Catacombe - Kinetic (CD) Cardboard Sleeve

Review
Innocent Music Server
6.23/10
25.06.2011

Nevím, jestli je to dáno postmodernou, ve které se plácá dnešní západní civilizace, která se skromně tituluje vyspělá, ale kapel či projektů, jejichž žánrový přídomek obsahuje ono slůvko „post“, je čím dál víc. Nejen že ze země lezou mladé, více či méně zdatné kapely řadící se k post blacku, post rocku, post HC, post doomu a já nevím kam ještě, ale navíc se už začínají vyskytovat i specializovaná post vydavatelství. Nechci tuto situaci nijak ironizovat, prostě to tak je. Jedním takovým labelem je ruský Slow Burn s dovětkem post metal label, který byl pro mě do nedávné doby naprosto neznámým pojmem. Ono taky asi není divu, počet vydaných titulů se prozatím zastavil na čísle osm a na letošní rok jsou v plánu (zatím) další dva.

Jedním z oněch osmi, přesněji s pořadovým číslem sedm, je album Kinetic od portugalské kapely Catacombe … ten název se mi líbí. Kapela vznikla v roce 2007 a po jednom EP ze stejného roku přiklusala v pozměněné sestavě, ale stále pod vedením hlavního dirigenta Pedra Sobasta, s prvním dlouhohrajícím materiálem, jehož hlavní dominantou by, soudě podle názvu, měl být pohyb. Vrátím-li se k žánrovému zařazení, tahle portugalská pětice hraje hudbu ponejvíc rockovou, k metalu se občas přiblíží, lehce o něj zavadí v kytarových riffech a zase se navrátí do klidných, lehce houpavých vod. Důležité je zmínit absenci zpěvu, jde opět o jednu z čistě instrumentálních kapel, která si na rozdíl od německých kolegů Long Distance Calling nepřivádí ani hosta, který by zapěl byť jen v jedné skladbě. Jenom inštrumenty, ničeho víc se nedočkáte.

Jste-li příznivci podobně laděných spolků, přijměte pozvání, které si můžeme navíc podpořit jménem Jamese Plotkina, který se postaral o produkci (stejně jako v minulosti u kapel ISIS, Pelican, Earth a u dalších). Nicméně producent je jedna věc a tvorba samotná věc druhá. Co vás tedy čeká? V úvodu se dočkáte dosti klasického, ale rovněž příjemného intra vyvedeného v elektronických odstínech, které je ukončeno poměrně hutným riffem následující skladby. Přechod se moc nepovedl, dojem z prvního, neseznámeného poslechu se dá přirovnat k prudkému nárazu do zavřených dveří, když se potulujete setmělou chodbou. Najednou je prostě něco jinak, než jak byste čekali. Následující padesátiminutová hudební exhibice se dá shrnout do všeobecně známých vzorců a formulí, pokud jste se už setkali s podobně znějící kapelou, dost pravděpodobně nebudete ničím překvapeni. Snad budete hledat inspiraci u Long Distance Calling, když vystříháte zpěv a party hrubšího zrna z produkce ISIS, snad se naleznete i tam, i když instrumentální um se moc porovnávat nedá. Většina hracího času se nese velmi poklidně, mnohdy je hudba lehounká, že před sebou vidíte hbité prsty jen hladící struny kytary, atmosféra uvolněná a tempo rozvláčné, snivé. Rychlejším pasážím vévodí opět obě kytary, jsou to právě ony, které na sebe přebírají určování rytmiky skladeb a v těchto chvílích asi nejvíce vyniká neprůbojnost a malá nápaditost bicích; a to je škoda. Možná je to záměr, přece jenom je to hodně kytarová muzika, ale trochu se do pedálů šlápnout mohlo, více nápaditosti ve hře bych jenom uvítal. Ono s těmi nápady je to trochu složité i jinde.

Tak vám nevím, skoro to vypadá, že novinka od Catacombe není nic moc. Objektivně nelze nepochválit produkci, nástroje v rámci svých schopností znějí dobře a čitelně a tato stránka alba je celkově výborná. Stejně je ale potřeba napsat, že se nic nového nevymyslelo a Portugalci vbíhají po maratonu na stadion, kde už valná část diváctva odešla a prapory byly svěšeny do půl žerdi. Pouze pár nejvěrnějších snad zůstává, aby vidělo i ostatní běžce; vítězové už slezli z bedny a v šatnách připíjejí šampusem.

———
Verdikt:

Dobře znějící náladovka, která může výborně dotvářet pozadí jiných činností či odnášet vaši mysl do jiných světů, když budete mít nějaké trable. Nevsázel bych na víc, kurz dneska není příliš vysoký.

Author: Jirka D.

Review
Mroczna Strefa
8/10

Ogólnie pojęta moda na sludgowe walce, czy post rockowe bujanie w dźwiękowych obłokach ma się, jak widać, naprawdę nieźle. Ogólnie pojęta – bo owe podgatunki nader często się przenikają, co zaznaczyło się już w przypadku autorów “The Eye of Every Storm”, którzy pchnęli swą punkową łupaninę w ramiona wspomnianej estetyki grania w czasach gdy jeszcze nikt nie marzył nawet o istnieniu wyspecjalizowanych wytwórni pokroju Slow Burn Records i których można, a nawet należy posądzić o znaczący współudział w rozwoju obu nurtów rocka. Rzeczony, rosyjski lejbel, wsparł już wydawniczo takie grupy, jak choćby FADING WAVES, czy STARCHITECT, których dokonania zostały objawione światu pod postacią splitu, jak również estoński TALBOT, który, ze względu na charakter użytego instrumentarium (nie chodzi bynajmniej o dudy, katarynki i inne bałałajki ;P) ma szansę zapisać się trwale na kartach muzycznej kroniki. Tym razem dostajemy pełny album studyjny Portugalczyków z grupy CATACOMBE i gdyby nie wymieniony uprzednio tytuł przedostatniej płyty NEUROSIS, czy skromne info, jakie dołączono do mojego egzemplarza “Kinetic”, można by pomyśleć, że zespół o tej nazwie musi wykonywać jakiś podziemny, cuchnący tak zwaną piwniczną stęchlizną, death metal. Nic bardziej mylnego, gdyż paranaukowy, utrzymany w ewidentnie nowoczesnym duchu, tytuł płyty, oddaje dużo lepiej to, co na niej usłyszymy. Nad stylistycznymi aspektami tej muzyki nie ma sensu zbyt długo się rozwodzić. Jest to pozbawiony wokalu post rock, jaki miejscami wzbogacono o cięższe, modern metalowe riffy o sludge’owym zabarwieniu. Tytuł najbardziej uczuciowego, w moim mniemaniu, albumu ekipy Scotta Kelly’ego nie pojawił się tu przypadkowo, gdyż takie właśnie granie znajdziemy na tej płycie. Uderzające jest tu podobieństwo do muzyki naszego krajowego TIDES FROM NEBULA, jaki w obrębie, dosłownie, tej samej stylistyki się porusza, ale niezwłocznie zaznaczam, iż słychać bardzo wyraźnie, że grupa z Portugalii ma wiele oryginalnych pomysłów na to, jak uciec od sztampy. Pierwszy z nich uzewnętrznił się w postaci otwarcia, czyli ambientowo – atmosferycznego intro “Grundsatz”, w którym słychać pewną nutkę klimatyczności późnej ANATHEMY czy SIGUR ROS, jakie wybucha motorycznym, marszowym, majestatycznym “Supernova” (tytuł jakże adekwatny). Moc, potęga, zniszczenie. Gitary, perkusja i bas zadają razy przy akompaniamencie apokaliptycznych klawiszy, a fakt, że cała ta ‘muzyka schyłku’ przechodzi w sposób rozbrajająco gładki w niemniej melodyjne, za to zdecydowanie spokojniejsze granie, może świadczyć tylko o klasie jej twórców. I któż nie usłyszy tu echa dokonań Amerykanów? Po tym retorycznym pytaniu czas na oddający pewną uroczą kruchość utwór “Anna-Lisa”, mocno niepokojący swą aurą, mroczny “Memoirs” z wykorzystanymi na drugim planie, kakofonicznymi brzmieniami fortepianu (wygląda na to, że pierwszy raz ukazał się on trzy lata temu na tytułowym mini-albumie, a tu możemy go posłuchać w wersji poszerzonej), czy zabawę z parajazzową sekcją rytmiczną w “Cavalgada Epica”, przywołującą na myśl perkusyjno – kontrabasowe dialogi klasyków jazzu improwizowanego. Skromny, acz znamienity akcent. Problemem “Kinetic” może okazać się wszędobylska tendencja do powierzchownego oceniania muzyki. Łatwo skategoryzować takie granie jako ‘nudne plumkanie’, nie jest to bowiem album, jaki skłania do headbangingu. To granie przede wszystkim nastrojowe, dużo bliższe, jak już wspomniałem – klimatom ambientowym niż muzyce metalowej, albowiem pewne formy tej ostatniej, pojawiają się tu głównie w charakterze pikantnych ozdobników. Tym co nadaje tej płycie prawo do dalszych przesłuchań, jest natomiast, jej emocjonalność.

Author: Kępol

Review
Lords of Metal
8.5/10

Oh wat een genot is dit ‘Kinetic’ van het Portugese Catacombe! Alleen zo jammer van de band naam, je weet haast niet tussen zoveel Catacomben als er zijn, de juiste te kiezen! Maar zo ongeïnspireerd als de naam ook is, zo verrassend, verfrissend, complex en innovatief zijn de zeven instrumentale pareltjes. Men legt zwaarte niets in de weg, maar het is bij Catacombe niet nodig om bij elke mooie melodielijn uiteindelijk zwaar uit de hoek te komen. Elk nummer vraagt wat ie vraagt en krijgt wat het nodig heeft. Met een verbluffend licht en met name mooi luisterresultaat! Je blijft stukken terugspoelen om nogmaals de mooie opbouw en gelaagdheid te ervaren! Wat een ontzettend mooie trip is dit! Als je van een instrumentale versie van Farflung of het Duitse Colour Haze, of andere Elektrohasch bands, houdt, is dit debuutplaatje een absolute aanrader!

Author: Erik

Review
Scratch the Surface
8.5/10
19.02.2011

Good music, just like any good book or movie provides some satisfactory entertainment. Great music however, speaks to you and disturbs your emotions and thoughts. It could make you want to kill someone, question authority and act irresponsible, or in the case of Catacombe’s “Kinetic” it makes you ponder on the purpose of life, your failures, your triumphs and your regrets.
That was the experience I gained with Catacombe’s first full-length work when I first listened to it, late at night inside the comfort of my home, after an exhausting day at work.
Yours could turn out completely different, yet even if you’re having a great day, I promise “Kinetic” will ruin that in a good way, it will take you on a rollercoaster ride of sounds and moods, mostly dark, melancholic and introspective.
Although the Portuguese act moves through musical ambiences that shows references of post-rock and post-metal, two styles that have long ago reached the saturation point, they’ve avoided the genre’s most boring clichés and crafted their own sonic signature along the lines of Mogwai, Caspian and Red Sparowes. There’s precious little of the filler and meandering that has too often hampered the impact of most post-rock or post-metal efforts.
The chiming, jangly guitars constantly create an intense atmosphere that’s equally bleak and beautiful, inviting you to step in and lose yourself in the placid and equally disturbing nature of their soundscapes.
Sit quietly, plug in your headphones and enjoy the ride, let the music project the images you’ve buried deep in your mind. I promise it will be musically and emotionally gratifying.

Author: David Alexandre

Review
Zwaremetalen
7.9/10
28.02.2011

Catacombe is een debuterende Portugese band die instrumentale muziek brengt die onder te delen valt in de categorieën post-rock en metal. Na de EP Memoirs zet de band een stevige stap naar indringende muziek, mede dankzij een productie in de Soundvision Studios. De mastering gebeurde door James Plotkin (Isis, Khanate, Pelican, Earth), geen persona non grata dus.

En meteen hoor je de hand van Plotkin terug in de muziek. Het gevoelige in de akoestische passages herinnert meer dan eens aan Isis, net als de uitdeinende melodische composities. Er is regelmatig sprake van een climaxmatige aanpak die meeslepend werkt, als een kruising tussen Mono, Explosions in the Sky en Long Distance Calling. Het “pakt” en ik verwonder me er meer dan eens over hoe drie muzikanten en een sporadisch voorkomende keyboardspeler dergelijk mooie muziek kunnen maken, sereen en zonder veel agressie, die mij veel meer doet dan een oranje ondergaande zon…

Post-rock die memorabel blijft, het is geen evidentie. Ik heb al namen laten vallen, die voldoende betekenisvol zijn als referentiepunten. Prima Portugese band die zeker het checken waard is.

Author: Bart Alfvoet