Floodstain - Slave To The Self Feeding Machine (CD)

Review
Darkside
8/10
17.12.2010

Трое взрослых мужиков из Голландии, объединившиеся под названием Floodstain играют гремучую смесь стоунера (шутки про связь «укуренного» рока и родины музыкантов не будет), альтернативы и «классического» рока, и повествуют про то, какая хреновая жизнь, и про то, что только добровольное расставание с нею поможет приблизить свет в конце туннеля. А еще они, если не ошибаюсь, поминают Троцкого и обстоятельства его смерти в песне «Icepick Lobotomy». При этом на своем новом, пятом по счету альбоме «Slave to the Self Feeding Machine» музыканты, так и не последовавшие своим собственным советам, вполне себе живы, бодры и даже веселы.
Семь тяжеленных, заряженных энергией композиций, не разменивающихся по мелочам на тоскливые зависания и унылые сопли, плюс экспериментальный (оттого и бонусный) трек, повествующий о том, что бывает, когда самоубийство все-таки совершено (состоит он из визга сирен и переговоров полицейских по рации, испанский язык которых не позволяет разобраться в обстоятельствах произошедшего, но, судя по интонациям, забирать чье-то тело в морг все-таки придется). Саунд предельно уплотнен и местами довольно грязен (в данном случае это очень хорошо), низко настроенные гитары гудят, жужжат и лязгают, жирный бас от напряжения периодически срывается на хрип, ударник с монотонностью взбесившегося метронома долбит по барабанам, а вокалист яростно выплевывает вместе со словами слюну и брутально ревет в микрофон – этот стандартный, на первый взгляд, набор «юного рокера» Floodstain используют весьма оригинально, переключая в нужном месте и нужное время виртуальные рычажки настроения, и не забывают перемежать скоростной чёс отсылками к хард-року. Также голландская (хотя вроде как обитающая в данный момент в Испании) троица походя топчется на блюзовом поле и демонстрирует таланты на поприще альтернативы, убирая за пояс МТВишных скейтеров с наушниками в ушах, и показывая, как надо делать музыку так, чтобы мозги закипали и кровь бурлила. Музыка не для интеллектуальных посиделок, конечно, но не назвать ее «классной» очень трудно.

Author: Maeror3

Review
Aristocrazia
29.11.2010

Dall'Olanda un buon act di stoner/metal, è questo che sono i Floodstain e "Slave To The Self Feeding Machine", loro nuovo lavoro, non è che l'ennesima conferma di come questo tipo di sound stia vivendo un periodo d'oro.
Le influenze già dal primissimo passaggio on air vi risulteranno abbastanza semplici da individuare, se infatti i Sabbath non possono mancare, la direzione desertica/southern di Kyuss e Alabama Thunderpussy sembra sia la più adatta a inquadrare lo svolgimento di brani che sanno darsi sia a momenti più catchy, sia ad altri notevolmente più duri e metallici alle volte forse troppo avendo poco senso all'interno di un platter simile "Jawbreaker (The Peace Within)".
Sono una formazione ancora in fase d'assestamento, non si può negare che pur avendo un suono quasi da sala prove la musica faccia il proprio dovere, pezzi come "Deathproof" (figlia dei Down) e "Icepick Lobotomy" da sole forniscono un quadro generale di quello che i ragazzi sono capaci d'offrire: adrenalina, devozione al genere e una buon piglio, caratteristiche genuine che da sole non bastano per fare un disco di valore ma che supportate come in questo caso da più brani di discreta fattura danno forma a una visione complessiva della storia che va ben oltre una stirata sufficienza.
Le due canzoni chiamate in causa non sono quindi le uniche da evidenziare, vi sono un altro paio di episodi che per quanto classicamente ricollegabili a mezzo mondo possiedono il proprio perché, vedasi la bella "The Slumbering Titan Slayer", "Crooked Teeth" col suo ritornello catchy da canticchiare e "Suicide Pep Rally" la cui prestanza e l'assetto del riffing, diviso fra il creare melodia e veri e propri solchi, rendeno interessante.
"Slave To The Self Feeding Machine" è un album che va avanti trascinato dall'entusiasmo che i Floodstain riescono a trasmettere, devono sicuramente migliorare soprattutto dal punto di vista della cura apportata al settore produzione, ciò non toglie che il platter si faccia ascoltare con piacere e gli appassionati dello stile mettendolo su passerebbero del tempo in compagnia di buona musica, li si attende al varco sperando in una successiva conferma, per ora: stoner on air!

Author: Mourning

Review
Mroczna Strefa
8/10

Czy Hiszpania kojarzyła się Wam dotąd ze stoner rockiem czy stoner metalem? Podejrzewam, że nie. Co nie oznacza, że w tym gorącym kraju słynącym z walk byków czy flamenco ludzie nie słuchają BLACK SABBATH lub im podobnych zespołów i nie gra się w ciężki, ale przy tym stosunkowo melodyjny sposób. Bo FLOODSTAIN to zaskakująco dobrze radzące sobie z taką materią trio w składzie: Jozz, Bobysan i Vesso. Klasyczny line-up, to i klasyczne dźwięki, opatrzone masywnym i czytelnym brzmieniem. Można bez obaw przywołać w tym miejscu wspomnianych już Sabbathów, KYUSS, QUEENS OF THE STONE AGE, FU MANCHU, DOWN i nasze CORRUPTION. Hiszpanie grają tylko na pozór prosto, do przodu i wręcz przebojowo (jak np. w numerze tytułowym), ale jeśli wsłuchać się na przykład w takie "The Slumbering Titan Slayer", to okazuje się, że umieją też poimprowizować, pokombinować, wpleść różne psychodelicznie brzmiące detale czy wręcz bluesowe odniesienia, łamać rytm, a przy tym nie zapominać, że stoner rock i stoner metal mają bujać, wciągać słuchacza w pewien trans i zachwycać fajnymi motywami oraz kilkutonowym ciężarem. FLOODSTAIN umie dorzucić od siebie sporo żywiołowej energii, wokalista układa ciekawe linie melodyczne, ale i zaryczeć potrafi. Tu i ówdzie odzywa się w muzykach gorąca krew, a więc co za tym idzie - nawet death metalowe fragmenty się zdarzają. Przoduje w tym instrumentalny "The Peace Within", który jest poniekąd żartem, ale można w tym momencie użyć sformułowania, że to już stoner death metal hehe. O dużej wartości tej płyty świadczy fakt, że słucha się jej lekko, przyjemnie i nawet nie wiadomo kiedy docieramy do ukrytej ścieżki pod numerem 8, która jest trochę niepotrzebną, dźwiękową relacją z jakiegoś wypadku, tudzież morderstwa. Zawsze jednak można odpalić krążek od początku.

Author: Diovis

Review
Gitarzysta Magazyn
4/10

Zakładam, że rozpoznawalność Floodstain w Polsce oscyluje w granicach błędu statystycznego. Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, by "Slave To The Self Feeding Machine" zmieniło coś w tym temacie. To drugi album Holendrów, i drugi wydany w barwach BadMoodMan Music, choć kapela może pochwalić się jeszcze jakimiś innymi, wcześniejszymi materiałami, które wydała własnym sumptem. Debiutu nie słyszałem i, biorąc pod uwagę jakość recenzowanego albumu, raczej nie mam czego żałować.

Oddajmy głos wytwórni. Jej zdaniem, Floodstain, podążając drogą wytyczoną przez Fu Manchu, Kyuss oraz Queens Of The Stone Age, tworzy muzykę dobrze wpisującą się w kanon gatunku. Z drugiej jednak strony, dzięki mocnym kawałkom, mają dokładać do tego standardu niewyczerpalne pokłady energii i wyróżniające się, porywające riffy.

Tego typu spostrzeżeniom mówię zdecydowane ‘nie’. Przede wszystkim, zestawienie bohaterów tej recenzji z wymienionymi wyżej nazwami to spore nadużycie; to jak określić kosiarkę mianem samochodu, tylko dlatego, że obydwa wynalazki mają cztery koła i silnik benzynowy. Pomijam różnicę wielu klas, wystarczy tylko pobieżny kontakt z recenzowanym albumem, by przekonać się, że muzycznie to niestety zupełnie co innego. Inne brzmienie, nie ten feeling, nie te emocje. Kanon stoner rocka jest zupełnie gdzie indziej, a Holendrzy nie zbliżyli się doń nawet na odległość rzutu tulipanem.

Otwierający album "Deathproof", oparty na ciężkiej pracy gitar i zdradzający wyraźną fascynację Panterą czy Exhorder, jest jednym z jaśniejszych punktów krążka. Zresztą, wokalista 'jedzie' Anselmem przez cały czas, z rzadka tylko sięgając po Crowbar ("Suicide Pep Rally"). Następny "Icepick Lobotomy" również wyróżnia się na plus. Oparty na klasycznym riffie, zbliża się momentami do charakterystycznej estetyki Church of Misery, choć porównania tego lepiej nie brać dosłownie. Gdyby pozostała część "Slave To The Self Feeding Machine" została utrzymana w podobnym stylu, byłoby przyzwoicie. Niestety, dalej jest tylko gorzej. Pierwszy zakalec to nijaki i mdły "Slave To The Self Feeding Machine", do którego twórcy, chyba przy pomocy młotka, dodali kuriozalną solówkę na zakończenie oraz zagrywki podpatrzone w Korn. Instrumentalny "Jawbreaker (The Peace Within)" to najmocniejszy moment albumu, ale trwa ledwie dwie minuty i właściwie do reszty materiału pasuje jak kwiat do kożucha. "The Slumbering Titan Slayer" wyróżnia się jedynie kilkoma nutami zapożyczonymi od Black Sabbath, co nie jest najlepszym osiągnięciem, zważywszy, że trwa ponad siedem minut. Z kolei słodki refren "Crooked Teeth" zawiera wszystkie elementy, jakich nie cierpię w takim graniu. Kawałek ostatni, "Suicide Bonus", składa się wyłącznie ze zniekształconych głosów osób prowadzących rozmowę przez radio oraz dźwięków karetki i skraca muzyczną zawartość tego i tak niezbyt długiego krążka o ponad cztery minuty.

Ten bardzo niespójny album obrazuje jedynie schizofrenię twórców, którzy nie mogli najwyraźniej zdecydować się, co właściwie chcieliby grać - nowoczesne łamane rytmy, muzykę do podskakiwania na koncercie czy radiowe refreny. Jest tu wszystko, co połączone razem smakuje niczym ogórki z dżemem, na pewno jednak nie zawiera niczego, co można by określić mianem "stoner". Szczerze mówiąc, Floodstain brzmi (oczywiście nie pod względem produkcji) niczym amatorskie pobrzękiwania licealistów. Zabłądziłem kiedyś do sali gimnastycznej pewnej szkoły, gdzie małolaty udzielające się w kilku kapelkach urządziły sobie koncert, zapraszając na niego kumpli, dziewczyny i rodziców. To, co wtedy usłyszałem, nie odstawało zanadto od poziomu prezentowanego przez Holendrów. Na zakończenie pozwolę sobie raz jeszcze zacytować wytwórnię, która twierdzi, że "Slave To The Self Feeding Machine" może być przyjemnym odkryciem dla wszystkich fanów gatunku. Ja za tę przyjemność (wątpliwą) jednak grzecznie podziękuję.

Author: Szymon Kubicki

Review
Stereo Inviders
7.5/10
12.10.2010

Con “Slave To The Self Feeding Machine” gli olandesi Floodstain giungono al loro quarto album: un lavoro che conferma senz’altro le buone qualità di questa band stoner dal sound molto americano, se si considera che le loro sonorità rimandano direttamente ad acts come Fu Manchu, Kyuss e Queens Of The Stone Age, ma che presenta tuttavia anche evidenti influenze dei Motorhead, sia nel riffing che nella voce sporca e roca del cantante, che a tratti ricorda appunto quella di Lemmy. I Floodstain realizzano dunque sette brani energici e carichi di groove, che non lasciano adito a dubbi riguardo la loro predilezione per lo stoner, specie se si ascoltano le prime tre tracce. Tuttavia, costituisce un’autentica sorpresa la quarta traccia, “The Peace Within”, con il quale la band spiazza decisamente l’ascoltatore, proponendo un pezzo thrash molto aggressivo. I Floodstain ritornano invece decisamente su sonorità stoner con “The Slumbering Titan Stayer”, un brano molto vario e ben riuscito, nel quale la band affronta vari cambi tematici e lascia intravedere qualche venatura blues: senz’altro uno degli highlights del disco. In questo stesso brano, il cantato inizialmente è più pulito e tendente alla melodia: un approccio di questo tipo lo si ritrova anche su “Crooked Teeth Stoner”, mentre “Suicide Pep Rally” riprende nuovamente in qualche passaggio elementi thrash. Di fatto l’album si conclude qui, perché l’ultima traccia, “Suicide Bonus” altro non è che un pezzo dove si sentono voci parlate ed effetti sonori vari, che non aggiungono granchè all’album. Bel disco, comunque, che mette davvero in mostra una band dalla buona personalità.

Author: Elio F