Woe Unto Me - A Step Into The Waters Of Forgetfulness (CD)

doom death, Solitude Productions, Solitude Productions
30 reviews Write a review
533.33 Р
Price in points: 800 points
SP. 082-14 xn
Out of stock
Solitude Productions presents another discovery from Belorussian heavy scene: a young perspective band Woe Unto Me with their debut album «A Step Into The Waters Of Forgetfulness», a conceptual portrait of life decadence in the frames of abstract person and mourning doom death metal. It took three years for the band to finalize the sound image of despair and new hopes doomed for another failure. It brought to the listeners 55 minutes of music and 5 reasons to see this empty world without a single light flash behind the window of your lonely room, this is a culmination of impossibility of the recognized indifference surrounding a man nowadays. «A Step Into The Waters Of Forgetfulness» is a perfect sample of high quality doom death metal: gloom, despair, melodies, atmosphere and a devotion to the genre being blurred by modern unprincipled bands. Beautiful artwork is a perfect addition to the musical part of the album.

Tracklist:
1 Slough Of Despond 13:08
2 The Gospel Reading 10:51
3 Stillborn Hope 9:08
4 4 6:56
5 Angels To Die 14:12

Artist:
Woe Unto Me
Artist Country:
Belarus
Album Year:
2014
Title:
A Step Into The Waters Of Forgetfulness
Genre:
doom death
Format:
CD
Type:
CD Album
Package:
Jewel Case
Label:
Solitude Productions
Cat Num:
SP. 082-14
Release Year:
2014
Barcode:
4 627080 610491
Country Of Manufacture:
Russia
 Prev
1 2 3
Next 
Review
Metal Land
6/6
21.09.2014

Сегодня на скамье подсудимых ожидает вынесения приговора "A Step Into The Waters Of Forgetfulness" – первое дитя белорусских думстеров Woe Unto Me. Стороны защиты и обвинения готовят свои аргументы.

Открыв папку судебного расследования, можно узнать следующее. Коллектив появился на свет еще на рубеже 2007 - 2008 гг. Работа над дебютным альбомом заняла около 3 лет. За его издание в итоге взялся не кто-нибудь, а российский Solitude Productions.

Что же мы слышим, запуская свежеиспеченный диск в проигрыватель? Первая песня открывается 3ех-минутным клавишным интро, которое плавно перетекает в основную часть композиции. Самое яркое место в "открывашке" – это, без сомнения, западающий в память припев, исполненный чистым вокалом. Далее следуют волшебные "The Gospel Reading" и "Stillborn Hope", скованные в единое полотно шумом, льющегося с небес, дождя. Пожалуй, лучшие песни на альбоме. Четвертым номером программы следует инструментал, во время прослушивания которого охватывает ощущение глубокой тоски и неприкаянности. Это вполне могло бы быть логичным завершением альбома. Но впереди нас ждет еще "Angels To Die", клавишная концовка которой возвращает к началу первой композиции. Все начинается сначала: безысходность, замкнутость, цикличность всех человеческих страданий, переживаний и бед. Как вырваться из этого порочного круга, вновь и вновь кидающего на острые скалы мироздания? Ответ вполне очевиден и он на обложке альбома - пустая серая комната и тугая петля накинута на шею. На заднике диска та же самая петля уже пуста и ждет следующего, кто осмелится попробовать сломить колесо собственной судьбы…

Сторона обвинения, только получив право голоса, конечно же засыплет зал суда следующими обвинениями: вторично, избито, не оригинально, все это уже было у многих групп, какой вообще в этом смысл?

Можно ли что-то сказать в защиту? Да, музыканты не изобретают ничего принципиально нового, они используют уже хорошо известные приемы и методы, но делают это потрясающе мастерски, умело и красиво. Особого внимания заслуживают чистый мужской вокал и органично и не навязчиво вплетенные партии женского вокала. Все дело в том, что белорусам действительно есть что выразить и донести до слушателя своей музыкой.

Потенциал коллектива очевиден и в будущем, вероятно, у критиков будет все меньше поводов для обвинений в адрес группы.

Приговор? Он оправдательный, иного и быть не может.

Author: Vadius
Solitude Productions 04.12.2015, 04:18
Review
Funeral Wedding
5/5

Em Janeiro de 2014, temos uma grata surpresa vinda da Bielorrússia, lançando seu debut conhecemos as obscuras melodias do Woe Unto Me. Intitulado “A Step into the Waters of Forgetfulness” esse é um com certeza um álbum para bom apreciadores de funeral doom.

O álbum se inicia com “Slough of Despond”, a faixa já começa com um belo trabalho de teclados, levando o ouvinte para uma atmosfera única, logo em seguida sentimos o peso da bateria que convida os outros instrumentos a se iniciarem, o belo vocal de Artyom fica logo destacado, forte e cadenciado, em seguida destaque para a mudança de vocais, onde entra os vocais limpos Sergey. Acompanhar essa faixa é viajar por um ambiente atmosférico bem trabalhado e longo, os vocais se alternam deixando a faixa muito atrativa aos ouvidos dos fã de death/doom.

Dando continuação temos “The Gospel Reading”, logo de início já notamos todo o potencial dos vocais de Sergey, ao fundo temos a percepção dos vocais femininos de Julia, trazendo uma faixa mais “funeral”, tem seu início cadenciado levando por longos minutos, e mais uma vez os vocais de Artyom se destacam, colocando a melodia em completa escuridão e peso, a faixa termina com um ambiente chuvoso espetacular, que liga de imediato a próxima.

“Stillborn Hope” tem a continuação do ambiental trazido na sua antecessora, a chuva continua e vai encaminhando o ouvinte de encontro com os instrumentos, nesta faixa notamos mais presente o vocal da Julia, fazendo uma ótima mescla com Sergey, com riffs cadenciados a faixa segue a mesma linha “funeral”, destaque no fim para uma voz macabra de um bebê.

A quarta faixa é um instrumental de 6 minutos, leva o nome de “4”, totalmente ambiental e funerária, mostrando todo o potencial dessa banda em administrar uma melodia obscura.

Fechando este trabalho temos “Angels to Die”, uma das melhores faixas que ouvi no ano passado, onde você encontra todos os vocais em perfeita harmonia, o peso do death/funeral segue levando o ouvinte pelos seus 14 minutos. Essa faixa com certeza agrada a todos os fãs de doom, e deixa ainda mais ansioso para um segundo trabalho dessa ótima banda.
Solitude Productions 02.08.2015, 19:48
Review
Terroraiser
9/10

Хотя этот альбом и позиционируется как представитель жанра Funeral Doom Metal, но, в отличие от других образцов, это значительно и несправедливо сужает его границы. Да, несомненно, общее настроение и атмосфера в самом деле напоминает похоронный дум, однако используемые для достижения этого эффекта средства явно выделяют дебютный альбом беларуской группы на общем фоне. Временами музыка звучит поистине грандиозно, и задвигает в тень многих коллег, придерживающихся аскетической формы воплощения своих идей. На самом деле, я бы рассматривал этот альбом как яркого представителя doom death metal, причем рискну взять на себя ответственность заявить, что в последние годы в этом стиле ничего более убедительного не выходило. По крайней мере, мне не попадалось. Просто отличный диск, который явно украсит коллекцию. По крайней мере мою - так точно.

Author: Thrashmentor
Solitude Productions 22.04.2015, 23:28
Review
Pitchline Zine
7.5/10
24.02.2015

A través del sello Solitude Pro. nos llega este `A Step into the Waters of Forgetfulness´, prometedor debut de una joven y desconocida banda bielorrusa dispuesta a pelear ser una banda a tener en cuenta dentro del estilo donde se mueven ofreciéndonos para ello un buen trabajo musical que seguro gustará a quienes se mueven por terrenos lentos, melancólicos, depresivos, tristes o lo que es en sí, el Funeral Doom.

Esta joven banda bautizada con el nombre de Woe Unto Me ha compuesto una obra que consta de cinco cortes los cuales forman un total de 55 minutos aproximadamente. Casi una hora de un Funeral Doom bastante bien ejecutado en cinco magníficos cortes que nos muestran musicalmente lo decadente que la vida puede ser. Un viaje a través de una mente atormentada por la tristeza, hundida en la melancolía.

Un disco muy completo, bien conseguido, conservando la idea clara de cómo hay que moverse para poder editar un trabajo de estas características. Sobre todo me han gustado bastante los momentos de melodía que la banda nos muestra en puntuales ocasiones consiguiendo con ello una mayor solemnidad en su música. Como ejemplo su primer corte “Slough of Despound”, sublime canción que representa perfectamente cuál es la propuesta de este joven grupo. Sólo por esta canción deberían ser escuchados por quienes aún no les conocen. Un auténtico temazo. De todas formas, aun mencionando esta canción como la mejor del disco, decir que las cuatro canciones restantes están a la altura de las circunstancias y suman para terminar de crear esta obra de funesta música.

No me extraña nada que bandas de estas tierras frías como en este caso Bielorrusia sean capaces de elaborar este tipo de discos. La niebla, el frio, el ambiente que esas tierras desprenden, ayudan una barbaridad el confeccionar música de éste tipo. Bajo mi punto de vista es una baza a la hora de componer. Quizá esté equivocado, es mi opinión vista desde fuera, aunque veo reflejado esos fenómenos cuando escucho la música de Woe Into Me, así que mal encaminado no iré.

Con un debut como éste sería injusto no seguirles en futuras ediciones. Existen muchos otros grupos a los que sólo les hace falta una potente promoción a base de billetes o un simple compadreo para llegar a oídos de todos aun mostrando un bodrio. Injusto pero desgraciadamente las cosas funcionan así. Por contra grupos como Woe Unto Me tienen lo que hay que tener y seguramente no tengan la atención merecida. Ellos tienen la idea clara de cómo hay que sonar en este estilo, saber transmitir, que es lo que realmente interesa. Solo espero verles editar más música y que además intenten superar el listón establecido por este debut. Por pedir que no quede. Si fuesen capaces de superar esto hablaríamos de una banda que da los pasos de un gigante.

Author: Leviathan
Solitude Productions 26.02.2015, 00:07
Review
Atmosfear Magazine №13
7/10

Наверняка многие слышали о белорусской progressive technical death metal группе DEATHBRINGER. Так вот, гитарист-основатель оттуда решил поиграть funeral doom metal. Сказано - сделано. И вот уже новое имя на гродненской doom/death metal сцене. Хорошо это или плохо - решать, конечно же, слушателям. Но как по мне, этот проект мог бы получиться куда круче, чем, то каким он вышел в итоге. По музыке и концепции первые ассоциации возникают с культовой финской формацией SHAPE OF DESPAIR. И всё было бы хорошо, если бы материал не был бы таким слабым и скучным. Чистый вокал вообще тут стоило бы убрать нафиг, ибо он не особо выразительный и вообще портит всю картину. Гроул еще как-то спасает ситуацию, но в целом не сильно впечатляющий дебют. Пойду-ка я лучше послушаю DEATHBRINGER и другие проекты Артема Сердюка.

Author: CS
Solitude Productions 02.02.2015, 15:27
Review
Mroczna Strefa
4/10

Nigdy nie kupowałem ironii z ust tych, dla których funeral doom metalowe granie jest skrojonym na potrzeby samobójców, małoletnich frustratów czy emocjonalnych masochistów depresyjnym zawodzeniem. Metal to nie tylko machanie głową nad huśtającym się w plastikowym kuflu lustrem piwa, a tamten podgatunek do rodzaj ciężkiego grania jak każdy inny. Można uprawiać go przekonująco lub nie. Mimo, że wciąż się troszkę waham, WOE UNTO ME zaliczę chyba jednak mimo wszystko do tej nieudolnej frakcji. Jeszcze pierwszy kawałek na „A Step Into the Waters of Forgetfulness”, czyli debiutanckim albumie białoruskiej ekipy, pod tytułem „Slough of Despond” daje nadzieję na coś dobrego. Nieco oldschoolowo brzmiący syntezator a la gothic metal lat 90. ciekawie dogaduje się w jego introdukcji z mocno floydowską gitarą akustyczną, do czego nawiąże w pewnym stopniu końcówka ostatniego na płycie i nawet, no nawet znośnego „Angels To Die”. Później rusza typowy, funeral doomowy kondukt ciężkich riffów, a growling na zmianę z czystym wokalem wylewa gorzkie żale w klimacie takiego ‘jestem sam, wspomnienia to wszystko co mam’. Klawisze zaczynają brzmieć nieco softowo, acz według mnie całkiem uroczo. Jeden, nie zaliczający się do słabych, temat muzyczny przechodzi w kolejny niezgorszy i mimo mało wyrafinowanego tekstu można poczuć słuchając tego numeru piękno melancholijnego liryzmu, czy też zanurzyć się w otchłań przygnębienia. Nie jest to numer, który dobijałby do poziomu najznakomitszych w gatunku arcydzieł, ale taki, który jakiś przyzwoity poziom na pewno trzyma. Niestety, jest to najlepsza rzecz, z jaką mam tu do czynienia. Utrzymany w żółwim tempie funeral doom, gdzie między jednym uderzeniem w perkusyjny werbel a drugim, John Petrucci, gdyby do udziału go zaprosić, mógłby przelecieć palcami po kilku skalach na raz nie jest dyscypliną, w jakiej niedomagania można łatwo zatuszować i dalej jest po prostu mało wciągająco. Już mniejsza o to, że będącą tu stałą członkinią składu, nie trudniącą się niczym poza czystym wokalem Julię Shimanowskayą słychać naprawdę rzadko, by nie napisać prawie wcale i że nie do końca potrafi ona poprawnie zaśpiewać. Te utwory są po prostu w większości kiepściutko napisane. Straszliwie sztampowe riffy, które chyba tylko w instrumentalnym „4” potrafią ocieknąć rasowo-rockowym sokiem i sprawiająca wrażenie jakby doraźnie doklejanej warstwa klawiszowa tworzą razem rozlazłe struktury, w których ciężko się połapać. Nikt nit mówi, że w tej stylistyce jest łatwo, ale słucham sobie już tego „A Step Into…” po raz chyba siódmy czy ósmy i nawet gdy z tych rozwodnionych dźwięków udaje mi się pewne rzeczy odczytać i tak okazuje się, że nie są one wcale szlachetnej próby, a produkcja tej płyty wcale nie kuleje na tyle by mogła być owego przyczyną. Jeśli kogoś to interesuje, to gra tu na gitarze i śpiewa Artyom Serdyuk, obecny gitarzysta naszego rodzimego THY DISEASE. O wiele ważniejszą kwestią związaną ze składem jest jednak dla mnie w tym przypadku fakt, że siedmioosobowa ekipa potrafiła nagrać tylko jeden w pełni przyzwoity numer! Przypuszczam, że jeśli WOE UNTO ME nie wezmą się w garść, będą wymawiać swą proroczą nazwę gorzko wzdychając i bijąc się w pierś.

Author: Kępol
Solitude Productions 02.02.2015, 04:09
Review
Femforgacs
9/10
26.12.2014

Funeral doom lemezről eddig még nem írtam 'Forgácsos pályafutásom során. Most eljött ennek is az ideje! ;) Bevallom, engem annyira nem érint ez az irányzat, jóllehet akad pár képviselő innen is, amelyet elismerek. Az Evokent pl. nagyon szeretem, a Dreams After Deathnek és Void Of Silence-nek is vannak kiváló dolgai. Egyébként túlzás volna azt állítani, hogy agyonhallgatnám ezt a fajta muzsikát. Hangulat kell ugyanis hozzá, de az nagyon!
A Woe Unto Me egy hattagú (a jelenlegi promóképek csak öt tagot ábrázolnak) belorusz csapat, akik 4 éve alakultak; az együttes felállásából ketten a szebbik nemet erősítik. A tagok közül a gitáros-hörgős Artyom Serdyuk ismerős lehet más zenekarokból is (mint pl. Amentia, Thy Disease, Empatic, Disloyal, Medea, stb.). Az egyik női tag, Julia Shimanovskaya is besegít a vokalizálásba, amelyért a férfi tagok közül ketten is felelnek megosztva. Ahhoz képest, hogy mindössze 4 éves a társaság, egész profi hallgatnivalót raktak össze.

A nyitó tétel (Slough Of Despond) olyan szépen hömpölygően indul, hogy akár filmzenének is szívbaj nélkül el tudnám képzelni. Aztán hirtelen nagyon beborul és alaposan rám ijeszt. Így máris nem olyan felhőtlen az összkép, mint ahogyan azt a meglehetősen csalóka indítás sejtetni engedte. A Gospel Of Readingben noha káprázatosan gyönyörűek az énekdallamok, ez sem egy habkönnyű, Barbie babákat édesgető tételnek lett szánva. Sőt, a mély hörgésekkel jócskán "belerondítanak" ebbe is. Funeral doomhoz méltóan a szerzemények többsége közelíti a negyedóra hosszúságot, ám szerencsére elkerülik jó érzékkel az unalomba fulladás ragályos csapdáját, mivel tök ötletes megoldásokat alkalmaznak akár egy tételen belül is. "Kakukktojást" csupán a Stillborn Hope és az instrumentális negyedik tétel jelentenek, ezek nem lépik át a sok esetben igen kritikus tízperces határt. Az említett Stillborn Hope sem száguld gyorsvonatként; a már-már egyházi szintű tiszta kórusokkal érdekes kontrasztot képez a világvége hangulatú, depressziós hangvételű muzikális aláfestés. Majd a csilingelős, gyermekhangos rész egyfajta megkönnyebülést jelent, kiutat a pokolból. Az általam ismert zenék közül még a Godflesh leglassabb, legérfelvagdosósabb témáival mutatnak itt-ott rokonságot a Woe Unto Me egyes törekvései, valamint a Nadja egyes dolgai is beugorhatnak. Noha az említett zenekaroknak nem sok köze van a funeral doomhoz, az kétségtelen, hogy a stílus ismertetőjegyei nyomokban felfedezhetőek náluk is.

A négyes szám szimplán csak a "4" címet viseli és nekem az első feléről a Tangerine Dream jut eszembe (tessék, egy újabb együttes, amelynek köze nincs a funeral doomhoz). Majd egy Godflesh-t idéző szaggatott riff töri meg az idillt, míg a zongora miatt komolyzenei hatásokat is felfedezni vélek. Inkább talán post-rocknak nevezhető ez a tétel, mintsem funeral doomnak. Filmzenének ezt is simán el tudnám képzelni - jó lenne, ha a filmesek is észrevennék a WUM-ban rejtőző nagy potenciált!

Az albumot lezáró Angels To Die megint csak felvillantja a csapat komolyzenei gyökereit (egy Beethoven veszett el a billentyűs Olga Apishevában! :D ). A death metalos hörgés váltakozik benne a tiszta énekekkel, a tempó itt is lassú, komótos, akár egy gyászmenet. Ja és frankó benne a filmzeneszerű levezetés. Mintha csak az esélytelenek nyugalmával menetelnének a végítélet kietlen, kopár mezejére.

Akármilyen hangulatban nem tudnám ezt a zenét felrakni, nagyon érfelvágós, úgyhogy aki önveszélyes, az mindenféle szúrásra és vágásra alkalmas eszközt tartson távol magától, ha hallgatja! Mindazonáltal nekem kellemes csalódást nyújtott a Woe Unto Me debütálása, nem is hittem volna, hogy belorusz barátaink ilyen teljesítményre képesek! Aki viszont gyorsaságra vágyik, nagy ívben kerülje el!

Author: Mindenholottlevo
Solitude Productions 26.12.2014, 21:44
Review
Pest Webzine
8.5/10

Belarus is not particularly known for its Funeral Doom Metal exports, but here's a young band that seems to have the necessary possibilities to change that, a band whose debut album, the one I'm reviewing now, constitutes an impressive statement through both its look (thick 16 pages booklet complete with awesome artworks, a different one for each track, and golden-like disc) and it's music. The album is made of only 5 tracks but the total duration is 55 minutes, so we're in perfect tone with this genre's patterns. The music is mostly more complex and more up-tempo than your regular Funeral Doom band, that's why I sensed a high dose of Gothic Doom influences, but the overall result is interesting, catchy and recommended not only to a narrow slice of Funeral Doom followers. Melodic, melancholic, oppressive, dark but also serene, I'd say Woe Unto Me managed to deliver an excellent debut, I'd bet on them to be one of the next important names to step up on the Doom Metal scene.

Author: Adrian
Solitude Productions 06.11.2014, 13:39
Review
Ave Noctum
7.5/10
06.04.2014

I’ve yet to decide if the guys at Solitude Productions are a miserable bunch of bastards, or built with a psyche that is stronger than tempered steel. They’ve been responsible for releasing some of the most cripplingly bleak, depression inducing albums for a decade now, and don’t show any sign of letting up any time soon. Woe Unto Me are yet another excellent addition to their roster, fitting right in with the label’s inexorably mournful outlook.

Upon noting that Woe Unto Me are from Belarus (a country, similarly to Russia and Ukraine who are becoming a regular byword for excellently miserable music) and that they purportedly play extreme doom, I had high hopes that this would be a winner due to Solitude’s generally high standards and levels of quality, even with a generally unknown band appearing seemingly from nowhere. Opening with a gently floating synth piece, clean guitar meandering through minor progressions and a general air of unease, you soon feel the warmth drain from the room, the colour sap from your vision and your facial muscles falling lead-like into a twisted grimace once the distorted guitars shudder into earshot amid torturous growls. With that said however, it’s not as extreme or utterly soul destroying as I have heard before, in fact there is a good dose of melody in the music and the vocals (there is cleanly sung male and female vocals about as much as the despondent growling), which definitely adds a touch of soothing balm to the damaged soul that is its growling counterpoint of crushing hopelessness.

This album has bags of atmosphere, which at its heaviest points reminds me pleasantly of Skepticism, but perhaps it is fellow Finns Colosseum who share the most in common in terms of sheer soundscapes. Sorrowful piano, procession-like guitars puncturing the darkness with blasts of devastating distortion, or jangling the nerves like a nightmarish windchime, they continually push through with a powerful vision and intent. There are some sublime touches throughout the album – most worthy of noting; the sound of rainfall interspersed with the music at the end of ‘The Gospel Reading’ is a stroke of genius, and album closer ‘Angels to Die’ pretty much as a whole is a 14 minute masterclass in extreme doom.

Fans of doom/death or funeral doom will undoubtedly find a lot to like here, whilst simultaneously getting their fix of melody and not being totally overwhelmed with excruciating grief. It’s not a shockingly outlandish release, nor is it brimming with originality; but does have a charm and earthiness which shines through the murk.

Author: Lars Christiansen
Solitude Productions 04.10.2014, 21:13
Review
Spirit of Metal
03.08.2014

Woe Unto Me nous vient de Biélorussie et nous propose après six ans d'existence son premier album, chez le label russe Solitude Productions.

On a ici affaire à un Doom Death assez mélodique et plutôt facile d'accès, bien qu'au rythme général assez lent et ne proposant pas de réelles accélérations et passages plus entrainants qui font souvent beaucoup pour l'accessibilité chez ce type de groupe. Les compositions n'en proposent pas moins un certain nombre de variations et sont plus subtiles qu'elles ne semblent l'être au premier abord, les enchaînements et alternances de séquences aux atmosphères et caractéristiques musicales différentes sur un titre comme "Slough of Despair" par exemple étant notamment assez équilibrés et plutôt réussis.
Le procédé en soi est bien évidemment très classique, et n'est ni extraordinairement poussé ou complexe ici, mais n'en reste pas moins appréciable et témoigne d'un certain soin apporté au travail de composition, le même commentaire pouvant être fait vis à vis des assez longues intros et outros que l'on peut trouver sur certains titres. De même, le travail effectué au niveau des mélodies est bien équilibré, celles-ci sachant toucher l'auditeur tout en demeurant assez sobres.

Il est important de noter qu'au niveau vocal, le chant clair masculin est particulièrement mis en avant, et est d'ailleurs un des constituants les plus importants de la personnalité de l'album. Plaintif, mais sans excès de théâtralité à ce niveau là, le chant de Sergey Puchok est assez agréable, offrant une performance plutôt solide à défaut d'être particulièrement technique, ce dernier point correspondant bien à l'atmosphère générale de l'album.
Le growl, exécuté par Artyom Sedryuk, (guitariste notamment de Thy Disease sur leur dernier album et musicien de session chez ID:Vision), est lui aussi de bonne qualité, bien que certains pourront lui reprocher sa sobriété manquant parfois d'éclat.Sa place est moins importante que celle du chant clair au sein de l'album, mais il est dans l'ensemble intelligemment mis en valeur par un travail de composition jouant volontiers sur les contrastes.
Enfin, on remarquera la présence de chant féminin sur certaines séquences de morceaux comme "Angels to Die" ou "Stillborn Hope". Celui-ci a la particularité de toujours rester en arrière-plan, en se contentant d'appuyer le chant masculin ou le growl, ce qui lui donne un rôle avant tout atmosphèrique qui enrichit considérablement l'ambiance de ces morceaux sans pour autant risquer de gêner les personnes n'appréciant guère les excès de chant féminin, d'autant que celui-ci conserve ici une certaine simplicité. Le résultat est très intéressant, et est d'ailleurs à l'origine de certains des meilleurs passages de l'album, en plus d'être relativement personnel.

Autre point important à mentionner, l'album repose fortement sur les arrangements joués au clavier. Ici aussi on constate un travail assez soigné, notamment au niveau du piano qui est utilisé de manière variée, allant des quelques notes éparses à des passages plus denses et plus rapides (on pensera par exemple à la fin de la longue instrumentale "4"), jouant ainsi un grand rôle dans les montées et baisses d'intensité au sein des morceaux.
On remarque également beaucoup de cordes sous formes de nappes, quelques chœurs, ainsi que des orgues qui enrichissent fortement l'atmosphère de la musique de Woe Unto Me, et ce aussi bien lors des intros, outros et interludes qu'au cœur même des morceaux.

Pour conclure, "A Step into the Waters of Forgetfulness" est un bon premier album, sans génie mais exécuté avec talent et qui laisse entrevoir un certain nombre de traits de personnalité qui s'avèrent des plus prometteurs pour l'avenir du groupe..

Author: Peacewalker
Solitude Productions 17.09.2014, 03:10
 Prev
1 2 3
Next 
Write a review

All Labels