HellLight - Funeral Doom / The Light That Brought Darkness (2xCD)

Review
Metalstorm
6.8/10
16.05.2012

Hey hey my my. Doom can never die… Huh. Never thought I'd hear an extreme doom band singing about Johnny Rotten of the Sex Pistols.

So back to the beginning. Solitude Productions recently re-released HellLight's 2008 release Funeral Doom, originally printed in a now sold-out limited run, packaging it with The Light That Brought Darkness mini album. The mini album features the new title track along with a bunch of doomed-up covers.

For sake of brevity, I'm going to gloss over the re-release a bit. In 2010 the band put out …And Then, The Light Of Consciousness Became Hell…, which was reviewed by your truly. In order to get to the more interesting stuff, suffice it to say Funeral Doom contains less well constructed and executed songs in the style of their later release. They got better over the ensuing two years, thus making the 2010 release with the ridiculous title a better place to start.

So that leaves the mini album. (Nothing mini about the length, it's almost an hour of music.)

The new opening track shows the same degree of improvement that the band exhibited between Funeral Doom and their 2010 album whose name I refuse to type again. The track is very promising, going through the similar phases and exhibiting the same characteristics I would expect… dark, miserable doom with growled vocals, crushing riffs, and hell-lighting ambience courtesy of some keyboards. They even close "The Light That Brought Darkness" out Dragonforce style… with a two minute solo. Nicely done, it shows they are even more refined and it makes me hopeful for their next release.

Finally the covers. Oh my. For starters, it was pretty cool to see an extreme doom act perform doomed-down covers of other metal and rock songs. It was certainly intriguing. Sometimes it works, sometimes it doesn't. While the music is interesting, particularly Neil Young's "Hey Hey My My" and Pink Floyd's "Comfortably Numb, the biggest criticism of their prior release was the clean vocals. In the band's natural environment they were used sparingly (and fortunately given the response to the prior review) and they now become the focus.

Dio, Danzig, and David (Gilmour, just wanted to keep the frontman alliteration thing going) are charismatic and great vocalists in their own right, making the comparison not particularly favorable. At times they were passable but at other times flat out awkward.

Still, the tracks make for an intriguing listen, especially because they are pulling from so far out of the band's element. Better a funeral doom act attempting to cover Pink Floyd in some blend of styles rather than just tweaking another song by a far more similar band.

The covers are worth checking out, and if that draws your attention to the band's own material, so much the better.

Author: BitterCOld

Review
Metalizer
4/5

Это сдвоенный альбом бразильской группы Helllight - первый диск под названием "Funeral Doom" – переиздание одноименного релиза 2008 года, который в своё время выпускался лимитированным тиражом и, разумеется, был быстро распродан. Второй же диск - "The Light That Brought Darkness" (2011 г.) представляет собой сборник кавер-версий на композиции именитых групп, таких как: Black Sabbath, Danzig, Neil Young, Pink Floyd, Bathory, Queen.
Helllight не стали хитрить и долго думать, как озаглавить альбом, достаточно только взглянуть на название релиза и станет понятно, что вас ждет море отчаяния и хладнокровного funeral doom метала. Альбом изобилует замедленными темпами, длинными по временному хронометражу треками, клавишными пассажами, пропитанными колоссальной, грандиозной атмосферой, а также смесью чистого вокала и гроулинга. Мелодии и гитарные партии на общем фоне вписываются гармонично; не так часто как хотелось бы, но, тем не менее, встречаются выразительные соло-партии. Однако временами возникает такое ощущение, что некоторые композиции напрасно затянуты. При желании их можно было бы без ущерба музыкальной составляющей умело сократить, оставив самое необходимое, а множественные идентичные переходы отодвинуть на задний план, дав волю, если хотя бы не разнообразию, то во всяком случае исключая возможные повторы. Акустические переборы, превращающие релиз в сказочный рассказ, заслуживают особого внимания, но остались недоработанными ударные, слишком часто они звучат слегка неуклюже, что в конечном итоге представляет композиции не соответствующие заложенному в них потенциалу. Тексты песен посвящены, как правило, темам обречённости судьбы, одиночеству, отчуждённости, смерти и ушедшей любви.
Мини-альбом "The Light That Brought Darkness" начинается с одноименного трека. Весь опус радует слух, несмотря на то, что всё те же элементы присутствуют, что и в оригиналах, исполнение квалифицировано и содержит в себе сильное чувство убеждённости. Более того Helllight проделали трудоёмкую работу, сохранив верность оригинальным версиям известных композиций. Не хотелось бы вдаваться в детали каждой кавер-версии, скажу лишь, что впечатлили "Heaven and Hell", "Hey Hey My My" и "Man of Iron". Но зато трек "The Show Must Go On" не понравился в корне. То, что у вокалиста собственная манера пения, это понять и принять можно, это даже в определённой степени весьма неплохо, но, на мой взгляд, композиция была исковеркана, плюс гроулинг оказался абсолютно неуместным. Допустим, если бы вся композиция была исполнена рычащим вокалом, то в подобном ключе кавер слушался бы свежо, необычно и во сто крат интереснее. Релиз предоставлен Solitude Prod.

Есть: переиздание, сборник каверов, история
Нет: новшества, регламент, динамика

Атмосфера – 4/5
Техника – 4/5
Материал – 4/5
Реализация – 4/5

Review
Lords of Metal

Vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met de funeral doom van het Braziliaanse Helllight. Het album ‘...And Then, The Light Of Consciousness Became Hell’ beviel mij wel en ik was eigenlijk wel benieuwd naar het oudere werk. Daar ben ik nu achter want het tweede album ‘Funeral Doom’ is nu opnieuw uitgebracht door Solitude Productions. Ik moet zeggen dat ‘Funeral Doom’ minder impact op mij maakt dan ‘...And Then, The Light Of Consciousness Became Hell’. Voorzien van alle ingrediënten is dit een inmiddels zeer typisch te noemen album in het funeral doom genre. Wat wel interessant is aan deze release is dat er meteen een tweede schijf aan is toegevoegd. De in 2011 in eigen beheer uitgebrachte EP ‘The Light That Brought Darkness’ bevat naast het titelnummer nog zes covers in een funeral doom uitvoering van Black Sabbath, Danzig, Neil Young, Pink Floyd, Bathory en Queen. Er leuk om eens te horen. Deze EP kun je trouwens ook gewoon downloaden via de website van de band.

Author: Pim B.

Review
The Pit of the Damned
8/10
24.09.2012

Ragazzi, questa è facile: che genere potranno suonare i brasiliani Helllight con un album intitolato “Funeral Doom”? Beh, se non avete sbirciato la recensione del lavoro precedente (che in realtà rappresenta il lavoro successivo, essendo questa una ristampa dell’album del 2008), credo sia piuttosto intuitivo rispondere. Si, esatto. Questi “solari” Helllight suonano per l’appunto funeral doom, nella sua accezione più cupa ed oscura. Appena infatti ho infilato il cd nel lettore, la luce del sole si è velata sotto l’incombente tenebra della notte, di quelle notti, nere come la pece, senza il bagliore della luna. I 17 minuti di “Deep Siderial Silence” hanno fatto poi tutto il resto, con quel sound lento e soffocante, che non fa altro che confermare quanto di buono già avevo sentito in “…And then, the Light of Consciousness Became Hell…”. Il sound imbastito dai nostri infatti testimonia la classe di cui sono dotati questi quattro loschi individui di San Paolo. Ma ora che una visita l’ho fatta anch’io nella enorme città sudamericana, appurando che in quattro giorni non ha mai smesso di piovere, posso capire da dove possa venire tutta questa tristezza repressa e palesata nelle note di questo doppio cd. Ah si certo non ve l’avevo detto, trattasi di 2 cd, ma parleremo a breve del secondo. La musica degli Helllight, pur essendo più nera delle tenebre, ha comunque il pregio di lanciarsi, in taluni momenti, in splendide riflessive aperture heavy rock, con degli assoli, bridge o break acustici da pelle d’oca. I riferimenti a Thergothon o Skepticism sono sempre ben evidenti nelle note del disco e nelle vocals tetre di Fabio, che trova anche modo di mettersi in mostra per l’utilizzo di vocals più evocative (ricordate “Hammerheart” dei Bathory, ebbene la title track ci regala sprazzi di quel modo di cantare unico di Quorthon). Quello che sicuramente è più difficile da digerire sono le durate: oltre ai 15 minuti di “Funeral Doom” anche “Nexus Alma” ci ammorba per altri dodici agonizzanti minuti che non fanno altro che portarmi al colmo della disperazione. La strumentale “The Diary” mi accompagna per soli quattro minuti in cui è il pianoforte ad essere protagonista. Le altre tre lunghissime song, procedono su questa linea apocalittica, offrendomi un’altra buona mezz’ora di suoni, perfetta colonna sonora per la prossima fine del mondo. Ma passiamo a quello che è il bonus cd, che oltre a racchiudere una traccia inedita (altri 12 minuti di sofferenti ambientazioni da incubo), ci regala invece sei cover. Si parte con l’eterna “Heaven and Hell” dei Black Sabbath e per questo ripenso al buon vecchio Ronnie James Dio (RIP), con quello splendido giro di basso che ancora oggi mi emoziona esageratamente. I nostri la rivisitano un pochino, rendendola un po’ più lenta (tanto per cambiare) e piazzandoci qua e là qualche growl, prima di quello che doveva essere un esplosivo finale, che qui va a rallentatore. Con “How the Gods Kill” andiamo a esplorare i Danzig, per una canzone piuttosto sonnacchiosa a dire il vero. I nostri scomodano addirittura Neil Young con la successiva “Hey Hey My My”, ma il tutto va sempre in slow motion. Slow motion che sembra funzionare alla grande invece con “Confortably Numb” (Pink Floyd), anche se sono le demoniache vocals qui a lasciarmi piuttosto perplesso, anche se l’atmosfera che creano gli Helllight è perfetta, sembra infatti una song cucita su misura per loro. Splendida performance, strumentale, interpretativa che denota una certa personalità dei nostri paulisti. “Man of Iron” palesa l’amore dei nostri per i sopracitati Bathory, nella loro versione più epica. A chiudere il disco ci pensa “The Show Must Go On”, indimenticabile traccia dei Queen, dotata di un pathos incredibile che, magari a livello vocale lascia un po’ a desiderare (Freddie Mercury era un’altra cosa), ma in cui comunque, gli Helllight mettono del loro per regalarci gli ultimi sette emozionanti minuti. Ottimo lavoro, consigliabile non solo agli amanti del funeral, ma di chiunque apprezzi pezzi dotati di un’anima, seppur assai cupa. E ora che calino pure le tenebre…

Author: Francesco Scarci

Review
Funeral Wedding
5/5

Clássico do doom metal nacional relançado pelo selo russo Solitude Prod numa edição especial, que contém de bônus o álbum de versões.
Não vou ficar aqui me prendendo ao álbum Funeral Doom, pois todos que têm uma certa vivência dentro do cenário doom sabe da importância/qualidade desse material. Disco que contém faixas como Funeral Doom, Nexus Alma, Afterlife isso para não acabar citando o disco todo.
Mas vou fazer um pequeno insight sobre esse álbum de versões, que contém bandas um tanto inusitadas e que o resultado foi bem satisfatório.
O álbum abre com The Light That Brought Darkness, faixa autoral e que também abre álbum anterior e mostra perfeitamente a proposta da banda.
Abrindo a sessão de versões temos Heaven and Hell, que foi muito bem executada tanto no instrumental como nos vocais, onde podemos notar nos vocais de Fábio, a influência do eterno baixinho Dio.
How the Gods Kill do Danzig é uma faixa que ficou bem interessante, mas após inúmeras audições desse material, e analisando esse disco como um todo, ela ficou um pouco deslocada.
Para mim a melhor hora do material é nessa dobradinha de Hey Hey My My e Comfortably Numb.
Já conhecia a versão original, já ouvi a versão Glam do Negative e agora chegou a vez da versão doom. E para falar a verdade todas as 3 têm o seu toque especial e dependendo de como você toque essa música, pode deixá-la “alegre” ou na forma miserável como o HellLight bem fez.
Comfortably Numb para mim tem um “sabor especial”, pois por um tempo obscuro de minha vida, essa faixa assim como o Pink Floyd me acompanhou e a versão original já me deixava miserável, agora nessa versão me mantém no mesmo clima.
Os vocais doentios do início: “Hello, Is there anybody in there?”.. dando uma ideia de um espirito obsessor entrando na mente de um cidadão doente.
Man of Iron do Bathory é outra faixa que ficou muito boa, mas achei ela muito próxima da original e apesar de gostar muito de Bathory, por mim eu deixaria de fora, pois assim como a versão do Danzig ela também soou deslocada.
E para encerrar temos a versão inusitada de The Show Must Go On do Queen.
Quando soube da disponbilidade desse material para download, essa foi uma das faixas que mais queria escutar.
Mesmo sabendo que a potência dos vocais de Freddy Mercury são muito difíceis de se igualar, aqui podemos dizer que a lição de casa foi bem feita.