Grown Below - The Long Now (CD) Digipak

Review
Out of Step
20.01.2012

Grown Below is an Antwerp based metal band that arose from the ashes of Timer in early 2011. They released their debut album ‘The Long Now’ in September on the Russian post metal label Slow Burn Records.

Influenced by bands as Tool, Cult of Luna and Isis, Grown Below offers us more than 1 hour of slow, dark and atmospheric sludge/post-rock. Although I like (doom)metal, I’m not a big fan of most of the dragging and monotonous sludge/post-rock music. On ‘The Long Now’, these slower, sometimes monotonous, peaceful acoustic parts alternate nicely with the heavier ones. It are dose eruptions of heaviness and the story: an alternate version of the end of the world sagas’ that makes ‘The Long Now’ interesting.

Author: outofstephc

Review
Metallized
7.8/10

I Grown Below vengono dal Belgio ed escono per la russa Slow Burn Records, etichetta – come ci suggerisce anche il nome – specializzata in generi dove è la lentezza esecutiva a farla da padrone: doom, funeral, sludge e post-metal sono proprio i generi di riferimento dei nostri.

The Long Now è il debut album su lunga distanza per questi talentuosi ragazzi, un lavoro dotato di una maturità straripante. Ma veniamo ai contenuti di un platter che si compone di sette tracce per oltre un ora di musica di gran classe.
Trojan Horses parte alla grande con un approccio post-metal, per poi farsi irradiare dei bui raggi cosmici del doom e dello sludge più plumbeo; il cantato alterna lancinanti latrati di profondo growl a parti pulite di ottima fattura, le atmosfere del pezzo si dipanano tra la rabbia e la lasciva malinconia, come nell’emozionante break centrale, in cui retaggi post-rock si bagnano di arpeggi grigi e di atmosfere gotiche. La progressione emozionale del brano cresce pian piano, esplodendo in uno stacco ai limiti del death metal melodico (che tanto sa di Insomnium) andando a chiudere questi oltre tredici minuti iniziali nel miglior modo possibile.
Devoid Of Age torna a minutaggi più contenuti: un brano più rabbioso e graffiante, grazie a chitarre corpose e cariche di un groove malsano, che va diritto al sodo mantenendo inalterata la sua enorme carica malinconica.
The Abyss ha un incedere lento e funereo, in cui è la pesantezza doom e sludge a venir fuori. Il pezzo si adagia presto su continui break post-rock che richiamano alla mente bands come Isis e Cult Of Luna grazie ad arpeggi circolari ed esplosioni laceranti; il doppio cantato maschile e femminile in alcuni punti impreziosisce il tutto elevando lo spessore interpretativo del brano, in oltre dodici minuti di atmosfere decadenti in cui gli elementi si amalgamano bilanciandosi perfettamente tra di loro.
Minaco II – Nebula è un pezzo strumentale che si circonda di silenzi assordanti, ma forse leggermente troppo lunga, la giusta introduzione comunque ai tredici minuti e mezzo di End Of All Time: lenta e pachidermica anch’essa, vicina al funeral doom ma con un approccio gotico evidente, capace di esplodere ed emozionare nel finale grazie a melodie bellissime e al disarmante cantato ora aggressivo e ora pulito di Matthijs Vanstaen. Un pezzo davvero ottimo nel complesso.
The Long Now, oltre ad essere la titletrack dell’album, è anche la song più lunga del lavoro, con i suoi oltre sedici minuti di progressioni post-metal e post-rock dal flavour gotico ampliato anche dalla presenza della splendida ed ammaliante voce femminile. Momenti ambient e claustrofobia a profusione elargiscono al pezzo un livello qualitativo eccelso; le sensazioni che si hanno al cospetto di una canzone come questa sono tante e contrastanti tra di loro, ma sono tutte volte ad enfatizzare quell’alone di solitudine e di abbandono che generi musicali come questi possono donarti solo se si è in grado di centrare il bersaglio pienamente, tenendo ben lontani i dejà-vu sonori, filtrandoli e nascondendoli con sapienza e parsimonia.
Chiude il lavoro la breve strumentale Malklara, facendo scivolare gli ultimi sospiri verso la fine di un album inaspettatamente bello per chi scrive.

I Grown Below non inventano nulla, l’acqua calda è stata scoperta da un pezzo. Questi ragazzi amano mischiare tante influenze allargando a dismisura il loro spettro sonoro; nonostante queste tante componenti derivative, va dato merito alla band di saperle rileggere attraverso un’enorme personalità che dona un tono notevole all’intero lavoro, scritto col cuore e con la stoffa dei fuoriclasse.
Per il momento non sono previste date in Italia, ma spero vivamente di avere l’opportunità di vedere presto all’opera questi quattro ragazzi. Nel frattempo non posso far altro che promuoverli a pieni voti e spingere per l’ennesima volta il tasto play del mio lettore.

Author: Emiliano Sammarco “Witchcraft”

Review
Headbanger
7/10
28.01.2012

Бельгийцы Grown Below в прошлом году записали дебютную пластинку под названием “The Long Now”. Заводишь её, и кажется, что всё у ребят хорошо: на тебя накатывает мощный бульдозерный рифф, с которого жирно свисает сладжевая грязь. Но буквально через несколько тактов бесстрашный бульдозер превращается в скулящего бульдога в наморднике и на поводке, которому от своей несвободы приходится выть и стонать. Чёткий жирный сладж трансформируется в пост-метал для узкоштаников и модников; посмотрите на фотографию музыкантов, и вас не удивит, что таким тонко организованным натурам, как похожий на Достоевского певец и гитарист Маттис Ванстен, очень нравится и чистый звук гитары, и нытьё, и размазывание. Как слушателя по стенке, так и соплей по тарелке. Это и есть подход Grown Below: толковое мясо надо залить каким-нибудь слегка тёплым кофе. Тогда будет ни рыба ни мясо, а то что нужно современной интеллектуальной молодёжи.
Если немного потренироваться, то эта еда начинает проваливаться. Даже с некоторым удовольствием. Например, очень интересно звучит скрипочка в третьей композиции (“The Abyss”) или женские вопли в шестой (“The Long Now”). Правда, от чистоголосого нытья может опять стать плохо. Но потом идёт жёсткое рубилово, – тошнота отступает. И так постоянно: то прихватит, то отпустит. В результате имеем занятное развлечение системы «кто кого»: сладж или поц-рок, сила или тошнота, «тварь дрожащая или право имею»?
Говорят, это похоже на Isis и Cult Of Luna. Насколько я помню Isis, так и есть. Музыка для печальных умных людей. Если для тебя эти параметры имеют значение “true”, добро пожаловать.

Author: Richter

Review
Magazyn Gitarzysta
8/10

Grown Below to band grający, jak sami to określają, Post-Rock/Doom/Post-Metal. Z kolei wytwórnia, rosyjska Slow Burn Records, reklamuje Belgów jako miks Mouth Of The Archiects, Isis i Cult Of Luna. Podsumowując, można spodziewać się klimatycznego, wolnego grania. I tak właśnie jest.

Mimo, że wszystkie gatunki wymienione na wstępie są dość mocno wyeksploatowane, wciąż, jak się okazuje, można nagrać intrygującą, wciągającą płytę. Dowodem tego jest debiut Grown Below. Szczypta talentu oraz garść dobrych pomysłów zawsze da dobry owoc.

“The Long Now” zawiera 7 bardzo długich utworów. Większość przekracza dziesięć minut, ale skomponowane są tak, że nie odczuwa się znużenia. Belgowie umiejętnie operują klimatem, płynnie przechodzą od mocniejszego brzmieniowo grania po rozmyte delikatne pasaże. Jeśli idzie o sam sound, “stare” Isis przychodzi do głowy bez zastanowienia. Jest surowo, ale z odpowiednią mocą i charakterystycznym “brudem” w gitarach. To, co sprawia, że muzyka Grown Below miejscami dryfuje w stronę doom metalu, poza oczywiście bardzo wolnymi partiami, są wokale. Dominuje głęboki growl przywodzący na myśl “jedynkę” Pan-Thy-Monium. Wokale są schowane, stłumione. Ponadto dochodzą partie skrzypiec, bardzo dobrze podkreślające klimat.

Spokojniejsze momenty, jednoznacznie utożsamiane z post-rockiem, tu mają nieco inny charakter. Przypominają raczej psychodeliczne rockowe albumy z lat ‘70. W tych fragmentach zespół prezentuje się najlepiej. Belgowie bardzo zgrabnie budują specyficzny klimat, dając się ponieść muzycznej wyobraźni; miejscami zahaczając nawet o ambient. Pojawiają się czyste wokale, zarejestrowane w podobny sposób, jak growl. Dochodzą jakby z daleka, niczym spowite jakimś woalem. Bardziej melodyjne partie grane są w stylu wczesnych albumów Katatonii, z charakterystycznymi solówkami. Daleko jednak do tępego naśladownictwa. Mimo oczywistych inspiracji ma to, jak cała muzyka Grown Below, swój własny, unikalny charakter.

Wszystko razem składa się na wielowymiarowy, wymagający pełnego skupienia album. Można rozkładać tę płytę na czynniki pierwsze, ale najbardziej znaczący jest prosty fakt, że Grown Below mają dobre pomysły i potrafią je wcielić w życie. Wiedzą dokładnie, jak chcą brzmieć i bez problemu osiągają zamierzony cel. Melancholijny, smutny klimat, momentami bardzo niepokojący, autentycznie otula słuchacza. Z pewnością, nie jest to muzyka dla ludzi cierpiących na depresję. Z czystym sumieniem można polecić “The Long Now” fanom Isis, My Dying Bride, starej Katatonii czy szeroko rozumianego post-rocka, z domieszką psychodelii. Słowem, muzyka dla wyrobionego słuchacza, nie dla mas.

Author: Sebastian Urbańczyk

Review
The Story In…
07.02.2012

Genre-defining albums have sprinkled metal’s history with those few releases that transcend what’s been done before. Metallica’s Kill ‘Em All taught us metal could be heavy and still be rock and roll, Quiot Riot’s Metal Health ushered in a decade of hair bands, and Nirvana’s Nevermind killed that decade with a single song. More recently, Amorphis gave us Skyforger and showed us that metal didn’t have to be formulaic and boring. Post-metal needs such a defining moment. Something that will change its direction, surprise and inspire us. Belgian band Grown Below’s debut release The Long Now might provide that moment.

The Long Now is a guitar-driven atmospheric album, with long songs that build like symphonies, telling a story with sound and lyrics. They incorporate the best of slow metal styles, and even add some violin into the mix.

Guitars on the album are unique in that there are few rhythms. Instead, Grown Below uses different techniques to get a particular feel to each song and even each song part. For instance, title track The Long Now uses picking through most of the song, creating a chilling effect. Devoid of Age uses more chords with a few rhythms below reverb-heavy riffs.

While guitars on The Long Now are superb, it’s the vocals that really push it over the top. Grown Below uses the prerequisite deep growls to give the album a heavy sound, but adds something completely unexpected – singing. Not just run-of-the-mill singing, but beautiful male and female voices singing harmonies, and just like the guitars, each voice drives a particular emotion or feeling at just the right moment.

With Grown Below, drum and bass play second fiddle to guitar, filling in rather than driving the songs. The bassist and drummer both play competently, but there’s nothing that really makes them stand out. The Abyss is their best song, where a nice bassline teams with a jazz beat, laying a foundation for the guitars and vocals to build on.

Will Grown Below change post-metal forever? Only time will tell. With The Long Now, Grown Below has laid down the gauntlet, and the rest of the world can only play catch-up. While metal fans will surely love this album, I highly recommend the experience that is The Long Now to music lovers of all stripes.

Author: Leo