Fangtooth - Fangtooth (CD)

Review
Magazyn Gitarzysta
5/10

Wygląda na to, że kategoria, nazwijmy to wyłącznie na potrzeby niniejszej recenzji "morskiego doom metalu", eksplorowana do tej pory przez Ahab czy Fungoid Stream przyciąga nowe zespoły.

W sumie nie jest to nawet szczególnie dziwne, oceaniczna głębia zamieszkała przez dziwaczne stwory, nigdy nie oglądające światła dziennego, wydaje się środowiskiem niezgorzej, niż piekielne czeluście, pasującym do tego gatunku.

Kolejną ekipą marynarzy są Włosi z Fangtooth, których debiutancki krążek wydała właśnie rosyjska Solitude Productions. Już nazwa zespołu, oznaczająca sympatyczną i uroczą głębokowodną rybkę o trudnej do zapamiętania nazwie Anoplogaster naprowadza na pierwszy ślad. Jakby tego było mało uroczy pyszczek tego milusińskiego stworzonka został wpleciony w logo bandu. Teksty nie są może szczególnie morskie, za to na okładce albumu widnieje reprodukcja marynistycznego obrazu Ulisses i Syreny, autorstwa Herberta Janesa Drapera, o czym zresztą zespół lub wytwórnia, zapomniał wspomnieć w booklecie.

Bardzo trafny obrazek, przyznam. Jak zapewne wszyscy wiedzą, Ulisses czy też po naszemu Odyseusz, wracając spod Troi natknął się na syreny, zwodzące marynarzy pięknym śpiewem. Sprytny wódz nakazał przywiązać się do masztu oraz zatkać uszy załogi woskiem. W ten sposób marynarze nie mogli usłyszeć głosu zwodniczych bestii, a okręt uniknął smutnego losu i nie wylądował na skałach. Niestety wraz z "Fangtooth" słuchacz nie otrzymuje wosku, a do najbliższego masztu zazwyczaj droga daleka. Jeśli więc uda mu się dotrwać do końca płyty niechybnie wyląduje na rafach nudy. Nie mówiąc o tym, że gdyby prawdziwe syreny śpiewały tak jak wokalista Fangtooth, niejaki Sfack, nie byłyby tak skuteczne, marynarze uciekaliby bowiem w popłochu, byle dalej od tego koszmarnego zawodzenia.

Sfack wspina się na wyżyny fałszy, a ma ku temu okazję, bowiem w przeciwieństwie do wymienionych wyżej nazw, Fangtooth para się zdecydowanie bardziej tradycyjną odmianą doom metalu. A tam obowiązują czyste wokalizy. Ten fakt działa niczym strzał z armaty prosto w burtę okrętu i to poniżej linii zanurzenia. Bum i włoska łajba idzie na dno. Pozostali muzycy ratują sytuację tylko w niewielkim stopniu. Owszem zdarzają się niezłe momenty, jak choćby w najlepszym na albumie "Rise Again", ale takich chwil nie ma tu zbyt wiele. Pomimo iż album trwa zaledwie nieco ponad 38 minut ten czas okazał się zbyt długi, żeby wypełnić go sensowną treścią. Trudno być zachwyconym również produkcją materiału, która, szczerze mówiąc, bardziej przypomina demo. Gitary są mocno przytłumione, perkusja również brzmi nie najlepiej, zwłaszcza iż głośność talerzy jest nienaturalnie podkręcona. Na pierwszy plan wysuwają się za to ścieżki... wokalu. Ratunku!

Tradycyjny doom metal to wbrew pozorom gatunek całkiem wymagający. Chcąc pozostać w pewnym kanonie trzeba bowiem tak dysponować stosunkowo niewielką paletą rozwiązań, żeby wyszło z tego coś strawnego. Słychać, że Włosi próbowali, słychać, że wiedzą o co chodzi w tych dźwiękach. Niestety zabrakło warsztatu, umiejętności kompozytorskich oraz dobrego producenta. Może następnym razem?

Author: Szymon Kubicki

Review
Pest Webzine
6.5/10

Debut album for this Italian band founded in 2007. "Fangtooth" contains 6 tracks of traditional Doom Metal the way it was done in the end of the '70's - beginnings of the '80's so of course you can think of bands like Pentagram or Saint Vitus as major influences on Fangtooth's music. No innovations here, but the music is entertaining enough to catch a Doom Metal follower's interest. The guitars deliver some pretty solid riffs, but their tone is not always the best and makes you think of a jam session rathen than a real CD recording. Unfortunately although I like a lot of the riffs inhere I can't say I was hooked in any way by Fangtooth's music. Still, I like the fact they choose the traditional way of expressing their music.

Author: Adrian

Review
Imperiumi
5-/5
13.05.2011

Italialainen Fangtooth lukeutuu verraten uudempiin nimiin traditionaalisemman doom metalin saralla. Vuodesta 2007 toiminnassa olleen yhtyeen vajaa 40-minuuttinen, yhtyeen omaa nimeä kantava debyytti julkistui aiemmin keväällä, ja julkaisijana on ensisijassa death doomia kaikkeuden tappia myöten maailmalle tuutannut venäläinen Solitude Productions.

Pääosin bändi nojaa ilmaisussaan vanhoihin tuttuihin pioneereihin; vaikutteissa mainitaan mm. Candlemass, Trouble, Saint Vitus, Pagan Altar, tottakai Black Sabbath, ja monia muita. Käytännössä yhtyeen musiikista huokuu jonkinlainen Candlemass-hartauksellinen viba ehkä kaikkein selkeimmin. Kitarasoundi on raskas ja rouhea, ja soittopuoli pelaa muutenkin teknisellä puolella paremmin kuin hyvin. Sisällön osalta ei mennä aivan yhtä vahvan kautta. Biiseissä on toki kohtalaisen hyviä kohtia, riffejä ja liidejä paikoin, hitaus ja nopeuskin vaihtelevat sopivasti, ja materiaali on varsin eheää kautta linjan.

Kokonaisuudessaan kappaleet ovat kuitenkin varsin tylsiä, kasvottomia ja aika mitäänsanomattomiakin. Mitään ei erotu edukseen, mitään ei oikein jää mieleen. Yhtye sotkee tietään eteenpäin liian turvallisilla ja laskelmoiduilla poluilla ja liiaksi vaikutteita kumartaen, eikä sellaista määrättyä heittäytymistä saati mitään omaa pääse tapahtumaan. Kaiken kukkuraksi puhtaat ja "tunteella" vedetyt laulutkin kuulostavat aiotun majesteettisuuden sijaan lähinnä nololta yliyrittämiseltä yhtäällä, tai muuten vain keskitason alapuoliselta ja ponnettomalta ulinalta toisaalla.

Lopulta Fangtooth on valitettavan harmaa ja keskinkertainen levy, joka ei puhuttele suuntaan taikka toiseen, eikä kyllä innosta uudelleen kuunteluunkaan miltään osin. Niin paljon parempaa kun on maailmassa tarjolla.

Author: Frostheim

Review
Mtuk Metal Zine

Fangtooth are a new, and young True Doom band from Italy which means they are in good company with Doomraiser for one as well as some heroes like Paul Chain in the past. It is, though, a genre where mature age is often valued too as well as being for some reason a tricky beast to create an individual sound from the off. So what are Fangtooth offering?

Things start reasonably enough with 'The Eye Of God' dredging up a riff with the low end blues grunt of Earthride. It's when the vocals come in that things start to go awry. No there is absolutely nothing wrong with the vocals; Sfack has a nice range and a fine wail on him that at times makes you think of King Diamond at half speed or that gloriously unhinged performance on the one and only Sevenchurch album. No, the moment the vocals come in is when I realise that the mix and the production on this album is horrible.

Firstly the vocals have been given a distant cavernous feel which could work in small doses and certainly lends atmosphere to songs like 'Father' but here mostly it just helps bury them down in the mix. But secondly, and the real problem, is the drums. Or more precisely the cymbals. When your crash and ride sounds drown out both riff and voice you know either the drummer snuck back in one night or the mix is shocking. And its such a shame as the drumming from Grendel is really spot on and articulate and the band can add more atmosphere to a song with a well placed bass line than most can with three keyboards and a computer programmer. Just that sound keeps ringing in my ears.

If you can filter out this sheet metal noise what you will find is potentially very promising. There is a raw feeling of naivety here, yes, but for example for every shaky second in the dark, brooding 'Martyr' there are long minutes of superb doom flavoured music with some excellent acoustic playing of a deep Mediterranean feel. Fangtooth have a crafted a tortured and almost blackened feel to the music which gives them that vital spark of identity: Listen to the Mercyful Fate cries in the background over monolithic, slow chugged riffs on 'Cry Of The Nephilim' or the plaintive calls on 'Rise Again' flowing over a more traditional European style of doom riff. This is the sound of dungeons and insanity. The acoustic, classical guitar works superbly with all this, too, particularly when used with rather than instead of the riff.

They can create a creepy atmosphere, too, a thick darkness with either echoing spoken words or those lovely fluid bass lines. 'In Depths We Lie' which opens with a great bass intro ends on some fine languid guitar that leaves you drifting away on some dark sea is a fine demonstration of this.

Without wishing to end on a negative sounding note though, in the end the aforementioned mix can't help but make this sound like quality demo that gets you signed rather than a finished album: it is too raw, too flatly recorded and unevenly mixed but don't doubt that it is still packed with talent and ideas. Don't take my word for it though: If you're a Doom fan give it a fair spin and, more importantly, remember the name because with a better studio experience they could really produce the goods in a very distinctive way.

Author: Gizmo

Review
Pavillon 666
6/10
16.05.2011

Eh non, Fangtooth n’est pas seulement le nom d’un poisson, il s’agit aussi d’un tout nouveau groupe italien originaire de Sicile, officiant dans un Doom Metal traditionnel à la Candlemass ou à la Black Sabbath, mélangé à du son proche du Stoner. Malgré le manque d’originalité, le quatuor essaie toujours de se faire un son qui lui est propre, expérimentant et piochant dans des sonorités qu’il est rare d’entendre. Mais heureusement, l’ensemble reste pour le moins assez cohérent.

Alors que le genre en lui-même semble avoir été parcouru de fond en comble par tous les groupes que nous connaissons à présent, Fangtooth n’hésite pas à mettre le maximum de chance de ses côtés. Non seulement par cette ressemblance évoquée précédemment, pouvant attirer les fans des groupes sus-cités, mais aussi par cette rythmique intéressante et par ces riffs efficaces et très typés Stoner par moment. Mais ils n’en restent pas moins « collés » au genre de départ qui est le Doom, et il sera rare d’entendre quelques accélérations ainsi que quelques offensives dans les jeux de guitare, qui se taillent pourtant la part du lion.
Même si les solis sont plutôt bien maîtrisés et bien intégrés aux compos, il n’empêche que peu d’émotions s’en dégagent, malgré la mélancolie palpable dégagée par les envolées mélodiques. Seuls quelques rares claviers arrivent à nous emmener ailleurs, notamment grâce aux chœurs.

L’autre point négatif reste le chant, plutôt difficile à appréhender. Loin d’un growl profond et déchiré, il s’agit plutôt d’un chant clair assez monotone, limite plaintif, manquant parfois de maîtrise sur certains passages…Quelques relents limites lyriques peuvent le rendre intéressant, au même rang que les impressions de chant d’église, tel un chant grégorien, lorsqu’il se veut plus astral…
Sinon évidemment l’ensemble se veut résolument mélodique et bien Doom, rythme lent, ambiance lourde et particulière, et les morceaux sont de longueurs raisonnables.

Au final, il y en a pour tous les goûts : si vous cherchez de l’originalité, passez votre chemin, si vous aimez le Doom bien traditionnel, cet opus pourrait vous plaire, si tant est que vous appréciez le chant…

Author: Matai