Третий альбом немецкой группы Doomed продолжает тёмное дело Пьера Лаубе, начатое на его предыдущих работах: фирменное звучание, стоящееся на мощном жёстком звучании ритм-гитар, низком акцентированном басе, непрестанной работе солирующих гитар, – всё на своих местах и всё готово вновь сотрясать окружающий мир. «Our Ruin Silhouettes» – это удачно найденный баланс между бескомпромиссно грубым и тяжёлом death doom metal классического образца и не сентиментальной мелодичностью.В качестве гостевых вокалистов на альбоме отметились Пим Бланкенштейн (Officium Triste и The 11th Hour) и Андреас Кауфманн (Hatespawn и Charon (Deu)). И, как всегда, Doomed радуют своих поклонников концептуальным оформлением, украсившим двенадцатистраничный буклет.
Треклист:
1. When Hope Disappears 8:59
2. In My Own Abyss 6:36
3. A Reccurent Dream 8:53
4. The Last Meal 7:54
5. My Hand In Yours 7:02
6. Revolt 6:32
7. What Remains 8:51
Артист:
Doomed
Страна артиста:
Germany
Год альбома:
2014
Название:
Our Ruin Silhouettes
Стиль:
death doom metal
Формат:
Compact Disk
Тип:
CD
Упаковка:
Jewel Case
Лейбл:
Solitude Productions
Кат. номер:
SP. 087-14
Год издания:
2014
Штрих-код:
4 627080 610552
Страна-производитель:
Russia
Review
Spirit of Metal
16/20
27.10.2014
Deux ans après The Ancient Path et In My Own Abyss, Doomed est de retour pour un troisième album intitulé Our Ruin Silhouettes sortant, à l'instar du précédent opus, chez le label russe Solitude Productions. Il ne faudra pas beaucoup de temps aux personnes déjà familières avec le one-man-band de Pierre Laube pour constater que la continuité visuelle qui caractérisait entre autres choses les deux premiers albums est ici aussi de mise, la pochette et le livret de ce Our Ruin Silhouettes réutilisant le même modèle que les deux premiers CDs, que ce soit au niveau du très reconnaissable fond vert et marron, du style graphique des illustrations ou de la police pseudo-cyrillique utilisée pour les titres de morceaux..
D'un point de vue purement musical, la continuité est également de mise. Une fois de plus, le musicien allemand nous propose un Doom Death soigné, varié et assez personnel, à défaut d'être vraiment révolutionnaire sur le fond. Les 55 minutes de l'album alternent ainsi passages lents et atmosphériques ("A Recurrent Dream") et passages plus rythmés, voir même assez agressifs (sur "The Last Meal" par exemple, avec en guest Andreas Kaufmann, ancien chanteur d'Impending Doom entre autres choses) pour un résultat assez équilibré, mettant intelligemment en valeur les différents aspects de la musique de Doomed.
On saluera également le travail effectué au niveau des mélodies, qui une fois de plus combine intelligemment airs mélancoliques classiques mais efficaces (sur "What Remains" par exemple) et séquences bien plus fraiches et originales (on citera notamment certaines envolées mélodiques assez jouissives sur un morceau comme "My Hand in Yours"), évoquant des sentiments plus difficiles à cerner mais ne manquant pas d'intérêt.
A l'instar des albums précédents, les vocaux sont majoritairement effectués sous la forme d'un growl puissant et expressif, sachant bien s'adapter aux montées et baisses d'intensité de la partie instrumentale. Il est occasionnellement accompagné par quelques passages plus hurlé, ainsi que par un peu de chant clair sur le titre "The Last Meal"
En outre, on notera quelques chuchotements sur "Revolt" et un passage parlé assez marquant sur "My Hand in Yours".
De même, l'utilisation de chants monacaux sur le très bon "When Hope Disappears" (titre sur lequel figure par ailleurs Pim Blankenstein d'Officium Triste en guest) et "In My Own Abyss" est assez intéressante, en particulier en terme d'ambiance. Cette dernière bénéficie également de quelques nappes de claviers généralement assez discrètes mais efficaces, avec par exemple des chœurs sur "What Remains", le titre terminant l'album.
De manière générale, si la formule n'a pas fondamentalement évoluée, on notera tout de même que par rapport à l'album précédent ce Our Ruin Silhouettes propose un travail de composition un peu plus fin et subtil, ces deux qualités ne manquant déjà pas spécialement au groupe à la base. Les fans du one-man-band devraient donc être comblés, tandis que les nouveaux venus auront toutes les chances d'apprécier ce mélange équilibré entre lourdeur, mélodie, efficacité et atmosphère..
Author: Peacewalker
Spirit of Metal
16/20
27.10.2014
Deux ans après The Ancient Path et In My Own Abyss, Doomed est de retour pour un troisième album intitulé Our Ruin Silhouettes sortant, à l'instar du précédent opus, chez le label russe Solitude Productions. Il ne faudra pas beaucoup de temps aux personnes déjà familières avec le one-man-band de Pierre Laube pour constater que la continuité visuelle qui caractérisait entre autres choses les deux premiers albums est ici aussi de mise, la pochette et le livret de ce Our Ruin Silhouettes réutilisant le même modèle que les deux premiers CDs, que ce soit au niveau du très reconnaissable fond vert et marron, du style graphique des illustrations ou de la police pseudo-cyrillique utilisée pour les titres de morceaux..
D'un point de vue purement musical, la continuité est également de mise. Une fois de plus, le musicien allemand nous propose un Doom Death soigné, varié et assez personnel, à défaut d'être vraiment révolutionnaire sur le fond. Les 55 minutes de l'album alternent ainsi passages lents et atmosphériques ("A Recurrent Dream") et passages plus rythmés, voir même assez agressifs (sur "The Last Meal" par exemple, avec en guest Andreas Kaufmann, ancien chanteur d'Impending Doom entre autres choses) pour un résultat assez équilibré, mettant intelligemment en valeur les différents aspects de la musique de Doomed.
On saluera également le travail effectué au niveau des mélodies, qui une fois de plus combine intelligemment airs mélancoliques classiques mais efficaces (sur "What Remains" par exemple) et séquences bien plus fraiches et originales (on citera notamment certaines envolées mélodiques assez jouissives sur un morceau comme "My Hand in Yours"), évoquant des sentiments plus difficiles à cerner mais ne manquant pas d'intérêt.
A l'instar des albums précédents, les vocaux sont majoritairement effectués sous la forme d'un growl puissant et expressif, sachant bien s'adapter aux montées et baisses d'intensité de la partie instrumentale. Il est occasionnellement accompagné par quelques passages plus hurlé, ainsi que par un peu de chant clair sur le titre "The Last Meal"
En outre, on notera quelques chuchotements sur "Revolt" et un passage parlé assez marquant sur "My Hand in Yours".
De même, l'utilisation de chants monacaux sur le très bon "When Hope Disappears" (titre sur lequel figure par ailleurs Pim Blankenstein d'Officium Triste en guest) et "In My Own Abyss" est assez intéressante, en particulier en terme d'ambiance. Cette dernière bénéficie également de quelques nappes de claviers généralement assez discrètes mais efficaces, avec par exemple des chœurs sur "What Remains", le titre terminant l'album.
De manière générale, si la formule n'a pas fondamentalement évoluée, on notera tout de même que par rapport à l'album précédent ce Our Ruin Silhouettes propose un travail de composition un peu plus fin et subtil, ces deux qualités ne manquant déjà pas spécialement au groupe à la base. Les fans du one-man-band devraient donc être comblés, tandis que les nouveaux venus auront toutes les chances d'apprécier ce mélange équilibré entre lourdeur, mélodie, efficacité et atmosphère..
Author: Peacewalker
Review
Metalizer
5/5
Ну вот снова! Немецкий doom/death проект Doomed, во главе которого Pierre Laube, в очередной раз преподнёс свое удивительное музыкальное произведение, которое больше схоже с сюжетами художественных полотен. Это и мизансцены, и театральные постановки на подмостках крупных площадок, сверкающих в софитах, и отдельно взятые истории, рассказывающие нам о несчастных судьбах простого, обычного человека – нас с вами. Всё это, конечно, не в прямом смысле, а в переносном: то, что интерпретировал автор в своём сознании, воображая чужие жизни, посредством музыкального восприятия. Это странные образы в сопровождении гнева и ярости, собственные мыслеформы, преобразованные в нечто живое, в какой-то единый механизм, существующий сам по себе и нескончаемым потоком перемалывающий своими тяжелыми, железными шестернями судьбы людей и их неудавшиеся попытки возродить увядающую надежду. Причем ничто не проходит бесследно, построенное в чужой вселенной зеркальное отражение, которое передает нам этот эмоциональный всплеск в обратном направлении, предстаёт перед нами в новом обличье, разве что перевёрнутом сверху вниз. Не замечали этот своеобразный шрифт, словно буквы напечатаны задом наперёд? Это свойственное проекту оформление в светло-зелёных тонах? Эти персонажи, опустошенные внутри с потухшим азартом к жизни? Кто они все и каково их предназначение? Всё это лишь части одной большой мозаики, тянущиеся сквозь время в творчестве Doomed. Боюсь, на эти и многие другие вопросы знает ответ лишь сам музыкант. И по его словам, "Our Ruin Silhouettes" является театром теней, в котором из разных набросков создан параллельный мир со стремительно развивающимися событиями, несоприкасающимися с нашей реальностью. Остальное – пусть будет присутствовать в фантазии слушателей, ведь они, таким образом, тоже становятся частью вымышленного измерения. Трек за треком вы будете отправляться по своим собственным маршрутам, летая над чёрной бездной или паря высоко в облаках. Это зависит от вашего выбора.
Если брать в расчёт прежние работы Doomed, то этот альбом действительно ушёл в сторону утяжеления, парадоксально сохраняя при этом лёгкость звучания и утонченные мелодичные партии. Эта хрупкость длиться практически на протяжении всего диска. Но ничто её не заменит, даже несмотря на всю плавность аккордов и отдельных лирических фрагментов. Эта работа более выстраданная и лишённая радости, более глубокая и менее обнадеживающая, альбом-пропасть, где не видно никого, можно лишь осязать и слышать, наслаждаясь в тишине и покое этой чёрной бездной под названием "Our Ruin Silhouettes". Релиз предоставлен Solitude Productions.
Author: Валентина PANTERA Катышева
Metalizer
5/5
Ну вот снова! Немецкий doom/death проект Doomed, во главе которого Pierre Laube, в очередной раз преподнёс свое удивительное музыкальное произведение, которое больше схоже с сюжетами художественных полотен. Это и мизансцены, и театральные постановки на подмостках крупных площадок, сверкающих в софитах, и отдельно взятые истории, рассказывающие нам о несчастных судьбах простого, обычного человека – нас с вами. Всё это, конечно, не в прямом смысле, а в переносном: то, что интерпретировал автор в своём сознании, воображая чужие жизни, посредством музыкального восприятия. Это странные образы в сопровождении гнева и ярости, собственные мыслеформы, преобразованные в нечто живое, в какой-то единый механизм, существующий сам по себе и нескончаемым потоком перемалывающий своими тяжелыми, железными шестернями судьбы людей и их неудавшиеся попытки возродить увядающую надежду. Причем ничто не проходит бесследно, построенное в чужой вселенной зеркальное отражение, которое передает нам этот эмоциональный всплеск в обратном направлении, предстаёт перед нами в новом обличье, разве что перевёрнутом сверху вниз. Не замечали этот своеобразный шрифт, словно буквы напечатаны задом наперёд? Это свойственное проекту оформление в светло-зелёных тонах? Эти персонажи, опустошенные внутри с потухшим азартом к жизни? Кто они все и каково их предназначение? Всё это лишь части одной большой мозаики, тянущиеся сквозь время в творчестве Doomed. Боюсь, на эти и многие другие вопросы знает ответ лишь сам музыкант. И по его словам, "Our Ruin Silhouettes" является театром теней, в котором из разных набросков создан параллельный мир со стремительно развивающимися событиями, несоприкасающимися с нашей реальностью. Остальное – пусть будет присутствовать в фантазии слушателей, ведь они, таким образом, тоже становятся частью вымышленного измерения. Трек за треком вы будете отправляться по своим собственным маршрутам, летая над чёрной бездной или паря высоко в облаках. Это зависит от вашего выбора.
Если брать в расчёт прежние работы Doomed, то этот альбом действительно ушёл в сторону утяжеления, парадоксально сохраняя при этом лёгкость звучания и утонченные мелодичные партии. Эта хрупкость длиться практически на протяжении всего диска. Но ничто её не заменит, даже несмотря на всю плавность аккордов и отдельных лирических фрагментов. Эта работа более выстраданная и лишённая радости, более глубокая и менее обнадеживающая, альбом-пропасть, где не видно никого, можно лишь осязать и слышать, наслаждаясь в тишине и покое этой чёрной бездной под названием "Our Ruin Silhouettes". Релиз предоставлен Solitude Productions.
Author: Валентина PANTERA Катышева
Review
Pavillon 666
7/10
DOOMED porte très bien son nom. Dans sa biographie, le groupe a choisi d'affirmer sa démarche de maintenir les racines du doom. Il n'y a aucune ambiguïté à ce sujet à l'écoute de ce nouvel opus, « Our Ruin Silhouettes ». Avec seulement 4 années d'existence, ces allemands ont réussi à se trouver un label spécialisé dans le style, SOLITUDE PROD. Les sorties ont ainsi pu se faire tranquillement en 2012, « In My Own Abyss » et 2014 « Our Ruin Silhouettes ».
Avec un label pour les soutenir et le savoir faire allemand, DOOMED sort un disque très bien produit. La première moitié de ce disque avec ses trois premiers titres que sont « When Hope Disappears », « In My Own Abyss » et « A Recurrent Dream », pose très clairement l'ambiance et le ton. DOOMED assume totalement ses choix esthétiques avec des riffs particulièrement lourds, un accordage très bas et des sonorités implacables. Cela semble totalement évident pour un groupe de cette trempe là mais tout est très bien mené et très bien assumé. La surprise vient du quatrième morceau, « The Last Meal » avec ses riffs blastés. Ce morceau se rapproche du death metal plus traditionnel, du moins dans sa longue introduction. La suite est plus traditionnelle mais cela permet plusieurs effets remarquables, d'une part sur le disque qui se met à se contraster et d'autre part sur le morceau qui prend une dimension toute autre avec ses changements d'ambiance radicaux. « My Hand In Yours » reprend le style plus commun du combo mais s'y fait un peu plus mélodieux avec un fond de MY DYING BRIDE. On s 'éloigne un peu du style très gras et très lourd du début de l'album avec ce titre. « Revolt » se fait à nouveau très sombre et très lourd tandis que « What Remains » s 'introduit de manière plus mélodieuse sur un très bel arpège. Je trouve ce titre un peu plus lumineux que le reste du disque avec une certaine lueur d'espoir. Il ne s'agit pas forcément d'un style sombre mais la lenteur du doom a parfois tendance à tellement écraser l'ensemble qu'il est difficile d'y dégager des émotions positives. Je trouve que ci et là sur ce titre, il est un peu plus facile de desceller quelques zones de lumière.
DOOMED réussit à poser une esthétique délibérément assumée. Certes, le groupe flirte avec les racines et ne propose pas vraiment de nouveauté mais le fait avec qualité et au final, c'est ce qui peut s'avérer le plus essentiel pour un artiste.
Author: CHART
Pavillon 666
7/10
DOOMED porte très bien son nom. Dans sa biographie, le groupe a choisi d'affirmer sa démarche de maintenir les racines du doom. Il n'y a aucune ambiguïté à ce sujet à l'écoute de ce nouvel opus, « Our Ruin Silhouettes ». Avec seulement 4 années d'existence, ces allemands ont réussi à se trouver un label spécialisé dans le style, SOLITUDE PROD. Les sorties ont ainsi pu se faire tranquillement en 2012, « In My Own Abyss » et 2014 « Our Ruin Silhouettes ».
Avec un label pour les soutenir et le savoir faire allemand, DOOMED sort un disque très bien produit. La première moitié de ce disque avec ses trois premiers titres que sont « When Hope Disappears », « In My Own Abyss » et « A Recurrent Dream », pose très clairement l'ambiance et le ton. DOOMED assume totalement ses choix esthétiques avec des riffs particulièrement lourds, un accordage très bas et des sonorités implacables. Cela semble totalement évident pour un groupe de cette trempe là mais tout est très bien mené et très bien assumé. La surprise vient du quatrième morceau, « The Last Meal » avec ses riffs blastés. Ce morceau se rapproche du death metal plus traditionnel, du moins dans sa longue introduction. La suite est plus traditionnelle mais cela permet plusieurs effets remarquables, d'une part sur le disque qui se met à se contraster et d'autre part sur le morceau qui prend une dimension toute autre avec ses changements d'ambiance radicaux. « My Hand In Yours » reprend le style plus commun du combo mais s'y fait un peu plus mélodieux avec un fond de MY DYING BRIDE. On s 'éloigne un peu du style très gras et très lourd du début de l'album avec ce titre. « Revolt » se fait à nouveau très sombre et très lourd tandis que « What Remains » s 'introduit de manière plus mélodieuse sur un très bel arpège. Je trouve ce titre un peu plus lumineux que le reste du disque avec une certaine lueur d'espoir. Il ne s'agit pas forcément d'un style sombre mais la lenteur du doom a parfois tendance à tellement écraser l'ensemble qu'il est difficile d'y dégager des émotions positives. Je trouve que ci et là sur ce titre, il est un peu plus facile de desceller quelques zones de lumière.
DOOMED réussit à poser une esthétique délibérément assumée. Certes, le groupe flirte avec les racines et ne propose pas vraiment de nouveauté mais le fait avec qualité et au final, c'est ce qui peut s'avérer le plus essentiel pour un artiste.
Author: CHART
Review
Terroraiser
8/10
Третий полноформатный альбом немецкого Death/Doom Metal one-man проекта ничуть не уступает предыдущим, получившим достаточно высокие оценки критиков. Более того, смею предположить, что альбом стал и некоторым шагом вперед - пусть не столько в плане сочинения музыки, но в плане реализации. Это касается как аранжировки, так и звучания. Очевидно, что несмотря на то, что предыдущий альбом "In My Own Abyss" вышел два года назад, что по теперешним временам - не срок, период между релизами был потрачен не зря. DOOMED ко всему прочему имеют и нечто неуловимо свое, что делает этот релиз во многом уникальным, а соответственно - очень востребованным по крайней мере в кругу поклонников такого жанра.
Author: Thrashmentor
Terroraiser
8/10
Третий полноформатный альбом немецкого Death/Doom Metal one-man проекта ничуть не уступает предыдущим, получившим достаточно высокие оценки критиков. Более того, смею предположить, что альбом стал и некоторым шагом вперед - пусть не столько в плане сочинения музыки, но в плане реализации. Это касается как аранжировки, так и звучания. Очевидно, что несмотря на то, что предыдущий альбом "In My Own Abyss" вышел два года назад, что по теперешним временам - не срок, период между релизами был потрачен не зря. DOOMED ко всему прочему имеют и нечто неуловимо свое, что делает этот релиз во многом уникальным, а соответственно - очень востребованным по крайней мере в кругу поклонников такого жанра.
Author: Thrashmentor
Review
Pitchline Zine
8/10
27.03.2015
‘Our Ruin Silhouettes’ es el tercer trabajo de la one-man-band alemana de Doom Metal Doomed. A simple vista podemos comprobar que, en el aspecto gráfico, Doomed sigue apostando por ese estilo enigmático en el que se mezclan oníricas figuras en un vacuo y sulfuroso lienzo, donde su mente creadora Pierre Laube plasma los temas que se tratan en sus canciones. En este punto Doomed también continúan desarrollando el estilo y sonido de sus trabajos previos: Doom Metal pausado, muy atmosférico y prístino.
El álbum da comienzo con el tema “When Hope Disappears”, una canción muy extensa cargada de diversos elementos pero con un estilo principalmente muy próximo al Funeral Doom, donde los acordes caen como losas sobre las que deambulan melancólicas melodías. Varias voces guturales se entremezclan en un mar de agonía y desesperación, entre las que destacan las del vocalista de Officium Triste Pim Blankenstein. Aunque ésta no es la única colaboración que encontramos en ‘Our Ruin Silhouettes’, ya que en el tema “The Last Meal” participa Andreas Kaufmann vocalista de Charon y Hatespawn con un comienzo muy Death Metal para continuar de una manera muy pausada y atmosférica, casi etérea, en la que podría ser la parte más experimental del disco ya que se juega mucho con las distorsiones de las guitarras para acabar con esos ritmos Death Metal tan característicos de grupos como My Dying Bride, recordándome a su brillante ‘The Light at the End of the World’. El segundo corte, de igual título que su anterior trabajo ‘In My Own Abyss’, es un claro homenaje a éste, incluyendo melodías orientales y con un ambiente muy tribal, representando los miedos y temores más primitivos del ser humano. Sentimientos que afloran en las melancólicas guitarras de “A Recurrent Dream”, tema donde la desesperanza deja de ser un sueño para transformarse en una eterna pesadilla. Técnicamente es un disco impecable, donde todos los instrumentos se aprecian con total claridad, por lo que la producción de la que se ha encargado de nuevo Pierre está muy bien compensada, aunque en las ganas de incluir florituras muy técnicas desentone en algunos momentos del tema “My Hand in Yours”. Aunque el tema realmente arriesgado es ‘Revolt’, donde la inclusión de progresiones y elementos más modernos y propios de otros estilos que recuerdan a los últimos Crematory podría despistar consigue el efecto contrario, encaja muy bien en el universo surrealista de Doomed. Finalmente ‘Our Ruin Silhouettes’ se cierra con “What Remains”, abismal y melancólico tema con un claro mensaje acerca de las ruinas que deja y ha ido dejando el hombre a cada paso que da.
‘Our Ruin Silhouettes’ es un compendio de sentimientos oscuros y primitivos, de miedos y temores, pero sobre todo, es un paso adelante para Doomed, donde bajo mi punto de vista su único miembro Pierre Laube ha podido desarrollar plenamente su enorme talento en el que es hasta el momento su mejor trabajo.
Author: AmrotH
Pitchline Zine
8/10
27.03.2015
‘Our Ruin Silhouettes’ es el tercer trabajo de la one-man-band alemana de Doom Metal Doomed. A simple vista podemos comprobar que, en el aspecto gráfico, Doomed sigue apostando por ese estilo enigmático en el que se mezclan oníricas figuras en un vacuo y sulfuroso lienzo, donde su mente creadora Pierre Laube plasma los temas que se tratan en sus canciones. En este punto Doomed también continúan desarrollando el estilo y sonido de sus trabajos previos: Doom Metal pausado, muy atmosférico y prístino.
El álbum da comienzo con el tema “When Hope Disappears”, una canción muy extensa cargada de diversos elementos pero con un estilo principalmente muy próximo al Funeral Doom, donde los acordes caen como losas sobre las que deambulan melancólicas melodías. Varias voces guturales se entremezclan en un mar de agonía y desesperación, entre las que destacan las del vocalista de Officium Triste Pim Blankenstein. Aunque ésta no es la única colaboración que encontramos en ‘Our Ruin Silhouettes’, ya que en el tema “The Last Meal” participa Andreas Kaufmann vocalista de Charon y Hatespawn con un comienzo muy Death Metal para continuar de una manera muy pausada y atmosférica, casi etérea, en la que podría ser la parte más experimental del disco ya que se juega mucho con las distorsiones de las guitarras para acabar con esos ritmos Death Metal tan característicos de grupos como My Dying Bride, recordándome a su brillante ‘The Light at the End of the World’. El segundo corte, de igual título que su anterior trabajo ‘In My Own Abyss’, es un claro homenaje a éste, incluyendo melodías orientales y con un ambiente muy tribal, representando los miedos y temores más primitivos del ser humano. Sentimientos que afloran en las melancólicas guitarras de “A Recurrent Dream”, tema donde la desesperanza deja de ser un sueño para transformarse en una eterna pesadilla. Técnicamente es un disco impecable, donde todos los instrumentos se aprecian con total claridad, por lo que la producción de la que se ha encargado de nuevo Pierre está muy bien compensada, aunque en las ganas de incluir florituras muy técnicas desentone en algunos momentos del tema “My Hand in Yours”. Aunque el tema realmente arriesgado es ‘Revolt’, donde la inclusión de progresiones y elementos más modernos y propios de otros estilos que recuerdan a los últimos Crematory podría despistar consigue el efecto contrario, encaja muy bien en el universo surrealista de Doomed. Finalmente ‘Our Ruin Silhouettes’ se cierra con “What Remains”, abismal y melancólico tema con un claro mensaje acerca de las ruinas que deja y ha ido dejando el hombre a cada paso que da.
‘Our Ruin Silhouettes’ es un compendio de sentimientos oscuros y primitivos, de miedos y temores, pero sobre todo, es un paso adelante para Doomed, donde bajo mi punto de vista su único miembro Pierre Laube ha podido desarrollar plenamente su enorme talento en el que es hasta el momento su mejor trabajo.
Author: AmrotH
Review
Brutalism
4/5
14.03.2015
We all know by the time were adults that we should never judge a book by its cover. Although at times it seems harder than others not to. Sometimes things seem a bit to simplistic or juvenile. Maybe based off prior clichés or just simply deviating from the norm. Doomed gives us what seemed to be at first a more childish display of what the genre of Doom should be. Even with the name Doomed, it’s a bit easy to be preemptively judgmental. Although what Doomed gives you here on their third full length release hailing all the way from Germany is way more than expected. Oh and if you already judged the album by the cover…. You’re about to be pleasantly surprised.
The second you press play luscious guitar tones will wash over you while barbaric sub human cries slowly grind on your senses. From the get go on “When Hope Disappears“, you can feel the weight of each pick stroke and bass drum hit on ever section. They capture such a smooth yet crushing guitar tone so perfectly. On songs like “In My Own Abyss”, you can hear a strong My Dying Bride influence. They utilize the lead guitar quite well while incorporating great harmonies and overtones, which create more vivid soundscapes. Every song has this feel of endless despair and sorrow to it. The name of the band is quite fitting. You certainly feel doomed for all eternity. A lot of the lead harmonies throughout the record remind me a lot of Opeth.
This is an all around solid record for anyone who enjoys anything heavy and ridden with groove. This a very promising band with tons of talent and I look forward to their future releases.
Author: Hollow Lung
Brutalism
4/5
14.03.2015
We all know by the time were adults that we should never judge a book by its cover. Although at times it seems harder than others not to. Sometimes things seem a bit to simplistic or juvenile. Maybe based off prior clichés or just simply deviating from the norm. Doomed gives us what seemed to be at first a more childish display of what the genre of Doom should be. Even with the name Doomed, it’s a bit easy to be preemptively judgmental. Although what Doomed gives you here on their third full length release hailing all the way from Germany is way more than expected. Oh and if you already judged the album by the cover…. You’re about to be pleasantly surprised.
The second you press play luscious guitar tones will wash over you while barbaric sub human cries slowly grind on your senses. From the get go on “When Hope Disappears“, you can feel the weight of each pick stroke and bass drum hit on ever section. They capture such a smooth yet crushing guitar tone so perfectly. On songs like “In My Own Abyss”, you can hear a strong My Dying Bride influence. They utilize the lead guitar quite well while incorporating great harmonies and overtones, which create more vivid soundscapes. Every song has this feel of endless despair and sorrow to it. The name of the band is quite fitting. You certainly feel doomed for all eternity. A lot of the lead harmonies throughout the record remind me a lot of Opeth.
This is an all around solid record for anyone who enjoys anything heavy and ridden with groove. This a very promising band with tons of talent and I look forward to their future releases.
Author: Hollow Lung
Review
Atmosfear Magazine №14
7/10
Новый альбом от немецкого one-man проекта DOOMED выдержан в духе предшественника “In My Own Abyss”. Причём это касается не только музыкального сопровождения, но и художественного оформления диска. Любителям классического doom/death metal'a - этот релиз, безусловно, понравится, а в особенности тем, кто уже имеет два предыдущих диска DOOMED. Тем более, что на новой работе Пьера Лаубе отметились такие небезызвестные музыканты как Пим Бланкенштейн (OFFICIUM TRISTE, THE 11th HOUR) и Андреас Кауфманн (HATESPAWN). В целом ещё одна достойная работа в стиле doom metal и этим всё сказано.
Author: CS
Atmosfear Magazine №14
7/10
Новый альбом от немецкого one-man проекта DOOMED выдержан в духе предшественника “In My Own Abyss”. Причём это касается не только музыкального сопровождения, но и художественного оформления диска. Любителям классического doom/death metal'a - этот релиз, безусловно, понравится, а в особенности тем, кто уже имеет два предыдущих диска DOOMED. Тем более, что на новой работе Пьера Лаубе отметились такие небезызвестные музыканты как Пим Бланкенштейн (OFFICIUM TRISTE, THE 11th HOUR) и Андреас Кауфманн (HATESPAWN). В целом ещё одна достойная работа в стиле doom metal и этим всё сказано.
Author: CS
Review
Mroczna Strefa
9.5/10
Chwaliłem poprzedni album DOOMED i nie inaczej będzie w przypadku kolejnego. W myśl zasady „najpierw nastąpi eksplozja, a potem będziemy wyjaśniać jak i czemu do niej doszło” ujawniłem już swoje zdanie na temat „Our Ruin Silhouettes”, który to album potwierdza klasę niemieckiego bandu kierowanego przez Pierre’a Laube i stawia ten zespół w jednym rzędzie z najlepszymi w doom/death metalu. Ktoś oczywiście powie, że przecież tutaj słychać echa dokonań takich czy siakich zespołów i generalnie nic nowego DOOMED nie odkrywa. Rzecz w tym, że wszystkie te inspiracje i składniki zazębiają się prawie że perfekcyjnie. Jest odpowiednio ciężko, melodie nie są banalne, jest trochę pokręconych brzmień, zagrywek i aranży, jest przepisowy growl i klimat, który w tym przypadku odgrywa zasadniczą i często wiodącą rolę. Co za tym idzie, często pojawiały się na moim plecach podczas słuchania tego albumu ciary, a to już dowód, że ten materiał „zażera”. Można by w tym momencie przeanalizować każdy z utworów, ale czy ma to większy sens? Moim zdaniem nie. W poszczególnych fragmentach jest na tyle dużo różnych ozdobników i niuansów, a wszystkie tworzą pewną dość spójną całość, by móc się nimi cieszyć. Tak, cieszyć, bo mimo pozornego ‘doła’, jaki niesie ze sobą „Our Ruin Silhouettes”, ta płyta po prostu raduje uszy. Tak swoją produkcją, która jest czytelna, a jednocześnie organiczna, jak i wspomnianymi detalami, które wraz z motywami wiodącymi dowodzą, że Pierre ma talent do pisania świetnych kompozycji utrzymanych w klasycznym, doom/death metalowym stylu i bez nadużywania klawiszowego backgroundu (gro utworów to przede wszystkim gitary, bas i perkusja), ale potrafi też zaskakiwać. Wystarczy wsłuchać się w te sakralne zaśpiewy w „When Hope Disappears”, chóralne lamentacje w „In My Own Abyss”, zmieniające się co rusz tempo i psychodeliczne momenty w „The Last Meal” czy orientalne zagrywki w „My Hand In Yours”. Do tego należy dodać melodyczne, wzniosłe piękno w „A Recurrent Dream”, pewną taką ulotność i ambientowość we wstępie do „The Last Meal”, specyficzną surowość „Revolt” i majestatyczność oraz potęgę „What Remains”, a pewne skojarzenia z dokonaniami NIGHTLY GALE, UNHOLY, SHAPE OF DESPAIR, fińskim COLLOSEUM, YEARNING, EVOKEN, ESOTERIC i oczywiście MY DYING BRIDE wcale nie odbierają DOOMED swoistej oryginalności. Ba, wręcz przeciwnie - chwilami ma się wrażenie, że twór pana Laube ma za sobą już wiele lat działalności, bowiem dojrzałość tej muzy jest niesamowita. Do uczestnictwa w sesji „Our Ruin Silhouettes” zaproszeni zostali dodatkowo dwaj wokaliści, i tak: w otwierającym krążek „When Hope Disappears” growluje Pim Blankenstein z OFFICIUM TRISTE i 11TH HOUR, a w „The Last Meal” pojawił się Andreas Kaufmann z niemieckich formacji HATESPAWN i CHARON. To w sumie tylko ciekawostki, bo gdyby nawet tych gości nie było, to i tak album jest wart wielu, wielu godzin odsłuchu i już teraz zasługuje na miano klasyka w ciężkozbrojnej, klimatycznej stylistyce. Również warto wspomnieć, że okładka jest utrzymana tak jak poprzednia w kolorystyce zieleni, a tym razem pozostałych detali jest dużo więcej, ale najlepiej przekonać się o tym zakupując jak zawsze dopracowany produkt finalny, czyli CD wydane przez rosyjską Solitude Productions.
Author: Diovis
Mroczna Strefa
9.5/10
Chwaliłem poprzedni album DOOMED i nie inaczej będzie w przypadku kolejnego. W myśl zasady „najpierw nastąpi eksplozja, a potem będziemy wyjaśniać jak i czemu do niej doszło” ujawniłem już swoje zdanie na temat „Our Ruin Silhouettes”, który to album potwierdza klasę niemieckiego bandu kierowanego przez Pierre’a Laube i stawia ten zespół w jednym rzędzie z najlepszymi w doom/death metalu. Ktoś oczywiście powie, że przecież tutaj słychać echa dokonań takich czy siakich zespołów i generalnie nic nowego DOOMED nie odkrywa. Rzecz w tym, że wszystkie te inspiracje i składniki zazębiają się prawie że perfekcyjnie. Jest odpowiednio ciężko, melodie nie są banalne, jest trochę pokręconych brzmień, zagrywek i aranży, jest przepisowy growl i klimat, który w tym przypadku odgrywa zasadniczą i często wiodącą rolę. Co za tym idzie, często pojawiały się na moim plecach podczas słuchania tego albumu ciary, a to już dowód, że ten materiał „zażera”. Można by w tym momencie przeanalizować każdy z utworów, ale czy ma to większy sens? Moim zdaniem nie. W poszczególnych fragmentach jest na tyle dużo różnych ozdobników i niuansów, a wszystkie tworzą pewną dość spójną całość, by móc się nimi cieszyć. Tak, cieszyć, bo mimo pozornego ‘doła’, jaki niesie ze sobą „Our Ruin Silhouettes”, ta płyta po prostu raduje uszy. Tak swoją produkcją, która jest czytelna, a jednocześnie organiczna, jak i wspomnianymi detalami, które wraz z motywami wiodącymi dowodzą, że Pierre ma talent do pisania świetnych kompozycji utrzymanych w klasycznym, doom/death metalowym stylu i bez nadużywania klawiszowego backgroundu (gro utworów to przede wszystkim gitary, bas i perkusja), ale potrafi też zaskakiwać. Wystarczy wsłuchać się w te sakralne zaśpiewy w „When Hope Disappears”, chóralne lamentacje w „In My Own Abyss”, zmieniające się co rusz tempo i psychodeliczne momenty w „The Last Meal” czy orientalne zagrywki w „My Hand In Yours”. Do tego należy dodać melodyczne, wzniosłe piękno w „A Recurrent Dream”, pewną taką ulotność i ambientowość we wstępie do „The Last Meal”, specyficzną surowość „Revolt” i majestatyczność oraz potęgę „What Remains”, a pewne skojarzenia z dokonaniami NIGHTLY GALE, UNHOLY, SHAPE OF DESPAIR, fińskim COLLOSEUM, YEARNING, EVOKEN, ESOTERIC i oczywiście MY DYING BRIDE wcale nie odbierają DOOMED swoistej oryginalności. Ba, wręcz przeciwnie - chwilami ma się wrażenie, że twór pana Laube ma za sobą już wiele lat działalności, bowiem dojrzałość tej muzy jest niesamowita. Do uczestnictwa w sesji „Our Ruin Silhouettes” zaproszeni zostali dodatkowo dwaj wokaliści, i tak: w otwierającym krążek „When Hope Disappears” growluje Pim Blankenstein z OFFICIUM TRISTE i 11TH HOUR, a w „The Last Meal” pojawił się Andreas Kaufmann z niemieckich formacji HATESPAWN i CHARON. To w sumie tylko ciekawostki, bo gdyby nawet tych gości nie było, to i tak album jest wart wielu, wielu godzin odsłuchu i już teraz zasługuje na miano klasyka w ciężkozbrojnej, klimatycznej stylistyce. Również warto wspomnieć, że okładka jest utrzymana tak jak poprzednia w kolorystyce zieleni, a tym razem pozostałych detali jest dużo więcej, ale najlepiej przekonać się o tym zakupując jak zawsze dopracowany produkt finalny, czyli CD wydane przez rosyjską Solitude Productions.
Author: Diovis
Review
The Pit of the Damned
8.5/10
24.01.2015
Doomed è il progetto di una mente oscura e geniale, tal Pierre Laube, che vive la sua vita terrena in Sassonia, precisamente a Zwickau. L'idea nasce nel 2011 e 'Our Ruin Silhouettes' è il terzo album da lui prodotto, recentemente disponibile anche in vinile e distribuito dalla Solitude Productions. La band si arricchisce di cinque elementi per l'esibizione live e precisamente i membri sono: Yves (Lead Guitar), Andreas (Drums), Frenzy (Bass) e Pierre (Rhythm Guitar & Vocals). Il progetto affonda le sue radici nelle tetre atmosfere doom e death metal, quindi ritmiche lente, pesanti e ricche di basse frequenze, riff oscuri e cantato rigorosamente in growl. Ad arricchire i brani si aggiungono campionamenti ambient provenienti probabilmente dai migliori film horror che dovete sperare di non aver visto mai (oppure si, se amate il brivido). Tutto ciò aumenta la già opprimente sensazione di ansia che si ha nell'ascoltare le sette tracce di questo 'Our Ruin Silhouettes'. L'album apre con "When Hope Disappears", titolo che anticipa già il mood del brano e che viene subito confermato dall' intro di campane ed oscuri cori liturgici. Da lontano si sente il crescendo della ritmica che esplode con la chitarra e basso. Il ritmo avanza lento e demoniaco per cinque minuti abbondanti, con il successivo inserimento di riff dissonanti e doppia gran cassa. Poi gli arrangiamenti aumentano di potenza e portano alla conclusione un brano che ha ottenebrato la nostra mente per quasi nove interminabili minuti. "The Last Meal" riprende la precedente struttura, aprendo con un'introduzione fatta di synth e dalla timbrica simil drone. La traccia si trasforma in pochi secondi in un lungo volo pindarico tra death e black metal, sempre intriso di atmosfere oscure e cariche di ansia. Verso la metà il brano cambia direzione con un break più lento e dal feeling epico, che fa quasi sperare in un ravvedimento dei Doomed. In particolar modo ho apprezzato "Revolt", dove le sonorità sono meno cupe e riprendono quelle già usate da band come i Katatonia. Il cantato alterna sezioni growl a parti quasi sussurrate, seguendo l'andamento della traccia che ne svela una doppia identità: la prima potente e tenebrosa, la seconda invece ricca di riff melodici e atmosfere più distese. Probabilmente l'idea era di rappresentare la duplicità della realtà. L'album è ottimamente registrato e l'utilizzo di campionamenti e loop ambient aumenta la profondità artistica di questo lavoro, regalando un chicca che verrà sicuramente apprezzata dagli amanti del genere. I suoni sono pressoché perfetti, i Doomed hanno fatto un gran lavoro e possono ritenersi soddisfatti, oltre al fatto che tecnicamente tutti i brani sono costruiti ed eseguiti in modo ineccepibile. Un album che mi sento di consigliare a tutti, Natale è passato e potete quindi tornar ad essere cattivi come prima.
Author: Michele Montanari
The Pit of the Damned
8.5/10
24.01.2015
Doomed è il progetto di una mente oscura e geniale, tal Pierre Laube, che vive la sua vita terrena in Sassonia, precisamente a Zwickau. L'idea nasce nel 2011 e 'Our Ruin Silhouettes' è il terzo album da lui prodotto, recentemente disponibile anche in vinile e distribuito dalla Solitude Productions. La band si arricchisce di cinque elementi per l'esibizione live e precisamente i membri sono: Yves (Lead Guitar), Andreas (Drums), Frenzy (Bass) e Pierre (Rhythm Guitar & Vocals). Il progetto affonda le sue radici nelle tetre atmosfere doom e death metal, quindi ritmiche lente, pesanti e ricche di basse frequenze, riff oscuri e cantato rigorosamente in growl. Ad arricchire i brani si aggiungono campionamenti ambient provenienti probabilmente dai migliori film horror che dovete sperare di non aver visto mai (oppure si, se amate il brivido). Tutto ciò aumenta la già opprimente sensazione di ansia che si ha nell'ascoltare le sette tracce di questo 'Our Ruin Silhouettes'. L'album apre con "When Hope Disappears", titolo che anticipa già il mood del brano e che viene subito confermato dall' intro di campane ed oscuri cori liturgici. Da lontano si sente il crescendo della ritmica che esplode con la chitarra e basso. Il ritmo avanza lento e demoniaco per cinque minuti abbondanti, con il successivo inserimento di riff dissonanti e doppia gran cassa. Poi gli arrangiamenti aumentano di potenza e portano alla conclusione un brano che ha ottenebrato la nostra mente per quasi nove interminabili minuti. "The Last Meal" riprende la precedente struttura, aprendo con un'introduzione fatta di synth e dalla timbrica simil drone. La traccia si trasforma in pochi secondi in un lungo volo pindarico tra death e black metal, sempre intriso di atmosfere oscure e cariche di ansia. Verso la metà il brano cambia direzione con un break più lento e dal feeling epico, che fa quasi sperare in un ravvedimento dei Doomed. In particolar modo ho apprezzato "Revolt", dove le sonorità sono meno cupe e riprendono quelle già usate da band come i Katatonia. Il cantato alterna sezioni growl a parti quasi sussurrate, seguendo l'andamento della traccia che ne svela una doppia identità: la prima potente e tenebrosa, la seconda invece ricca di riff melodici e atmosfere più distese. Probabilmente l'idea era di rappresentare la duplicità della realtà. L'album è ottimamente registrato e l'utilizzo di campionamenti e loop ambient aumenta la profondità artistica di questo lavoro, regalando un chicca che verrà sicuramente apprezzata dagli amanti del genere. I suoni sono pressoché perfetti, i Doomed hanno fatto un gran lavoro e possono ritenersi soddisfatti, oltre al fatto che tecnicamente tutti i brani sono costruiti ed eseguiti in modo ineccepibile. Un album che mi sento di consigliare a tutti, Natale è passato e potete quindi tornar ad essere cattivi come prima.
Author: Michele Montanari
Review
Sic Maggot
5.5/10
12.09.2014
V případě kapely, která sama sebe pojmenuje Doomed, nemusí být člověk žádný génius, aby na první pohled poznal, že tady se nejspíš nebude hrát nějaký gangsta rap. Ano, tihle Němci se jmenují Doomed a zcela překvapivě vážně hrají doom metal, konkrétněji tedy jeho trochu tvrdší odnož zvanou doom/death metal. Zajímavé je, že jde vlastně o jednočlenný projekt Pierre Laubeho, který ovšem doplněný o koncertní hráče normálně vystupuje živě. Každopádně, letos na jaře vyšlo třetí velké album "Our Ruin Silhouettes", o němž si nyní v krátkosti pohovoříme…
U Doomed rozhodně neočekávejte nějaké posouvání hranic nebo vyslovenou originalitu. Drtivá většina žánru je (možná až trochu zbytečně) konzervativní a přesně takové je i muzika na "Our Ruin Silhouettes", jež plyne v klasickém duchu toho druhu doom metalu, v němž hraje hlavní roli hluboký chropot, nikoliv čistý vokál. Muzika Doomed je i přesto vlastně dost dobrá… ale na druhou stranu ne zas tak. Rozhodně se dá docela s jistotou tvrdit, že zde talent nechybí a minimálně parádní melodie Pierre vymyslet vážně umí. Důkazem budiž skladby jako "In My Own Abyss" (můj osobní favorit), "Revolt" nebo "What Remains" (hlavně zde jsou ty melodie místy skvělé). Stejně tak se zde vyskytují i další zábavné prvky jako třeba výtečné výjezdy baskytary v "The Last Meal".
I přes dobré provedení, velmi solidní úroveň a kvalitní jednotliviny se však "Our Ruin Silhouettes" až příliš utápí v jednotvárnosti, díky níž většina desky splývá v (s nadsázkou) jeden dlouhý pomalý riff. Zatímco u jiných skupin to nemám problém ocenit, zrovna v tom případě mi přijde, že je ona přehnaná konzervativnost až příliš na škodu - rozhodně si myslím, že potenciál na to, aby se i v rámci doomu vymyslelo něco víc, tu je. Takhle se však bohužel jedná jen o další žánrovou nahrávku z mnoha, jež v konkurenci vůbec nijak nevynikne, takže nejde o nic víc než jen slušné album... a to je vlastně docela škoda.
Author: MF
Sic Maggot
5.5/10
12.09.2014
V případě kapely, která sama sebe pojmenuje Doomed, nemusí být člověk žádný génius, aby na první pohled poznal, že tady se nejspíš nebude hrát nějaký gangsta rap. Ano, tihle Němci se jmenují Doomed a zcela překvapivě vážně hrají doom metal, konkrétněji tedy jeho trochu tvrdší odnož zvanou doom/death metal. Zajímavé je, že jde vlastně o jednočlenný projekt Pierre Laubeho, který ovšem doplněný o koncertní hráče normálně vystupuje živě. Každopádně, letos na jaře vyšlo třetí velké album "Our Ruin Silhouettes", o němž si nyní v krátkosti pohovoříme…
U Doomed rozhodně neočekávejte nějaké posouvání hranic nebo vyslovenou originalitu. Drtivá většina žánru je (možná až trochu zbytečně) konzervativní a přesně takové je i muzika na "Our Ruin Silhouettes", jež plyne v klasickém duchu toho druhu doom metalu, v němž hraje hlavní roli hluboký chropot, nikoliv čistý vokál. Muzika Doomed je i přesto vlastně dost dobrá… ale na druhou stranu ne zas tak. Rozhodně se dá docela s jistotou tvrdit, že zde talent nechybí a minimálně parádní melodie Pierre vymyslet vážně umí. Důkazem budiž skladby jako "In My Own Abyss" (můj osobní favorit), "Revolt" nebo "What Remains" (hlavně zde jsou ty melodie místy skvělé). Stejně tak se zde vyskytují i další zábavné prvky jako třeba výtečné výjezdy baskytary v "The Last Meal".
I přes dobré provedení, velmi solidní úroveň a kvalitní jednotliviny se však "Our Ruin Silhouettes" až příliš utápí v jednotvárnosti, díky níž většina desky splývá v (s nadsázkou) jeden dlouhý pomalý riff. Zatímco u jiných skupin to nemám problém ocenit, zrovna v tom případě mi přijde, že je ona přehnaná konzervativnost až příliš na škodu - rozhodně si myslím, že potenciál na to, aby se i v rámci doomu vymyslelo něco víc, tu je. Takhle se však bohužel jedná jen o další žánrovou nahrávku z mnoha, jež v konkurenci vůbec nijak nevynikne, takže nejde o nic víc než jen slušné album... a to je vlastně docela škoda.
Author: MF
