Save 50%

Floodstain - Slave To The Self Feeding Machine (CD)

stoner / sludge metal, BadMoodMan Music, BadMoodMan Music
List price: 533.33 Р
266.67 Р
You save: 266.67 Р (50%)
Price in points: 400 points
BMM. 037-10 x
In stock
+
New album of the band demonstrates high quality of music and professionalism of the musicians. The followers of Fu Manchu, Kyuss and Queens Of The Stone Age on the one hand fit the canons of the genre and, on the other hand, deliver original powerful tracks filled with outstanding riffs and inexhaustible energy. The album has a potential to become a gold standard of the genre and a pleasant discovery for the fans of this style.

Tracklist:
1 Deathproof
2 Icepick Lobotomy
3 Slave To The Self Feeding Machine
4 Jawbreaker (The Peace Within)
5 The Slumbering Titan Slayer
6 Crooked Teeth
7 Suicide Pep Rally
8 Suicide Bonus

Artist:
Floodstain
Artist Country:
Netherlands
Album Year:
2010
Title:
Slave To The Self Feeding Machine
Genre:
stoner / sludge metal
Format:
CD
Type:
CD Album
Package:
Jewel Case
Label:
BadMoodMan Music
Cat Num:
BMM. 037-10
Release Year:
2010
Country Of Manufacture:
Russia
Review
Darkside
8/10
17.12.2010

Трое взрослых мужиков из Голландии, объединившиеся под названием Floodstain играют гремучую смесь стоунера (шутки про связь «укуренного» рока и родины музыкантов не будет), альтернативы и «классического» рока, и повествуют про то, какая хреновая жизнь, и про то, что только добровольное расставание с нею поможет приблизить свет в конце туннеля. А еще они, если не ошибаюсь, поминают Троцкого и обстоятельства его смерти в песне «Icepick Lobotomy». При этом на своем новом, пятом по счету альбоме «Slave to the Self Feeding Machine» музыканты, так и не последовавшие своим собственным советам, вполне себе живы, бодры и даже веселы.
Семь тяжеленных, заряженных энергией композиций, не разменивающихся по мелочам на тоскливые зависания и унылые сопли, плюс экспериментальный (оттого и бонусный) трек, повествующий о том, что бывает, когда самоубийство все-таки совершено (состоит он из визга сирен и переговоров полицейских по рации, испанский язык которых не позволяет разобраться в обстоятельствах произошедшего, но, судя по интонациям, забирать чье-то тело в морг все-таки придется). Саунд предельно уплотнен и местами довольно грязен (в данном случае это очень хорошо), низко настроенные гитары гудят, жужжат и лязгают, жирный бас от напряжения периодически срывается на хрип, ударник с монотонностью взбесившегося метронома долбит по барабанам, а вокалист яростно выплевывает вместе со словами слюну и брутально ревет в микрофон – этот стандартный, на первый взгляд, набор «юного рокера» Floodstain используют весьма оригинально, переключая в нужном месте и нужное время виртуальные рычажки настроения, и не забывают перемежать скоростной чёс отсылками к хард-року. Также голландская (хотя вроде как обитающая в данный момент в Испании) троица походя топчется на блюзовом поле и демонстрирует таланты на поприще альтернативы, убирая за пояс МТВишных скейтеров с наушниками в ушах, и показывая, как надо делать музыку так, чтобы мозги закипали и кровь бурлила. Музыка не для интеллектуальных посиделок, конечно, но не назвать ее «классной» очень трудно.

Author: Maeror3
Review
Atlantis Tales
8.5/10

Все это рок-н-ролл! Новый альбом голландцев FLOODSTAIN "Slave To The Self Feeding Machine" верен традициям настоящего укуренного тяжелого стоунер-рока от корифеев KYUSS и FU MANCHU до главных икон и популяризаторов стиля QUEENS OF THE STONE AGE. В точности повторив озвученные в пресс-релизе имена, я не лукавлю - просто-напросто FLOODSTAIN вот уже 10 лет действительно беззаветно и преданно следуют канонам стоунера и получается это у них качево и искренне - стоит только вспомнить их предыдущую пластнинку "Dreams Make Monsters", выпущенную в 2007 году также на BadMoodMan Music. Мощные запилы, хрипловатый вокал подстать низкостройным гитарам, задымленный саунд, мощная энергетика - в общем, все как доктор прописал. Особенно хочется отметить открывашку Deathproof, заглавную вещицу Slave To The Self Feeding Machine и Crooked Teeth, впрочем и остальные хороши. Для тех кому понравился предыдущий альбом "Slave To The Self Feeding Machine" также должен прийтись по душе, а вот для незнакомых с FLOODSTAIN начать рекомендую все же с "Dreams Make Monsters".

Author: Atlantis
Review
Aristocrazia
29.11.2010

Dall'Olanda un buon act di stoner/metal, è questo che sono i Floodstain e "Slave To The Self Feeding Machine", loro nuovo lavoro, non è che l'ennesima conferma di come questo tipo di sound stia vivendo un periodo d'oro.
Le influenze già dal primissimo passaggio on air vi risulteranno abbastanza semplici da individuare, se infatti i Sabbath non possono mancare, la direzione desertica/southern di Kyuss e Alabama Thunderpussy sembra sia la più adatta a inquadrare lo svolgimento di brani che sanno darsi sia a momenti più catchy, sia ad altri notevolmente più duri e metallici alle volte forse troppo avendo poco senso all'interno di un platter simile "Jawbreaker (The Peace Within)".
Sono una formazione ancora in fase d'assestamento, non si può negare che pur avendo un suono quasi da sala prove la musica faccia il proprio dovere, pezzi come "Deathproof" (figlia dei Down) e "Icepick Lobotomy" da sole forniscono un quadro generale di quello che i ragazzi sono capaci d'offrire: adrenalina, devozione al genere e una buon piglio, caratteristiche genuine che da sole non bastano per fare un disco di valore ma che supportate come in questo caso da più brani di discreta fattura danno forma a una visione complessiva della storia che va ben oltre una stirata sufficienza.
Le due canzoni chiamate in causa non sono quindi le uniche da evidenziare, vi sono un altro paio di episodi che per quanto classicamente ricollegabili a mezzo mondo possiedono il proprio perché, vedasi la bella "The Slumbering Titan Slayer", "Crooked Teeth" col suo ritornello catchy da canticchiare e "Suicide Pep Rally" la cui prestanza e l'assetto del riffing, diviso fra il creare melodia e veri e propri solchi, rendeno interessante.
"Slave To The Self Feeding Machine" è un album che va avanti trascinato dall'entusiasmo che i Floodstain riescono a trasmettere, devono sicuramente migliorare soprattutto dal punto di vista della cura apportata al settore produzione, ciò non toglie che il platter si faccia ascoltare con piacere e gli appassionati dello stile mettendolo su passerebbero del tempo in compagnia di buona musica, li si attende al varco sperando in una successiva conferma, per ora: stoner on air!

Author: Mourning
Review
Stonerrock.de
5.5/10
29.10.2010

Zusätzlich zu The Grand Astoria kommt mit Floodstain eine weitere russische Band in den Review-Katalog. BadMoodMan Music eigentlich ein Dark/Gothic/Death-Metal-Label hat mit Floodstain eine (noch) sehr unbekannte Band gesigned die uns eine große Bandbreite an Genres in nur einem Album entgegen schlagen.

Gleich der Opener Deathproof setzt ein ordentliches Statement: Metal! Anders als beim gleichnamigen Tarantino gehts hier nicht etwa um Coolness oder Retroanspielungen. Hier gehts ohne Umschweife zur Sache und liefert uns Gebrüll, knallende Riffs und einen bombenden Refrain.
Auch mit Ice Pick Lobotomy wird volle Breitseite eine Mischung aus Death und Doom gespielt die jeden Metal-Freund glücklich machen wird. Mitnicken garantiert.
The Peace Within (verglichen zum Inhalt ein Paradoxon), ein schnell gespieltes Instrumental, dagegen enthält keinen Funken Doom mehr. Passend zum Label: Death Metal auf ganzer Linie. Dieser Titel und das (meiner Meinung nach unattraktive) Cover passen hier irgendwie am besten zusammen.

Das rockt zwar alles ordentlich, aber bis hierhin gibt es nichts was nicht schon hundertmal im Metal zu hören war. Hauptsächlich die Mischung aus Doom und Death macht das ganze dennoch interessant. Erst bei The Slumbering Titan Slayer (wat ein Titel!) wird ein Gang zurückgeschalten, woraus sich ein groovender Track mit Alternative/Southern-Feeling entwickelt. Auch das Gebrüll wird hier um einiges dezenter eingesetzt. Die Mischung aus treibenden Riffs, verspielten Instrumentalparts und einem Refrain mit Wiedererkennungswert machen diesen Titel zum besten des Albums. Dankenswerter Weise geht das Ding auch gleich über 7 Minuten. Was der Titeltrack nur versucht, schafft The Slumbering Titan Slayer an dieser Stelle.
Auch Crooked Teeth ist weit vom Deathmetal entfernt, wird aber im Refrain beinahe unfreiwillig zur Ballade des Albums, als sich die Vocals an melodischem Gesang versuchen.
Als Bonus gibts noch ein für mich unverständliches Zombie-Endzeit-Ambiente-Outro, welches bestens zur apokalytischen Grundstimmung von slave to the self feeding machine passt.

Wo andere Deathmetal-Bands sich gegenseitig die Köpfe einschlagen, weil sie ihren Stil im zehnten Studioalbum brechen, machen das Floodstain lieber gleich im zweiten Album. Leider wird sowohl der Doom oft nur kurz aufrechterhalten, als auch die Brutalität des Deathmetals nur sporadisch eingesetzt. Dieser Mix aus Metalrichtungen ist zwar durchaus spannend, bringt aber ein Gefühl von Unsicherheit und Zweifel daran, ob der Band-Stil schon ausgereift ist, beim Hörer mit sich. Erinnert neben dem Death streckenweise an Stone Sour, High on Fire, Alabama Thunderpussy, Bullet For My Valentine oder etwa Machine Head. Das ist einfach zu viel. Diese Selbstfindungs-Zweifel könnten die Russen aber sicher mit einem weiteren Album beseitigen, Potenzial finden wir hier nämlich definitiv!

Author: Geschrieben von timcky
Review
Mroczna Strefa
8/10

Czy Hiszpania kojarzyła się Wam dotąd ze stoner rockiem czy stoner metalem? Podejrzewam, że nie. Co nie oznacza, że w tym gorącym kraju słynącym z walk byków czy flamenco ludzie nie słuchają BLACK SABBATH lub im podobnych zespołów i nie gra się w ciężki, ale przy tym stosunkowo melodyjny sposób. Bo FLOODSTAIN to zaskakująco dobrze radzące sobie z taką materią trio w składzie: Jozz, Bobysan i Vesso. Klasyczny line-up, to i klasyczne dźwięki, opatrzone masywnym i czytelnym brzmieniem. Można bez obaw przywołać w tym miejscu wspomnianych już Sabbathów, KYUSS, QUEENS OF THE STONE AGE, FU MANCHU, DOWN i nasze CORRUPTION. Hiszpanie grają tylko na pozór prosto, do przodu i wręcz przebojowo (jak np. w numerze tytułowym), ale jeśli wsłuchać się na przykład w takie "The Slumbering Titan Slayer", to okazuje się, że umieją też poimprowizować, pokombinować, wpleść różne psychodelicznie brzmiące detale czy wręcz bluesowe odniesienia, łamać rytm, a przy tym nie zapominać, że stoner rock i stoner metal mają bujać, wciągać słuchacza w pewien trans i zachwycać fajnymi motywami oraz kilkutonowym ciężarem. FLOODSTAIN umie dorzucić od siebie sporo żywiołowej energii, wokalista układa ciekawe linie melodyczne, ale i zaryczeć potrafi. Tu i ówdzie odzywa się w muzykach gorąca krew, a więc co za tym idzie - nawet death metalowe fragmenty się zdarzają. Przoduje w tym instrumentalny "The Peace Within", który jest poniekąd żartem, ale można w tym momencie użyć sformułowania, że to już stoner death metal hehe. O dużej wartości tej płyty świadczy fakt, że słucha się jej lekko, przyjemnie i nawet nie wiadomo kiedy docieramy do ukrytej ścieżki pod numerem 8, która jest trochę niepotrzebną, dźwiękową relacją z jakiegoś wypadku, tudzież morderstwa. Zawsze jednak można odpalić krążek od początku.

Author: Diovis
Review
Legacy Magazine #69
8/10

Billy Anderson hat die jüngste Riff- und Groove-Sammlung des niederländischen Trios FLOODSTAIN
gemastert und hilft dem Album somit auf die Sprünge, auch wenn es keine weiten werden: Schwer
walzt der Doom/Stoner-Bastard aus den Boxen, lässt dabei aber weitgehend die heute so dringend
nötige individuelle Note missen. Zwar werden sogar leichte Thrash- und Death Metal-Anleihen
durchaus geschickt in den doomigen Sound eingeflochten, doch die 37 Minuten halten keine
richtigen Höhepunkte bereit, sondern werden locker bis gefällig überbrückt, ohne dass die Band zu
ihren eigenen Helden oder Genre-Größen aufschließen könnte. An stilistischer Abwechslung fehlt es
dabei weniger als an sangestechnischer, denn sogar der Abstecher in Richtung Heavy Rock gelingt
passabel, nur kann die Band ganz einfach nicht gegen aktuelle Meisterwerke wie zum Beispiel das
dritte Sahg-Album anstinken. Der Albumtitel kommt also wohl nicht von ungefähr.

Author: TW
Review
Gitarzysta Magazyn
4/10

Zakładam, że rozpoznawalność Floodstain w Polsce oscyluje w granicach błędu statystycznego. Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, by "Slave To The Self Feeding Machine" zmieniło coś w tym temacie. To drugi album Holendrów, i drugi wydany w barwach BadMoodMan Music, choć kapela może pochwalić się jeszcze jakimiś innymi, wcześniejszymi materiałami, które wydała własnym sumptem. Debiutu nie słyszałem i, biorąc pod uwagę jakość recenzowanego albumu, raczej nie mam czego żałować.

Oddajmy głos wytwórni. Jej zdaniem, Floodstain, podążając drogą wytyczoną przez Fu Manchu, Kyuss oraz Queens Of The Stone Age, tworzy muzykę dobrze wpisującą się w kanon gatunku. Z drugiej jednak strony, dzięki mocnym kawałkom, mają dokładać do tego standardu niewyczerpalne pokłady energii i wyróżniające się, porywające riffy.

Tego typu spostrzeżeniom mówię zdecydowane ‘nie’. Przede wszystkim, zestawienie bohaterów tej recenzji z wymienionymi wyżej nazwami to spore nadużycie; to jak określić kosiarkę mianem samochodu, tylko dlatego, że obydwa wynalazki mają cztery koła i silnik benzynowy. Pomijam różnicę wielu klas, wystarczy tylko pobieżny kontakt z recenzowanym albumem, by przekonać się, że muzycznie to niestety zupełnie co innego. Inne brzmienie, nie ten feeling, nie te emocje. Kanon stoner rocka jest zupełnie gdzie indziej, a Holendrzy nie zbliżyli się doń nawet na odległość rzutu tulipanem.

Otwierający album "Deathproof", oparty na ciężkiej pracy gitar i zdradzający wyraźną fascynację Panterą czy Exhorder, jest jednym z jaśniejszych punktów krążka. Zresztą, wokalista 'jedzie' Anselmem przez cały czas, z rzadka tylko sięgając po Crowbar ("Suicide Pep Rally"). Następny "Icepick Lobotomy" również wyróżnia się na plus. Oparty na klasycznym riffie, zbliża się momentami do charakterystycznej estetyki Church of Misery, choć porównania tego lepiej nie brać dosłownie. Gdyby pozostała część "Slave To The Self Feeding Machine" została utrzymana w podobnym stylu, byłoby przyzwoicie. Niestety, dalej jest tylko gorzej. Pierwszy zakalec to nijaki i mdły "Slave To The Self Feeding Machine", do którego twórcy, chyba przy pomocy młotka, dodali kuriozalną solówkę na zakończenie oraz zagrywki podpatrzone w Korn. Instrumentalny "Jawbreaker (The Peace Within)" to najmocniejszy moment albumu, ale trwa ledwie dwie minuty i właściwie do reszty materiału pasuje jak kwiat do kożucha. "The Slumbering Titan Slayer" wyróżnia się jedynie kilkoma nutami zapożyczonymi od Black Sabbath, co nie jest najlepszym osiągnięciem, zważywszy, że trwa ponad siedem minut. Z kolei słodki refren "Crooked Teeth" zawiera wszystkie elementy, jakich nie cierpię w takim graniu. Kawałek ostatni, "Suicide Bonus", składa się wyłącznie ze zniekształconych głosów osób prowadzących rozmowę przez radio oraz dźwięków karetki i skraca muzyczną zawartość tego i tak niezbyt długiego krążka o ponad cztery minuty.

Ten bardzo niespójny album obrazuje jedynie schizofrenię twórców, którzy nie mogli najwyraźniej zdecydować się, co właściwie chcieliby grać - nowoczesne łamane rytmy, muzykę do podskakiwania na koncercie czy radiowe refreny. Jest tu wszystko, co połączone razem smakuje niczym ogórki z dżemem, na pewno jednak nie zawiera niczego, co można by określić mianem "stoner". Szczerze mówiąc, Floodstain brzmi (oczywiście nie pod względem produkcji) niczym amatorskie pobrzękiwania licealistów. Zabłądziłem kiedyś do sali gimnastycznej pewnej szkoły, gdzie małolaty udzielające się w kilku kapelkach urządziły sobie koncert, zapraszając na niego kumpli, dziewczyny i rodziców. To, co wtedy usłyszałem, nie odstawało zanadto od poziomu prezentowanego przez Holendrów. Na zakończenie pozwolę sobie raz jeszcze zacytować wytwórnię, która twierdzi, że "Slave To The Self Feeding Machine" może być przyjemnym odkryciem dla wszystkich fanów gatunku. Ja za tę przyjemność (wątpliwą) jednak grzecznie podziękuję.

Author: Szymon Kubicki
Review
Pavillon666
7/10
20.10.2010

Il fait froid, c'est la grève des transports et il vous faut 2 heures pour faire un trajet de 20 km, votre réservoir de voiture est vide et vous ne pouvez plus prendre de l'essence car votre station essence la plus proche est fermée! Que faire?!
Moi je vais vous le dire, prenez votre lecteur cd, inserez le cd de Floodstain qui nous viennent du pays de la Tulipe et de la mimolette.
Ca y est le cd est inséré? Allez ouvrez vos oreilles et profitez des presque 40 minutes qui nous sont offertes par le groupe.

Floodstain pratique un stoner rock très lourd, gras et groovy comme Down par exemple peut le faire.
Les ambiances générales sur cette production vont vous emporter en plein soleil dans un endroit désertique, endroit dans lequel vos seuls amis seront un cactus s'il y en a un et peut être un pauvre scorpion.
Là il est certain que la chaleur dégagée par la musique de Floodstain va vous réchauffer complètement.

Parfois, la musique du trio hollandais flirte même avec le sludge que pratique Bongzilla (surtout pour le côté gras de leur musique).
Il est intéressant de noter également la forte présence de riffs heavy et parfois même bluesy.
Tout ce mélange de genre permette de donner une profondeur à la musique des hollandais.
Les titres sont assez courts et très rentre dedans, les mélodies vous pénètrent et prennent place dans votre cerveau sans jamais le quitter.

Cependant, le principal défaut de cet album est la linéarité de l'opus. Les titres s'enchainent et un certain ennui finit par arriver.
Dommage car on pourrait finir par penser que le trio n'a pas voulu ou oser pousser leur travail plus en profondeur et se contente de nous balance la musique qu'ils savent faire sans prendre vraiment de risques.
Voilà je pense le principal souci de cet album.
Il n'y a rien à reprocher à la production qui quant à elle est vraiment bonne surtout pour une autoproduction.

En clair si vous etes fan de stoner rock qui sent bon la sueur, la chaleur et le sale, alors vous pouvez vous procurer cette nouvelle production de Floodstain. Un bon album mais qui ne rentrera pas dans le panthéon du genre.

Author: hemistes
Review
Stereo Inviders
7.5/10
12.10.2010

Con “Slave To The Self Feeding Machine” gli olandesi Floodstain giungono al loro quarto album: un lavoro che conferma senz’altro le buone qualità di questa band stoner dal sound molto americano, se si considera che le loro sonorità rimandano direttamente ad acts come Fu Manchu, Kyuss e Queens Of The Stone Age, ma che presenta tuttavia anche evidenti influenze dei Motorhead, sia nel riffing che nella voce sporca e roca del cantante, che a tratti ricorda appunto quella di Lemmy. I Floodstain realizzano dunque sette brani energici e carichi di groove, che non lasciano adito a dubbi riguardo la loro predilezione per lo stoner, specie se si ascoltano le prime tre tracce. Tuttavia, costituisce un’autentica sorpresa la quarta traccia, “The Peace Within”, con il quale la band spiazza decisamente l’ascoltatore, proponendo un pezzo thrash molto aggressivo. I Floodstain ritornano invece decisamente su sonorità stoner con “The Slumbering Titan Stayer”, un brano molto vario e ben riuscito, nel quale la band affronta vari cambi tematici e lascia intravedere qualche venatura blues: senz’altro uno degli highlights del disco. In questo stesso brano, il cantato inizialmente è più pulito e tendente alla melodia: un approccio di questo tipo lo si ritrova anche su “Crooked Teeth Stoner”, mentre “Suicide Pep Rally” riprende nuovamente in qualche passaggio elementi thrash. Di fatto l’album si conclude qui, perché l’ultima traccia, “Suicide Bonus” altro non è che un pezzo dove si sentono voci parlate ed effetti sonori vari, che non aggiungono granchè all’album. Bel disco, comunque, che mette davvero in mostra una band dalla buona personalità.

Author: Elio F
Review
Metal.de
7/10
13.09.2010

Die Liste der Vorbilder dieser holländischen Band birgt Namen wie FU MANCHU, QUEENS OF THE STONE AGE und KYUSS, womit der stilitische Rahmen von FLOODSTAIN schon ganz gut abgesteckt ist. Ein bisschen Early-SABBATH-mäßige Stoner-Riffs kommen noch hinzu, und fertig ist ein durchaus ansprechendes Underground-Scheibchen für alle, die bereits jetzt mit der Zunge schnalzen.

"Slaves To The Self Feeding Machine" tritt den Beweis an, dass man auch mit einem hörbar geringen Budget ein amtliches Brett zimmern kann - manchmal sogar gerade deshalb. Die Songs klingen wie in einem Zug im Proberaum eingezimmert, haben trotz aller fehlenden Perfektion enorm viel Durchschlagskraft und versprühen somit ein überaus sympathisches Live-Feeling. Im Grunde ist jeder der sieben Songs (plus eines recht speziellen Bouns-Tracks) es Wert, mal durch eure geschätzten Lauscher geblasen zu werden. FLOODSTAIN sind schon jetzt erstaunlich vielseitig und wissen sowohl mit Härte und Aggression ("Death Proof", "Ice Pick Lobotomy"), als auch mit interessanter Melodieführung zu begeistern (Titelsong, "Suicide Pep Rally"). Angetrieben wird jeder Songs von einem tonnenschweren Groove und herrlich tief gestimmten Wüstenriffs, die auch die eingangs erwähnten Bands kaum besser hinbekommen würden. Selbst ein siebenminütiger Song wie "The Slumbering Titan Slayer" bietet genügend kompositorische Substanz, um die Spielzeit voll und ganz zu rechtfertigen. Und da bei alledem noch die eklatante Spielfreude der Band durchschimmert, kann man von einem rundum gelungenen Lebenszeichen sprechen, dessen Unbekümmertheit mitreißt.

Wenn FLOODSTAIN auf diesem Level weitermachen, und wenn sie es schaffen, ihren ungeschliffenen Charakter zu bewahren, dann könnte hier etwas äußerst Wertvolles heranwachsen.

Author: Heiko
Write a review