Shattered Hope - Absence (CD)

Review
The Pit of the Damned
6.5/10
07.06.2011

La Solitude Productions continua imperterrita nella sua ricerca di talenti in giro per il mondo, dediti al death funeral doom ed ecco questa volta saltar fuori dalla Grecia questi Shattered Hope (da non confondere con gli omonimi metallers olandesi). La band di Atene, in giro ormai da quasi dieci anni, giunge finalmente al debutto dopo un paio di demo datati 2005 e 2007. La proposta del combo dell’Attica, come avrete capito, è un death doom che si rifà ai primissimi Anathema (quelli di “Serenades” tanto per capirci), sia per la considerevole lunghezza dei pezzi, sia per la plumbea atmosfera che ivi si respira, capace di farci sprofondare nella malinconia più totale, fin dall’iniziale “Amidst Nocturnal Silence”, song dotata di un forte flavour gotico. I primi tre pezzi (per la cronaca in “Vital Lie” compare come guest vocals anche Jo Marquis degli Ataraxie) sono la rappresentazione in musica di uggiosi paesaggi autunnali, caratterizzati da ritmi lenti, ossessivi per la loro ripetitività di fondo, dato da un riffing granitico e dalla presenza di un meraviglioso violino, in grado di regalare quell’aura nostalgica tipica dei My Dying Bride, che emerge ben presto e mi fa apprezzare non poco la proposta del sestetto greco. Arriva il momento di “Yearn” e anche delle mie prime perplessità: si tratta infatti di una song a sé stante, della sola durata di 3 minuti e mezzo, che spinge parecchio l’acceleratore grazie ad un death anonimo, che viaggia su ritmiche abbastanza tirate e con il vocione profondo di Nick a fare il verso a Darren White. Con “A Traitor’s Kiss” ricompaiono fortunatamente le melodie crepuscolari e l’influenza delle band della terra d’Albione si fa ancora più forte, a scapito ahimè dell’originalità, anche se a metà pezzo uno screaming mutuato quasi dal black, prende il sopravvento, con le ritmiche che accelerano paurosamente, ma è solo un attimo perché si ritorna ben presto alle decadenti atmosfere iniziali; qui le vocals riescono addirittura a trovare lo spazio in versione pulita e il sound pesca a piene mani anche dal repertorio dei Saturnus (complice la presenza alla voce di Thomas A.G.) e agli irlandesi Mourning Beloveth. È poi il momento di un intermezzo strumentale, prima dei monolitici 19 minuti finali della conclusiva “The Utter Void”, dove l’aria si fa ancora più rarefatta e stancamente si arriva alla fine di questo “Absence” che ci rivela che una interessante, ma ancora un po’ acerba realtà, si è affacciata nel panorama death doom mondiale. Nostalgici!

Author: Francesco Scarci

Review
Darkside
9/10
04.02.2011

Свой дебютный альбом греческая шестерка Shattered Hope записывала долго и обстоятельно – с 2002 года, когда музыканты собрались вместе под этим названием, ими были реализованы всего две демо-записи (что, согласитесь, не много), которых вполне хватило некоторым немногочисленным обладателям их копий, чтобы ожидать от долгостроя по имени «Absence» чего-то, по меньшей мере, интересного и познавательного. Разумеется, команда, назвавшаяся «Разрушенной Надеждой» (что, к счастью, не стало пророчеством для тех, кто ждал выхода этого релиза) должна играть doom, лучше всего со следами death metal и «похоронными» интонациями, и лучше всего как можно более атмосферный и предельно трагичный, чтобы клавишные пассажи, сменяющие все нарастающее напряжение неистовых гитар, падали льдинками застывших слез, а симфонические вставки растекались на заднем фоне серыми сумерками. Греки все это делают, и делают успешно – разумеется, они идут проторенной тропой и отголоски звучания многих культовых коллективов и альбомов, не вчера увидевших свет, слышны на каждом шагу, но все это реализовано настолько грамотно и с уважением, что не вызывает ни малейших вопросов. В каждой ноте, в каждом лязгающем death`овом риффе, в каждом параллельном движении сложных и эмоциональных гитарных партий, в каждой пульсации медленного ритма слышны годы упорной и аккуратной работы, когда выверялся каждый штрих. Помимо самых участников коллектива, к записи были привлечены вокалисты других греческих команд, а также несколько музыкантов с достаточным уровнем образования, что позволило им извлекать из скрипок нечто большее, чем тоскливый писк раздавленного комара. Добавьте еще безупречный студийный звук – и вы получите релиз, который полностью погружает слушателя в свой мир. Это не песни, это, скорее, картины, наглядно демонстрирующие истории человеческих страстей, разрушенных ожиданий, перечень потерь и редких находок. Или, если хотите, это еще и эпизоды долгого путешествия – по выжженной земле в самые темные уголки внутреннего «Я». Правда, в этом мрачном странствии всегда найдется маяк (см. обложку диска, очень красивую, хотя лично я задал бы пару вопросов типографии, которая печатала тираж, очень уж темной она вышла, отчего многие детали просто не видны), который посветит в темноте. Светит он и в самом финале «Absence», на последних минутах «космической» композиции «The Utter Void», на секунду-другую давая понять, что в жизни всегда есть место надежде.

Author: Maeror3

Review
Metalkrant
16.03.2011

Tjonge jonge, wat een lange nummers. Het eerst nummer, Amidst Nocturnal Silence, is 13 minuten lang. Het is een goed in elkaar gezet nummer met zeker goede muziek. De zang is erg eentonig, maar wat hij doet, doet hij goed. Het 2e nummer, Vital Lie, is net zo doom als de eerste. Het is niet goed te onderscheiden van het eerste nummer totdat een rustig keyboard stuk melodie geeft in deze donkere doom. Zowaar lijkt het even alsof de zanger gaat zingen. Maar de rust word bruut gestoord door weer de zware grunts en het langzame gitaarwerk. Ik moet toegeven, de solo’s zijn erg mooi en melodieus, maar veel hetzelfde.

‘Yearn’ begint snel! Dit heb ik nog niet eerder gehoord. Dit is het eerste nummer dat mijn hoofd mee begint te bewegen. Hier zingt hij al iets meer, wat het meteen een andere sfeer geeft. ‘A Traitors Kiss’ is de volgende. In dit nummer zit iets meer variatie, want dit is langzaam en ook een beetje sneller met gevarieerde zang, van zingen en schreeuwen tot hoog en laag grunten. Tot nu toe vind ik dit het beste nummer. Tijd voor Laments, in F# Minor. Dit is een mooi instrumentaal nummer met violen en keyboard. Dit gaat mooi over in de laatste, ‘The Utter Void’. Dit nummer duurt 18 minuten. Toen ik dat zag was ik erg benieuwd, want een nummer van 18 minuten moet wel erg goed zijn wil je 18 minuten hetzelfde nummer luisteren. Ik moet zeggen, dit hebben ze netjes gedaan. Ze hebben een soort samenvatting gemaakt van het hele album. Alles van het eerdere zit er in. Een goed nummer.

Conclusie:
Alle nummer afzonderlijk zijn best aardig. Als album word het toch vermoeiend om naar te luisteren, vooral omdat de nummers zo lang zijn. het laatste nummer, ‘The Utter Void’, is ongeveer een samenvatting van 18 minuten die tot mijn verbazing niet verveeld door de variatie. Al met al, goede nummers en een goed album.

Author: Marijn Fuhler

Review
Evilized

Schwere Nebelschwaden ziehen sich dicht und undurchsichtig über die raue See. Eisige Wellen branden tosend und schäumend gegen den, von der Zeit gezeichneten Stein. Doch das Mauerwerk des Turmes bleibt standhaft und trotz auch nach Jahren noch den wütenden Wassern um, wie seit jeher, seinen Dienst zu erfüllen. Mit einem schwachen aber beständigen Leuchten erhellt er auch die schwärzeste Nacht und weist den Weg durch den Sturm, vorbei an Klippen und Felsen, hinein in den sicheren Hafen. Ein Licht im Dunkeln, ein Hoffnungsschimmer für verirrte Seeleute…

beklemmenden Kompositionen

Bereits die schlichte Gestaltung des Artworks von “ABSCENCE” lässt eine Reihe düsterer Impressionen im Kopf des Betrachters entstehen. Aus musikalischer Sicht ist es der aus Griechenland stammenden Formation SHATTERED HOPE auch gelungen, exakt diese Eindrücke in beklemmenden Kompositionen auf ihrem Erstlingswerk zu vertonen.

Stilistisch gesehen ist das Schaffen des Sextettes durchaus dem Funeral Doom Metal zuzuordnen, wenngleich ein deutlicher Akzent todesmetallischer Anleihen nicht von der Hand gewiesen werden kann. Im Vergleich zu Genrekollegen zeigen sich SHATTERED HOPE sehr verspielt und präsentieren mit einer facettenreichen Saitenarbeit, sowie starken Keyboardeinflüssen alles andere als minimalistische oder gar monotone Songstrukturen. Insgesamt zeigen sich die 7 Stücke auf “ABSCENCE” sehr bemüht eine dichte Atmosphäre aufzubauen und diese über die gesamte Länge aufrecht zu erhalten oder mittels Spannungsbögen sogar zu steigern. Um dieses Ziel zu erreichen setzen die Griechen glücklicherweise nicht nur auf den Einsatz der Tasteninstrumentierung, sondern bedienen sich wohl dossiert veträumter Gitarrenmelodien und eines Streicherensembles, welchem gegen Ende der gut 60 minütigen Spielzeit zudem ein eigenes Stück zu Teil wird.

Mit “ABSCENCE” ist der Gruppierung ein durchaus gelungener Einstieg geglückt bei dem sowohl Qualität als auch Quantität stimmig sind. Puristen sollten vor einem Kauf jedoch zunächst antesten, ob ihnen die sehr atmosphärisch und melodische Spielweise von SHATTERED HOPE zusagt.

Author: Urkraft

Review
Heavy Impact
7.5/10
22.04.2011

Quella che state per leggere è la recensione di un disco tutt’altro che facile.
Parliamo degli ellenici Shattered Hope, attivi dal 2003, con ben due demo al seguito e questo primo full lenght. Mi trovo di fronte a sette brani, tutti di durata non inferiore ai 10 minuti (fatta eccezione per la strumentale “Lament in F♯ Minor”) e capisco che non sarà un lavoro facile.
Qui non si vende tristezza a buon mercato, non troverete le solite frasi da copione, verrete bensì travolti in un vuoto desolante e disperato, cercherete di spegnere le casse ma i macabri accordi vi ipnotizzeranno finché l’ultima nota non metterà fine al nero incantesimo. Un senso di angoscia costante si fa strada ad ogni nota, ogni volta che Nick si avvicina al microfono caricando un grido soffocato, un growl da manuale.
Il suono è sempre grave , a tratti ripetitivo, ma quel che c’è di già sentito, scompare dietro il lento incedere della pesante batteria e dietro le abili dita di Eugenia alle tastiere, che incanta con le sue note meste ogni qualvolta viene (abilmente) lasciata l’unica protagonista della scena. Le inflenze che si scorgono fin dall’inizio sono molto chiare, specialmente per un orecchio allenato al genere, ma ben miscelate come in un calderone in cui si tenta di creare la pozione del perfetto Doom. La lenta cadenza del tempo è tipica di band come i vetrani My Dying Bride, passando per l’act alla Officium Triste e per le tendenze death degli irlandesi Mourning Beloveth.

L’opener “Amidst Nocturnal Silence” si fa strada sulle seducenti note di una chitarra acustica, che muta, dopo pochi secondi, in pesanti riff, sempre accompagnati, in un sottofondo che non passa inosservato, dagli accordi di un pianoforte.
La melodia dall’incedere strisciante, soffocante, di “Vital Lie” è impreziosita dal cameo di Jo “Marquis” alla voce (Ataraxie). Ma al pezzo sembra comunque mancare qualcosa.
Atmosfere dark ambient vengono evocate magistralmente in “Enlighten the Darkness”, probabilmente il pezzo migliore del disco.
“Yearn” è nata per scuotere. Il tempo prende carattere e il lato death del gruppo si fa notare nelle chitarre perfette e nella batteria di George, bravo e tecnico, in un pezzo che trascina e coinvolge (forse anche per la durata relativamente contenuta, almeno rispetto agli altri brani). Se vi risulta stonato nell’insieme dei pezzi di stampo funeral, ricredetevi. Anche “A Traitor’s Kiss” vanta un ospite d’eccezione al microfono, l’inconfondibile voce di Thomas A.G. dei Saturnus, che si cimenta in alcune parti quasi recitate.
Ma è il suono malinconico (a tratti quasi come una voce femminile) del violoncello di “Lament in F♯ Minor”, che smuove l’anima e dona tregua allo stomaco, costantemente squassato dal growl allungato di Nick. “The Utter Void” è quasi impossibile da distinguere, i suoi primi secondi sono dominati ancora dal piano e dal violoncello del pezzo precedente. La cadenza è sempre lenta al limite della sopportazione, eppure ipnotica nel suo incedere quasi epico, maestoso, soltanto a tratti animato da un’aggressiva doppia cassa.

Un disco pregnante, dal retrogusto acre. Se state attraversando un periodo felice, non avventuratevi nei suoi 63 minuti, e credetemi, non è una battuta. Vi travolgerà in un mondo di desolazione, di “assenza, come un faro abbandonato in mezzo ad un mare in tempesta, che non mostra più la sua luce a nessuna nave, perché non è rimasto nessuno da salvare. Commovente.

Author: Laura Costabile