Fvneral Fvkk - Carnal Confessions (CD)

Review
Antichrist Magazine
01.04.2020

Carnal Confessions is a disquieting and dark anti-Christian doom metal album. You’re going to hear a lot of ranting about organized religion, and perverted distortions of religious imagery, expressed by gloomy vocals over slow, heavy, sinister and melancholic riffs.

This really goes out of its way to be eerie and dark, and I’m enjoying this. More specifically, it creates that eerie and sickly, tortured doom metal atmosphere perfectly. The riffs are so distorted and heavy, and the vocals so mournful, that it feels like a full immersion into a dark world where nothing can ever turn out well. It’s precisely what good doom metal should achieve.

Of course, like a lot of music that is meant to feel heavy and tortured, it’s easy to find this repetitive, to think that all the songs sound the same and that they’re too long. I also tend to complain about some albums feeling more like a shapeless mess of instruments and vocals than like a set of actual songs. But this is an album where I don’t think that all of this is a problem. As I said, it’s the type of album that is mostly meant to immerse you into a dark atmosphere, and it does fulfill its purpose pretty well. But it’s also good enough to, well, not feel like a blurry mass of unremarkable and repetitive music.

Despite re-using a few riffs here and there, and using the same perverted Christian imagery gimmick, the songs are relatively easy to tell apart. They all have some distinctive elements, like the solemn and sinister title drop in Alone With the Cross, the eeriness of Shadow in the Dormitory, Poor Sisters of Nazareth’s sinister choir and charge against abuse committed by nuns, and the metal funeral hymn sound of To Those in the Grave. Also, some of the titles, like The Hallowed Leech, Chapel of Abuse, When God is Not Watching and Shadow in the Dormitory, create some interesting imagery.

Most of all, it just sounds good. The riffs are perfectly played and recorded. The vocals are pretty simple, some slightly low clean voice with occasional growls, but they really help create the album’s dark and tortured atmosphere. They may be quiet or they may soar but they never are loud and energetic, instead having a melancholic and horrified tone. This is the voice that describes all the horrible things happening in the songs and expressing all the pain of all the unheard victims of organized religion.

This is an album that I found myself really enjoying, and it’s starting to have a strong impact on me. It really knew how to satisfy the craving for dark and well -made music I had. So if that’s what you want to hear, give this one a listen. Listen to it for the atmosphere, for the vocals and for the imagery.

Author: Sophie Laliberté

Review
Rock Music Raider
8/10
18.12.2019

The devil is in the detail. And in the name, too. Because, Nomen est Omen, as the saying goes.

So, when Fvneral Fvkk released their newest album Carnal Confessions in September 2019, it got that proverbial cold shoulder. Because – let’s face it – the name the band chose for themselves really does not incite any fervor to write that review.

In other words, whenever a moniker speaks of juvenile bad taste to say the least, the crew over here puts those records on the backburner. There is only so much marketing and legal can explain, you know.

It will thus become a record to be looked at later, and most likely never, to be more precise. Because – hey – what quality would (and can) you really expect from a wrapper like that, right?

To my surprise, the background chatter around Carnal Confessions grew ever more positive and intense over the weeks after its release. So – finally – the RMR deck crew received word from the supreme leader to unearth the piece. So that they might find out what this confession is all about.

Because, you see, we got hints that delicious blasphemies and forbidden subjects would be afoot. And don’t we relish those on this blog? Perhaps legal can justify the appearance of this record on this webzine after all.

First and foremost, Carnal Confessions dispenses Doom Metal of the first order, quite in the vein of King Goat, with a trifle Khemmis mixed in. Undercurrents of Paradise Lost with Nick Holmes at the helm, with a few echoes of the seriously defunct Woods of Ypres. And a few very slight hints of Thrawsunblat’s 2016 offering. Which – come to think of it – is the latter’s crew all over again – with a mostly different style. Right.

You’ll find a tasty hotpot of cathedral clear voice offerings that hint at the depravity of robed doughy white men. Those decked out in garish colors and bizarre headwear, chanting in vast empty buildings filled with scented smoke. With nuns as their willing complices in crime that all too often were never found out. That Carnal Confessions addresses a somewhat uneasy truth that many would like to bury deep down in those dreaded vaults just adds to its spicy allure.

Fvneral Fvkk‘s soaring sound immediately spreads its mighty wings. With Cantor Cinaedicus‘s hyper-precise chants setting the course to something at times so Paradise Lost, I sometimes had to verify on whose territory we really are on. But – in essence – this solely means that a cool piece of Doom Metal is afoot, not some copycat nonsense. In a way, Ghost – in their ghastly papal splendor – should probably sport a sound like that. But hey, they ain’t.

But let’s not forget the riffs and solos. Decanus Obscaenus and his mean guitar provide one of the major pillars of this house of doom. And without that, the lyrics would just be empty chanting. Always present, often solemn and slow-marching when it must and sometimes soaring. But always right on topic, to supplement the lyrics with its dreary, tear-drenched sound. With the rare solo here and there, as in The Hallowed Leech, few and far between as they may be.

And for once, even the intro – though blissfully short – really talked to me. But it is only when Carnal Confessions lets loose with its meaty airs on Chapel of Abuse that things really get to tasty territory. Right after Decanus Obscaenus unleashes his low tempo stately riffs and sadly stretched melodies. Truly, this is one of these records that will put that hook into your mortal flesh. With tracks that will make you come back for seconds.

Trust me on that one.

If anything, the next two tracks – A Shadow In The Dormitory and Alone With The Cross – continue to hit as hard as the second track did. And those all fetched a straight 10/10 each. And I must confess that Carnal Confessions roared out of our might music machine a few times too many, it is that good. Not that the band would object, of course.

Epic traditional doom metal the German Fvneral Fvkk threatened us with, and this is exactly what they delivered. Nothing more, nothing less. An artful selection of Doom Metal tracks the way they are meant to exist. With lyrics that match the theme, sent to us by a band not scared of controversy.

And we salute that.

Carnal Confessions truly lives in that august space Khemmis, King Goat, Pallbearer, Crypt Sermon, Paradise Lost, and their ilk already occupy. Maybe they didn’t surpass their brethren quite yet. But if they manage to continue down that road of doom, they will surely succeed.

This is a band with true potential. And the RMR lookout at the masthead is already searching for that sophomore full-length record that is sure to reach our shores. One day, soon.

Ed’s note: The record successfully made it onto the 2019 Top 10 records. Congrats!

Author: RockmusicRaider

Review
Wonderbox Metal
28.10.2019

This is the debut album from German doom metal band Fvneral Fvkk.

Fvneral Fvkk play darkly epic doom metal that’s heavy, melodic, and big on emotive depth. Featuring a member of the mighty Ophis, the band have outdone themselves with their songwriting, delivery, and overall quality of this album.

Wreathed in funereal vibes, melancholic to the core, and full of sorrow and woe, this is powerful music. It’s pure and true doom metal in many ways, although imagine this grafted with the mournful weight of My Dying Bride at their best, and you’ll begin to understand just how affecting the music on this superlative album can be. This is an exceptional exemplar of doom metal; Carnal Confessions takes all of the strengths of the style and discards any of the weaknesses.

Slow and deliberate, each of these songs knows exactly what it wants to do and does it extremely well. The tracks are instantly striking and memorable, but it’s over time that the crunchy riffs, effective songwriting, and flawless vocals really work their magic. Each song here is the type of song that would be a standout track on a weaker album, but here that high level of quality is the norm.

The vocals are the stars of the show, at least, they would be if the music wasn’t so good. They’re definitely worthy focal points, however. They consist of deep cleans that sound commanding and drip with emotion. The singer’s voice is the perfect accompaniment to the power of the music, never once letting the side down in any quarter.

Well, what an unexpectedly stunning album. I haven’t enjoyed doom metal this much since the amazing last album by King Goat. This is an unreservedly essential listen.

Author: WONDERBOXMETAL

Review
Rocking
23.10.2019

Πριν γίνει πρίγκιπας, υπήρξε μια εποχή που το doom ήταν το αποπαίδι το heavy metal. Πριν η επιρροή των Neurosis να οδηγήσει στο μαζικό φαινόμενο του νέο-doom, υπήρξε μια εποχή που ακόμα και τα αριστουργήματα του είδους δεν έφταναν πάρα μόνο σε μέτρια επίπεδα δημοτικότητας και οι περισσότεροι από τους μεγάλους του doom απλώς απολάμβαναν ένα cult status. Οι Fvneral Fvkk από το Αμβούργο της Γερμανίας, παρά το φρικτά κακόγουστο τους όνομα, έρχονται με ένα ισοπεδωτικό ντεμπούτο να βάλουν -ετεροχρονισμένα; - το όνομα τους δίπλα στους μεγάλους του είδους. Αν το "Carnal Confessions" είχε κυκλοφορήσει κάπου ανάμεσα στο 1989-1994, θα είχε θέση σε κάθε αφιέρωμα με τα καλύτερα doom metal album.

Ο λόγος πίσω από την επιτυχία του συγκεκριμένου album κρύβεται μέσα στην ίδια τη στιλιστική αυστηρότητα του ιδιώματος. Όντας ένα παρακλάδι φτιαγμένο από πιουρίστες για πιουρίστες, το doom είχε πάντα την τάση να αυτοκαθαρίζεται από κάθε εξωτερική επιρροή και να αφοσιώνεται στα ίδια του τα στερεότυπα, ηχητικά, αισθητικά, στιχουργικά. Αυτός ήταν ο λόγος που παρέμενε πάντα underground καταφέρνοντας να μην «μολύνεται» από περαστικούς κι αυτός είναι ο λόγος που οι Fvneral Fvkk ακούγονται τόσο πειστικοί. Δεν υπάρχει τίποτα μη-doom εδώ και τίποτα που δεν θα ενθουσιάσει τους ξεροκέφαλους οπαδούς του. Όλα ακούγονται όπως πρέπει κι επιβάλλεται: τα θεόβαρα riffs, η πεσιμιστική ατμόσφαιρα, τα πολύ αργά grooves και συγκεκριμένες χαραμάδες φωτός που περνάνε μέσα από τα Υψηλά φωνητικά και τις σποραδικές, προσεκτικά τοποθετημένες μελαγχολικές μελωδίες.

Όλη η δυσκολία της δημιουργίας ενός καλού doom δίσκου είναι στο σωστό μέτρο των αισθητηριακών του συστατικών. Πρέπει να είναι αρκετά σοβαρό, ελεγχόμενα επικό, όχι πιο θρηνητικό από αυτό που πρέπει, μαύρο αλλά και με λίγο φως, προσεκτικά τεχνικό, ανεπαίσθητα κατανυκτικό. Η αποστολή είναι πολύ πιο δύσκολη απ' ότι ίσως φαίνεται και οι Fvneral Fvkk καταφέρνουν με άνεση να ξεπεράσουν όλους τους αυτοδημιούργητους σκοπέλους, σαν να σπούδαζαν την κάθε σύνθεση για χρόνια. Επιτυγχάνουν την τέλεια ισορροπία όλων των παραπάνω και ορθώνουν επτά τραγούδια σωστά μνημεία: πέτρινα, ολόγκριζα, μεγαλειώδη, σμιλευμένα από το σοφό πάθος του ιδεατού doom χουλιγκανισμού.

Μια τέτοια μπαντάρα όμως θεωρώ ότι υποβιβάζει τον εαυτό της επιστρατεύοντας μια τέτοια ρηχή θεματολογία. Διαλέγουν φυσικά το ασφαλές για το doom περιβάλλον των θρησκευτικών στίχων, επιλέγοντας όμως να εμπνέονται από τη σαρκική εκμετάλλευση, την ανωμαλία και τον εκφυλισμό/υποκρισία του κλήρου, όχι ως σχόλιο αλλά ως ένα ανατρεπτικό, sexy ατμοσφαιρικό εύρημα. Θεωρώ ότι μόνο ο Peter Steele έβγαζε νόημα με τέτοια τέχνη κι ότι το απόσταγμα ενός τέτοιου ευρήματος δεν είναι πια ούτε ιδιαίτερα νοσηρό, ούτε ανατρεπτικό. Με αυτόν τον τρόπο, χάνουν την ευκαιρία να ακουστούν ακόμα πιο σπουδαίοι και πιο εσωτερικοί. Η χαμένη ευκαιρία της αγέννητης ποιητικότητας.

Αν δεν σε ενοχλεί το στιχουργικό υπόβαθρο κι ο μόνος νόμος που υπακούς είναι οι κιθάρες, το "Carnal Confessions" θα είναι μια, καθόλου αμαρτωλή, απόλαυση. Ο όγκος των riff φέρνει λίγο στο νου τη δύναμη του "Shades Of God" και το ντεμπούτο των Solstice, αν όμως υπάρχει μία μπάντα-σημείο αναφοράς για τους Fvneral Fvkk δεν μπορεί παρά να είναι οι Solitude Aeturnus. Η εν γένει στιλιστική ισορροπία που αναλύθηκε παραπάνω αλλά και η αύρα της φωνής του Cantus Cinaedicus παραπέμπουν στους τεράστιους Αμερικάνους και, με λίγα λόγια, αν τους αγαπάς βαθιά, αυτό εδώ το κουαρτέτο ίσως είναι το επόμενο μεγάλο σου κόλλημα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εστιάσω σε άριστα και ισάξια τραγούδια αλλά, αν με πιέσεις, θα διαλέξω το "Alone With The Cross" ως προσωπική αδυναμία.

Το "Carnal Confessions" είναι ένα ντεμπούτο που δηλώνει θρασύτατα ότι μια μεγάλη μπάντα ίσως και να γεννήθηκε, τουλάχιστον για το μικρό γαλατικό παραδοσιακό doom χωριουδάκι. Δεν έχω ιδέα πόσοι το κατοικούν ακόμα ή πόσοι ενίοτε το επισκέπτονται. Οι ξένοι θα περάσουν και θα φύγουν, όπως έφευγαν πάντα. Εύγε θα πω, διότι τέτοιοι δίσκοι φυλάνε τα καλύτερα heavy metal μυστικά και, ατομικά μιλώντας, κρίμα για τη χαμένη ευκαιρία ενός ακόμα πιο συνολικού καλλιτεχνικού δημιουργήματος. Ακόμα κι έτσι, δίσκος σπάνιας ποιότητας γι αυτούς που κουβαλούν τα αντίστοιχα μυαλά.

Author: Αντώνης Καλαμούτσος

Review
Subterraneo Webzine
12.11.2019

FVNERAL FVKK es un nombre bastante explícito para una banda de música. Evoca oscuridad, luto y quizá alguna filia ubicada en un lugar más allá del tránsito vital. Uno esperaría que su mensaje se desarrollara mediante un black metal sucio y garajero o quizá un funeral doom rocoso y mortuorio y, aunque no va del todo desencaminado en cuanto a los temas que trata, lo cierto es que lo que escuchamos escoge un camino inesperado.

El cuarteto procedente de Hamburgo, formado por miembros de otras bandas como FÄULNIS, OPHIS o CRIMSON SWAN, no duda en sumergirse de lleno en la escabrosa relación entre la iglesia católica y la sexualidad. Desde la pederastia hasta el celibato, pasando por la homosexualidad, Carnal confessions hace honor a su nombre y aborda todo un listado de tabúes de una manera directa.

Una breve introducción nos sitúa en el interior de una iglesia en la que se escuchan claramente los lamentos de una mujer que envía un mensaje claro y terrorífico. “Chapel of abuse” continúa con su intención explícita y es aquí cuando nos encontramos la sorpresa estilística. Una guitarra limpia y melódica que emerge para presentarnos un doom cristalino, más cercano a la languidez del metal gótico que a la agresividad de los géneros extremos. Cuando la voz de Cantor Cinaedicus entra en escena obtenemos la confirmación de estar ante algo especial. Su voz clara y emocional imprime un tenue carácter litúrgico que nos sitúa vívidamente en un contexto religioso sin resultar demasiado solemne ni pretenciosa. Nos recuerda a una versión menos sórdida de Nick Holmes, con la emotividad del malogrado David Gold de WOODS OF YPRES y algo de los MY DYING BRIDE más lacónicos.

Otro de los pilares sobre los que se asientan los germanos reside sin duda en la guitarra de Decanus Obscaenus, que realiza un trabajo impresionante. En todo momento resulta seductor y elegante sin caer en la pomposidad. Su abanico de riffs y melodías es interminable, como lo es su capacidad para atrapar la atención y grabarse en los oídos.

Acostumbrados ya al virtuosismo instrumental y compositivo que nos deleita con grandes demostraciones técnicas, estructuras complejas, cambios abruptos e intersecciones de géneros, Carnal confessions recuerda que existe todo un universo musical más allá del barroquismo. Hace gala de una sencillez que, descendiendo a lo concreto, hace que las cosas funcionen con precisión y eficacia. Cada una de las pistas tiene una evolución muy fluida y reposada, sin cambios abruptos ni grandes momentos de éxtasis, centrándose en generar una atmósfera que nos sitúa constantemente entre los muros de algún templo sagrado. La sensación que obtenemos es un tanto dicotómica ya que, por un lado, la música es elegante y hermosa, pero sus mensajes dibujan muchos de los sufrimientos más terribles, aquellos que atacan a nuestras intimidades.

FVNERAL FVKK ha tomado con fuerza el estandarte de un doom clásico en cuya plasticidad esconde un mensaje oscuro e inquietante. Han logrado crear una obra cautivadora y genuina, sin artificios ni grandes efectos, apelando tan solo al talento y al pulso firme de quien sabe qué quiere contar y cómo hacerlo. Es harto difícil encontrar una fractura en este sólido álbum, que será un firme candidato a estar entre lo más destacado del año.

Author: Héctor Rodríguez