Evadne - The Shortest Way (CD)

Review
Magazyn Gitarzysta
7/10

Czy mówi wam coś nazwa Evadne? Ukrywa się pod nią grupa pięciu hiszpańskich doom metalowców, który właśnie wydali swój drugi studyjny album zatytułowany "The Shortest Way".

Następca "The 13th Condition" z 2007 roku zawiera w sumie osiem rozbudowanych kompozycji utrzymanych na pograniczu doom i death metalu, ale od razu trzeba stwierdzić, że większy nacisk położono tu na klimaty doomowe. Na krążku wydanym przez Solitude Productions dominuje ciężki i przytłaczający klimat, który nijak się ma do wyobrażeń o słonecznej i beztroskiej Walencji. Jest tu cała masa ciężkich zestawów gitarowo-perkusyjnych, niemalże poprowadzonych pod dyktando charakterystycznego growlingu. Trudno poszukiwać w nutach "The Shortest Way" cienia optymizmu czy nadziei, bowiem hiszpańscy muzycy wykreowali album ze wszech miar przygnębiający, którego wymowę, obok ciężkich i niemiłosiernie wlokących się partii instrumentalnych, podkreśla post metalowe brzmienie. Nie ukrywam, że pod tym względem odnalazłem tu sporo analogii do twórczości szwedzkiego Cult Of Luna. Taki stan rzeczy podkreśla również wymowna okładka autorstwa Roberta Hoyema.

Znamienne dla "The Shortest Way", że krążek nie jest pozbawiony fragmentów spokojniejszych, jakby stanowiących przeciwwagę dla druzgocącego klimatu płyty. Na pierwszy plan wysuwają się świetne zróżnicowane wokalne, bowiem w najwyższych słowach uznania trzeba mówić o uzupełniających growling Josana czystych partiach śpiewu Amadeo A. Llulla oraz kobiecej subtelności w osobie niejakiej Evelhyne. W tej materii koniecznie trzeba też wspomnieć o bezbłędnej narracji autorstwa słynnego Dana Swano w "All I Will Leave Behind". Obok interesujących środków wokalnych na płycie znalazła się również cała masa drobiazgów, które dodatkowo urozmaicają krążek. Mam tu na myśli partie gitary akustycznej, częste wtrącenia pianina (w tej roli gościnnie Sergio Peiro) oraz schowane pod riffami liczne aranżacje klawiszowe. Ciekawostkę stanowi fakt, że z rzeczonymi urozmaiceniami przegrały solówki gitarowe, które zresztą zostały podane na krążku w dosyć oszczędnej formie. Dla równowagi, można znaleźć tu także nieco średniowiecznej poezji. Fani z pewnością będą zachwyceni fragmentami twórczości Ausiasa Marcha, która znalazła się w tekście do "The Complete Solitude".

Problemem nowego albumu Evadne może być, jakkolwiek by to nie brzmiało, jego progresywna struktura. Wśród ośmiu utworów na "The Shortest Way" jedynie instrumentalny "The Wanderer" zmieścił się w niecałych pięciu minutach. Paradoksalnie właśnie w tym kawałku znalazła się jedyna solówka gitarowa, autorstwa Marco, która zapadła mi w pamięć. Pozostałe utwory oscylują między siedmioma a jedenastoma minutami. I nie byłoby w tym nic złego gdyby nie fakt, że Hiszpanom nie zawsze udało się ten obszerny czas odpowiednio zagospodarować. Tu i ówdzie wkradła się schematyczność, czasem kilka powielonych pomysłów. Uważam, ze przy takiej konstrukcji materiału wypadałoby jeszcze mocniej zaakcentować obecność zaproszonych gości albo pozwolić na więcej wspominanym wcześniej wokalistom.

Podsumowując myślę, że "The Shortest Way" powinien trafić w gust wszystkich fanów doom metalu z inklinacjami w stronę death metalu oraz post metalowego klimatu zniszczenia. Dobry materiał.

Author: Sebastian Morawski

Review
Brutalism
3/5
24.09.2012

Evadne is another one of those Doom bands that has worked its way onto Solitude Production's label, and from Solitude's reputation, hints at the idea that these guys might be pretty good. After a self-released debut album which garnered little attention and therefore making them a hidden gem, their sophomore effort 'The Shortest Way' capitalizes on their strengths and puts forth a very solid Doom-Death effort. Opting for more epic tracks and a grandiose sound, the production is less fuzzy, but still weighty through the guitars and their slow, melancholic chords that just drag on and on at times, but thankfully are varied by keyboards that almost sound like choral singing. The opening half of the album takes some getting into, especially if one is not used to sitting through seven minutes of tracks. Aside from the keyboards which add a strong gothic atmosphere to the music, most veteran Doom listeners are going to wonder if things will pick up. The trick lies in "This Complete Solitude," which features the first look at the clean vocals on the albums. Very rare, but very powerful, the low, crooning voice is just the seduction of mind to keep Doom listeners hooked during the quieter parts which often include piano, another highlight of adding classical instruments to clear the weight of the sound.

The longest track on the album is also probably the most beautiful. "All I Will Leave Behind" is the quinessential Doom Death track. Featuring slow, melodic single string sections, haunting female vocals that, like the male clean ones, sound like a faded whisper on the edge of hearing and just completely relieve the bellowing growls that will probably still be ringing from moments before. This combination of beauty and beast in an atypical sense- usually this typically is characterized by louder clean female singing and male growling- but Evadne add this sense in the music, which makes it much more compelling. Unfortunately the following tracks don't really live up to the magic. The instrumental "The Wanderer" just feels like typical Death Doom without the vocals and "Further Away The Light" carries on with the typical guitar and growl fashion similar to the first track; not the most complex or interesting. The closing "Gloomy Gardens" thankfully ends things on a high note with more use of the desirable clean male vocals that listeners have probably been waiting for for some time, and it casts a happy, yet depressing end upon 'The Shortest Way.' The route is dark, but enjoyable, as Death Doom should be.

Author: devilmetal747

Review
Friedhof Magazine
9.25/10
16.03.2012

Bien, creo que ya está casi todo dicho de un disco que va a ser recibido como agua de mayo, y es que los valencianos Evadne han sacado a relucir su joya más elaborada desde sus inicios, por aquel año 2000.
Después de cuatro años desde su anterior “The 13th Condition” y de manos de Solitude Productions nos presentan “The Shortest Way”; por poco que hayamos leído, podemos saber que está masterizado por Dan Swanö y sí, puede ser que sea la guinda del pastel, pero no hay que quitar mérito al quinteto. Nada más ver la portada del disco, nos damos cuenta que nos espera algo grande: notamos una elegancia sutil y expresiva y a la hora de la escucha nos damos cuenta de que lo más probable es que acabemos diciendo “chapeau”.
El álbum -tras la intro- empieza con "Dreams in Monochrome" y ya vemos que esto trae para largo (en el buen sentido): unos cambios a su justo tiempo, la voz gutural de Albert idónea, arreglos muy cuidados… El siguiente corte que nos sorprende es "One Last Dress for One Last Journey" empezando con un aire mucho más Death (partitura que se repetirá a lo largo de la canción, haciéndola destacar) y añadiendo unas voces limpias que dan la nota melancólica; éstas nos conducen al final de la canción, desembocando en unos punteos de guitarra que introducen "All I Will Leave Behind" junto una voz femenina y delicada; éste es el tema más largo del disco y es donde Swanö ha dejado otra huella, entonando unos versos que desaparecen entre la magnífica batería de Joan.
Canciones que desembocan rabia y melancolía a partes iguales con melodías bien cuidadas y estribillos que acabarás recordando hacen en su conjunto un álbum que nos hace sentir orgullosos de la escena Doom nacional. ¿Los Swallow the Sun españoles? Van por el camino pero sin –de una manera muy precisa- parecer una réplica.
Si me dejáis dejar una anotación personal, el Death/Doom era un estilo que había dejado un poco de lado en los últimos meses, pero al escuchar "The Shortest Way" no me costó nada darle una segunda vez al play -es más, diré que he rebuscado discos de este género para volver a escucharlos-. Con fecha de salida el segundo día de Abril del presente año, el disco de los valencianos se prevé ser exitoso, haciendo estar atentos a los próximos festivales y/o giras donde Evadne se dejen ver.

Author: Lhun

Review
Pest Webzine
9/10

Russian label Solitude Productions is one of the most, if not the most active Doom Metal labels around nowadays, they released good stuff but also some mediocre CDs along the way, but with these Spanish Doom Death Metallers Evadne they have really managed to bring to our attention an excellent effort. Evadne's second album to date, "The Shortest Way" will appeal to both old-school (the My Dying Bride type of grave atmospheres) Doom Death Metallers but also to the new wave of followers (Swallow The Sun type of growls and experimentation on guitars). Adding some female vocals here and there was a great choice, and there's also a clean vocals passage sung by Dan Swano himself (he also mixed and mastered the product). A perfect balance between growls and clean vocals, atmospheric guitar leads, subtle but effective keyboards, all in all this band reminds me of Mourning Beloveth, with the difference coming in shape of melody, Evadne uses much more melody creating some heavy, emotional atmospheres. Thumbs up for this band, recommended!

Author: Adrian

Review
Kaosguards

Le premier album des Espagnols de EVADNE, « The 13th Condition » (2007) était une auto production et avait par conséquence eu un écho relativement réduit.

Soutenu par le label russe Solitude Productions, « The Shortest Way » devrait rencontré un public plus vaste, quand bien même le style pratiqué, à savoir le Doom Death, réduit forcément les chances d’un succès énorme.

En la matière, le groupe maîtrise parfaitement son sujet. Les guitares sont tour à tour lancinantes et massives, la rythmique est pesante sans être monolithique, le chant est rauque mais pas caverneux. Dans un environnement globalement sévère et sinistre, le groupe distille des touches mélodiques qui donnent du relief et varient les ambiances.

La qualité intrinsèque de l’album n’est pas en cause donc. Pour autant, on ne peut que regretter le manque de prise de risque puisque ce type de Doom Death a déjà été entendu un nombre considérable de fois. « The Shortest Way » risque de passer un peu inaperçu, hormis pour les mordus de ce sous genre.

Author: Alain Lavanne