Save 43%

The Sullen Route - Madness Of My Own Design (CD)

death doom metal, Solitude Productions, Solitude Productions
44 reviews Write a review
List price: 466.67 Р
266.67 Р
You save: 200.00 Р (43%)
Price in points: 400 points
SP. 036-10 x
In stock
+ −
The debut album of young Russian band from Volgograd continues traditions of death/doom metal and represents the band as talented professional musicians. String material created without keyboards and other trend features will suit the tastes of fans of uncompromising death/doom in the vein of Mourning Beloveth, Process Of Guilt and Ataraxie.

Tracklist:
1 Dagon 6:50
2 Gates 7:12
3 I Come With The Rain 4:27
4 My Autumn Call 6:02
5 Sullen Route 5:33
6 Madness Of My Own Design 6:57
7 No Memories, No Matter 7:39
8 One Way For Burning 10:09

Artist:
The Sullen Route
Artist Country:
Russia
Album Year:
2010
Title:
Madness Of My Own Design
Genre:
death doom metal
Format:
CD
Type:
CD Album
Package:
Jewel Case
Label:
Solitude Productions
Cat Num:
SP. 036-10
Release Year:
2010
Country Of Manufacture:
Russia
 Prev
1 2 3 4 5
Next 
Review
Pest Webzine

Formed in 2008, Russian band The Sullen Route got to release its debut album only this year and of course the producer is Solitude Productions, a label that keeps impressiong with the quality and especially quantity of releases it releases. Back to the band, although a young one (both as a band and as individuals), it chose an Old-School path for their Doom Death Metal, meaning they use only traditional instruments (vox, drums, guitars and bass) and still manage to create some good melodic parts in their music. The mastering of the whole material could have been better, and I'm reffering to the sound balance, if listened with headphones (like I do), at a resonably high volume, it gets anoying and even disturbing at a point, but other than that it's good enough to let you discover this talented band. The vocalist, although not using varied tones, is the key point in their music (in my opinion), he gives a lot of emotion to the whole and I'm sure that if he starts to play a bit more with his voice in the future he'll do great things.
An album that I honestly recommend to all Old-School Doom Death followers.

Author: Adrian
Solitude Productions 09.08.2010, 23:48
Review
Mtuk Metal Zine

Death-doom isn’t the most instant of genres – most of the time I’d insist on giving an album several listens before reviewing to allow it to grow on me, although can usually tell fairly early on if an album is something really special. Madness Of My Own Design has had some rave reviews on various other sites I frequent, and sadly after a good 7 or 8 spins, I just don’t see why.

Opening track ‘Dagon’ draws in at a sluggish pace setting the general tone for the album and it’s a particular sound that anyone familiar with Solitude’s roster will recognise and at least find some comfort in the familiarity. ‘Gates’ reminds me quite a bit of Paradise Lost with the oppressive guitar tone – musically this is slow and crushing and has a dark, rather soothing melody. ‘I Come With The Rain’ opens with a minimalist guitar before it all kicks in; the solitary sounding guitar repeats itself continually and runs through at times creating a nice atmosphere. This certainly isn’t a bad album; there’s nothing wrong with the music and as far as death-doom goes it ticks all of the right boxes…and perhaps that is the problem. It doesn’t do much more than that. For me, this just conforms to the rule book just a little too much and I’d rather see a band bend those rules a bit and have a bit more individuality. As such, this seems to plod along for 54 minutes at a soporific pace (which is admittedly handy if you’ve run out of sleeping pills, although not so good when it sends you dozing at 2 in the afternoon), and with hardly any variety.

The album ends on a good note with ‘One Way For Burning’ which has a majestic undertone sweeping up from below. For a while things begin to plod along until it eventually gets an interesting shake-up. It’s important to point out that The Sullen Route are a young band and this is their first album which means there is plenty of time for them to discover their own sound and to improve. As I said, this isn’t a bad album it’s just rather dull and uninspired and they do have the right ingredients there to build on if they can work on their songwriting for future releases. The vocals are an intense death growl, which works well, the musicians can all evidently play their instruments which is more than can be said for a lot of bands, and they have a decent sound – it’s just a bit too generic. One for death-doom enthusiasts only.

Author: Luci Herbert
Solitude Productions 29.07.2010, 23:09
Review
Kronosmortus
9/10
25.07.2010

BRIEF SUM: This album came to let us know the thing that we are afraid of, the thing that we complicate, however it is the part of our life. Eight songs, which show us the thing which every living is afraid of. The Death. Though only those should become the real antipodes to passing who accept it with courage and head high in this preordinated battle.

Az orosz csoda. Szerintem ez teljesen helytálló így, a legelején. Sőt, ezt fogom a továbbiakban is fejtegetni. Nos a banda számomra teljesen ismeretlenül került a „nagy kedvencek” közé, itt megjegyezném, hogy kellően válogatós vagyok doom/death vonalon. Vannak ugyebár klasszikusok, olyanok is, akik kevésbé azok, de magvaikban, magukban hordozzák a klasszikus igazi doom esszenciát, és vannak olyanok is, akik merész húzásokkal, újdonságot varázsolnak a műfaj klasszisai mellett, így kapván új erőre a műfaj. Nos, a TSR az utóbbiak közé sorolandó. Van egy „íze” a muzsikájuknak, amelyet igaz elég nehezen, de „definiálható”. Őszintén szólva, egyik cimborám hívta fel a figyelmemet még régebben a bandára, és egy gyors üzenet váltás után, úgy gondoltam, hogy magam is bele hallgatok eme finomságba. Szokásos „eljárás” után, vadul beraktam a lejátszóba, és közel egy órán keresztül részese lehettem a pusztulásnak, átadtam magam ennek az „orosz csodának”.

Nehezen emészthető az, amit a TSR ad. Nem csak a súlyos riffek, a lehangolt gitárok, a lassú cammogás (néhol azért a duplázó keményen oda játszik) miatt mondható el mindez. Nem. Ami kiváltképpen rideggé, de teljesen egyértelművé teszi a TSR zenéjét az a szöveg is. Annyira ritka az, amikor a szöveg és a zene totálisan sőt, mondhatni 100%-osan összejátszik, hogy az valami félelmetes. Ritka nagy „csodának” számít a ruszki gépezet e téren. Szóval a mondanivaló. Mindennek van lényege, és értelme (szerintem, ez most egy filozófiai közhely volt, és nyugodtan kövezettek meg) így hát a lemez lényege, nemes egyszerűséggel csak annyi, hogy: elmúlás. Puritán haldoklás és halál. Semmi más. Semmi túlbonyolított felesleges sablon érzelmekkel megspékelt szöveg, semmi olyan, ami elfogadhatóbbá teheti azt, amit igazából nem kell üres fecsegéssel tarkított szöveggel köríteni. A halál egy egyszerű dolog, szintúgy a születés is. Mondhatni, a lemez egy utazás, amely az élet utolsó szakaszába röpít el minket, nyolc tételen keresztül.

Mindegyik dal egy olyan szituációt mutat be, ami kapcsolatban áll az elmúlással. Nem feltétlenül kell itt gondolni szuicid önmegvalósításokra. Az ember másként is megtud halni. Pontosítok, nem csak az ember. Utazás egy olyan világba, ahol az élet, mint egy megszokott jelenség, sosem élte fénykorát. Mintha egy olyan világba csöppentünk volna, ami másról nem szól csak arról, hogy miként lépsz be az agonizálás univerzumába, hogyan keveredsz ki onnan tébolyultan, és hogyan lehetsz részese annak, ami hozzátartozik minden élőhöz és élettelenhez. Amikor semmivé lesz minden, és tébolyultság után, sztoikus nyugalommal, de bátran adod át magad a félelmektől mentes, de a legtisztább „dologhoz” ami létezhet, a halálnak. A könnyed szomorú dallamok itt más lényeggel bírnak. Üdvözölik az ide tévedt hallgatót, és egy ceremóniával mesélik el az utolsó lépést, a megtisztulást, és ami utána van (utalás a Gates c. dal szövegére).
Üdvözöljük hát együtt halál komát!

Author: black_wizard
Solitude Productions 25.07.2010, 15:22
Review
Aristocrazia
19.07.2010

La fucina russa in ambito doom non smette mai di produrre giovani leve e a quanto sembra è arrivato anche per i The Sullen Route il momento giusto per gettarsi nella mischia.
La band proveniente da Volgograd ci presenta così il debutto "Madness On My Own Design", un disco di doom/death classico che più classico non si può, si attengono ai canoni dello stile in maniera esemplare dando vita a una prova intrisa di atmosfere scure dove sono le chitarre nel loro creare riff a fare la parte del leone.
La cosa potrà sembrare stupida ma in questo movimento i synth sono diventati un "orpello" quasi imprescindibile senza il quale l'effetto della sei corde risulta sminuito, probabilmente è stata la svolta sin troppo accentuatamente melodica di alcuni act a rendere questo percorso maggiormente fruibile e a creare quindi un proselitismo crescente.
Fatto sta che i ragazzi si muovono su un'onda che trova riferimento in formazioni del calibro di Mourning Beloveth, Officium Triste, Centurion's Ghost ma che potrebbe ricevere riscontri positivi anche da ascoltatori del funeral di Evoken e Skepticism.
Le composizioni sono compatte e gelide, sin dall'incontro d'apertura con "Dagon" si viene a contatto con una percezione musicale matura il che è già più che una motivazione valida per proseguire il viaggio intrapreso con una dovuta e conquistata concentrazione da parte dei The Sullen Route.
Per quanto il platter tenda a non inventare nulla e a non distaccarsi minimamente da quelle che sono le basi storiche, essere affascinati da "I Come With The Rain" e "My Autumn Call" è alquanto facile proprio per l'oggettiva semplicità di una proposta che non ha bisogno di condirsi forzatamente per crearsi una credibilità.
D'altro canto però andando avanti oltre la conferma di quanto sia già venuto a porgersi all'udito troverete una titletrack più intima, espressivamente meno soffocante ma profonda conduttrice di una tristezza che sembrava sopita da quello schermo greve e malinconico che, in antecedenza, sovrastava le canzoni e che riprenderà a sorreggerle con la successiva "No Memories, No Matter".
Suadente nel suo decadere melodico, si vivacizza grazie a un cambio di tempo inaspettato che la rende rivoltosa a dispetto di un iniziale stato d'animo arrendevole, tale mutazione avviene oltreppassata la metà del quarto dei quasi otto minuti dei quali è composta.
Saluto conclusivo all'ascoltatore, "One Way Of Burning" è il capitolo più esteso dell'album con i propri dieci minuti circa di durata, lo svolgersi dell'episodio non fa altro che ricordare ancora una volta quanto i The Sullen Route si sentano a proprio agio nell'abbinare a un appassionato amore per il doom/death quelle atmosfere che lo rendono dolciastro e obliante.
Pesante e fascinoso, con la buona produzione che gli è stata conferita guadagna ancora punti, come fare a non consigliarne l'acquisto diretto?
"Madness On My Own Design" non ha neanche bisogno di una presentazione vera, se infatti le band citate in testa alla recensione rientrano nei vostri on air abituali, i russi in questione non faranno altro che offrirvi ciò che desiderate accondiscendendo la vostra bramosia di doom.

Author: Mourning
Solitude Productions 19.07.2010, 14:30
Review
Pavillion666
7.5/10
16.07.2010

Amateurs de doom…amateurs de death, voici The Sullen Route, groupe russe ayant signé chez Solitude Records, label surtout réputé pour dénicher des groupes de doom en particulier. « Madness of My Own Design » est le tout premier album de ce groupe-ci, premières compositions, première signature, premier effort…bref, du tout nouveau et l’on sait bien que les premiers essais sont parfois mal appréhendés et souvent ratés…que de clichés, que de préjugés car au final, les russes s’en sortent plutôt bien. Même si le tout se veut assez classique, basique, et peu original, le doom restant du doom, on peut dire que les compos restent malgré tout riches en harmonies. Bien que les principales ambiances soient pour le coup bien tristes, bien lamentés, sombres et surtout bien lentes, il faut noter que l’agressivité lancée par le death apporte une once de couleurs et de dynamisme, permettant à l’auditeur de ne pas se lasser en cours de route. Car la longueur des titres pourrait forcément nous permettre de décrocher au bout de plusieurs minutes d’écoute. Mais pour le coup non, puisque les différences de dynamiques nous empêchent de trop nous ennuyer pour nous proposer une musique parfaite en ambiance ou en fond, même pour se reposer, cela reste vraiment agréable au final.

Le titre introducteur « Dagon » nous mène sur la voix avec ce rythme lent et lourd, et ce chant grave, rocailleux et triste. Les guitares et les solos sont assez lamentés et le tout est assez pesant. Mais par pesant je ne dis pas que ce n’est pas bien, au contraire, je veux surtout parler de l’atmosphère lourde et oppressante, bien mise en musique, ce qui est vraiment intéressant.
Si « I Come With the Rain » plait par rapport aux rythmiques qui varient et le chant bien grave résonnant dans nos têtes, « Sullen Route » est instrumental et nous emmène dans les méandres d’une mélancolie sans égal. Déchirure, perte, décharnement…comme si vous quittiez quelqu’un que vous aimiez pour une période indéterminée…

« One Way for Burning » est le titre le plus long et l’épilogue de l’album, mais est incontestablement le titre le plus ennuyeux. Très linéaire et presque identique du début à la fin, je trouve que pour une fin c’est un peu raté mais bon, le morceau reste dans une optique mélancolique comme tout le reste …

Pour conclure, « Madness of My Own Design » reste un bon album dans le genre, tant par les harmonies que par la voix. Malgré quelques linéarités, l’ensemble reste soigné et précis, et bien appréhendé pour un tout premier opus. Les amateurs ne pourront qu’apprécier ce mélange de lourdeur, d’agressivité et de tristesse …

Author: Matai
Solitude Productions 17.07.2010, 02:10
Review
Atmosfear Magazine
7/10

Ещё одни новички на российской сцене. Их дебютный альбом вышел спустя два года после образования группы, что в наше время является довольно таки завидным показателем, с учётом того, что большинство наших команд в среднем по пять лет пишут один альбом. Но вернёмся к нашим новичкам. Четверо участников THE SULLEN ROUTE избрали свой музыкальный путь в стиле doom/death metal старой школы, т.е. обошлось без всяких клавишных, скрипок, флейт, и уже набивших оскомину женских вокалов. Только тяжёлые, массивные гитарные риффы при поддержке мощной ритм-секции (кстати, на басу играет девушка) и мощный гроулинг - вы услышите на этом диске. Конечно, материал на революцию жанра не тянет, всё уже было сыграно давным-давно и тут, как ни старайся изобрести новый велосипед, всё равно ничего не получится. Впрочем, как для дебюта, альбом у россиян получился весьма неплохим и для ценителей жанра этот диск станет отличным пополнением в коллекции.

Author: Costas
Solitude Productions 16.07.2010, 01:24
Review
HardSounds
75/100
08.07.2010

I The Sullen Route arrivano da Volgograd, e come nella traduzione della scena russa degli ultimi lustri si dedicano al death/doom di stampo classico dispensando qua e là tocchi di originalità - arpeggi e parti armoniche vomitate come da corde arruginite che sanno di muffa e tabacco, che sanno di southern, si stenta a trovarne in giro. Ma al di là delle visioni personali, quanto meno assistiamo a potenti manifestazioni di personalità. E 'Madness Of My Own Design', loro debutto, ne dispensa a volontà in quantità industriali. Certo che i Paradise Lost della prima ora devono aver avuto un'importanza fondamentale nella formazione del quartetto - le scudisciate di Mackintosh ed Aedy hanno fatto scuola - così come, in secondo momento, anche gli Officium Triste hanno le loro "colpe", ma i brani seguono un percorso "personale" che si evolve in parte nel suono e nella cura degli arrangiamenti, puntuali quando necessari e funzionali come l'utilizzo di parti atmosferiche mai invadenti e sempre a sostegno dei brani dove, grazie anche al growl cavernoso ed intenso di Djaspam(?), si respira una sorta di vena orchestrale a dir poco primordiale. Un'altra realtà da tenere d'occhio, dunque, ancora una volta dalla Russia - ormai produttiva fucina di ottime band - che tenta di aprirsi le porte del mercato senza nessun compromesso, e carica di quel fascino ancestrale che rende unici fin da subito.

A brand doom star.

Author: Andrea Punzo
Solitude Productions 16.07.2010, 00:54
Review
Friedhof Webzine
6.5/10
18.08.2010

Nueva edición del gigante ruso en crecimiento Solitude Productions. Esta vez nos viene un CD de una banda rusa de Volgogrado formada por cuatro personas, que lleva en existencia desde el año 2008. “Madness of my own design” es su álbum debut y lo compone 8 pistas de un Doom con grandes influencias del Death Metal de la vieja escuela, una voz extremadamente gutural y una producción de sonido bastante asfixiante dándole mucha relevancia al sonido distorsionado y crudo de las guitarras. Las baterías son más bien a medio tiempo, aunque también cuenta con sus trozos ultra lentos; y concretamente en este Doom no contamos con apenas trozos atmosféricos, tan sólo alguna guitarra limpia en algunos trozos, como en su segunda pista “I come with the rain” o en “No memories, no matters”. La música de The Sullen Route podría llegar a recordarnos a los temas más “doomeros” de Edge of Sanity en su época del “Purgatory after glow”, de hecho la voz gutural recuerda un poco a la de Dan Swäno, pero también vemos innumerables influencias, por supuesto, e inevitablemente se perciben influencias de My Dying Bride y de Katatonia.
En el apartado letrístico, las letras pueden recordar a My dying bride: Poesía oscura llena de adjetivos tétricos; y para los fans de Lovecraft decirles que el primer tema está basado en su relato corto “Dagon”.
La pega que veo en este álbum es que, en general, es bastante lineal, posiblemente esto sea intencionado con el objetivo de crear una ansiedad en la persona que lo escuche. Generalmente todos los temas siguen una misma tonalidad e intensidad, pudiendo llegar a aburrir un poco a determinados oyentes.
"Madness of My Own Design" es Death Doom guitarrero, no atmosférico y denso para gente purista de los antiguos sonidos.

Author: Azathoth
Solitude Productions 09.07.2010, 23:57
Review
Metal Maniacs
05.08.2010

This is the debut album of Russian band The Sullen Route and already is racking up some great reviews. Sadly the Russian Metal scene doesn’t get the recognition that it deserves and hopefully more artists like this one will continue to push it forward a bit more and thankfully a label like Solitude Productions and it’s off-shoots will keep it growing.

Marketed as a Death/Doom album and compared to the likes of Mourning Beloveth, Officum Triste, they create atmospheres as cold as an oncoming Ice Age and as immobilizing and gloomy as the anticipated approach of the reaper himself. No symphonic elements are used to create this mood of pure disparity, just the sullen guitar string arpeggios and the pain-filled growl of an almost suicidal mood. The Sullen Route makes a memorable impact on listeners with “Madness of My Own Design”, you can feel your body ridden with agony and exhaustion as you yearn for death and the solace of your lost love. Every chord will be another blow to your psyche as you spiral into the deepest hole of doom, the drums count out the rhythm of your dying heart as your soul begins to drift out of your soon to be empty and wasting physical mask, and you fall at the base of the gates of your destiny.

This is unbelievably powerful and deep stuff, and obviously not for the weak minded or hearted…menacingly entrancing and heavy and an absolute doom release to be looked into. Would appeal equally to fans of: Isis, Minsk, Mouth of The Architect, Centurions Ghost as it would those of Evoken, Skepticism, and Esoteric.

Author: Janet Willis
Solitude Productions 09.07.2010, 02:40
Review
Mroczna Atrefa
2.5/10

"Madness of My Own Design" grupy THE SULLEN ROUTE to jedno z tych wydawnictw, w przypadku których sprawa jest raczej klarowna. No bo cóż niejasnego może być w sytuacji, w której po czterech uważnych przesłuchaniach jakiejś płyty nie zostaje człowiekowi w głowie niemalże... nic. Rosja na metalowej mapie świata nie jest aż taką egzotyką, jak mogłoby się wydawać, a na potwierdzenie faktu powyższego wystarczy wspomnieć chociażby legendarną ARIĘ, która to przędzie już kilkadziesiąt w zasadzie, ładnych lat i miana tamtejszego odpowiednika IRON MAIDEN zdołała się dorobić. THE SULLEN ROUTE to zespół pochodzący z tych samych szerokości geograficznych i swym debiutem dali do zrozumienia bardzo wyraźnie, że absolutne meritum ich muzycznych zainteresowań stanowi stary, dobry, brytyjski doom. Czyli jak już pewnie część z was zdołała się domyślić, mowa o tej drugiej fali piewców ponurej zadumy spod takich szyldów jak: MY DYING BRIDE, ANATHEMA, czy poniekąd PARADISE LOST. Konkretnych tytułów płyt z dorobku grup powyższych, nie ma najmniejszego sensu przywoływać, albowiem wystarczy wspomnieć, że "Madness of My Own Design" opiera się po prostu na najstarszych dokonaniach każdej z tych kapel. No, może (nie licząc growli) bez aż tak odważnego wykorzystania brzmień śmierćmetalowych, jakie miało miejsce na "Lost Paradise". Ale taki już "Gothic" to, w kwestii budowania riffów, dla felernej piątki wręcz istna dźwiękowa biblia. Cóż z tego jednak, skoro to co usłyszałem na płycie nie jest nawet smutną karykaturą tamtych dokonań. Najsilniej odcisnął się chyba debiut "Panny Młodej". Już wstęp do utworu "Dagon" przywala nas dość ciężkim, charakterystycznym dla twórców "As the Flower Whiters" doomowym walcem. Nic spektakularnego się jednak nie dzieje, albowiem nawet jeśli już jakiś zagorzały fan ekipy Sainthorpe'a, któremu nie wystarczyły dokonania "oryginału" sentymentalnie nad ową introdukcją się pochyli, to na jakikolwiek zgrabniejszy, konkretniejszy fragment będzie musiał poczekać dobrych kilka minut. Później czeka go nieludzka wręcz nuda, którą przerywa dopiero czwarty w kolejności "My Autumn Call", gdzie można usłyszeć pierwszy tak naprawdę porządnie zmajstrowany, trzymający się kupy i w jakikolwiek sposób zadowalający riff. Następną ostoją kompozycyjno - wykonawczego wyczucia jest niestety aż siódmy z rzędu "No Memories, No Matter". Nie pomagają ani "klimatyczne" przekładańce, ani zwracające minimalnie uwagę zagrywki perkusisty. Do tego jeszcze brzmienie... Nie wiem, czy jest to celowe (chciałbym wierzyć że tak), ale nawet biorąc pod wagę, że tak to ujmę - podejście oldschoolowe, nie jest to sound na miarę naszych czasów. THE SULLEN ROUTE to zespół, który zbyt wcześnie po prostu porwał się na zarejestrowanie debiutanckiego LP. Gdybym trzymał w rękach demo złożone z dwóch wyróżnionych utworów, jakiegoś ciekawszego coverka, z poprawionym brzmieniem, być może gra byłaby warta świeczki. Niestety, zamiast tego mamy do czynienia z prawie godzinnym doom metalem, który z tytułowym szaleństwem nie ma nic wspólnego. Do tego jeszcze wyrzucający z siebie pojedyncze wyrazy tekstu, bez jakiejkolwiek dbałości o cokolwiek wokalista. No ludzie...

Author: Kępol
Solitude Productions 08.07.2010, 14:32
 Prev
1 2 3 4 5
Next 
Write a review

All Labels