи группы с добавлением только одного бонус-трэка, "Get Down You Bitch". В общем, можете поинтересоваться на досуге как уже на заре своей "карьеры" голландцы всерьез пытались 'меряться'... чем-то там... с Crowbar, Electric Wizard и даже Cathedral!
Author: Ан.К.
Darkcity 52\2009
Сентябрь\Октябрь 2009
Говорят, Ленин очень не любил, когда Маркс и Энгельс, подвыпив, принимались меряться с ним бородами. Но ещё больше - когда хаером... Однако на обложку голландского коллектива Heavy
канонам - во всем, кроме вокала. Да, он удивляет нас периодически весьма нестандартными для данного стиля криками и рыками. Ну это "фишка" такая. И ещё звук - сыроватый, нервный, громоздкий... А вот это уже не 'фишка'. Просто The Holy Grail' - переиздание первой демо-записи группы с добавлением только одного бонус-трэка, "Get Down You Bitch". В общем, можете поинтересоваться на досуге как уже на заре своей "карьеры" голландцы всерьез пытались 'меряться'... чем-то там... с Crowbar, Electric Wizard и даже Cathedral!
Author: Ан.К.
Review
Deaf Sparrow
3.5/5
17.03.2010
The Holy Grail is the re-release of Heavy Lord’s 2004 self-released demo. It used to be that whenever you heard the word ‘demo’ you would be smart to expect absolutely awful recordings, but times have changed and that’s no longer the case. Even for a recording that is close to seven years old, the Holy Grail, sound wise, stands proudly alongside any other newly recorded piece of doom. To entice the purchase, the nice Russian folks of Solitude Productions have added one bonus track titled “Get Down There You Witch” which was tracked in 2008 and, truth be told, is the best song of all. I haven’t had the pleasure of hearing Heavy Lord’s From Cosmos To Chaos or Chained to the World, and this songs isn’t featured in either, but if the sounds in question give you a clue of the path these guys followed, then these Dutchmen must be proud.
As it is the case with many debuts, The Holy Grail sounds a bit green. Sure, doom can be simple but its simplicity must be backed by depth. More clearly, some of these tracks lack personality, a clear identity that would separate Heavy Lord from the obvious influencers (from Goatsnake to EyeHateGod and a slew of more darkened acts). “Magician of Black Chaos” has a great title, but the riff that kicks off this 8-minute track sounds like a rehash even when it goes through a couple of phases. More basic but far cooler is the bluesy vibe of “Baphomet’s March” with its warm guitar notes right next to all the low end.
“Gods of Doom” is like 19th century doom, if there was such a thing. Rustic starts of drums and bass build up a song with the classic cut. Nothing new here, in fact this has been heard a few dozen times, but the right attitude and the mean asshole vocals of simply Steve engage in a groove, the final stoner groove that most doom acts are either afraid of stepping into or unable to tap into because of a lack of talent, and the result is the most memorable track of the album.
“Get Down There You Bitch” is the new song and features a reenergized sound. It’s like them boys were bitten by a zombie and got rabid. Yeah, somewhere along the line they fall back to their mean grooves. This time around the riff is grander and the grander the riffs the deeper the cuts. The pace is more assured and the vocals have a bit of Down on them. This is good,. Wise move from the label by tacking this song at the end. Man, I am hurrying off to get the other albums.
Deaf Sparrow
3.5/5
17.03.2010
The Holy Grail is the re-release of Heavy Lord’s 2004 self-released demo. It used to be that whenever you heard the word ‘demo’ you would be smart to expect absolutely awful recordings, but times have changed and that’s no longer the case. Even for a recording that is close to seven years old, the Holy Grail, sound wise, stands proudly alongside any other newly recorded piece of doom. To entice the purchase, the nice Russian folks of Solitude Productions have added one bonus track titled “Get Down There You Witch” which was tracked in 2008 and, truth be told, is the best song of all. I haven’t had the pleasure of hearing Heavy Lord’s From Cosmos To Chaos or Chained to the World, and this songs isn’t featured in either, but if the sounds in question give you a clue of the path these guys followed, then these Dutchmen must be proud.
As it is the case with many debuts, The Holy Grail sounds a bit green. Sure, doom can be simple but its simplicity must be backed by depth. More clearly, some of these tracks lack personality, a clear identity that would separate Heavy Lord from the obvious influencers (from Goatsnake to EyeHateGod and a slew of more darkened acts). “Magician of Black Chaos” has a great title, but the riff that kicks off this 8-minute track sounds like a rehash even when it goes through a couple of phases. More basic but far cooler is the bluesy vibe of “Baphomet’s March” with its warm guitar notes right next to all the low end.
“Gods of Doom” is like 19th century doom, if there was such a thing. Rustic starts of drums and bass build up a song with the classic cut. Nothing new here, in fact this has been heard a few dozen times, but the right attitude and the mean asshole vocals of simply Steve engage in a groove, the final stoner groove that most doom acts are either afraid of stepping into or unable to tap into because of a lack of talent, and the result is the most memorable track of the album.
“Get Down There You Bitch” is the new song and features a reenergized sound. It’s like them boys were bitten by a zombie and got rabid. Yeah, somewhere along the line they fall back to their mean grooves. This time around the riff is grander and the grander the riffs the deeper the cuts. The pace is more assured and the vocals have a bit of Down on them. This is good,. Wise move from the label by tacking this song at the end. Man, I am hurrying off to get the other albums.
Review
Diablical Conquest
8.4/10
01.01.2010
Is it yet time to bow down before Heavy Lord, worshippers of stoner doom? Their demo The Holy Grail, now released in spectacular fashion by Solitude Productions, makes a good case for taking to one's knees, at least for those of us who've been to Jerusalem and already been prostrate before the Dopethrone.
Heavy Lord brings a rather interesting sound to their stoner doom. The guitars are heavy, really fucking heavy in fact, but whereas other stoner doom bands usually choose one of two tracks, hard rock riffs massively distorted ala Turambar, or pure doom riffs massively distorted ala Yob, Heavy Lord are pulling some serious sludge into their distortion. The ghost of old Crowbar shows its ugly visage in "Dope Smoking Daze" while "Gods of Doom" trolls the same fetid waters as Bongzilla. The swing and groove in these riffs and thence in these songs, gives this album a propulsive feel that's a little at odds with stoner doom's often stoned wanderings; instead this is forceful and mean like great sludge metal.
The eighteen minute plus "F.T.S.S." is a resin-coated stoner doom monster that encapsulates what I mentioned earlier. Classic rock leads over a nice, heavy riff, play like Ocean Chief on whiskey and downers, then starting at about seven minutes, Heavy Lord slides into a some quiet Sabbathian contemplation (think "Orchid" or "Planet Caravan") before erupting almost eight minutes later into a Grief-infected slow motion sludge doom beatdown. Few bands can get away with writing tracks this long and even fewer can make them memorable and worth multiple listens. Heavy Lord succeeds by combining serious heaviness with some southern rock styling's and groove for the best song on a very good album.
If I do have one complaint though, it's the vocals of Steve. A cross between a clean singing Phil Anselmo, Wino and Kirk Windstein, they can be off-putting at times, not reaching the same force as the music. There just isn't much power behind them; they lack the range of Mike Scheidt (YOB) and Eric Wagner (Trouble) and they're not as batshit loony as Dixie Dave (Weedeater) or Muleboy (Bongzilla). The screams of Wes Lee are pretty good, but otherwise the vocals occupy the tepid middle ground of just being listenable. They might not detract from the music, but nether do they add to its power or catchiness (I'll admit to liking a good sing-a-long chorus in my stoner doom-I love chanting to "The Satanic Rites of Drugula" or howling along to "Champagne and Reefer," Bongzilla's awesome cover of the Muddy Waters' tune).
Solitude Productions did a great job on the packaging for a demo re-release. A sixteen page glossy booklet, full color inlay and a newly recorded bonus track make this an almost mandatory purchase if you like your stoner doom heavy, dirty and mean. Heavy Lord is a name I had seen before, and this CD gives me good reason to check out their newer full lengths.
The Holy Grail may not be the best stoner doom record of the decade, or even the year it was released, but it's still pretty damn good. Heavy Lord can a write a fuckin' riff almost as well as anyone active out there in the doom wilderness, and good riffs are what this music always comes down to. While the vocals aren't to my liking, they really aren't that bad, I'd just prefer more craziness or more tunefulness. Still, this puts Heavy Lord on a short list of stoner doom bands worth following, and it's kinda funny that a five year old demo re-release turns out to be on of the better doom records I heard in 2009.
Author: The Meisenheimer
Diablical Conquest
8.4/10
01.01.2010
Is it yet time to bow down before Heavy Lord, worshippers of stoner doom? Their demo The Holy Grail, now released in spectacular fashion by Solitude Productions, makes a good case for taking to one's knees, at least for those of us who've been to Jerusalem and already been prostrate before the Dopethrone.
Heavy Lord brings a rather interesting sound to their stoner doom. The guitars are heavy, really fucking heavy in fact, but whereas other stoner doom bands usually choose one of two tracks, hard rock riffs massively distorted ala Turambar, or pure doom riffs massively distorted ala Yob, Heavy Lord are pulling some serious sludge into their distortion. The ghost of old Crowbar shows its ugly visage in "Dope Smoking Daze" while "Gods of Doom" trolls the same fetid waters as Bongzilla. The swing and groove in these riffs and thence in these songs, gives this album a propulsive feel that's a little at odds with stoner doom's often stoned wanderings; instead this is forceful and mean like great sludge metal.
The eighteen minute plus "F.T.S.S." is a resin-coated stoner doom monster that encapsulates what I mentioned earlier. Classic rock leads over a nice, heavy riff, play like Ocean Chief on whiskey and downers, then starting at about seven minutes, Heavy Lord slides into a some quiet Sabbathian contemplation (think "Orchid" or "Planet Caravan") before erupting almost eight minutes later into a Grief-infected slow motion sludge doom beatdown. Few bands can get away with writing tracks this long and even fewer can make them memorable and worth multiple listens. Heavy Lord succeeds by combining serious heaviness with some southern rock styling's and groove for the best song on a very good album.
If I do have one complaint though, it's the vocals of Steve. A cross between a clean singing Phil Anselmo, Wino and Kirk Windstein, they can be off-putting at times, not reaching the same force as the music. There just isn't much power behind them; they lack the range of Mike Scheidt (YOB) and Eric Wagner (Trouble) and they're not as batshit loony as Dixie Dave (Weedeater) or Muleboy (Bongzilla). The screams of Wes Lee are pretty good, but otherwise the vocals occupy the tepid middle ground of just being listenable. They might not detract from the music, but nether do they add to its power or catchiness (I'll admit to liking a good sing-a-long chorus in my stoner doom-I love chanting to "The Satanic Rites of Drugula" or howling along to "Champagne and Reefer," Bongzilla's awesome cover of the Muddy Waters' tune).
Solitude Productions did a great job on the packaging for a demo re-release. A sixteen page glossy booklet, full color inlay and a newly recorded bonus track make this an almost mandatory purchase if you like your stoner doom heavy, dirty and mean. Heavy Lord is a name I had seen before, and this CD gives me good reason to check out their newer full lengths.
The Holy Grail may not be the best stoner doom record of the decade, or even the year it was released, but it's still pretty damn good. Heavy Lord can a write a fuckin' riff almost as well as anyone active out there in the doom wilderness, and good riffs are what this music always comes down to. While the vocals aren't to my liking, they really aren't that bad, I'd just prefer more craziness or more tunefulness. Still, this puts Heavy Lord on a short list of stoner doom bands worth following, and it's kinda funny that a five year old demo re-release turns out to be on of the better doom records I heard in 2009.
Author: The Meisenheimer
Review
MetalFront
8/10
26.11.2009
За провокационной обложкой (уверен, Ленин в стеклянном гробу переворачивается) скрывается очень странный буклет, выполненный в постмодернистском минималистичном ключе. Отдельные элементы в оформлении возвращают нас в совсем недавнюю историю нашей страны, во времена серпа и молота, в СССР. Все это вперемешку с изображениями абсолютно шизофренических и необъяснимых фантазий: кладбище, дьявол, слово «сum», – хотя на первой страничке вроде как присутствует причина – два листочка марихуаны. А как же название второй композиции «Dope Smoking Daze»? Скорее всего, HEAVY LORD поддерживают самый известный стереотип о голландцах – этаких обкуренных типов. Зато от музыки стандартов как раз ожидать не стоит, а вот чего-то необычного – запросто. В ней, действительно, присутствует нечто наркотическое, не обошлось без психоделии, транса. Сразу представляются парни, лениво перебирающие струны, пребывающие то эйфории, то в полной апатии, чуть ли не в отключке, слабо представляющие, что происходит вокруг. У них одна задача – играть не останавливаясь. Встречает нас трек в стиле stoner rock, атмосферный и драйвовый, как и положено вступительной вещице. Плавно переходя во вторую композицию в музыку добавляются тяжелые элементы грязного doom metal. В итоге два жанра на протяжении оставшихся композиций существуют вместе. У такого гибрида даже существует вполне ожидаемое название – stoner doom, это когда сохранено типичное металическое звучание традиционного дума и классические рок-н-рольные нотки предшествующей думу музыки. И знаете, перед нами дьявольская смесь. Вокал варьируется от «чистого» с хрипотцой, который явно преобладает, до гроула и скрима. Где-то в середине восемнадцатиминутной темы был замечен шепот а-ля темная месса. В общем, чтобы по достоинству оценить пластинку нужно находиться в подходящем настроении, либо слегка изменить свое сознание, и получать удовольствие.
Author: Abyss
MetalFront
8/10
26.11.2009
За провокационной обложкой (уверен, Ленин в стеклянном гробу переворачивается) скрывается очень странный буклет, выполненный в постмодернистском минималистичном ключе. Отдельные элементы в оформлении возвращают нас в совсем недавнюю историю нашей страны, во времена серпа и молота, в СССР. Все это вперемешку с изображениями абсолютно шизофренических и необъяснимых фантазий: кладбище, дьявол, слово «сum», – хотя на первой страничке вроде как присутствует причина – два листочка марихуаны. А как же название второй композиции «Dope Smoking Daze»? Скорее всего, HEAVY LORD поддерживают самый известный стереотип о голландцах – этаких обкуренных типов. Зато от музыки стандартов как раз ожидать не стоит, а вот чего-то необычного – запросто. В ней, действительно, присутствует нечто наркотическое, не обошлось без психоделии, транса. Сразу представляются парни, лениво перебирающие струны, пребывающие то эйфории, то в полной апатии, чуть ли не в отключке, слабо представляющие, что происходит вокруг. У них одна задача – играть не останавливаясь. Встречает нас трек в стиле stoner rock, атмосферный и драйвовый, как и положено вступительной вещице. Плавно переходя во вторую композицию в музыку добавляются тяжелые элементы грязного doom metal. В итоге два жанра на протяжении оставшихся композиций существуют вместе. У такого гибрида даже существует вполне ожидаемое название – stoner doom, это когда сохранено типичное металическое звучание традиционного дума и классические рок-н-рольные нотки предшествующей думу музыки. И знаете, перед нами дьявольская смесь. Вокал варьируется от «чистого» с хрипотцой, который явно преобладает, до гроула и скрима. Где-то в середине восемнадцатиминутной темы был замечен шепот а-ля темная месса. В общем, чтобы по достоинству оценить пластинку нужно находиться в подходящем настроении, либо слегка изменить свое сознание, и получать удовольствие.
Author: Abyss
Review
Atlantis-Tales
8/10
"А наш дедушка Ленин совсем усоп. Он разложился на плесень и на липовый мед", как пел покойный ныне Летов. Кто же знал, что его заветы примут так близко к сердцу голландские sludge/stouner-металисты, проиллюстрировавшие, в некотором смысле, озвученный сюжет на обложке своего третьего релиза (вновь вышедшего на Solitude Productions) "The Holy Grail". После двух внушительных альбомов "From Cosmos To Chaos" и "Chained To The World", HEAVY LORD вспомнили о своем неизданном дебюте 2004 года и, снабдив его специальным бонус-треком Get Down There You Bitch, наконец-то презентовали публике. "Святой Грааль" оказался более сладжевым, нежели последовавшие за ним работы и звучит он грубее и грязнее (отчасти, наверняка, это объясняется демо-статусом пленки), что, впрочем, для сладжа скорее плюс, чем минус. Самой гипнотической и возможно самой мощной композицией альбома, погружающей в тотальный транс, явилась последняя вещь, F.T.S.S (19 минут!). Но для актуального переиздания HEAVY LORD записали еще одну песню Get Down There You Bitch, предназначавшуюся, но не записанную изначально для "The Holy Grail". И действует эта малышка (всего лишь каких-то 7 минут) как своеобразный ушат холодной воды на, порядком истлевший организм слушателя, мгновенно выводящий его из состояния забытья, в который он погружался 50 минут основного альбома. Get Down - динамичная и заряженная безумной сладж-хардкоровой энергетикой - звучит еще более выгодно в контрасте с F.T.S.S. В 16-страничном буклете, помимо классической для сладж/стоунера конопляной темы, можно увидеть странноватый фото-арт, олицетворяющий визуальную сторону творчества группы.
Author: Atlantis
Atlantis-Tales
8/10
"А наш дедушка Ленин совсем усоп. Он разложился на плесень и на липовый мед", как пел покойный ныне Летов. Кто же знал, что его заветы примут так близко к сердцу голландские sludge/stouner-металисты, проиллюстрировавшие, в некотором смысле, озвученный сюжет на обложке своего третьего релиза (вновь вышедшего на Solitude Productions) "The Holy Grail". После двух внушительных альбомов "From Cosmos To Chaos" и "Chained To The World", HEAVY LORD вспомнили о своем неизданном дебюте 2004 года и, снабдив его специальным бонус-треком Get Down There You Bitch, наконец-то презентовали публике. "Святой Грааль" оказался более сладжевым, нежели последовавшие за ним работы и звучит он грубее и грязнее (отчасти, наверняка, это объясняется демо-статусом пленки), что, впрочем, для сладжа скорее плюс, чем минус. Самой гипнотической и возможно самой мощной композицией альбома, погружающей в тотальный транс, явилась последняя вещь, F.T.S.S (19 минут!). Но для актуального переиздания HEAVY LORD записали еще одну песню Get Down There You Bitch, предназначавшуюся, но не записанную изначально для "The Holy Grail". И действует эта малышка (всего лишь каких-то 7 минут) как своеобразный ушат холодной воды на, порядком истлевший организм слушателя, мгновенно выводящий его из состояния забытья, в который он погружался 50 минут основного альбома. Get Down - динамичная и заряженная безумной сладж-хардкоровой энергетикой - звучит еще более выгодно в контрасте с F.T.S.S. В 16-страничном буклете, помимо классической для сладж/стоунера конопляной темы, можно увидеть странноватый фото-арт, олицетворяющий визуальную сторону творчества группы.
Author: Atlantis
Review
Atmospherc.pl
4.5/5
27.10.2009
Holenderski HEAVY LORD staje się coraz bardziej uznaną marką na scenie stoner/doom, dlatego też wytwórnia Solitude podłapała koniunkturę i zremasterowała, po czym wznowiła na CD pierwsze demo zespołu z roku 2004, pt. „The Holy Grail”, wzbogacając go o niepublikowany wcześniej bonus. Płyta ta umacnia pozycję grupy, gdyż bez wątpienia jest to wydawnictwo bardzo w jej stylu, mocno nawiązujące do wcześniejszych, a tak naprawdę późniejszych dwóch krążków długogrających. Maksimum muzy, w której właściwie najwięcej słychać z gatunków rozkwitających 40 lat temu, czyli psychodelicznego rocka, bluesa czy nieśmiertelnego BLACK SABBATH. Nisko strojone gitary, zaciemnione brzmienie, riffy ciężkie i przybrudzone, przeważnie wolne, pochodowe tempa, specyficzne solówki, przejścia z basem... Powstała z tego forma jest chropowata, ale dla wielu słuchaczy na pewno fascynująca. Tempa niektórych kompozycji HEAVY LORD zdają się czasem być wręcz rozwleczone (jak w „Magician Of Black Chaos” czy „F.T.S.S.”), nasilają się w swojej schizofrenii i przez to są nazbyt przygnębiające. Niemniej w tym kontekście niektóre ożywienia wydają się naprawdę drapieżne, a pulsacyjna rytmika, też częsta obecna na „The Holy Grail”, robi dobre wrażenie. HEAVY LORD nagrał album niczym nie zaskakujący, chociaż... trochę wyróżnia się dodatkowy growl w „Dope Smoking Daze”, fragment w „F.T.S.S.”, gdzie słyszymy tylko spokojne brzdąkanie gitary i szept czy wreszcie finałowy „Get Down There You Bitch”, którego początek z brzydkim wokalem i anarchistycznym duchem później wyhamowuje niczym DANZING. Z pewnością HEAVY LORD to już czołówka stoner/doom metalu. Elita wraz z THE GATES OF SLUMBER, JEX THOTH... I wznowienie „The Holy Grail” to potwierdza.
Author: Kasia
Atmospherc.pl
4.5/5
27.10.2009
Holenderski HEAVY LORD staje się coraz bardziej uznaną marką na scenie stoner/doom, dlatego też wytwórnia Solitude podłapała koniunkturę i zremasterowała, po czym wznowiła na CD pierwsze demo zespołu z roku 2004, pt. „The Holy Grail”, wzbogacając go o niepublikowany wcześniej bonus. Płyta ta umacnia pozycję grupy, gdyż bez wątpienia jest to wydawnictwo bardzo w jej stylu, mocno nawiązujące do wcześniejszych, a tak naprawdę późniejszych dwóch krążków długogrających. Maksimum muzy, w której właściwie najwięcej słychać z gatunków rozkwitających 40 lat temu, czyli psychodelicznego rocka, bluesa czy nieśmiertelnego BLACK SABBATH. Nisko strojone gitary, zaciemnione brzmienie, riffy ciężkie i przybrudzone, przeważnie wolne, pochodowe tempa, specyficzne solówki, przejścia z basem... Powstała z tego forma jest chropowata, ale dla wielu słuchaczy na pewno fascynująca. Tempa niektórych kompozycji HEAVY LORD zdają się czasem być wręcz rozwleczone (jak w „Magician Of Black Chaos” czy „F.T.S.S.”), nasilają się w swojej schizofrenii i przez to są nazbyt przygnębiające. Niemniej w tym kontekście niektóre ożywienia wydają się naprawdę drapieżne, a pulsacyjna rytmika, też częsta obecna na „The Holy Grail”, robi dobre wrażenie. HEAVY LORD nagrał album niczym nie zaskakujący, chociaż... trochę wyróżnia się dodatkowy growl w „Dope Smoking Daze”, fragment w „F.T.S.S.”, gdzie słyszymy tylko spokojne brzdąkanie gitary i szept czy wreszcie finałowy „Get Down There You Bitch”, którego początek z brzydkim wokalem i anarchistycznym duchem później wyhamowuje niczym DANZING. Z pewnością HEAVY LORD to już czołówka stoner/doom metalu. Elita wraz z THE GATES OF SLUMBER, JEX THOTH... I wznowienie „The Holy Grail” to potwierdza.
Author: Kasia
Review
The Streets
6/10
30.08.2009
Opprinnelig gitt ut av bandet som en demo i 2004, så da var det kanske passende for Solitude å endelig gi den en skikkelig utgivelse? Kvaliteten på både lyd og prestasjon er iallfall godkjent. Egentlig er det rart at andreskiva, som kom i 2007, ble så uforløst som den ble, for det denne reutgivelsen tydet mest på var at bandet var på vei mot store ting i nær fremtid. Så skjedde ikke og med tanke på hvor enhetlig og renskåret «The Holy Grail» fremstår, må det sies å være meget forunderlig. Det er altså steintøff og seig Stoner Metal det går i, med en vokalist som virkelig rasper strupebåndene sine hese. Soundet er rått og tungt, gitarlyden god og feit, bassen er rundt og mørk, så da er alt såre vel. Bonussporet kunne vært droppet, da spilletiden er lang nok som den er, men noen liker jo slikt og noe nytt må en jo tilby fansen? Musikken lokker ikke frem kreativ adjektivbruk, men må sies å være helt på det jevne. PS. Ny skive er underveis!
Author: Rune
The Streets
6/10
30.08.2009
Opprinnelig gitt ut av bandet som en demo i 2004, så da var det kanske passende for Solitude å endelig gi den en skikkelig utgivelse? Kvaliteten på både lyd og prestasjon er iallfall godkjent. Egentlig er det rart at andreskiva, som kom i 2007, ble så uforløst som den ble, for det denne reutgivelsen tydet mest på var at bandet var på vei mot store ting i nær fremtid. Så skjedde ikke og med tanke på hvor enhetlig og renskåret «The Holy Grail» fremstår, må det sies å være meget forunderlig. Det er altså steintøff og seig Stoner Metal det går i, med en vokalist som virkelig rasper strupebåndene sine hese. Soundet er rått og tungt, gitarlyden god og feit, bassen er rundt og mørk, så da er alt såre vel. Bonussporet kunne vært droppet, da spilletiden er lang nok som den er, men noen liker jo slikt og noe nytt må en jo tilby fansen? Musikken lokker ikke frem kreativ adjektivbruk, men må sies å være helt på det jevne. PS. Ny skive er underveis!
Author: Rune
