(EchO) - Devoid Of Illusions (CD)

Review
Magazyn Gitarzysta
8/10

"Devoid Of Illusions" to debiut (EchO), włoskiego zespołu złożonego z sześciu muzyków zapatrzonych w klimaty doom metalowe. Pewną miarę, co do ich możliwości mogły dać materiały demo z 2008 i 2010 roku, ale prawdziwe oblicze kapeli odzwierciedla debiutancki krążek.

Materiał wydany nakładem rosyjskiego BadMoodMan Music został napisany w progresywnej konwencji. Pomijając krótkie intro na premierowym albumie (EchO) znalazło się osiem rozbudowanych kompozycji, sięgających na skali rozpiętości czasowej od mniej więcej siedmiu do dziesięciu minut. W sumie przeszło godzina muzyki utrzymanej gdzieś pomiędzy doom i post metalem z właściwą prog metalowi przestrzenią i obszernymi fragmentami melodii, przy tym całym kategoryzowaniu dość napisać, że i muzyki dziwnej, jakby onirycznej.

Brzmi niejasno? Właściwą ilustrację "Devoid of Illusions" można uzyskać już na poziomie nieregularnych wokali Antonio Cantarina, począwszy od growlingu, poprzez czysty śpiew i jego wariacje, ku niemalże flegmatycznym partiom i podszeptywaniem (...pachnie Akerfeldtem na kilometr!). W taki też sposób "Devoid of Illusions" prezentuje się w warstwie instrumentalnej. Od powolnych, wręcz topornych fragmentów doom/death metalu ku absolutnej, niczym nieorganicznej przestrzeni przyprawionej melancholijnym, a nawet i wisielczym klimatem. Są tutaj fragmenty tak post metalowych zgliszcz, jak i heavy metalowej zaciekłości. Raz to rysuje się jakaś wyklęta msza, a innym razem partie intensywne w swej melodyjności. W każdym przypadku dominuje mroczny i ze wszech miar smutny nastrój.

Przypomnę, że wyliczam fragmenty, bo trudno sprowadzać konkretne utwory na tym krążku do jednego mianownika. Wszak są one na tyle zróżnicowane, że wymykają się wszelkim schematom. Taki oto "Summoning The Crimson Soul" zaczyna się klasycznie, od gitarowego wprowadzenia, które zostaje szybko ubrane w partie klawiszowe i perkusyjne, a następnie zdominowane intensywnym growlingiem. Jednak klasyczną konwencję wyłamuje niespodziewana zmiana kursu w kierunku progresywnych klawiszowych stepów. Z kolei w "Unforgiven March" po szybkiej serii death metalowych riffów wykształca się senny nastrój, w finale ożywczo wykończony wspaniałą partią pianina Simone Mutolo.

Regularności muzyce (EchO) wcale nie dodają "Internal Morphosis" i "Omnivoid", a więc gitarowe utwory, niby poprowadzone w progowej konwencji, ale brutalnie łamane dosadnymi partiami death i doom metalu. Natomiast "Disclaiming My Faults" zaczyna się niczym żywcem wyjęty z formy o nazwie Anathema, ale również i w tym przypadku kompozycja w miarę trwania ulega kolejnym przekształceniom. Jest tak również i w finale, bowiem "Sounds From Out of Space", nagrany z gościnnym udziałem Grega Chandlera z Esoteric, prowokuje odgłosami potępieńców, ale też zdradza wiele z subtelnej natury (EchO). Całość niekiedy przytłacza i sprawia wrażenie muzycznej karuzeli, ale nie sposób odmówić włoskim muzykom pomysłu na album.

Author: Sebastian Morawski

Review
Chronicles of Chaos
8/10
04.11.2012

Dismissing this recording for too long, almost completely, refraining from reviewing it due to some quirky notion this was yet another uninspired doom/death vs. post-core lame animal of sorts (the cover art, the horrendous cover art), _Devoid of Illusions_ almost, almost flew right under the radar. Fortunately, I have decided to give it another try, and this time really listen to it, and I'm glad I did; for this is an invigorating, rejuvenating and beautiful recording. Ear candy from beginning to end, with its unique blend (and by no means bland) of atmospheric death/doom metal and what can only be dubbed as neoclassical, piano-driven music, with magical mellow parts a la Opeth's best moments and a powerful ambient, doom-oriented death metal backbone of the highest order.
The melodies are mesmerizing. They often bear an alternating approach to heavy music; at times the gothic elements do overwhelm and at other times an almost shoegaze-y approach takes over, yet none ever sounds ridiculous, cliché-ridden or misplaced. Everything within this recording, and I mean everything, is done with class; the songwriting is amazing, the ever-present piano is bewitching, the growls are right where they are needed, and the clean vocals are passionate and nowhere near goofy.

_Devoid of Illusions_ is the perfect doom/death vs. gothic vs. post-rock vs. shoegaze combo, if there ever was one. The music is as heavy as it is melancholic, slow-paced as it is dynamic; the riffs are classic and perfect for what they are, allowing a sense of familiarity but not to the verge of been-there-done-that redundancy; the structures of the tracks are complex, presenting many highs and lows and almost no plateaus to be found.

The plot, while passionately and willingly unfolding and disclosing in front of your very eyes (and ears), is always enigmatic, holding at bay some secrets, not revealing everything, making the listener come back for another session, and yet another one, in the hope another secret would be revealed upon another listening experience. All that is wrapped in a crisp sound; a work of excellence in terms of production, allowing every god-damn instrument to be perfectly represented and be accurately heard.

Had this foolish writer paid the attention this album deserves upon its release, this could have been one of this writer's nominees for best album for the year 2011. Don't make the same mistake! Don't let this beautiful creature slip from your hands (and ears). Don't let the hideous cover art deter you from an hour and five minutes of transcendence courtesy of _Devoid of Illusions_. Order your copy today!

Author: Chaim Drishner

Review
Metalizer
5/5
03.04.2012

Итальянцев (EchO) нельзя назвать приверженцами жанровых традиций. Взяв за правило исполнять doom metal с различными стилистическими соединениями, музыканты выдали свой первый полноформатный альбом под названием «Devoid Of Illusions». На нём представлено девять красивых, эклектичных и контрастных композиций, приправленных двумя формами мужских вокалов (чистый/гроулинг) и психоделичными влияниями, сохраняя при этом тесную связь с doom/death, dark и post metal.

При этом полученная многослойная структура треков несколько настораживает внутренней разобщённой фаршированной начинкой, поскольку отсутствуют основные акценты, которые по идее должны приковывать к себе внимание. Впрочем, возникший пучок энтропии не столь уж и важен в данном случае, так как кашеобразностью всё-таки релиз не отмечен. С одной стороны, можно заметить предельно спокойную, непринуждённую и умиротворённую с хрупкими переходами воздушную атмосферу, которая, с другой стороны, избегая резких столкновений, противопоставляется ультра-тяжёлым рифам с быстрыми и весьма агрессивными время от времени проходами. Однако механизм изысканный, органичный, что позволяет слушателю полностью погрузиться в эмоциональный мир «Devoid Of Illusions», поддаться его течению и проплыть по его волнам от начала и до конца. Жёсткость и острота ударных, злость и мощность гитар, гнев и нежность клавишных безконфликтно сосуществуют друг с другом.

Альбом без натяжки можно назвать инновационным с наличием характерных разноплановых настроений, чередующихся между глубокой печалью, горечью, самопознанием и отстранённой мечтательностью. В дополнение ко всему сказанному хотелось бы выделить климат диска. Именно климат здесь сыграл основную роль, ведь зачастую случается так, что лишь пара треков способна завлечь и заинтересовать слушателя, заставляя напрочь не замечать остальные. Но этим «Devoid Of Illusions» не страдает, все композиции создают благоприятный климат, в связи с чем определённые выделять не приходиться, каждая композиция по-своему индивидуальна и крепко сцеплена с предыдущей. Чуть не забыла упомянуть, что в заключительной «Sounds From Out of Space» принял гостевое участие в качестве вокалиста/гитариста никто иной, как Greg Chandler из Esoteric, который, собственно говоря, и выступил продюсером альбома. Релиз предоставлен BadMoodMan Music.

Author: Валентина PANTERA Катышева

Review
Aristocrazia
23.03.2012

I nostrani (EchO) si erano già fatti notare con il demo "Omnivoid" recensito da Bosj (http://aristocraziawebzine.blogspot.com/20...o-omnivoid.html) e un "Promo" interessantissimo curato da Advent (http://aristocraziawebzine.blogspot.com/20...promo-2010.html).
Dopo aver trovato il supporto di una label, la Solitude Productions ed essere entrati a far parte della gestione della sotto etichetta BadMoodMan Music, i ragazzi bresciani rilasciano sul finire del 2011 il mastodontico debutto "Devoid Of Illusions".

Non hanno dimenticato il loro recente passato, non è un caso che nella tracklist di questo gigantesco platter dai tratti funerei, atmosferico all'inverosimile e affine al tanto osannato panorama nordico scandinavo di gente come Colosseum, Doom Vs, Saturnus ma evidentemente influenzato da maestri assoluti come gli Esoteric, non è un caso che Greg Chandler sia partecipe nel doppio ruolo di guest alla voce nella conclusiva "Sounds From Out Of Space" e in quello di uomo dietro al mixer svolgendo peraltro un lavoro superbo per definizione e profondità del sound e da Anathema e Katatonia per quanto concerne quel mood etereo e finemente ricamato che leviga le tracce, siano presenti cinque dei brani contenuti in quei primordi sforzi compositivi ai quale è stata donata nuova e più "significativa" vita e pur tenendo conto che nella forma originaria avessero in dote indubbie qualità, la maturazione è evidente, un solo anno è bastato a fare un salto in avanti di portata enorme.
Un serpeggiare dilaniante, sconfortante quello che "Devoid Of Illusion" trasporta nel suo lungo e insidiosamente scuro luccicare, è affascinante il modo nel quale le note di piano s'inseriscono internamente alle canzoni inviando un cupo, dolce e cullante messaggio d'oblio che viene assorbito dall'orecchio come il cullare dell'aria che si offre a una piuma in caduta libera, sono infatti abissalmente profondi e infinitamente ampi gli scavi creati da "Unforgiving March" e "The Coldest Land" eppure è quasi naturale abbandonarsi completamente in quel vuoto che attrae.
Potenza, pressione e calma atmosferica vengono a concentrarsi in un turbinio emotivo eclatante nell'opener "Summoning The Crimson Soul", è più acida e invasiva la proposta di "Internal Morphosis", pone accenti sulla natura più grezza e spinta ritmicamente, contraria invece a tal tendenza e la successiva "Omnivoid" dove il respiro torna a essere più composto e intimo con gli Anathema che si lasciano intravedere qua e la.
"Devoid Of Illusion" è chiaramente una prestazione capace di miscelare una compostezza muscolare notevole con una grazia e raffinatezza che lo candidano con sincera tranquillità all'interno del gotha del doom fra le uscite migliori del 2011, è apprezzabile sotto tutti i punti di vista, le combinazioni di voce eseguite in modo da valorizzarne gli stati d'animo alternando con sapienza il clean ricercato e spirituale ad un growl terreno e minaccioso si uniscono alle tanti armi già esposte e delle quali la più rilevante è l'attitudine "libera" da forzature che permette loro d'inserire stili e approcci differenti di brano in brano.
Potrete notare a esempio come vi sia un assetto melodico prorompente e agrodolce che contraddistingue "Disclaiming My Faults" e un mood pacato e distensivo rappresentato da una forma quasi totalmente privo di distorsioni in "Once Was A Man" eppure stiamo parlando di un blocco che si mantiener pur sempre sul nero anche su lucido no? Non l'hanno dimenticato tant'è che il canto del cigno dell'album è indirizzato nella più pachidermica e monumentale delle direzioni con la slow, ma veramente slow "Sounds From Out Of Space".
Il pezzo, che come già accennato in antecedenza li vede in compagnia di Chandler, e la presenza del signor Esoteric è di quelle ingombranti e ne risentono sì, forse non è del tutto perfetto ma è indubbiamente la degna mazzata attesa e che a mo' di epitaffio ci consegna la chiave per la fine di questo piccolo capolavoro perché senza esitazione alcuna posso affermare che se non è un capolavoro con la C maiuscola poco, davvero poco ci manca.
Basta dilungarsi, gli (EchO) vanno acquistati, i perché sono tanti, troppi e vi verranno confermati in massa dalle volte che girare il disco nel vostro stereo, supportare una band di tale livello è un dovere oltre che un immenso piacere.

Author: Mourning

Review
Legacy #77
9/15

Die Herren mit den geklammerten Bandnamen haben es raus: in Magazinen landen sie womöglich ganz vorne bei den Reviews. Das rettet (ECHO) aus Brescia in Italien jedoch keinesfalls. Nicht dass es Spaß machen würde, „Devoid Of Illusions“ zu verreißen; ein bisschen Abwechslung ist ja drin, doch startet die Band damit viel zu spät. ‚Summoning The Crimson Soul’ und ‚Unforgiven March’, die ersten Songs des Albums, klingen wie hundertmal aufgewärmt. Growls, die den Namen nicht verdienen, sondern eindeutig durch den Kaffeefilter eingerülpst wurden; Melodien, die Nelson im Kopf emporsteigen lassen, wie er „Laaangweilig!“ sagt; Keyboards, über die nicht mehr zu sagen ist, als dass sie da sind: Melodischer Doom, so stinklangweilig, wie er von 99 anderen Bands besser gespielt wird, die für sich genommen auch noch Mittelmaß vertreten. Tempo in „Devoid Of Illusions“ bis hierher? Genau einmal. Schnarch. (ECHO) können aber auch anders, denn mit cleanen Vocals in ‚The Coldest Land’ läuten sie sie die große Abwechslung ein, orientieren sich mal an Katatonia, mal an Alcest, und malen eine schön träumerische Landschaft. Ein weiteres Mal geschieht dies in ‚Once Was A Man’, dem vorletzten Stück des Albums. Dazu kommen aggressivere, Progressive-Parts, in denen das Keyboard regelrecht an die Wand gespielt wird, sowohl im Chorus-Teil von ‚Once Was A Man’ als auch in ‚Internal Morfhosis’ absolut hörenswert. Wieso nicht gleich so? Okay, es ist ja auch erst das Debütalbum.

Author: JP