Save 43%

Fading Waves - The Sense Of Space (CD)

post metal, Slow Burn Records, Slow Burn Records
List price: 466.67 Р
266.67 Р
You save: 200.00 Р (43%)
Price in points: 400 points
BURN 012-11 x
In stock
+
The first full-length album of Fading Waves presentsthe music of the band from a different side. The album includes five tracks filledwith air, senses of flight and endless space. "The Sense Of Space" consistsof experience which is hard to formulate or describe, it only can be felt, alsoby means of this album. The beautiful artworkof the CD perfectly corresponds to the atmosphere and emotions of the FadingWaves music, while perfect performance and mastering will suit even the most hard-to-pleaselisteners.

Tracklist:
1 Air 2:45
2 Flashes 9:24
3 Destroying The Time 8:10
4 Perforate The Sky 9:04
5 Through The Veins 8:58

Artist:
Fading Waves
Artist Country:
Russia
Album Year:
2011
Title:
The Sense Of Space
Genre:
post metal
Format:
CD
Type:
CD Album
Package:
Jewel Case
Label:
Slow Burn Records
Cat Num:
BURN 012-11
Release Year:
2011
Country Of Manufacture:
Russia
Review
Atmosfear #10
7/10

Музыка этого российского one-man проекта мне уже была знакома по сплиту с украинской формацией STARCHITECT, поэтому новый полноформатник FADING WAVES я ожидал с нетерпением. Начнём с оформления – оно как всегда на высоте, и идеально подходит для такой музыки. А музыка тут заключена в рамки post metal’a с элементами ambient. Ничего конечно нового тут вы не найдете, но я сомневаюсь, что мастермайнд проекта Алексей Максимук ставил перед собой задачу переплюнуть известных грандов в этом стиле. “The Sense of Space” – это просто ещё одна замечательная работа в упомянутом жанре. Красивый и атмосферный полёт во сне и наяву.

Author: Costas
Review
Kronosmortus
9/10
28.10.2012

Brief Sum: Great Post-Rock with growling and clean female vocals. The music contains some Chill-Out parts with some vibes in it.

Az introja a lemeznek nyugodt, vonósokkal és lazább effektekkel színezve. Alatta hírolvasásszerű szöveg hallható. Eléggé eltalálták.
Aztán az intro utáni szám még nem is PostRock-os hanem inkább Chill-Out érzése van számomra. Laza dobtémák és semmit sem sietnek el. Minden szép lassan teljesedik ki. Ez az első szám kicsit a nyíló virágra emlékeztet, ami szép lassan teljesedik ki. Ebben a nótában kellemes női ének található, ami a Goth zenére jellemző hatást hozza nekem. A hangzás letisztult, profi munka. Semmi hangerő probléma vagy fölösleges zajok, csak színtisztán a zene lüktetése.
A számok az introt leszámítva elég hosszúak, szóval kreativitásban nincs hiány, amit már az album borítója is mutat. Igazán illik a zene hangulatához.
Aztán a harmadik szerzeményben végre megjelenik a torzított gitár komolyabban és itt már a hörgős/károgós vokál dominál, jobban belegondolva csak az van benne a végét leszámítva. A zene pedig átalakul Post-Rock-ba. Természetesen megmaradnak a Chill részek is, de már nem annyira dominánsak. Intenzív zenét kapunk a lemez többi részén. Sok váltás jellemzi hangulat terén az albumot. A dob témák ugyanúgy szépen ki vannak mérve és dolgozva. Egyébként egy emberes projektről van szó, ami vendégzenészek segítségével kelt életre.
A negyedik szám kezdése nagyon emlékeztet egy másik számra, amire nem sikerült rájönnöm még mi az, úgyhogy ha valakinek van ötlete az esetleg közölje valami úton. Mikor már hiányozni kezdene a tiszta női ének, visszatér ez az álomszerű gyönyörű hang.
Az utolsó szám mely az ötödik a sorban, nagyon erős kezdés után visszatér a megszokott színvonalra. Letisztul lényegében. 38 perc a lemez amelyet kicsit keveslek illetve egy-két komolyabb gitárszólót is eltudtam volna viselni a lemeztől, mindenesetre így is elég jól sikerült darab.

Author: SteveShield
Review
Metal France
3.5/5
11.03.2012

Fading Waves. D’après nos confrères de Spirit of Metal, ce groupe ferait du doom sludge et nous viendrait de la pas si lointaine Russie. Formé en 2008, ce groupe est un one man band qui nous a déjà proposé un maxi et un split avec Starchitect, un groupe de doom atmosphérique ukrainien. Fading Waves est donc un inconnu total pour nous. Mais le label Solitude Productions s’échine à nous le faire découvrir.

Bon, première impression à chaud en laissant le CD couler, c’est du doom certes, mais ça pourrait aussi bien s’apparenter à de le New Age très calme (Enya, Enigma dans leurs ballades les plus lentes). Les deux premiers titres s’articulant essentiellement autour du chant féminin, d’une guitare en retrait par rapport aux claviers et à la basse qui eux prédominent. Plutôt surprenant donc pour un album de doom. Les tempi sont bien ceux du doom metal, mais la musique elle, du moins son atmosphère, est plus aérienne. On est très loin d’un doom aux influences sludge. Pas de guitares crasseuses, pas de son pachydermique. Non bien au contraire. On nous emmène plutôt dans les airs avec ces mélodies pourtant lente et lourde (effet dû aux tempi choisis) et malgré tout très aérienne. Le côté dépressif du doom est bien là cependant.

Pour cet album, écris seul par Alexey Maximuk, des invités sont là. Ce qui explique la voix féminine très calme du second titre après l’introduction. Mais ce premier titre, même s’il reflète l’ambiance de l’album, ne reflète en aucun cas ce qui y sera distillé au long de ces cinq titres. Car même si on reste dans un doom aux ambiances légères, planantes et aérienne, les tempi s’accélèrent dès le titre Destroying The Times pour nous donner quelque chose de plus consistant. Et les éléments typés metal sont là. Une batterie plus énergique, un chant plus extrême, même si le mix le place en retrait du reste. Cependant les guitares feraient plus penser à un mélange entre du The Cure et du U2 des années 80. Un mélange détonnant mais qui fait son office en nous plongeant dans une ambiance feutrée, et procure un sentiment de liberté. On a plus qu’à fermer les yeux et se laisser inviter à ce voyage auditif. Les décors de la pochette, magnifiques, nous donnant ce guide de voyage.

Alors certes cet album est loin du doom sludge annoncé parle webzine cité plus haut. Nous avons ici un doom atmosphérique chaud, feutré, teinté de groupes éloignés des standards du metal. Cependant, la musique est plaisante. On s’y plonge du début à la fin sans vouloir qu’elle finisse. Une impression d’album court est là et pourtant, on dépasse largement la demi-heure d’écoute pour six titres. Encore une belle réussite à ce niveau là et une très belle découverte que nous fait partager Solitude Productions. Un groupe à suivre.

Author: Mindkiller
Review
Pure Nothing Worship ‘zine

Fading Waves is a one-man band of Alexey Maximuk from Rostov-on-Don. The Sense of Space is his first full-length. Alexey Maximuk is the sole creator of the entire story and music, and in the process of recording he was helped by five great musicians. When you say a band is new and it plays post-metal, you immediately think of a worn out Isis or Neurosis clone. Fading Waves is something else. The music is much more atmospheric and contains female vocals which are a bit untypical for the genre. The accent is more on the atmosphere than on heaviness, which is a plus and it steps out from the pile of cliché bands and cheap copies that play post-metal. The album contains a lot of progression which perfectly fits with the quiet parts. The production is admirable. Every instrument has a perfect sound and perfectly plays it’s part in the whole sound painting of this work. The only fault of this album is the length. After listening to these five songs with the length of about 40 minutes, you will probably play it again. All we have to do now, is to wait for a new album, which will hopefully be longer than the debut.

Author: Alex
Review
Pitchline Zine
7.5/10
10.09.2012

Procedente de la gran llanura europea, el ruso Alexey Maximuk (compositor y único miembro oficial) nos presenta este trabajo tan sensorial. Haciendo un respetable alarde de sus dotes creativas, Alexey nos regala cerca de 40 minutos de Post-Metal por antonomasia. Si eres amante de Isis y Cult of Luna (cuánto me ha recordado a los grandiosos ‘Panopticon’ y ‘Salvation’, respectivamente) y en menor medida, si te gusta que se abogue por recursos más propios de bandas como Alcest, recomiendo encarecidamente una escucha a tal ejemplar.

Y sin más dilación… Este trabajo comienza con “Air”, y en honor al nombre, se trata de una intro muy etérea y atmosférica, con un pequeño homenaje lírico a la lengua madre del compositor, que nos da a conocer la naturaleza de este ‘The Sense of Space’. De hecho, si tuviese que definir de manera breve y concisa este trabajo, utilizaría esos dos adjetivos.

Ya introduciéndonos en materia, “Flashes” representa la vertiente más post-rockera del disco. Un composición muy volátil que, acompañada por la voz de Anastasia Aristova en el inicio del tema, hace de cada una de las notas de la misma una auténtica metamorfosis paulatina que se consuma en una nube que te mantiene flotando durante los nueve minutos y medio que dura. “Destroying the Time” compone una pieza más pesada pero a la vez, más melódica y por qué no, progresiva, pero sin dejar de lado esos distendidos pasajes que caracterizan y llenan la mayor parte del tiempo de las composiciones de este ‘The Sense of Space’. Muy llamativo por otra parte, el contraste que se produce entre las voces de Alexey y la de nuevo genial, Anastasia. La inquietud frente a la calma, la furia frente a la dulzura. Un diálogo simultáneo entre dos caracteres antagonistas que culmina con el éxtasis de la canción. Por otra parte, “Perforate the Sky” se encuentra más orientada a lo que podría ser la exposición de una historia desde dos puntos de vista dispares. Alexey y Anastasia se van intercambiando los papeles de oradores manteniéndote expectante y pegado al altavoz con el deseo de conocer el desenlace. Todo ello apoyado en una férrea base musical que hace las veces de carretera por la que van circulando las palabras amén de cada momento compositivo.

Para terminar, “Through the Veins” se le adjudica el rol de canción más rotunda, experimental y con la esencia más moderna del disco. En lo que a rítmica se refiere, los holandeses Textures pueden venirnos discretamente a la cabeza e incluso permanecer latentes hasta los últimos momentos de la cuenta atrás de la composición. Por otro lado, las partes más melódicas me han evocado cierto parecido con el estilo de Agalloch. Un combinación cuanto menos impensable pero, por otro lado, muy bien llevada. El cometido vocal vuelve a repartirse entre ambos sexos con la peculiaridad de que Alexey se aventura en uso de voces limpias. Finalmente, todo sonido acaba por silenciarse tras un grave y sustancial discurso que pone fin a la obra.

Una vez desentrañado cualquier trabajo artístico, siempre tiendo a hacer una pequeña valoración del resto de elementos que le dan forma, en este caso la portada. Explico esto porque si queremos construirnos una idea de lo que vamos a escuchar, si queremos hacernos una primera impresión mental, sólo tenemos que echar un vistazo al diseño visual que representa, que esconde tras de sí, a la música. Si de por sí, el título que sirve de bautismo al trabajo del ruso es cuanto menos desafiante a la curiosidad, la sencilla y transmisible portada no hace otra cosa que manifestar fielmente la idiosincrasia del disco, todo ese conjunto estructurado de melodías que inicialmente desconocemos. Es un muy buen y fiel reflejo de la música, ideal para idealizarla, valga la redundancia.

Resumiendo, se trata de un trabajo bien estructurado, muy influenciado pero sin caer en la copia y/o repetición y con una producción mejorable, pero suficiente para exteriorizar su contenido de una manera efectiva e interesante.

Los también rusos Slow Burns Records son lo que han hecho posible el nacimiento de este ‘The Sense of Space’.

Author: IrrationalGaze
Review
Mroczna Strefa
7/10

Ten rosyjski projekt doczekał się już wzmianki na powyższych, wirtualnych łamach, a to za sprawą splitu z grupą STARCHITECT. Wspomnianego wydawnictwa wprawdzie w rękach nie miałem, ale biorąc pod uwagę to, co Diovis napisał w poświęconej mu recenzji, można skonstatować, że pewien krok do przodu udało się autorowi tej muzy postawić. Liczbą pojedynczą posłużyłem się w tym miejscu z premedytacją, albowiem FADING WAVES jest tworem powołanym do życia i nadzorowanym przez autora muzyki, tekstów, miksu i aranżacji w osobie Alexeya Maximuka. Wprawdzie udział całego szeregu wspierających go muzyków nie wygląda na czysto gościnny, ale niech będzie. Zgadzałoby się to, że jest to post sludge’owe granie o typowym dla konwencji charakterze. Chyba tylko żeński wokal Anastasii ‘Elake’ Aristovy (nie do końca taki ‘czysty’, jak deklaruje książeczka) wnosi szczyptę niecodzienności w te sharmonizowane przestrzenie, nakreślone przy użyciu standardowo piórkujących gitar czy momentalnie rozpoznawalnej dla stylu, sekcji rytmicznej i już we “Flashes”, czyli pierwszym utworze właściwym słychać, że nieśmiertelna inspiracja o nazwie NEUROSIS siedzi dość wysoko na prywatnej liście Alexeya. Gdyby gitary brzmiały ciężej w tych sludge’owych momentach, to nie pozostałoby nic innego jak zestawić tę muzykę z naszym rodzimym BLINDEAD czy choćby portugalskim CATACOMBE (mimo iż oni u siebie wokalisty nie mają), a tak, przychodzi mi wspomnieć o A COLD DEAD BODY, którzy podobnie jak FADING WAVES, nie zawsze nisko się stroją. Podoba mi się sposób rozplanowania poszczególnych elementów w czasie. Intro pod tytułem “Air” jest właściwie industrialne, co dodaje pewnej pikanterii. Gitarowo-rytmicznemu dialogowi we “Flashes” towarzyszy żeński wokal i nim zmieni się jakby melodyczny temat całej kompozycji, pojawi się stosowny klawiszowy mostek. Na tym etapie poznajemy jednak tę grupę od typowo stonowanej strony, a cichnące partie instrumentalne nie wywróżą linii, której trzyma się kolejny na liście “Destroying the Time”. Cięższa, bardziej riffowa gitara przechodzi w coś, co można by nazwać połamanym rytmicznie sludge’em, choć wiadomo, że do intensywności BLACK TUSK będzie tu daleko. Zrównoważy to growling Alexeya Morgunova, spisujący się moim zdaniem ciut lepiej niż przykładowo – ten na krążkach HORSEBACK, jeśli już o podobnych zestawieniach przychodzi mi rozprawiać. Szkoda, że w dalszej części utworu znacznie sypie się równowaga, wszystko na siebie nachodzi i każdy gra na kupę, ale może dzięki temu będzie nad czym pracować następnym razem. Całkiem przyjemne linie melodyczne pojawiły się na tym wydawnictwie. Ciężko mi właściwie wskazać jakiś pojedynczy utwór (mimo iż ze względu na gabaryty za wiele ich nie ma), na którym nie zawiesiłbym ucha choćby przez chwilę, co się naprawdę chwali. Widzę ten pełnogrający debiut jako rozdroże dla FADING WAVES. Projekt może pójść – zapoczątkowaną tu – ścieżką progresywnych eksperymentów i nagrać jeszcze co najmniej kilka interesujących płyt lub chcieć podpiąć się na dobre pod ‘postowe’ klimaty i popaść w pewien wygodnicki schemat. Wiadomo – aureola ambicji i różki lenistwa, że tak ‘biblijnie’ zakończę.

Author: Kępol
Review
The Story In
24.06.2012

Fading waves is a one-man band out of Russia. Not the kind where an old guy holds cymbals between his knees, plays the accordion and sings all at once. No, Fading Waves is the post-metal brainchild of Alexey Maximuk, where he arranges, composes and plays all the music with a little vocal help from a studio singer. Maximuk’s latest release The Sense of Space is an atmospheric, five-track feast for the ears, with excellent musicianship and a wide written range of notes.

There’s nothing simple about The Sense of Space. The album builds layer upon layer of melody and harmony, creating complex arrangements. In listening to the album, I found it inspired creativity in my work. It’s the type of music you can put into your headphones before hitting the keyboard, and look up an hour and a half later with work done and no sense of time passed.

Part of the reason this is such a great work album is the groove set by the music. Guitars definitely drive Fading Wave’s sound. Using simple rhythms in the background, Maximuk’s lead riffs provide direction for the songs. He favors a slow, soulful picking style, often playing notes every two or more beats, rather than the typical one note per beat. The effect creates emotional feel that would befit a movie soundtrack.

Beyond the guitars, Maximuk uses just a touch of keyboard to provide atmosphere. That touch really sets this album apart from similar bands, and really completes the sound. this is great work from a man who understands subtlety. Drum and bass on the album are pretty basic, with the drums setting simple beats and the bass mostly expanding the range of the music. My only complaint on the album is that the drums sometimes sound thin in the mix, like they didn’t record properly.

On top of the music, the chilling vocals provided by Anastasia Aristova pushes the album over the top. Smack dab in the middle of this post-metal, funeral doom lies great beauty. Not only does the singer’s voice chill you to the bone, but she fits into some pretty heavy music, and really adds depth to the sound. I wish goth and metal bands with operatic singers could learn to do this more.

There’s a lot of post-metal out there. With new greats like Hull and Grown Below setting the bar, it takes something special to stand out. Fading waves certainly hits the mark with The Sense of Space. This album is a must-have for post-metal fans and creatives who want inspiring music to stimulate their work space.

Author: Leo
Review
Metal Library
9/10
10.06.2012

Вторым из логических продолжений отличного сплита Starchitect и Fading Waves, стал дебютный альбом последней группы, верней one-man проекта из Ростова-на-Дону во главе с Алексеем Максимюком. Хотя, что из себя представляет эта творческая единица теперь сказать затруднительно: автор то один, и многое делает сам, но явственно часть полномочий он передает гостям своего творения – гитары и вокалы это почти половина созданного, все-таки.

Работа полностью продолжает и курс, взятый в первых композициях созданных автором для сплита и EP, обретаясь на просторах post metal и artcore с наиболее смягченными, воздушными формами, прекрасно передающими мечтательно образную лирическую тематику композиций: если закрыть глаза, пронзая облака на самолете? А если самому лететь через них? А как ощутить грозу и воздух на своей коже? Словно пересекая слои атмосферы, пять композиций с эмбиетного интро “Air”, возносится в красивое, мечтательное небо над нашими головами, пуховые облака, синеву с акустической, удивительно напоминающей Anathema с другим эмоциональным настроем “Flashes”. Правда, отмечу, что песня сама про грозовой фронт, что несколько смущает внутренний проектор образов. Трек отмечен первым появлением и присутствием восхитительного женского вокала, нежного и высокого, крайне гармоничного в обрамлении мерного перебора струн с гипнотизирующей мелодией, терпкого баса. Этот женский голос распределен по всей пластинке, чем безмерно радует, однако именно “Flashes” вырывается из умозрительной общей картины, сформированной альбомом в целом, и становится лучшей песней пластинки.

С третьей композицией, с “Destroying The Time” приходят гитары и риффы, на том же мягком басе, пробивающемся через все звуки, дабы дорисовывать музыку, создавая знакомый стилистически, мелодичный бой, с переходящим достоинством лично от Fading Waves – развитием мелодических тем, вместо повторения крепко ухваченной качественной гармонии. Именно этим, эволюцией песни автор заинтересовывает слушателя на все время звучания композиции и в целом альбома. Основным вокалом в третьей вещи становится мужской (судя по буклету) скрим, отлично заменивший неуместный гроул со сплита. К тому же он уведен несколько на второй план, становясь дополнительным инструментом. Мелодичные звуки смешиваются и пересекаются в рамках идеальной записи, создавая затягивающую полифонию со всплывающей основной мелодией, прорастающей через пару минут новой полифонией звуков. Последующие композиции проходят в похожем ключе, чуть прибавляя в эмоциональности в стратосфере “Perforate The Sky” при переходе в мезосферу “Through The Veins” успокоенного фоновым ритмическим семплом, женским голосом, эхом небес между сурово тяжелеющими гитарами. Последняя композиция одновременно самая динамичная, благодаря ритм-секции, но не теряющая ни капли лиричности.

Для стиля столь редко исторгающего из себя действительно интересные работы Fading Waves просто-таки находка, причем сфабрикованная не за счет новизны подхода, необычного инструментария, а путем соединения воедино умения писать красивые, захватывающие песни искренне, и атмосферного сочленения концепции. Больше ничего – все достоинства произрастают из творческого потенциала, на практике оказывающегося весьма высоким. Крайне достойный альбом.

Author: Maliceth aka Алк.
Review
Legacy #77
11/15

Hinter dem Namen FADING WAVES verbirgt sich eigentlich nur ein einziger Musiker, nämlich der Russe Alexey Maximunk, der sich allerdings von einer ganze Armada Gastmusiker beim Einspielen hat unterstützen lassen. Die Musik Alexeys ist in erster Linie Fans von Bands wie Moonsorrow und Opeth zu empfehlen. Der Russe schafft lange, sehr schöne Songs, die extrem atmosphärisch daherkommen, dem Hörer aber auch einiges an Geduld und Aufmerksamkeit abverlangen. Nur nebenbei laufenlassen funktioniert bei FADING WAVES nicht. Auf „The Sense Of Space“ muss man sich einlassen, in die Musik eintauchen und sich auf den Sound des Russen konzentrieren. Das Album startet mit einem fast dreiminütigen Intro, das man nicht als wirklichen Song werten kann, da es sich vornehmlich um seltsame Sounds, Keyboards und hintergründige Stimmen handelt. Erst mit `Flashes `geht es richtig los. Der Song ist melancholisch und wird von einer engelsgleichen Frauenstimme vorgetragen, die dem Track zur Veredlung gereicht. Das Stück ist schön, doch ein wenig straffer wäre es auch treffsicherer. ‘Destroying The Time´ geht dann extrem in Richtung Moonsorrow. Hier gibt es grunzende Vocals und Aggression, welche allerdings wiederum durch einen relaxten Part unterbrochen wird. Das Stück ist ebenfalls sehr ausladend und wirkt teilweise wie ein Jam, hat aber eine faszinierende Wirkung und baut eine Menge Spannung auf. So geht es dann auch weiter. Maximunk will Klangwelten kreieren und nicht den kurzen Kick verschaffen. Wer sich auf FADING WAVES einlässt, muss sich ganz öffnen, der Musik hingeben und Alexeys faszinierende Reise mitmachen. Dies ist gelegentlich nicht nur fast anstrengend, sondern lohnenswert. Lasst Euch also nicht vom allzu stillen Beginn des Albums täuschen. Wer intelligenten Prog Metal mit aggressiven Vocals und ganz viel Gefühl mag, sollte hier ein Ohr riskieren.

Author: OB
Review
Brutalism
4/5
25.04.2012

Fading Waves is a one man band from Russia and his debut has made its way onto Slow Burn Records, another one of the extended arms of the Doom label Solitude Productions. Called a ‘Post Metal’ band, Fading Waves’ music was written solely by Alexey Maximuk, but he has plenty of guests to help him create the epic atmospheres he needs. Fading Waves takes the best parts of what would be considered Post Metal and puts it together in a very progressive fashion while creating a heavy atmosphere that could be considered Sludge Metal, but the music isn’t quite repetitive or distortion laden to really get there. The album opens with “Air” which is mostly just an atmosphere track with recorded messages and a synth in the background. “Flashes” is where the music really begins with the slow, percussive beat and soft guitar and the guest vocals of Anastasia Aristova. During the slower parts that aren’t chug heavy her voice sounds crystal clear and beautiful, but during the louder sections such as near the end her voice becomes very hard to hear. Other tracks like “Destroying The Time” are much more complex and high energy, being faster and this is where the other guest vocals from Alexey Morgunov come in- he has more of a deeper bellow that would be found on a Death Doom band. Anastasia is in there too but it is clear that when put side by side, Alexey’s voice blows hers away.

After a while it may seem like Fading Waves can get a bit repetitive with the same type of single string picking over and over on a track like “Perforate The Sky,” but compared to some bands that just use power chords or chords in general over and over at a slow pace, it sounds a lot more Post Metal based and better than what would be considered ‘average.’ On the final “Through The Veins” there is a much better balance between the growling during the heavy parts and the clean female singing during the softer, which creates that excellent balance the fans love so much between dual vocals and opposing sides of music. Overall, despite being only five tracks, ‘The Sense Of Space’ is quite a heavy and epic album that will certainly not leave fans short handed and give them a sort of trip that won’t make them too bored or too surprised that they won’t be sure what to make of things. This is just dreamy, decent Post Metal.

Author: devilmetal747
Write a review