Reido - -11 (Minus Eleven) (CD)

Review
Metalizer
4.5/5
02.04.2012

Замкнутость системы приводит к удивительно плодотворным результатам. Одним из таких примеров является белорусский дуэт Reido, стоящий на пороге своего десятилетнего юбилея и выпустивший в ноябре прошлого года альбом с довольно странным названием «-11». Уходя вдаль от канонов фьюнерального дума с оттенками лёгких экспериментов, на новом диске музыканты уже скрываются за горизонтом глобальных метаморфоз и пертурбаций – сие творение выполнено практически полностью из экспериментов.

Теперь это уже натуральный sludge с самым отдалённым намёком на корни math metal без какого бы того ни было упоминания funeral, лишь отчасти doom. И совершенно не важно, как на это посмотрят преданные почитатели Reido – осудят или поймут. И как воспримут критики, товарищи-журналисты, какие навесят ярлыки – музыкантам, собственно говоря, безразлично, главное, что они выложились и создали то, что хотели выплеснуть посредством музыкальных инструментов.

«Minus Eleven» – это новый поток сознания, переосмысление прошлых работ Reido с новыми ставками, сделанными на неожиданный поворот развития сюжета. Впрочем, он не так уж и плох, этот резкий поворот, во всяком случае, спустя пятилетие после дебютника свежий релиз явно выигрывает по всем параметрам: и по звуку, и по качеству, и по задумкам, и по сюрпризам, и по профессионализму, одним словом – интересно! Он воздействует на окружающую среду вместе с его слушателем в меру агрессивно, в меру опустошённо, в меру отчужденно и мизантропично, в меру эклектично, депрессивно и даже, наверно, утопично.

Релиз, пожалуй, нельзя назвать концептуальным, но есть, тем не менее, общая нить, проходящая сквозь него. Здесь можно заметить тему отчуждения от повседневного мира, от человеческого общества, некое противопоставление себя ему и как следствие – мучительное восприятие реальности. Если можно так выразиться, это работа со многими раздражительными факторами, повлиявшими на её формирование и последующее раскрытие.

Совсем уж, правда, оформление простое, безо всяких лишних условностей. Диск даже украшен только одной большой буквой «R». Как гласит всем известная фраза: «Всё гениальное – просто». Вот и Reido не стали изощряться, выполнив дизайн альбома минималистично, где даже тексты не стали указывать, что очень разочаровало.

А на улице «абсолютно нулевая температура»… Релиз предоставлен Slow Burn Records.

Author: Валентина PANTERA Катышева

Review
Mroczna Strefa
7.5/10

W stylu grania tego białoruskiego duetu szalenie podoba mi się lubość, z jaką oddają się oni wyciskaniu soczystych brzmień z obsługiwanych przez siebie instrumentów. Ciężko wyobrazić sobie wprawdzie sludge metal bez kawału mięsistej, gitarowej roboty, ale na najnowszej płycie REIDO – pod tytułem “Minus Eleven” – rzeczywiście słychać, że już samo brzmienie ociężałych riffów, przyprawia ich o perwersyjną przyjemność. Skoro powiedziałem co nieco na temat części muzycznego konika grającego na basie Antona Matveeva i odpowiedzialnego za gitarę i śpiew Alexandra “Faceless” Kachara, to skończę może swoją myśl i dodam w tym miejscu, że nawet ważniejszym jego komponentem jest math metal w swej najbardziej chyba rozpoznawalnej formie, bo dotyczącej słusznie sławetnej nazwy MESHUGGAH. Z inspiracją ową wiąże się dość ciekawa sprawa, bo podrabiać patenty stylistyczne panów od bezdusznie technicznego napierania to oni potrafią, co w sposób najbardziej dobitny pokazali w utworze “I Saw His Mask Fall”. Nie udało im się wprawdzie osiągnąć aż takiego poziomu oszukania percepcji słuchacza, jak wspomnianym Szwedom na “Catch Thirtythree” chociażby (bo tak w sumie, to nie wyobrażam sobie, by Tomasa Haake bezkarnie zastąpić, czy pod sposób riffowania wspólników Thordendal / Hagstrom, z sukcesem się podszywać), ale w REIDO nie o takie makiawelizmy chyba jednak chodzi. Oni po prostu grają o wiele bardziej melodyjnie, więcej w tej muzyce żywego mięcha i klimatu, co słychać w każdym kawałku, a i wspomniany “I Saw…” schodzi w swej dalszej części w rejony roztupanego, ‘sabbsowego’ stonera. Na nudę narzekać więc nie można i znajduje to potwierdzenie w każdym kolejnym kawałku. Pierwszy tutaj “Violence & Destruction” rozkręca się wolno i jak na technical metal nawet chwytliwie, by po chwili nie zabrakło w nim ani intensywnych (choć nie rozpędzających się zanadto) partii, ani delikatniejszych, gitarowych akcentów. “Degeneration Cycle” wali jeszcze silniej w ton abstrakcyjnie połamanego rytmu i pętlących się, ołowianych gitar. Choć mogliśmy dowiedzieć się o tym już kilka minut temu, to teraz już w sposób dosadny staje się jasne, że gitary są dwupłaszczyznowe i zaciągającym, ciężkim riffom towarzyszą zwykle niepokojące, acz harmonijnie wkomponowane wersety gitary drugiej będące, jeśli nie ‘meshuggahowatym’, tremolowym piłowaniem, to czymś na kształt dzisiejszej wariacji na temat brytyjskich, gothic/doomowych zagrywek lat 90., a gdzieniegdzie i schedą po patentach gigantów z NEUROSIS. Aż prosi się o przywołanie nazwa TALBOT (koledzy spod tej samej strzechy), którzy co prawda gitary do studia nie wnoszą, ale wiele tak zwanych cech wspólnych, muzyka obu ansambli ze sobą dzieli. Dla zasady można dodać, że znajdzie się tu również szczypta elektroniki, lecz osoby do niej uprzedzone nie dostaną zanadto po uszach, gdyż, zamiast robić za podstawowy składnik, odgrywa ona na tej płycie rolę takiej ‘muzycznej przyprawy’. Zespół jest na bardzo dobrej drodze. Słychać, że stać go na niebylejakie i nie tak znów przewidywalne rozwiązania (patrz: cudownie toporny “The Six-Day War”). Zostaje tylko popracować nad odrobinkę bardziej wciągającymi numerami. Warto mieć oko.

Author: Kępol

Review
Zwaremetalen
7.8/10
14.03.2012

De Wit-Russen van Reido zijn toe aan hun tweede. Ze hebben de tijd genomen, het debuut stamt uit 2006. Misschien behoort trage muziek traag geschreven te worden. Dat de muziek traag zou zijn wist ik voordat ik de lade van mijn cd-speler dichtdeed, Reido is immers getekend op Russische doomleverancier Solitude Productions’ zusterlabel Slow Burn Records.

Waar men op F:all funeral doom bracht, is daar op Minus Eleven geen sprake van. Slechts zelden daalt het tempo daar laag genoeg voor. Zelfs dan behoudt Reido de sludge sound van de rest van de plaat.

Het is sludge, maar niet de variant waar we gewend aan zijn. Bij tijd en wijle doet Reido op Minus Eleven denken aan een sterk vertraagde Meshuggah, met wiskundige ritme’s inclusief een zieke groove waardoor je hoofd wel op en neer moet gaan. Ook de productie is vergelijkbaar met bovengenoemde grootheid, zei het iets warmer. Zang op Minus Eleven bestaat uit een ietwat eentonige grunt die nog het meest doet denken aan een iets agressievere Ghost Brigade, niet te diep en af en toe neigend naar een scream.

Het is allemaal een beetje eentonig en zelden echt melodieus. Dit heeft voor- en nadelen. De sfeer kan je pakken, zodat je de plaat in één keer geboeid uitzit. Helaas komt Minus Eleven op mij, ondanks de duidelijk aanwezige kwaliteiten, soms wat saai en eentonig over. Soms zeg ik, want afhankelijk van mijn gemoedstoestand kan ik het soms ook juist waarderen. Dit maakt het geven van een cijfer erg moeilijk. Een luistertip: I Saw his Mask Fall.

Author: Willem van Tuijl

Review
Headbang
7/10

Acidi e taglienti, questo sono i bielorussi Reido. Ricordo ancora oggi (a distanza di anni, era il 2006) le sensazioni positive date dal debutto F\\all. E’ bello ritrovarli ancora oggi in forma, invece che spersi da qualche parte per sempre. Il nuovo -11 appare sin da un primo fugace ascolto più maturo e pensato. Il fattore sorpresa è ormai andato a farsi benedire ma la musica parla sempre da sola ed è questo che alla fine conta.

Sludge doom “in your face”, corrosivo e vagamente sul “caldo”, i Reido non cambiano la colorazione base fatta di colori accesi e terreni. Il cantato è perfetto traghettatore di umori tormentati e colmi di sofferenza (sentito urlo proveniente dalle viscere più interne), innesto calzante come una guanto sul manto sonoro potente e ritmico.
Le canzoni si ergono come imponenti palazzi silenziosi su un terreno arido/nucleare, è tormento quello che si respira a pieni polmoni su tracce come Violence E Destruction e Degeneration Cycle (splendida l’evoluzione del brano), un incedere che non perdona. O si entra nel loro sound senza problemi o lo si lascia subito per altro, non ci sono mezze misure.
I Reido producono melodia dismessa, se vogliamo possiamo definirla pure deliziosamente apatica, una continua nenia intenta a cullare con non troppa attenzione (se i colori sono caldi l’approccio si può definire freddo o distaccato) l’ascoltatore, per la serie “trovatevi voi l’angolo giusto che a noi poco importa”.

Il disco procede il proprio cammino con la distante pachidermicità di Arhat (senz’altro fra i brani di spicco), le strumentali The Six-Day War e Flows E Eruptions (finale liquido ed evanescente) e le “ingombranti” I Saw His Mask Fall (ancora substrati melodici da leccarsi le dita) e Human Dysfunction.

-11 è roba forte per gente che sa reggere questo speciale tipo di lentezza a velocità andante e sofferta. Non sarà facile digerirlo.

Author: DukeFog

Review
Metalstorm
7.6/10
29.02.2012

-11 opens with the track called “Violence And Destruction.”

That sounds about right. Rather than some warp speed black metal or whatever, it’s just some abrasive music that sees the band taking their pre-existing doom base and moving to the Post-Sludge County line. Reido took the cold, desolate atmosphere of their funeral doom past and incorporated that outlook within the framework of almost clinically executed post-meets-sludge approach. Additionally the band also sees fit to toss in some odd rhythm structures to further throw the whole mess a little off-kilter.

The end result is that I enjoyed this album for the same reasons I enjoyed Talbot (also on Slow Burn) and Danishmendt. It stands out from the bulk of other releases I’ve reviewed, and in a positive way.

Musically, there is the coordination of riffing guitar, bass, and drums to present a crushing assault, with distortion, occasional vaguely creepy/tense melodies and, well, just some noise to layer over the top. The mellow moments when all aggression drops away are far more sparsely used on this release, which helps keep tension.

The vocalist is not too different from a lot of the types I’ve spent the better part of the past year bitching about, only for a couple key factors. The approach seems to have more gut gravel going on rather than just screaming. The vocals are also blended into the layered sludge cake, rather than being six inches of frost smothering the cake. Finally, the music is harsher and more intense than most the post-y stuff I’ve been pumping out words for… and thus more fitting.

Tracks like “The Six-Day War” are a good enough showcase of the gestalt – a trudging, lumbering martial march with some bends, melodic tension builders, and even a solo set over a lurching beat.

Suffice it to say I enjoyed it well enough that I won’t be scoring this a -11…

Author: BitterCOld