Raventale - Mortal Aspirations (CD)

Review
Metalkrant
28.12.2009

Het album:
Het album gaat lekker atmosferisch van start en weet je onmiddellijk in de juiste sfeer te brengen. Onmiddellijk hierna (in hetzelfde nummer nog) gaat dit over in een mooi gebalanceerde mix van doom en black metal, waarbij beide componenten evenveel inmenging hebben. Het volgende nummer is echter even verschieten. In tegenstelling tot de meeste andere nummers is dit geheel gericht op ambient en van tijd tot tijd zelfs industrial. Toch past het volledig binnen het plaatje van de rest van het album.

Bij de rest van de nummers laat Raventale horen niet aan zijn proefstuk toe te zijn en bewijst het dat het reeds een hele weg afgelegd heeft, waarvan dit toch wel een zeer mooi resultaat is. Naast de black/doom zijde komt het ambient gehalte van deze band nog twee keer naar boven, in het midden van het album en als afsluiter.

Conclusie:
De heer Astaroth bewijst met Raventale dat de combinatie black/doom nog steeds "verfrissend" (al is dit binnen het concept een zeer verkeerd woord) kan klinken, mits het zeer gebalanceerd gebracht wordt. De afwisseling van black, doom en ambient is danig gestructureerd dat we een mooi samenhangend geheel krijgen dat gewoon naar meer klinkt.

Author: Gert Maris

Review
Lords of Metal
7.9/10

Ongeveer een jaar nadat het album ‘Long Passed Days’ werd besproken is er alweer een nieuw album van deze eenmansband uit Kiev. Astaroth gaat verder op de al ingeslagen weg. Volgens het label speelt hij nu black/doom in plaats van pagan/doom. Wat het verschil zou moeten zijn tussen die genres weet natuurlijk geen hond maar mijns inziens is het een logisch vervolg op ‘Long Passed Days’.

Bij die vorige CD vergeleek ik Raventale met Shape of Despair, Anathema en Katatonia. Op ‘Mortal Aspirations’ ligt de muziek nog het meest in het verlengde van die laatstgenoemde band, en dan doel ik vooral op het oude werk. Ik moet hierbij wel benadrukken dat Raventale totaal geen rip-off is maar een eigen draai aan deze stijl heeft gegeven. Een ander opvallend aspect is dat de teksten nu volledig in het Engels zijn en als ik de informatie op het hoesje goed interpreteer heeft Astaroth bij de zang de hulp ingeroepen van Athamas, met wie Astaroth ook in de black metal band Deferum Sacrum zit. Concluderend kunnen we zeggen dat ‘Mortal Aspiration’ een prima album is waar fans van doom/death metal zeker raad mee weten.

Author: Pim B.

Review
Darkside
7/10
08.01.2010

На третьем альбоме своего сольного проекта RAVENTALE киевлянин с характерным украинским именем Астарот решил рассказывать Вороньи Сказки английским языком, не иначе как решив, что он больше напоминает воронье карканье, нежели восточнославянский говор. И то ли дело исключительно в лингвистике, то ли в том, что вместе с языковой претерпела изрядные изменения и музыкальная концепция, но конечный результат труда музыканта воспринимается совсем иначе, нежели на первых двух альбомах. Я не возьмусь судить приобрел ли RAVENTALE больше или же потерял, но с тем, что своеобразия в его музыке по сравнению с ранними опусами стало меньше – поспорить будет трудно. Нынешний Ворон отправился исследовать Космическую Бесконечность вслед за LIMBONIC ART, ARCTURUS, SIRIUS, KATAXU и прочими покорителями Вселенной. Аранжировки обрели еще большую симфоничность, добавив вместе с тем холодности, мелодии пафосно устремились в бескрайнюю высь, а механистично запрограммированная ритм-секция придает всему действу фантастический антураж. Причем, скорее с оттенком «научно-» нежели «мистично-». Впрочем, иногда нотки былого RAVENTALE все-таки проскакивают во всем этом звездном пространстве, как, например в “Birds of Misfortune” или в инструментале “Watching a Luna Becomes Thy Face”, и от этого узнавания совсем уж было замерзшая в космическом холоде душа немного оттаивает, но не надолго. Следует новая порция морозных симфонических аранжировок – и вас снова выбрасывает в открытый Космос, где черным призраком распростерла свои крылья Туманность Ворона. Все это выглядит насколько красиво, настолько же и отчужденно. Впрочем, особой теплотой Астарот не баловал и раньше: на предыдущем альбоме, например, то и дело мелькали депрессивные нотки, которые теперь полностью растворились в межзвездной пустоте (впрочем, суицидальное настроение никуда не исчезло). Что ж, уж в чем, а в однообразии RAVENTALE упрекнуть не сможет никто – все три альбома проекта получились абсолютно не похожими друг на друга. Наверняка, следующий (если он будет) окажется еще с одним сюрпризом. Единственное, что можно поставить в вину Ворону Астарота – это то, что все его исследования внутреннего и внешнего колец Мироздания пока не привели к какому-то результату: музыка по-прежнему оставляет впечатление какой-то незаконченности… Кажется, еще чуть-чуть, и из куска мрамора выйдет Венера. Но этого чуть-чуть не происходит, и альбомы остаются очень интересными заготовками. Причем, “Mortal Aspirations”, в отличие от своих предшгественников, заготовкой, в которой было использовано слишком много готовых лекал.

Author: old man

Review
Metalvox

O Raventale é um projeto do ucraniano Astaroth, que toca todos os instrumentos. Ele executa um Black/Doom Metal orquestral, algo muito bonito, brutal e soturno. O álbum abre com a “The Fall of the Mortal Aspirations”, rápida e somada a teclados com climas malévolos; a segunda música, que na realidade é um interlúdio, “Cosmos Inside”, me deu um susto, pois parece uma intro de música eletrônica e pensei que o resto do cd cairia para o industrial, mas mero engano, o restante do álbum é magnífico.

"Mortal Aspirations” possui belas sinfonias, nos passando a sensação de tristeza e agonia, ainda com a junção da velocidade do Black Metal e vocais ríspidos.Astaroth criou um grande trabalho que intercala a velocidade com a cadência, melódicas depressivas, tornando um álbum muito diversificado.

Author: André Chaves

Review
Shapeless Zine
7.5/10

La prima cosa a cui ho pensato ascoltando il terzo album targato Raventale и stata "ma che diavolo и successo ad Astaroth?". Per chi non lo sapesse, Astaroth и il titolare di questa one man band russa che, circa un annetto fa, mi aveva davvero rapito con il suo secondo disco intitolato "Long Passed Days", un album in cui il black metal andava ad appoggiarsi su quelle bellissime atmosfere di malinconico dolore, di contemplazione della natura, nel silenzio della solitudine. Non и certo una soluzioni nuovissima, ma ho sempre amato questo taglio sicuramente meno abusato della musica estrema e mi tornavano con piacere richiami ad Agalloch, Katatonia e il Burzum di "Filosofem". Capirete bene, quindi, che quando mi и arrivato questo nuovo "Mortal Aspirations" le aspettative erano ben alte... E invece sono rimasto un po' deluso. Intendiamoci, questo lavoro non и affatto da buttare, anzi, и sicuramente ben fatto, ma la musica di Astaroth и molto diversa da quella che avevo conosciuto con "Long Passed Days". Si и persa, infatti, gran parte di quella nostalgica tristezza, quel dolore che traspariva in una musica lenta e avvolgente che perт puntava davvero al racconto di una perdita, un pianto disperato narrato con il ringhiare di una bestia ferita. Tutto questo и quasi scomparso in favore di un approccio piщ epico e magniloquente, che perт a conti fatti mi sembra piщ artificioso.
Entriamo un po' piщ nello specifico: innanzitutto la Bad Mood Man ha fatto come sempre un ottimo lavoro a livello di confezione e se "Long Passed Days" riportava una copertina con un rudere dimenticato nel folto della foresta, questa volta abbiamo la silhouette di un corvo che si libra sullo sfondo di un cielo notturno. Nessuna delle due immagini и il massimo dell'originalitа, ma sono assolutamente funzionali alla musica. Ecco, appunto, parliamo della musica. Si parte con "The Fall Of The Mortal Aspirations" e subito vediamo come l'atmosfera sia decisamente cambiata: delle tastiere leggere e spettrali fanno da breve introduzione allo scatenarsi di un riff sм melodico, ma assolutamente piщ energico e rabbioso che in passato. L'incedere del brano и fiero, guerresco e per nulla votato alla contemplazione; di tanto in tanto ci sono dei rallentamenti dove si aprono le tastiere, ma anche qui la ricerca non и tanto quella elevazione spirituale che sentivo nel primo, quanto piuttosto la grandeur del black metal sinfonico. Per caritа, tutto legittimo e il brano non и affatto brutto ma, francamente, diciamocelo: cosм la band ha ceduto il passo in personalitа e si и un po' standardizzata.
Ma continuiamo con l'ascolto. Dopo "Cosmos Inside", una pacchianata di un minuto e mezzo di tastiere e cenni di elettronica, si continua con "My Birds Of Misfortune" e qui torno a respirare un po' di aria di casa. Indubbiamente anche qui si sente quell'approccio battagliero e oscuro alla composizione, ma si percepisce anche il ritorno a certe soluzioni che mi avevano tanto convinto in passato, soprattutto quando le chitarre, le tastiere e la sezione ritmica si fondono in un fluire unico che ti pulsa direttamente nello stomaco. "A Fading Scent Of Cinnamon And The Naked", invece, si apre con la piщ lenta e pesante anima doom di Astaroth, ma ben presto la bestia che una volta si lamentava ferita torna oggi a compiere vendetta con ritmiche serrate.
Ancora un breve intermezzo, questo sм malinconico e triste, con "Watching A Luna Becomes Thy Face" e poi torna a farsi sentire il vecchio Astaroth con la dolente "The Silhouette Of Despair" sebbene, bisogna dirlo, a livello di composizione siamo ben lontani dai fasti di "Long Passed Days".
Ancora un brano breve e veloce, "Escape To The Stars", e arriviamo finalmente a "Suicide As A Destined End", a parere di chi vi scrive il brano migliore del disco: qui torna a farsi sentire alla grande il musicista che avevo elogiato nella mia precedente recensione con un lungo brano pieno di sofferenza e dolore. Le chitarre accompagnano come un fiume il lamento lontano della voce di Astaroth, mentre le tastiere riempiono l'aria ammantando il tutto con delicatezza. Qualche accenno acustico a metа brano e poi ancora un fluire continuo fino allo scatto finale di rabbia e ribellione. Davvero ottima.
Con "A Ravens Fade", una breve composizione ambient per sole tastiere, si chiude l'album e arriva il momento di tirare le somme di questo lavoro. Ribadisco che non si tratta di un lavoro disprezzabile, tutt'altro, perт allo stesso tempo si и persa un bel po' della magia che avevo sentito nel precedente lavoro. Si tratta di una scelta di stile e quindi va rispettata, ma personalmente credo che Astaroth con "Mortal Aspirations" abbia fatto un passo indietro. Speriamo di tornare presto a parlare di eccellenza, e non solo di un buon lavoro, con il prossimo disco.

Author: Danny Boodman