My Lament - Broken Leaf (CD)

Review
www.kwadratuur.be
06.11.2009

Hoewel het een goed bewaard geheim is, blijken er in België bands rond te lopen die niets met death metal te maken hebben, maar wel behoorlijk geniaal zijn. Uiteraard gaat het hier om bands in het doomgenre en na een uitstekende mini van Marche Funèbre weet My Lament zo mogelijk nog meer te overtuigen. Een mens komt niet vaak albums van dit kaliber tegen op de vaderlandse markt, want dit is pure klasse!

My Lament verenigt de betere kwaliteiten van Paradise Lost, My Dying Bride en November's Doom tot een mooi geheel. Het titelnummer is eigenlijk een zacht vloeiende intro waarop frontman Bert De Visscher met een diepe en rustgevende stem de luisteraar mag meetrekken in een poel van eenzaamheid en droefenis. Wanneer meteen daarna 'The Shepherd of Sorrow' losbarst in een nummer waarbij spontaan de oude My Dying Bride opduikt als referentie, is de schok behoorlijk groot. De gitaren geven met zware en dreunende akkoorden ruimte aan melancholische melodieën en een aardige afwisseling tussen oergrunts en normale, haast gedeclameerde teksten. Ook 'My Damnation Deep' is relatief rustig, met alweer die trage en zware gitaarklanken en een zweverige sfeer. Maar My Lament trapt ook van tijd tot tijd het gaspedaal in en wordt dan heerlijk agressief. 'Silent Nights' of het geweldige 'Her Dark Smile' bevatten passages van pure vitriool, die verpakt zitten in bijzonder aangrijpende songs met kop en staart. De afwisseling tussen hard en zacht, bruut vervormd en tokkelend akoestisch, oergrunts en bijna spoken word is niet vernieuwend, maar hier wel op een uiterst efficiënte wijze gebruikt. Dat maakt dit hele plaatje een streling voor het oor. Elk detail zit op de juiste plaats, er is nergens ruimte voor overbodigheid en er is duidelijk lang geschaafd aan alle nummers tot ze zo solide in elkaar zaten als een vastgeroeste Rubik's kubus.

Met 'Broken Leaf' heeft My Lament een ware winnaar geproduceerd en met dit album heeft de Belgische scène een nieuwe klassebak in de gelederen. Fans van agressie en melancholie gaan hier gegarandeerd hun gading vinden en het zou niet meer dan verdiend zijn mocht dit de poort openen naar internationale bekendheid.

Author: Guy Van Campenhout

Review
www.digg.be
21.09.2009

Voor Diggers van donker-romantische wanhoopsdoom met vileine uitbarstingen.

'Broken Leaf' ligt hier al een tijdje te wachten op een bespreking. Toen
onlangs de promo voor de _nieuwe Paradise Lost_
<http ://www.msplinks.com/MDFodHRwOi8vd3d3LmRpZ2cuYmUvYXJ0aWNsZXMucGhwP2lkPTI4MTA=>
binnenkwam was dat het signaal om mijn zwarte fluwelen draperieën voor
de ramen te hangen, een kaars aan te steken, in een hoekje van de kamer
te kruipen en me terug te trekken in mijn somberste gedachtegoed. Enkele
uitgesponnen luistersessies later voelde ik me als herboren. Dat is het
effect dat de juiste dosering van geladen doom, gothic en deathmetal
heeft op een doorwinterde riff-o-naut. Over die Paradise Lost lees je op
een andere plaats, hier gaat het over het debuut van het Belgische My
Lament.

De LP is gevuld met acht lange nummers en klokt af op net geen 55
minuten. Dat is best een zware brok om te verteren. De band probeert ook
niet om de boel te verluchtigen met akoestisch gepingel of ambient
soundscapes. Eigenlijk apprecieer ik dat wel, want wie naar 'Broken
Leaf' wil luisteren is gedwongen /all the way/ te gaan. Helemaal in zijn
eigen donkerste maar ook een eindje terug in de tijd.

De oude sound van hogergenoemde Paradise Lost en hun illustere collegae
van _My Dying Bride_
http://www.msplinks.com/MDFodHRwOi8vd3d3LmRpZ2cuYmUvYXJ0aWNsZXMucGhwP2lkPTE0OTM=
zijn de belangrijkste invloeden voor My Lament. Het is moeilijk om in
dit genre je eigen ding te doen, maar My Lament slaagt er wel in om acht
genietbare en onderling onderscheidbare tracks te componeren. Opvallend
daarbij is het beperkte gebruik van de keys: slechts af en toe wordt er
een toefje toegevoegd voor wat extra tonaliteit, meestal in de rustige
stukken.

De zanger doet zijn best om de songs een eigenheid te geven door te
variëren tussen een diepe oergrunt, fluisteren en vanalles daarrtussen.
Toegegeven, dat is niet echt een uitgebreid pallet aan vocale
hoogstandjes, maar hij komt er wel aardig mee weg. De man legt namelijk
veel passie in zijn prestatie. Als hij tijdens de intro in een dreigend
parlando aankondigt "/You are nothing but a broken leaf/", dan begin ik
al ongemakkelijk over mijn schouder te kijken. In 'Vilest of Men' slaagt
hij erin om de zonder meer angstaanjagende claim uit de titel zeer
realistisch te projecteren op zichzelf.

'Broken Leaf' is een typische deathdoom genrestudie. We krijgen dus
loodzware riffs aan slepende tempo's, afgewisseld met snelle, behoorlijk
agressieve passages en eerder zweverige dramatische passages. Het eerste
echte nummer, 'The Sheperd of Sorrow', begint al dadelijk met een
tranerige gitaar die met sombere tonen een mistig heidelandschap
schildert, waarover genoemde schaapsherder doelloos dwaalt. Het nummer
heeft enkele snelle uitbarstingen, maar eindigt zoals het begon: in
opperste treurnis.

Soms slaat depressie om in haast woedende wanhoop en dat laat zich horen
in de tracks 'My Damnation Deep' en 'Vilest of Men', trage nummers
waarin het zware gitaarwerk enkel af en toe wordt ingeruimd voor
melodieuze maar troosteloze leadgitaarstukken. Ze klinken bedrieglijk
lieflijk als sirenen die je naar je eigen ondergang lokken. In 'Her Dark
Smile' en 'The Soilseeker' krijgen de melodieuze gitaren iets meer
ruimte en glimt er af en toe toch een sprankeltje hoop, dat dan weer
geheel en al verkracht wordt door de ruwe deathmetal passages. Die zijn
trouwens goed uitgewerkt en zijn er niet enkel als contrast met het
aanslepende depressie-gedoe.

Als bona fide death metal band zou My Lament zich ook staande kunnen
houden met een stijl die nogal aanleunt bij het Zweedse Bloodbath. In
'The Burden of Doubt' gaat het tempo ook even omhoog, maar hier spelen
ze op een eigenzinnige manier met een polka thrashmetal beat en dat
verleent het nummer zowaar een beetje vrolijkheid. Er op dansen zou te
ver gaan, maar het koude staal rust dan toch niet 24/7 op de pols.

My Lament levert een hele degelijke plaat af, een straf debuut in een
genre waarin het moeilijk is om nog enigzins op te vallen. De passie en
overtuiging staan centraal en daarnaast zitten er ook gewoon goede riffs
en effectieve sfeerscheppende passages in de nummers. Niet alle lange
nummers lijken me soms even coherent opgebouwd, maar met de
spanningsbogen en dynamiek van het geheel zit het wel goed. Bovendien is
het album ook voorzien van een heldere mix die alle instrumenten zeer
natuurlijk laat klinken. De zwartzakken die graag een weg zoeken in dit
doomlabyrinth, mogen dan ook gerust een half punt of meer bij onze
quotatie tellen.

/My Lament speelt op 25 september in Bouckenborgh (Merksem) en een dag
later in JH Metteko (Mechelen)./

Author: Door *_Stijn Van Hees_ </http>

Review
Hardsounds.it
83/100
03.11.2009

Provenienti dalla magnifica città fiamminga di Ghent (Fiandre orientali, Belgio), i My Lament sono uno di quei gruppi che svengono fuori dal nulla, nel più assoluto underground, ma hanno parecchio da dire. Un processo che dovrebbe considerarsi del tutto "normale" per un qualsiasi gruppo, prima di arrivare a raggiungere lo status di celebrità.... Dovrebbe.
Miscela del tutto inusuale di death metal e doom, mescolati con sapienza e dosati in percentuali variabili a seconda dell'esigenza delle varie canzoni, 'Broken Leaf' si dimostra essere un album di debutto ben più positivo della norma.
Grinta, tecnica strumentale ed un certo gusto per le parti strumentali sono encomiabili, mentre unica pecca è una certa immaturità in fase di songwriting per quanto riguarda la scelta di soluzioni magari più rischiose, ma sicuramente più ad effetto.
Detto questo, le otto canzoni che compongono l'album (per una durata complessiva di quasi un'ora) dimostrano possedere ciascuna una propria anima ed un proprio scopo, che poi siate amanti di tali sonorità o meno.
Gruppo anagraficamente giovanissimo, i My Lament hanno trovato terreno fertilissimo (e allo stato attuale, il migliore possibile) per poter germogliare e crescere come gruppo nella label russa Solitude Prod. che si dimostra eccellente talent scout per un panorama musicale altrimenti trascurato.
Tutto è stato curato nei minimi dettagli, dall'artwork, (in un bianco pallido invernale) alla registrazione del disco, cosa che mi lascia ben sperare in un roseo futuro per questo giovane gruppo fiammingo.

Author: Gabriele "Anaconda" Frontini