Loneshore - From Presence To Silence (CD)

I have nothing but admiration for this group and this album. I should have anticipated that Opeth would be mentioned because one of my first thoughts was shades of Opeth in all aspects. The songs are very well done and in all ways the sound, vocals, instrumentals are very sophisticated. Despite the above, they have their own unique and original sound and come together perfectly to make for great listening. The instrumental track is my favorite. Beautiful and dark. (NOT like Opeth) and original. (I play it on repeat sometimes xs 10. And the last track is also a big favorite as is track 3. I highly recommend this band and can't think that it wouldn't be a hit in nearly every metal genre. Thanx Solitude. Dead.

Review
ZwareMetalen
8.9/10
20.10.2018

Voor de fans van Opeth, Katatonia en Alcest is er nu een nieuwe speler op de markt die wellicht interessant is om te volgen: het Braziliaanse Loneshore. De mannen gooien een bijzondere mix van melancholie, memorabele melodieën, dromerige momenten en een chaotische atmosfeer in de blender en produceren een drab van vernieuwende en inspirerende progressieve dark metal.

De in 2014 opgerichte formatie debuteerde onlangs met het album From Presence To Silence: maar liefst 55 minuten aan smerige drab uit de blender. Dat we hier te maken hebben met een progressieve band is al gelijk duidelijk aan de gemiddelde speellengte van de zes nummers op het album: deze komt niet onder de zes minuten! Een beetje een cliché, maar het zij hen vergeven met het voordeel van de twijfel. Nu maar eens kijken of zij mij weten te veroveren met deze plaat.

Ik heb het album nu ruim een week in bezit en inmiddels al zo’n tien luisterbeurten gegeven. De reden voor de vele luisterbeurten is vrij simpel: het is even wennen, maar jeetje, wat een interessante plaat! Het is net als een bijzonder speciaalbiertje, bourbon of whiskey. Bij de eerste kennismaking moeten de smaakpapillen nog even wennen aan de eerste indruk, de smaak gedurende het doorslikken en de lange afdronk. Na het nemen van meerdere slokken wordt de ervaring echter steeds beter, zo ook met dit album.

Van het begin tot het eind, dit album intrigeert door en door! Het opent prachtig met het ruim elf minuten durende The Quiet Visitor, waarin een gezonde blend van prachtige akoestische gitaarmomenten en chaotische blastbeatmomentjes uit de boxen knallen. De twee meest memorabele momenten in dit nummer zijn de death/black momentjes waar zanger Luiz Felipe ontzettend indruk maakt met zijn screams en deathgrowl en het prachtige akoestische stuk tussen de zeven en negen minuten, waar de ritmegitaar een eenvoudig doch mooi patroon aan rifjes herhaalt, en een melancholische gitaarsolo je meeneemt in een dromerige extase. Dankzij deze prachtige combinatie is dit gelijk mijn favoriete nummer van het album.

Andere bijzonder goede elementen op het album zijn de zeer succesvol gecombineerde ‘rustige’ momenten versus de melodische, melancholische momenten. Om hier vervolgens een potje chaos in de orde te gooien door ineens over te gaan naar wat haast neigt naar atmosferische black metal. Zanger Luiz Felipe wisselt keurig netjes tussen de cleane momenten, die soms een beetje als Katatonia en Tool klinken en de grommende, boze grunts. Een nummer waarin de balans tussen de zangstijlen erg goed wordt weergegeven is Effigy. Luister hieronder naar een play-through van dit nummer.

Ook de Opeth-invloeden zijn erg prominent op deze plaat en zijn in de eerste twee nummers al aanwezig. Waar dit pas echt naar voren komt, is tijdens het briljante Winds of Ill Omen en het meeslepende Until The Last Of Hopes. Het meest proggie werk op de plaat hoor je in Daylight. Mellow drumpartijen met ontzettend veel ghost notes op de snaren en bekkens, een eindeloze sustain op de achtergrondriff en al met al een track om volledig bij weg te dromen. Overigens is de track volledig instrumentaal. De hekkensluiter op het album is eigenlijk een samenvatting van het hele album. In bijna twaalf minuten worden alle elementen uit eerdere nummers samengevoegd in een episch stukje melancholische herrie.
Zo aan het einde van de recensie betrap ik mijzelf erop dat ik opnieuw een volledige analyse heb neergezet voor de lezer. Dit komt dan ook door mijn enthousiasme over de plaat. From Presence To Silence boeit van begin tot eind en verdient dan ook de uitgebreide aandacht. De mannen hebben echt een perfecte balans tussen ‘relaxt’ en ‘ chaos’ gevonden en wikkelen daarmee de luisteraar om hun vinger. Een zeer indrukwekkend debuut en absoluut eentje om in de gaten te houden!

Author: Corpus_Corrie

Review
Sjeverna Strava Zine
8/10
07.10.2018

South American scene is one of the richest in the world regarding bands from all kinds of extreme music genres. This time we review the new record by Loneshore.

cover

Founded in 2014.in Rio De Janeiro, these guys worked hard and this is their debut full length out on BadMoodMan Music. This high quality piece of metal music was mastered by Tony Lindgren at Fascination Street Studios. The album contains 6 songs in about less than one hour time. The music of Loneshore can be described as a mixture of death/doom metal aggressiveness with mysticism and atmospheric parts and prog metal parts thrown in the song structures.

The overall atmosphere of the album is pretty much dark and gloomy, almost easy to physically feel it. From the long and epic The Quiet Visitor over atmospheric and more melodic doomy Effigy to the lonely and desolate soundscape of the title song, this album delivers intense experience for the listener. For fans of doom but also melodic and progressive dark metal, this album will be a real treat!

Author: vladkraykulla

Review
Metal Integral
15/20
14.10.2018

Nouvelle illustration de l'implantation internationale du Metal : LONESHORE est un groupe brésilien qui sort son premier album sur un label russe. Stylistiquement parlant, le quintette joue également le jeu de la diversité et ne s'est pas restreint dans ses influences.
Il y a tout d'abord une dimension progressive dans ces compositions longues : The Quiet Visitor et le titre éponyme dépassent les onze minutes, les quatre autres s'étalant entre six et dix minutes. Ces gabarits permettent logiquement de mettre en place des structures relativement complexes, avec des successions de séquences, certaines brèves, d'autres plus longues, créant des contrastes parfois saisissants les unes par rapport aux autres.
C'est ainsi que peut débouler à vive allure un passage frénétique et féroce relevant du Black Metal ou du Death Metal, auquel succède une partie complexe typique du Metal progressif, avant qu'une accalmie mélancolique ne prenne délicatement ses aises. Quelques bribes de Doom peuvent apparaître, alors qu'on entend de discrets arrangements électro sur un titre comme le délicat Daylight.
Bien évidemment, les vocaux connaissent un traitement analogue puisqu'on entend les registres gutturaux propre au Death, enragés propres au Black ou clair, posé, grave et désabusé comme on croise dans le Dark Metal.

Férocité contre délicatesse, vitesse contre pesanteur, lourdeur contre légèreté : LONESHORE jongle avec les contraires et parvient à garder le fil dans ce contexte touffu. Le risque d'une dispersion demeure mais il faut bien avouer que LONESHORE maîtrise bien son affaire, notamment grâce à la maîtrise instrumentale de ses musiciens et à un mixage équilibré. Globalement, From Presence To Silence affiche de belles ambitions et révèle un groupe porteur d'un potentiel intéressant. On a hâte de savoir comment cette richesse stylistique va évoluer à l'avenir.

Author: Alain

Review
Metal Na Lata
10/10
03.10.2018

Torno a dizer, 2018 está sendo um ótimo para o Doom Metal, tanto para lançamentos de bandas já consagradas, quanto para o surgimento de novas bandas, saliento também que tal êxito se estende para as mais diversas ramificações do mesmo, enfim, há som (e dos bons) para todos os gostos.

O carioca Loneshore foi fundado em 2014, mas só agora lança seu primeiro registro, tal demora é totalmente justificada vide a qualidade do material apresentado e o nível de profissionalismo dos músicos, numa performance avassaladora, pra dizer o mínimo.

Sobre as influências, elas existem e são diversas, mas não se sobressaem sobre a capacidade criativa da banda, resultando numa sonoridade intrincada, belíssima e muito, mas muito peculiar.

Em contexto geral, um excelente disco de Doom/Death Metal com lampejos de Post-Rock, Post-Black e Progressive Metal, resultando em composições inspiradíssimas repletas de melodias magníficas e contemplativas, passagens etéreas e jazzísticas e muito sentimento.

Destacar essa ou aquela faixa seria uma tarefa injusta devido a grandiosidade do álbum, mas ouso citar “The Quiet Visitor” (uma das músicas mais incríveis que já ouvi na vida), “Effigy” (onde Luiz Felipe Netto transita entre os vocais guturais e limpos com uma desenvoltura de cair o queixo) em certos momentos pensei estar ouvindo Falloch, principalmente nas partes mais calmas e “Until The Last Of Hopes” (que me fez imaginar como seria se o Mikael Åkerfeldt cantasse numa banda de Doom Death Metal).

Finalizando, um disco surpreendente, digno dos melhores adjetivos e altamente recomendável, provando mais uma vez que o Doom Metal brasileiro atende e por vezes supera o padrão de qualidade de banda internacionais.

Author: Fábio C .Miloch