Скидка 43%
Второй полноформатный альбом "Renaissance Unraveling" показывает творчество группы Somnolent совершенно с иной стороны. Сохраняя настроение дебютной работы, музыканты сделали крен в сторону post metal, еще раз доказывая свою профессиональность и творческую разносторонность. Отличное качество записи и исполнения дополняют интересные композиционные находки музыкантов и ставят группу в один ряд с ведущими группами исполняющими post metal. Рекомендуется любителям творчества Cult Of Luna, Mouth Of The Architect и т.д.
Треклист:
1 Exhale!
2 Emptiness Beyond The Horizon
3 Visible World Eraser
4 P.R.O.S.E. (Poem Risen On Somnolence Error)
5 Solipsistic Exfoliation
6 Chrysalis Verge (Part 1: Inside)
7 Chrysalis Verge (Part 2: Tearing Out)
8 Division Of Nihil
Артист:
Somnolent
Страна артиста:
Ukraine
Год альбома:
2011
Название:
Renaissance Unraveling
Стиль:
post metal
Формат:
Compact Disk
Тип:
CD
Упаковка:
Jewel Case
Лейбл:
Slow Burn Records
Кат. номер:
BURN 008-11
Год издания:
2011
Страна-производитель:
Russia
Written by slow burn on 17 April 2012.
Review
Atlantis Tales
9/10
Сложнее всего – поверить. Поверить, что это та самая группа, которая три года назад выпустила альбом “Monochromes Philosophy”. Нет, конечно, состав немного изменился, но центральные фигуры, Константин и Алексей, остались на своих местах. Тем не менее, от funeral doom metal не осталось и следа. Вообще. И даже никаких ассоциаций не осталось. Первые две вещи, Exhate! и Emptiness Beyond The Horizon, продемонстрировали агрессивный, сочный и качевый sludge/post metal. Но, начиная с Visible World Eraser, идеи SOMNOLENT зазвучали в другом русле – агрессия, а вместе с ней и сладж, исчесли и остался меланхоличный post metal/rock, напоминающий PELICAN и иногда позднюю ANATHEMA. Так что в свете таких кардинальных изменений в звуке становится понятным и логичным смена значка с думового Solitude Productions на подразделение Slow Burn Records, занимающееся пост-металом. Нельзя не отметить качественно новый уровень записи – не осталось и следа грязноватого звука, на который можно было посетовать на предшественнике. Несмотря на некоторую недосказанность (например, внезапное окончание P.R.O.S.E.), “Renaissance Unraveling” получился исключительно интересным и вынесенный на инлэй вопрос “What Is Beyond?” более чем уместен. Альбом упакован в jewel-case и содержит 8-страничный буклет.
Author: Atlantis
Review
Atlantis Tales
9/10
Сложнее всего – поверить. Поверить, что это та самая группа, которая три года назад выпустила альбом “Monochromes Philosophy”. Нет, конечно, состав немного изменился, но центральные фигуры, Константин и Алексей, остались на своих местах. Тем не менее, от funeral doom metal не осталось и следа. Вообще. И даже никаких ассоциаций не осталось. Первые две вещи, Exhate! и Emptiness Beyond The Horizon, продемонстрировали агрессивный, сочный и качевый sludge/post metal. Но, начиная с Visible World Eraser, идеи SOMNOLENT зазвучали в другом русле – агрессия, а вместе с ней и сладж, исчесли и остался меланхоличный post metal/rock, напоминающий PELICAN и иногда позднюю ANATHEMA. Так что в свете таких кардинальных изменений в звуке становится понятным и логичным смена значка с думового Solitude Productions на подразделение Slow Burn Records, занимающееся пост-металом. Нельзя не отметить качественно новый уровень записи – не осталось и следа грязноватого звука, на который можно было посетовать на предшественнике. Несмотря на некоторую недосказанность (например, внезапное окончание P.R.O.S.E.), “Renaissance Unraveling” получился исключительно интересным и вынесенный на инлэй вопрос “What Is Beyond?” более чем уместен. Альбом упакован в jewel-case и содержит 8-страничный буклет.
Author: Atlantis
Review
Friedhof Magazine
6.5/10
31.07.2011
Ucrania es un país con una tradición metalera mediana o incluso se podría decir que escasa (con el permiso de algún grupo que sí destacó en su momento como Nokturnal Mortum) pero parece una de esas naciones que musicalmente se podrían denomiar “en vías de desarrollo” y a buen seguro que va a dar más de una buena banda en esta década de los años 10.
Estos Somnolent, que ya habían publicado disco en 2008 (en el que por cierto, tres de sus cuatro temas sobrepasaban los 16 minutos de duración) son una formación de esas que no se estancan en los clichés establecidos, así que tampoco se podrían encuadrar dentro de la tradición metalera antes mencionada. Visualmente ya se ve que apuestan por un diseño moderno y en las fotografías aparecen con un aspecto totalmente normal (nada de camisetas negras de bandas, ni melenas, ni poses) pero su música es lo que más le podrá chocar a los oyentes, ya que es realmente complicada de asimilar. Aunque en sus inicios se les consideró una banda de Funeral Doom, por lo que demuestran en este nuevo trabajo su camino se ha desviado hacia otros derroteros más pantanosos.
Sobre una buena base de batería (acertado sonido en el estudio, por cierto) y de los dos instrumentos de cuerda van expandiendo su creación sonora, como un manto compacto que se mete en terrenos Sludge y Post Metal bajando de revoluciones y adentrándose en pasajes muy diferentes, casi oníricos.
Por descontado que los temas que incluyen están dotados de cierta lentitud o mejor se podría decir que densidad. No es uno de esos discos para asombrarse (aunque al margen de su extraño contenido tiene detrás un buen trabajo de los músicos), sino más bien para sumergirse en su espesor, pero está claro que este tipo de música no es válida para cualquiera. Definitivamente, se trata de un álbum peliagudo y para minorías. A partir de aquí, que se atrevan con él los valientes… Los más modernos amantes del género considerarán a Somnolent como una promesa y los seguidores del Metal más duro directamente no serán capaces de escuchar este disco entero.
Author: Roberto Sedinho
Friedhof Magazine
6.5/10
31.07.2011
Ucrania es un país con una tradición metalera mediana o incluso se podría decir que escasa (con el permiso de algún grupo que sí destacó en su momento como Nokturnal Mortum) pero parece una de esas naciones que musicalmente se podrían denomiar “en vías de desarrollo” y a buen seguro que va a dar más de una buena banda en esta década de los años 10.
Estos Somnolent, que ya habían publicado disco en 2008 (en el que por cierto, tres de sus cuatro temas sobrepasaban los 16 minutos de duración) son una formación de esas que no se estancan en los clichés establecidos, así que tampoco se podrían encuadrar dentro de la tradición metalera antes mencionada. Visualmente ya se ve que apuestan por un diseño moderno y en las fotografías aparecen con un aspecto totalmente normal (nada de camisetas negras de bandas, ni melenas, ni poses) pero su música es lo que más le podrá chocar a los oyentes, ya que es realmente complicada de asimilar. Aunque en sus inicios se les consideró una banda de Funeral Doom, por lo que demuestran en este nuevo trabajo su camino se ha desviado hacia otros derroteros más pantanosos.
Sobre una buena base de batería (acertado sonido en el estudio, por cierto) y de los dos instrumentos de cuerda van expandiendo su creación sonora, como un manto compacto que se mete en terrenos Sludge y Post Metal bajando de revoluciones y adentrándose en pasajes muy diferentes, casi oníricos.
Por descontado que los temas que incluyen están dotados de cierta lentitud o mejor se podría decir que densidad. No es uno de esos discos para asombrarse (aunque al margen de su extraño contenido tiene detrás un buen trabajo de los músicos), sino más bien para sumergirse en su espesor, pero está claro que este tipo de música no es válida para cualquiera. Definitivamente, se trata de un álbum peliagudo y para minorías. A partir de aquí, que se atrevan con él los valientes… Los más modernos amantes del género considerarán a Somnolent como una promesa y los seguidores del Metal más duro directamente no serán capaces de escuchar este disco entero.
Author: Roberto Sedinho
Review
Aristocrazia Webzine
12.09.2011
Secondo disco per la realtà ucraina dei Somnolent, dalle notizie di cui sono in possesso nel recente passato suonavano funeral doom, l’album di debutto “Monochromes Philosophy” era composto da quattro megaliti di lunga durata ma a quanto sembra l’evoluzione del sound ha dirottato il combo in direzione post metal/sludge visto che il sito della label riporta come formazioni d’ispirazione Cult Of Luna e Mouth Of Architect, probabilmente in minima parte hanno pure ragione se non fosse che “Renaissance Unraveling” si propone come un bastardino ancora in cerca di una identità precisa.
La musica è orientata a farsi influenzare da varie correnti musicali, è possibile percepire sì il tocco delle band citate e riscontrare la presenza dei solchi classici dello stile post, la proposta è però maggiormente diluita affondando nel rock psichedelico, attingendo lievemente dallo stoner con reminiscenze soft dei Black Sabbath.
Dopo un inizio stentato con le tracce in apertura “Exhale!” e “Emptiness Beyond The Horizon” crocevia fra il “non so dove stiamo andando a parare” e il “ci stiamo evolvendo cercando la nostra forma migliore” arriva il turno di “Visible World Eraser” che aggiustando il tiro per quanto riguarda la fase di “scontro frontale” con l’ascoltatore e sfruttando una sacca bluesy con batteria appena accennata e la chitarra in solo wah wah guadagna nettamente punti risalendo la china.
Il galleggiare, il voler rimanere costantemente in bilico tra una pesantezza che non schiaccia e una delicatezza melancolica invece molto più accurata e piacevole all’orecchio viene confermato nella successiva “P.R.O.S.E. (Poem Risen On Somnolence Error)”.
I Somnolent sfruttano i passaggi musicali più lenti e atmosferici con una discreta grazia, “Solipsistic Exfoliation” si autocompiace un po’ troppo mantenendo sì il climax stabile al pari di una rilassante compagnia ma monotonizzandosi, si riprende solo nei minuti conclusivi con uno splettrare veloce e melodico supportato dal drumming rivitalizzato che sarà però nulla più di una fiammella pronta a spegnersi nuovamente poco dopo.
Ci provano e riprovano, è il turno dei due capitoli di cui è composta “Chysalis Verge”, il post/sludge dissonante si rifà vivo stavolta mettendoci più impegno, l’insieme non brilla per innovazione ma la dinamica e l’esposto svolgono il proprio compito senza sbavature lasciando a “Division Of Nihil”, canto del cigno di “Renaissance Unraveling”, le ultime carte da giocare puntando ancora sul lato rock/psichedelico.
I Somnolent hanno buone idee e gli spunti realmente interessanti nell’album non mancano, l’aver inserito tanta carne al fuoco evidenzia la voglia da parte dei musicisti di cercare una via propria, peccato che in più di un’occasione risultino slegati, poco affini al far quadrare una situazione che avrebbe potuto offrire un risultato finale diverso curando soprattutto le sezioni più naturali e classiche dello stile da cui prendono le radici sonore.
Un ascolto a “Renaissance Unraveling” datelo chissà che non vi stuzzichi, c’è comunque ancora tanto da lavorare per loro.
Author: Mourning
Aristocrazia Webzine
12.09.2011
Secondo disco per la realtà ucraina dei Somnolent, dalle notizie di cui sono in possesso nel recente passato suonavano funeral doom, l’album di debutto “Monochromes Philosophy” era composto da quattro megaliti di lunga durata ma a quanto sembra l’evoluzione del sound ha dirottato il combo in direzione post metal/sludge visto che il sito della label riporta come formazioni d’ispirazione Cult Of Luna e Mouth Of Architect, probabilmente in minima parte hanno pure ragione se non fosse che “Renaissance Unraveling” si propone come un bastardino ancora in cerca di una identità precisa.
La musica è orientata a farsi influenzare da varie correnti musicali, è possibile percepire sì il tocco delle band citate e riscontrare la presenza dei solchi classici dello stile post, la proposta è però maggiormente diluita affondando nel rock psichedelico, attingendo lievemente dallo stoner con reminiscenze soft dei Black Sabbath.
Dopo un inizio stentato con le tracce in apertura “Exhale!” e “Emptiness Beyond The Horizon” crocevia fra il “non so dove stiamo andando a parare” e il “ci stiamo evolvendo cercando la nostra forma migliore” arriva il turno di “Visible World Eraser” che aggiustando il tiro per quanto riguarda la fase di “scontro frontale” con l’ascoltatore e sfruttando una sacca bluesy con batteria appena accennata e la chitarra in solo wah wah guadagna nettamente punti risalendo la china.
Il galleggiare, il voler rimanere costantemente in bilico tra una pesantezza che non schiaccia e una delicatezza melancolica invece molto più accurata e piacevole all’orecchio viene confermato nella successiva “P.R.O.S.E. (Poem Risen On Somnolence Error)”.
I Somnolent sfruttano i passaggi musicali più lenti e atmosferici con una discreta grazia, “Solipsistic Exfoliation” si autocompiace un po’ troppo mantenendo sì il climax stabile al pari di una rilassante compagnia ma monotonizzandosi, si riprende solo nei minuti conclusivi con uno splettrare veloce e melodico supportato dal drumming rivitalizzato che sarà però nulla più di una fiammella pronta a spegnersi nuovamente poco dopo.
Ci provano e riprovano, è il turno dei due capitoli di cui è composta “Chysalis Verge”, il post/sludge dissonante si rifà vivo stavolta mettendoci più impegno, l’insieme non brilla per innovazione ma la dinamica e l’esposto svolgono il proprio compito senza sbavature lasciando a “Division Of Nihil”, canto del cigno di “Renaissance Unraveling”, le ultime carte da giocare puntando ancora sul lato rock/psichedelico.
I Somnolent hanno buone idee e gli spunti realmente interessanti nell’album non mancano, l’aver inserito tanta carne al fuoco evidenzia la voglia da parte dei musicisti di cercare una via propria, peccato che in più di un’occasione risultino slegati, poco affini al far quadrare una situazione che avrebbe potuto offrire un risultato finale diverso curando soprattutto le sezioni più naturali e classiche dello stile da cui prendono le radici sonore.
Un ascolto a “Renaissance Unraveling” datelo chissà che non vi stuzzichi, c’è comunque ancora tanto da lavorare per loro.
Author: Mourning
Review
Forgotten Path
4/10
The strange thing about Somnolent is that just recently they were tempting listeners’ ears with Funeral Doom Metal and today this band is playing energetic, even a bit Punk style mix of Sludge and Progressive Metal, in other words – Post Metal. Obviously Somnolent are still searching for what they would really like to play and how, but sadly this search isn’t worth attention.
The band’s debut album was really mediocre and uninteresting and “Renaissance Unraveling” sounds even worse. The change of genre did no good for Somnolent. The main problem is that these five guys don’t have a clue how to create powerful Sludge Metal. Moreover the vocals sound just as the Funeral Doom growl which destroyed the music with disharmony and amateurism. Diverse compositions in “Renaissance Unraveling” are too uncoordinated and chaotic to leave a positive impression. Calm interludes suddenly stretch for a minute or longer and the same musical details repeat until you are bored to the bone.
We should remember the Sludge model as Neurosis in order to really feel the difference in quality. In their album “Through Silver in Blood” they combined an aggressive sound with atmosphere of Progressive Metal creating the anger of Sludge Metal. The result was a finished album and if not enjoyable, then at least interesting. Somnolent are trying to create something similar to Neurosis, but gaps in copying, integrity and professionalism are too evident. Maybe it is worth waiting for a few years until the band finds its niche and creates something more original and interesting.
Author: Bloodie
Forgotten Path
4/10
The strange thing about Somnolent is that just recently they were tempting listeners’ ears with Funeral Doom Metal and today this band is playing energetic, even a bit Punk style mix of Sludge and Progressive Metal, in other words – Post Metal. Obviously Somnolent are still searching for what they would really like to play and how, but sadly this search isn’t worth attention.
The band’s debut album was really mediocre and uninteresting and “Renaissance Unraveling” sounds even worse. The change of genre did no good for Somnolent. The main problem is that these five guys don’t have a clue how to create powerful Sludge Metal. Moreover the vocals sound just as the Funeral Doom growl which destroyed the music with disharmony and amateurism. Diverse compositions in “Renaissance Unraveling” are too uncoordinated and chaotic to leave a positive impression. Calm interludes suddenly stretch for a minute or longer and the same musical details repeat until you are bored to the bone.
We should remember the Sludge model as Neurosis in order to really feel the difference in quality. In their album “Through Silver in Blood” they combined an aggressive sound with atmosphere of Progressive Metal creating the anger of Sludge Metal. The result was a finished album and if not enjoyable, then at least interesting. Somnolent are trying to create something similar to Neurosis, but gaps in copying, integrity and professionalism are too evident. Maybe it is worth waiting for a few years until the band finds its niche and creates something more original and interesting.
Author: Bloodie
Review
HeadBanger
7/10
16.05.2011
Первый альбом украинцев Somnolent вышел похоронной дум-процессией самого потешного для не посвящённых в этот культ обывателей вида – бесконечной, еле ползущей, сопровождаемой постоянно тухнущим сустейном завываний соло-гитары и депрессивно-обречённым рычанием на судьбу-злодейку. В то, что “Renaissance Unraveling” записала эта же группа, поверить очень сложно. Дело даже не столько в качественно ином уровне реализации, сколько в том, что совершенно и принципиально изменился сам материал. Что заставило музыкантов покинуть омываемое вечным ливнем (шум капель – лейтмотив их первенца) родное кладбище и отправиться в магазин за пластинками The Ocean и Pelican, неизвестно, но стоит признать, что решились на перемены они не зря. Утверждать это стоит потому, что, выбрав курс на радикальное осовременивание, группа сумела не увязнуть в пост-металлических клише и выдала пусть и неровную, но моментами содержательную пластинку.
Альбом начинается с двух песен “потяжелее”, и они не слишком раскрывают группу – тут всё достаточно понятно, хотя и сделано неплохо. Накаченные овердрайвом риффовые части удачно разложены на пару гитар, одна из которых, к тому же, часто пускается в разнообразные и совсем не по пост-металу насыщенные соло с кваком и без (гитарист в группе, правда, один и живьём, видимо, что-то приходится сокращать). А вот с третьего трека начинаются приятные неожиданности – оказывается, что Somnolent умеют не только греметь, но и играть очень тихо и очень медленно, мастерски “зависая” на темах и находя стилистически точные, плавно расширяющие их инструментальные партии. Лучше всего музыкантам удаются прозрачные, практически трип-роковые моменты с цикличными переборами в сопровождении речи (такие есть в “Solipsistic Exfoliation” и “Division Of Nihil”) – спокойная игра тенями, плавные переливы настроений, нечто похожее можно встретить у поздних The Gathering.
В сети группа продвигается как нечто вроде украинского ответа Cult Of Luna, и меньше всего хочется, чтобы к их следующему релизу это стало похоже на правду. Дорожка в пост-металический мейнстрим уже протоптана до состояния траншеи, а перед Somnolent в данный момент есть и куда более многообещающие пути. И главное, покой выходит у них звучащим куда богаче, чем беспросветный мрак.
Author: Павел Медведев
HeadBanger
7/10
16.05.2011
Первый альбом украинцев Somnolent вышел похоронной дум-процессией самого потешного для не посвящённых в этот культ обывателей вида – бесконечной, еле ползущей, сопровождаемой постоянно тухнущим сустейном завываний соло-гитары и депрессивно-обречённым рычанием на судьбу-злодейку. В то, что “Renaissance Unraveling” записала эта же группа, поверить очень сложно. Дело даже не столько в качественно ином уровне реализации, сколько в том, что совершенно и принципиально изменился сам материал. Что заставило музыкантов покинуть омываемое вечным ливнем (шум капель – лейтмотив их первенца) родное кладбище и отправиться в магазин за пластинками The Ocean и Pelican, неизвестно, но стоит признать, что решились на перемены они не зря. Утверждать это стоит потому, что, выбрав курс на радикальное осовременивание, группа сумела не увязнуть в пост-металлических клише и выдала пусть и неровную, но моментами содержательную пластинку.
Альбом начинается с двух песен “потяжелее”, и они не слишком раскрывают группу – тут всё достаточно понятно, хотя и сделано неплохо. Накаченные овердрайвом риффовые части удачно разложены на пару гитар, одна из которых, к тому же, часто пускается в разнообразные и совсем не по пост-металу насыщенные соло с кваком и без (гитарист в группе, правда, один и живьём, видимо, что-то приходится сокращать). А вот с третьего трека начинаются приятные неожиданности – оказывается, что Somnolent умеют не только греметь, но и играть очень тихо и очень медленно, мастерски “зависая” на темах и находя стилистически точные, плавно расширяющие их инструментальные партии. Лучше всего музыкантам удаются прозрачные, практически трип-роковые моменты с цикличными переборами в сопровождении речи (такие есть в “Solipsistic Exfoliation” и “Division Of Nihil”) – спокойная игра тенями, плавные переливы настроений, нечто похожее можно встретить у поздних The Gathering.
В сети группа продвигается как нечто вроде украинского ответа Cult Of Luna, и меньше всего хочется, чтобы к их следующему релизу это стало похоже на правду. Дорожка в пост-металический мейнстрим уже протоптана до состояния траншеи, а перед Somnolent в данный момент есть и куда более многообещающие пути. И главное, покой выходит у них звучащим куда богаче, чем беспросветный мрак.
Author: Павел Медведев
Review
Lords of Metal
6.8/10
Ooit begonnen als funeral doomband, bracht Somnolent een behoorlijk slecht album uit met ’Monochromes Philosophy’. Nu gooit de band het over een andere boeg: sludge doom. Het album heet overigens: ‘Renaissance Unraveling’. Dit gaat ze beduidend beter af. Nog immer larderen ze hun muziek met veel leads die een bluesy gevoel overbrengen en ditmaal zijn ze tenminste niet vals. Eigenlijk is er niet zo veel mis met deze plaat. Niet alle leads zijn even mooi en sommige nummers missen wat impact maar de sfeer goed te noemen en de band komt redelijk origineel over. En dus kan ik sludge doomfans dit best aanbevelen al hebben we het hier niet over een revelatie in het genre.
Author: Roel de Haan
Lords of Metal
6.8/10
Ooit begonnen als funeral doomband, bracht Somnolent een behoorlijk slecht album uit met ’Monochromes Philosophy’. Nu gooit de band het over een andere boeg: sludge doom. Het album heet overigens: ‘Renaissance Unraveling’. Dit gaat ze beduidend beter af. Nog immer larderen ze hun muziek met veel leads die een bluesy gevoel overbrengen en ditmaal zijn ze tenminste niet vals. Eigenlijk is er niet zo veel mis met deze plaat. Niet alle leads zijn even mooi en sommige nummers missen wat impact maar de sfeer goed te noemen en de band komt redelijk origineel over. En dus kan ik sludge doomfans dit best aanbevelen al hebben we het hier niet over een revelatie in het genre.
Author: Roel de Haan
Review
Femfogacs
7.5/10
03.06.2011
A Somnolent névre keresztelt odesszai ötösfogat 2006 óta áll a világot jelentő deszkákon és ezen öt esztendő során már kettő nagylemezt is a világra bocsátott az ukrán formáció.
A magát ,,Álmosítónak” titulált zenekar stilisztikailag a sludge metal ösvényén halad, ám meg kell jegyezni, hogy érdekes módon korábban funeral doomban mozogtak. Ezt követően valamiért bekövetkezett egyfajta metamorfózis, melynek eredményeképp a Black Flag, Black Sabbath vonalra (és inkább előbbire) jellemző koszos-dögös stílusjegyek beleivódtak a zeneiségbe. A teljességhez az is hozzá tartozik, hogy a még árnyaltabb összkép érdekében némi blues világ – a maga hangulatával, sűrűn felbukkanó szólóival – is meghonosodott az ukránoknál, ami meg kell hagyni furcsa, hiszen a tagok ugyanazok, akik a temetői doomot prezentálták anno. Szokás mondani, hogy messze esett az alma a fájától és ez most különösen igaz…
Meggyőződésem, hogy a trackek egyébként ,,mezei” progresszív metal dalok lennének alapjáraton, azonban a Somnolent maszterelésért felelős személye jó adag torzítást bocsátott az énekre és a húros instrumentumokra egyaránt, ezáltal kapunk egy zavaros, ,,fáradt olajszagú” ipari atmoszférát a képünkbe. Egyébként azt kell mondjam, hogy a borító kisugárzása tökéletes összhangban van a zenei tartalommal. Nekem a hármas dal tetszik leginkább a lemezről, mivel a Visible World Eraser még magában hordoz valamit a funeral doomos korszak kietlenségéből, ugyanakkor a progresszív metal jegyei is dominálnak. Zseniálisan fonódik össze a két stílusvilág.
Nem fog csalódni a lemezben az a komplementer halmaz, amely a Black Sabbath és a Black Flag rajongókat tömöríti.
Author: Infam
Femfogacs
7.5/10
03.06.2011
A Somnolent névre keresztelt odesszai ötösfogat 2006 óta áll a világot jelentő deszkákon és ezen öt esztendő során már kettő nagylemezt is a világra bocsátott az ukrán formáció.
A magát ,,Álmosítónak” titulált zenekar stilisztikailag a sludge metal ösvényén halad, ám meg kell jegyezni, hogy érdekes módon korábban funeral doomban mozogtak. Ezt követően valamiért bekövetkezett egyfajta metamorfózis, melynek eredményeképp a Black Flag, Black Sabbath vonalra (és inkább előbbire) jellemző koszos-dögös stílusjegyek beleivódtak a zeneiségbe. A teljességhez az is hozzá tartozik, hogy a még árnyaltabb összkép érdekében némi blues világ – a maga hangulatával, sűrűn felbukkanó szólóival – is meghonosodott az ukránoknál, ami meg kell hagyni furcsa, hiszen a tagok ugyanazok, akik a temetői doomot prezentálták anno. Szokás mondani, hogy messze esett az alma a fájától és ez most különösen igaz…
Meggyőződésem, hogy a trackek egyébként ,,mezei” progresszív metal dalok lennének alapjáraton, azonban a Somnolent maszterelésért felelős személye jó adag torzítást bocsátott az énekre és a húros instrumentumokra egyaránt, ezáltal kapunk egy zavaros, ,,fáradt olajszagú” ipari atmoszférát a képünkbe. Egyébként azt kell mondjam, hogy a borító kisugárzása tökéletes összhangban van a zenei tartalommal. Nekem a hármas dal tetszik leginkább a lemezről, mivel a Visible World Eraser még magában hordoz valamit a funeral doomos korszak kietlenségéből, ugyanakkor a progresszív metal jegyei is dominálnak. Zseniálisan fonódik össze a két stílusvilág.
Nem fog csalódni a lemezben az a komplementer halmaz, amely a Black Sabbath és a Black Flag rajongókat tömöríti.
Author: Infam
Review
The Pit of the Damned
8/10
01.07.2011
Un nome un programma e se il buon giorno si vede dal mattino, mi dovrei aspettare dai Somnolent un bel funeral doom, cosi come era stato per il loro album di debutto, “Monochromes Philosophy”. Con mia somma sorpresa, constato felicemente che la nuova direzione musicale intrapresa dal quintetto di Odessa è invece uno sludge post metal dalle tinte progressive, che fin dall’iniziale “Exhale!”, riesce a conquistarmi per la varietà dei suoi suoni di chitarre distorte, ritmiche martellanti e growling vocals, abbinata ad una raffinata ricerca di quell’improvvisazione che rese grandi i nostrani Ephel Duath. La conferma di questo nuovo percorso stilistico, arriva anche con la successiva “Emptiness Beyond the Horizon”, che nonostante un’apertura dalle forti sfumature doomish, mi fa ben presto soffermare a riflettere sui suoni psicotici del combo ucraino con un assolo quasi preso in prestito da un certo blues rock anni ‘70. Devo ammetterlo, sono disorientato e lo sarò ancora di più con la terza “Visible World Eraser”, che apre con un bel wah-wah delle chitarre, accompagnate da un flebile basso e da una voce quasi sussurrata (di scuola Isis). Ecco che si sprofonda nella melma del sound fangoso tipico sludge-drone, con un arpeggio ipnotico reiterato, che lascerà ben presto campo aperto alle “grida” profuse da una chitarra impazzita. Otto minuti per una traccia che si muove all’interno di sonorità dal forte sapore onirico e da un intenso flavour seventies. “P.R.O.S.E. (Poem Risen On Somnolence Error)” rappresenta un breve, quanto mai inatteso, frangente hardcore/progressive/jazz (che improbabile trio, vero?) in grado di accompagnarci negli oscuri meandri di “Solipsistic Exfoliation”, song che questa volta fa del drumming il suo elemento portante, con una voce in sottofondo che parla di scienza e teologia, prima dell’esplosione finale dei suoi suoni. Mi piace, “Renaissance Unraveling” mi piace sempre di più, man mano che si spinge in avanti e osa, anche se magari talvolta non riesce a raggiungere i risultati auspicati, come le meno brillanti prove di “Chrysalis Verge” part 1 e 2. Quel che conta però è che la band non si fermi davanti a nulla e che abbia deciso di mettersi completamente in gioco, come se non avesse nulla da perdere e questo è ciò che realmente apprezzo di questi Somnolent, in quanto indice di personalità e carisma. Alla fine non ho ben capito cosa diavolo sto ascoltando o come definire esattamente questa musica, so solo che mi è entrata dentro e lentamente si è impossessata delle mie facoltà cognitive. Peccato solo per la conclusiva “Division of Nihil”, altra song estremamente interessante, dalle atmosfere tenui e pacete, ma che sembra quasi interrompersi di colpo, ponendo fine in modo alquanto affrettato ad un album che mi ha regalato ottimi spunti riflessivi: il post metal è vivo più che mai e sono certo che i confini per questo genere sono ancora estremamente lontani. Promossi a pienissimi voti, brillanti!
Author: Francesco Scarci
The Pit of the Damned
8/10
01.07.2011
Un nome un programma e se il buon giorno si vede dal mattino, mi dovrei aspettare dai Somnolent un bel funeral doom, cosi come era stato per il loro album di debutto, “Monochromes Philosophy”. Con mia somma sorpresa, constato felicemente che la nuova direzione musicale intrapresa dal quintetto di Odessa è invece uno sludge post metal dalle tinte progressive, che fin dall’iniziale “Exhale!”, riesce a conquistarmi per la varietà dei suoi suoni di chitarre distorte, ritmiche martellanti e growling vocals, abbinata ad una raffinata ricerca di quell’improvvisazione che rese grandi i nostrani Ephel Duath. La conferma di questo nuovo percorso stilistico, arriva anche con la successiva “Emptiness Beyond the Horizon”, che nonostante un’apertura dalle forti sfumature doomish, mi fa ben presto soffermare a riflettere sui suoni psicotici del combo ucraino con un assolo quasi preso in prestito da un certo blues rock anni ‘70. Devo ammetterlo, sono disorientato e lo sarò ancora di più con la terza “Visible World Eraser”, che apre con un bel wah-wah delle chitarre, accompagnate da un flebile basso e da una voce quasi sussurrata (di scuola Isis). Ecco che si sprofonda nella melma del sound fangoso tipico sludge-drone, con un arpeggio ipnotico reiterato, che lascerà ben presto campo aperto alle “grida” profuse da una chitarra impazzita. Otto minuti per una traccia che si muove all’interno di sonorità dal forte sapore onirico e da un intenso flavour seventies. “P.R.O.S.E. (Poem Risen On Somnolence Error)” rappresenta un breve, quanto mai inatteso, frangente hardcore/progressive/jazz (che improbabile trio, vero?) in grado di accompagnarci negli oscuri meandri di “Solipsistic Exfoliation”, song che questa volta fa del drumming il suo elemento portante, con una voce in sottofondo che parla di scienza e teologia, prima dell’esplosione finale dei suoi suoni. Mi piace, “Renaissance Unraveling” mi piace sempre di più, man mano che si spinge in avanti e osa, anche se magari talvolta non riesce a raggiungere i risultati auspicati, come le meno brillanti prove di “Chrysalis Verge” part 1 e 2. Quel che conta però è che la band non si fermi davanti a nulla e che abbia deciso di mettersi completamente in gioco, come se non avesse nulla da perdere e questo è ciò che realmente apprezzo di questi Somnolent, in quanto indice di personalità e carisma. Alla fine non ho ben capito cosa diavolo sto ascoltando o come definire esattamente questa musica, so solo che mi è entrata dentro e lentamente si è impossessata delle mie facoltà cognitive. Peccato solo per la conclusiva “Division of Nihil”, altra song estremamente interessante, dalle atmosfere tenui e pacete, ma che sembra quasi interrompersi di colpo, ponendo fine in modo alquanto affrettato ad un album che mi ha regalato ottimi spunti riflessivi: il post metal è vivo più che mai e sono certo che i confini per questo genere sono ancora estremamente lontani. Promossi a pienissimi voti, brillanti!
Author: Francesco Scarci
Review
Metal Revolution
6.5/10
19.08.2011
The band Somnolent kicked-off their career by playing a funeral doom. On their latest offering Renaissance Unraveling they’ve moved towards prog and sludge doom. The bottom-line is, a move in this slightly new direction is a clever one, as they are significantly better at this.
The new album consists of eight quite interesting songs, with beautiful leads and fairly original and seductive atmospheric sections. I have mixed feelings about the vocals; ranging from shouting to mellower ones; yet not fully convincing.
The band incorporates many nice riffs, but also a clean guitar tones. It all interacts perfectly with interesting drum and bass works. Meanwhile their shifts from shredding and harsh moments to the mellower parts are not entirely good, as it tends to kill some of the built intensity.
It is clear that Somnolent has some cool ideas, although having hard time keeping a listener concentrated. Still an interesting effort from this post doom/prog quartet.
Author: bato
Metal Revolution
6.5/10
19.08.2011
The band Somnolent kicked-off their career by playing a funeral doom. On their latest offering Renaissance Unraveling they’ve moved towards prog and sludge doom. The bottom-line is, a move in this slightly new direction is a clever one, as they are significantly better at this.
The new album consists of eight quite interesting songs, with beautiful leads and fairly original and seductive atmospheric sections. I have mixed feelings about the vocals; ranging from shouting to mellower ones; yet not fully convincing.
The band incorporates many nice riffs, but also a clean guitar tones. It all interacts perfectly with interesting drum and bass works. Meanwhile their shifts from shredding and harsh moments to the mellower parts are not entirely good, as it tends to kill some of the built intensity.
It is clear that Somnolent has some cool ideas, although having hard time keeping a listener concentrated. Still an interesting effort from this post doom/prog quartet.
Author: bato
Review
Zwaremetalen
6/10
27.04.2011
In 2008 bracht Somnolent, een groep uit Oekraïne die er duidelijk van houdt om wat te experimenteren binnen metal, hun debuut uit middels Monochromes Philosophy. Deze plaat was duidelijk geen doorbraak voor de band als toenmalige funeral doom-band. Opmerkelijk is ook dat geen enkel nummer uit het verleden terug te vinden is op de MySpace van de band en dat ze duidelijk hun best hebben gedaan om de goede reviews in allerhande onverstaanbare talen te behouden terwijl je de slechte al via Google moet opzoeken. Over het algemeen was de indruk van deze eerste full-length al bij al niet zo positief. Tijd voor wat anders dan maar, bij deze probeert de band het eens met een progressive sludge-concept.
Het is niet dat deze band een tekort heeft aan goede muzikanten, het muzikale concept dat Somnolent brengt is gewoon erg langdradig met hier en daar wat misplaatste gitaarsolo’s en het meest irritante snaredrumgeluid. Met nummers als Solipsistic Exfoliation brengt de band dan weer een soort van akoestisch nummer waar wat onverstaanbare tekst op ingesproken is, maar dat wel uitmondt in een knappe gitaarclimax die jammergenoeg net iets te ver gaat. Verder is Visible World Eraser een aanrader, misschien iets te rustgevend maar alles is goed als het maar niet de storende sludgevocalen brengt. Nummers als P.R.O.S.E. illustreren het best hoe frustrerend de gitaarpartijen en zang op deze full-length wel niet zijn: het geheel is zo afwisselend dat het gewoon oninteressant wordt, de gitaarlijnen brengen gewoon één chaos over en de zanglijn is verschrikkelijk.
Als synoniemen voor somnolent schotelt het woordenboek meteen zweverig, slaperig en suffig naar voren. Op basis van deze release neigt alles wat naar de twee laatste omschrijvingen, al hebben sommige nummers wel een kantje dat te waarderen valt. Geen hoogvlieger dus, maar misschien brengen ze binnen enkele jaren een concept dat wel in de smaak valt.
Author: Reageer
Zwaremetalen
6/10
27.04.2011
In 2008 bracht Somnolent, een groep uit Oekraïne die er duidelijk van houdt om wat te experimenteren binnen metal, hun debuut uit middels Monochromes Philosophy. Deze plaat was duidelijk geen doorbraak voor de band als toenmalige funeral doom-band. Opmerkelijk is ook dat geen enkel nummer uit het verleden terug te vinden is op de MySpace van de band en dat ze duidelijk hun best hebben gedaan om de goede reviews in allerhande onverstaanbare talen te behouden terwijl je de slechte al via Google moet opzoeken. Over het algemeen was de indruk van deze eerste full-length al bij al niet zo positief. Tijd voor wat anders dan maar, bij deze probeert de band het eens met een progressive sludge-concept.
Het is niet dat deze band een tekort heeft aan goede muzikanten, het muzikale concept dat Somnolent brengt is gewoon erg langdradig met hier en daar wat misplaatste gitaarsolo’s en het meest irritante snaredrumgeluid. Met nummers als Solipsistic Exfoliation brengt de band dan weer een soort van akoestisch nummer waar wat onverstaanbare tekst op ingesproken is, maar dat wel uitmondt in een knappe gitaarclimax die jammergenoeg net iets te ver gaat. Verder is Visible World Eraser een aanrader, misschien iets te rustgevend maar alles is goed als het maar niet de storende sludgevocalen brengt. Nummers als P.R.O.S.E. illustreren het best hoe frustrerend de gitaarpartijen en zang op deze full-length wel niet zijn: het geheel is zo afwisselend dat het gewoon oninteressant wordt, de gitaarlijnen brengen gewoon één chaos over en de zanglijn is verschrikkelijk.
Als synoniemen voor somnolent schotelt het woordenboek meteen zweverig, slaperig en suffig naar voren. Op basis van deze release neigt alles wat naar de twee laatste omschrijvingen, al hebben sommige nummers wel een kantje dat te waarderen valt. Geen hoogvlieger dus, maar misschien brengen ze binnen enkele jaren een concept dat wel in de smaak valt.
Author: Reageer
