Stoned Jesus - First Communion (CD)

Review
Metal Library
8/10
13.03.2011

Дефицит настоящего stoner doom metal возникший при всем богатстве медлительных композиторов России стал очевиден, когда украинские братья (один из которых поминался всуе при рецензировании ambient проекта Voida) силами продвинутой троицы вынесли на суд слушателей, после многочисленных концертных выступлений – во всяком случае, мне они попадались на афишах с завидной регулярностью – свой первый альбом. Выработанный с любовью и животрепещущим поклонением канонам, от звучания и построений, до вокалиста, клонирующего с легкими изменениями подвыпивший престарелый глас времени по кличке "Оззи", переходящий с нужным внутренним напряжением в сферы высокого форсажа, диск отчасти становится жертвой такого подхода. Нет, мне, как слушателю совершенно не нужно инноваций в сфере stoner с радужными оттенками экспериментальности. Для этого есть много исполнителей, готовых на безумные финты ушами, но диск предсказуем до некого подобия совершенства. Фузз на гитарах плавно перекатывающийся желваками натужных, но успешно распутывающихся соло, не выходящих за границы разумного в нотоблудие, медленно тикающие грязные риффы, четкий, акцентировано-гнусавый бас, вызывают ощущение вырезанных, например, из Black Sabbath кусков. Почитание, перешедшее в разряд незаметного переписывания через плечо: такова третья из четырех композиций, "Black Woods" удавшаяся еще и по части текста.

С остальными лучше, но общая тенденция неумолимо тянется к классике целыми цитатами. Первая композиция тяжелей и мощней, чем положено по ретро-статусу, но, к общему сожалению, содержит лишь вступительную часть с крайне правильными риффом, а после, в замедлении и заключительном соло зияет пустотами музыкального содержания. Она скучновата, проще говоря, в отличие от сконцентрированной в пяти минутах, цепляющей "Red Wine", от которой начинается отсчет альбома. Достоинством во время прослушивания диска отмечается идеальная дозировка гитар, баса, мелодий, риффов, вокала. В тот момент, когда стоило бы уже закругляться выделывать фортели на верхних ладах, все действительно переходит в монотонный бас или куплет. Все это, также и о заключительной "Falling Apart" с упоминанием яркой атмосферности, возникающей среди легкого эха, семплов голосов, сильного баса, в этом, самом индивидуальном на диске, треке.

В общем-то, даже в присутствие "рыбы", этот рак вкусно сварен, а поскольку обитателей вод по факту нет – то альбом просто хорош. Все возникавшие в процессе аллюзии, можно и нужно считать отнюдь не минусами, а вполне достаточными для интереса к команде, особенностями (на чем я настаиваю здесь, пускай и не заметно), а потому для любителей классического stoner и doom Stoned Jesus это и новички, подающие большие надежды и мастера, радующие качественным материалом, возвращающим в прошлое, в одном лице.

Author: Maliceth aka Алк.

Review
Heavy Impact
6.5/10
11.12.2010

Dopo due demo, danno alle stampe il primo full, gli ucraini Stoned Jesus, “First Communion”, questo il titolo dell’album, è un piccolo antro Stoner/Doom colmo di referenze ma suonato col cuore, è questa forse la definizione ultima di un album che vive di momenti profondamente sabbathiani (Ozzy-Era), ai quali si sommano trattazioni circolari e tossiche di matrice Stoner.

L’album è composto da quattro brani lisergici che sanno di strazio e di devozione verso paradisi artificiali che non sempre riescono a trasportare in toto l’ascoltatore. Nonostante ciò la prova della band è buona, in particolare per quanto riguarda un cantato che si sposta tra i paranoici lidi alla Osbourne e la rabbia roca di Wino. Tra gli episodi migliori del lavoro, si possono annoverare: l’opener “Occult” e l’ottima “Black Woods”, dove senza indugio rivivono i solchi di “Master of Reality” dei Sabbath. Ed è proprio da un brano come questo, che si possono prendere le mosse per muovere una critica alla band, ovvero, il restare troppo chiusa negli stilemi sopra indicati e di non riuscire per questo motivo, ad imporre in pieno la propria personalità. per meglio chiarire; gli Stoned Jesus riescono a trasportare l’ascoltatore grazie ad una semplicità e ad un mood arcano in cui la devozione al sabba nero appare una costante più che necessaria; persino gli assoli sembrano riportare alla mente le imprecisioni creative di Tony Iommi.

Un lavoro in bilico costante tra creatività e plagio, ma proprio per questo suo essere una dichiarazione di devozione alla band di Birmingham potrebbe rivelarsi interessante per gli irriducibili fan della band che ha stregato generazioni di metallers.

Author: Andrea Angelino

Review
Pest Webzine

Stoned Jesus was established last year as a trio and they were pretty quick in releasing two demos and getting a deal with Solitude Prod. right away. This year was time for their debut album, the one I'm listening to now, a 4 tracks efforst lasting for around 40 minutes, so quite long tracks. The first one, to be honest, seems to me like done in a hurry, to complete this album, for me the 10 minutes of this track were pretty boring and that's why I have listened to it only once. The second track is the winner of this album, a Stoner Doom masterpiece, a Black Sabbath influenced track that keeps you focused from start till the finish. "Black Woods", the third track, although based on repetitive rhythms, is the second best track, still Sabbath influenced, quite slow and groovy, and even bluesy sounding, nice combination of sounds. The last track on Stoned Jesus' track is almost as monotonous as the first one, but the vocals are better, more interesting variations and twists, so I would give it the third place. For Stoner Doom fans this might be a real treat, but I would recommend to the rest to at least give a listen to the 2nd track, "Red Wine".

Author: Adrian

Review
Mroczna Strefa
8/10

Kto powiedział, że za naszą wschodnią granicą nie ma ciekawych inicjatyw muzycznych? Taki człowiek musi mieć wyjątkowo oporny mózg nafaszerowany sloganami wciskanymi przez media. Już od paru ładnych lat różnice (przynajmniej ta muzyczne) między tak zwanym światem Zachodu i Wschodu rozmyły się i musimy pogodzić się, że z czasem oczy możnych wydawców z Niemiec, Stanów czy Wielkiej Brytanii zwrócą się ku Ukrainie czy Rosji. Bo jak się okazuje - coraz więcej i więcej ciekawych zespołów pojawia się w byłych krajach Związku Radzieckiego. Na szczęście na posterunku jest Solitude Productions z różnymi przyległymi firmami i przygarnia do siebie coraz to nowe twarze z tamtego regionu (a i nie tylko). W innym miejscu przeczytacie na przykład recenzje nowych albumów REVELATIONS OF RAIN, LETARGY DREAM czy SIDERIS NOCTEM, a ukraiński STONED JESUS, który jest zdecydowanie wśród tych kapel najmłodszy stażem, nie pozostaje wiele z tyłu. Obrali sobie trudną drogę, bo grają nasączony psychodelią hard rock, na który zwracał swego czasu uwagę przede wszystkim Lee Dorian z CATHEDRAL, działający z powodzeniem także pod szyldem swojej firmy wydawniczej Rise Above Records. Myślę, że STONED JESUS mógłby bez obaw znaleźć się w katalogu tego labela, tyle że pierwszy docenił to ktoś inny. Nie będą mieli łatwego życia, bo mimo pójścia w ślady takich tuzów, jak BLACK SABBATH i PENTAGRAM (USA) czy już trochę młodszych formacji pokroju ELECTRIC WIZARD, SLEEP czy ST. VITUS fanów takiego grania nie liczy się na całym świecie w tysiącach. Taka muzyka dociera głównie do koneserów nieco archaicznego, opartego na klasycznym instrumentarium i hard rockowo-bluesowych strukturach grania. Już słuchając specyficznych, topornych riffów, cholernie żywo i autentycznie brzmiącego basu i perkusji oraz głosu Igora, który przypomina młodego Ozzy Osbourne'a wiadomo, że cofamy się w czasie do początku lat 70-ych, gdy płyty takie, jak "Black Sabbath", "Paranoid" czy "Sabbath Bloody Sabbath" były ciosem w piosenkowy świat muzyki. W latach 80-ych wspomnienia ożyły i jak się okazuje - do dziś są niezmienną inspiracją dla młodych muzyków. O ile jeszcze "Occult" i "Red Wine" proponują dość przejrzyste, nawet na swój sposób przebojowe podejście do doom rockowego tworzywa, to "Black Woods" już zdecydowanie stawia na prymitywizm, pierwotność i trans, kompletnie nieprzyswajalne dla kogoś zasłuchanego w nowocześnie brzmiących wydawnictwach. Jeśli jednak ktoś zwraca uwagę na okładkę i takie detale, jak specyficzne liternictwo, nie będzie miał wątpliwości, że efekt jest zamierzony i nie ma w tym miejsca na współczesne wynalazki czy podlizywanie się wyznaczanym przez masy trendom. W STONED JESUS spotkało się trzech muzyków, dla których mamy ciągle rok 1971, a długowłosi, obwieszeni koralikami kolesie biorą gitary do ręki i pod wpływem różnych zakazanych środków improwizują i wykrzykują swoją złość w formie nawiedzonych, pełnych okultystycznych odnośników i fantazyjnych postaci tekstów. I tak jak to było dawniej standardem - nagrań dokonują w ciągu jednej sesji trwającej tylko jeden dzień. Dla mnie bomba!

Author: Diovis

Review
Doom-metal.com
02.11.2010

Canonical Stoner Doom. For once Ukraine let the smoke that-makes-laugh float through the rest of the world, above the country landscapes that for years has inspired far more Death-Doom bands than Hippy ones. The local scene can now boast about Stoned Jesus. Dogmatic, the band shows yet enough skills to be worthy of international interest.

If that Jesus is the Son, His Father is Black Sabbath, His Cousin Sleep and Her Sister Acid King. Add every other big names and The Bible Stoned Jesus carries on His Heart is complete.

4 songs for a bit more than 40 minutes, that’s a big fat host that the communicant has to digest. From vintage Hard Rock do gloomy Doom, the band knows its classic and displays its cumbersome references a bit too obviously, forgetting to use their technical talent for their own benefit, what could have helped to create something more personal.

Good laid-back music, catchy riffs, moody cool leads, Stoned Jesus dwell severly in the seventies Prog Hard Rock scene. They stay therefore quite easy-listening (they’re no Electric Wizard clone for once). Although not ambitious in term of originality, Stoned Jesus’ first full-length (coming after two demos) offers a very pleasant listen: groovy, warm, fluent, not-too-psychedelic songs that almost, if we’d want to become a bit provocative, could be heard as little blind tests: where does that riff come from? Those vocal lines? That rhythm? Well, sometimes, this is really too striking! The last part of ‘Black Woods’ is directly taken from ‘Children Of The Grave’ mixed to a Hawkind-Motorhead vibe…almost a copy/past exercise.

The last song is very much in the vein of Sleep, a droney blurred Stoner Doom with lot of reverb and greasy bass. Basic and common riffs, enlighted by interesting movies’ samples.

That ’First Communion’ is still quite unmature and very much under the influence of the Holy Scriptures of Doom. They learnt their lesson well, but a bit of emancipation and critical thinking couldn’t do any harm now. Still a cool album, though.

Author: Bertrand Marchal