Inborn Suffering - Regression To Nothingness (CD)

I heard this on the Solitude channel. This is exactly what I wanted. The melody, the vocals, talking. Everything. Easily the best I have heard yet, then I go to order it and its OUT OF STOCK. So far one CD has been a favorite: Torrence Conscientium. Then I tried for ANY of this groups CDs Guess what OOS. If there is ANYTHING close to this, please let me know. I will even pay if someone downloads it to CD.Please do what you can, I am a serious music lover and this is the best I've heard in yrs. Thanx, You guys are great. Dead

Review
Doom Metal Front #10
8/10

Nur einem Monat vor dem Re-Release von Worldless Hope haben INBORN SUFFERING ihr zweites Album veröffentlicht, ebenfalls über das russische Label Solitude Productions. Schon der Opener «Slumber Asylum» zeigt, dass die Band ihrem Stil treu bleibt, sich aber auch deutlich weiterentwickelt hat. Sie ist melodischer geworden, ohne jedoch ihre melancholische Intensität einzubüßen. Die beängstigende, drückende Endzeitstimmung beherrscht auch auf Regression To Nothingness die Songs. Wie beim Vorgänger liefern die Franzosen aber keinen 08/15-Death Doom ab, sondern experimentieren mit Gesangsvariationen, ihren Instrumenten und verschiedenen Effekten, um das gewünschte apokalyptische Gefühl oder einfach nur eine Gänsehaut zu erzeugen. Dass sie nicht nur im Zeitlupenmodus heimisch sind, zeigen die schnelleren Ausbrüche us der Hoffnungslosigkeit. Mit dem Zweitwerk beißen sich die Pariser hartnäckig in der oberen Region der Death Doom-Liga fest.

Author: FF

Review
Zwaremetalen
7.7/10
28.08.2013

Dit Franse vijftal komt na een stilte van zes jaar met haar tweede langspeler op de proppen. Om al dat wachten goed te maken hebben ze besloten dit schijfje van zeven nummers te voorzien die bij elkaar goed zijn voor de toch niet misselijke speelduur van ruim zeventig (!) minuten.

Voor de kenners van dit label zal de hier gebrachte muziek ook geen verrassing zijn. Dit is namelijk weer een staaltje doom/death ten beste. Net als de meeste labelgenoten ook weer van een prima niveau. Slepende songs met hier en daar een versnelling, lichte keys over het geheel gegoten en een stevige, diepe grunt. Maar verrassingen, nee helaas niet. En dat is eigenlijk ook het enige minpunt hier. Want, hoewel prima geproduceerd en gemusiceerd, is dit over de gehele lijn genomen te voorspelbaar om echt van genre-genoten te onderscheiden.

Voor de verstokte genreliefhebbers weer een prima plaat, die echter voor de gemiddelde liefhebber te lang en te voorspelbaar zal zijn.

Author: Wouter Kooy

Review
Mroczna Strefa
5/10

Gdyby nie to, że wydawca zadecydował, iż za podpisaniem kontraktu z INBORN SUFFERING na wypuszczenie drugiego albumu pójdzie w krótkim czasie kwestia wznowienia ich „jedynki”, pewnie i moja opinia na temat „Regression To Nothingness” byłaby inna, a i emocje silniejsze. Słucham tego albumu po raz kolejny i mogę stwierdzić, że dźwięków tu jest sporo (jak by nie patrzeć, ponad 72 minuty). Po tych kilku latach (dokładnie to sześciu) zespół zbudził w sobie chęć do tworzenia oldskulowego doom/death metalu i wykrzesał z siebie bardzo dużo, ale jak tak postawić obok siebie tego nowego longa z ich debiutem, to oprócz swoistej pamiątki, jaką pozostawili po sobie, nowy materiał ma w sobie dużo zachowawczości i jest w sumie odświeżaniem starych kotletów. Inny wokalista, a z dotychczasowymi muzykami brzmi tak samo i pomimo pewnych różnic brzmieniowych całości pokazuje z jednej strony konsekwencję, że INBORN SUFFERING stanowi swoisty pomost między klimatycznym graniem sprzed niemal dwóch dekad a teraźniejszymi możliwościami, lecz z drugiej strony przynosi dużo przewidywalnego grania. Utwory przeciekają z każdą minutą bardziej przez palce niż docierają do serca, bo przecież wiadomo, że w takich dźwiękach ma to znaczenie, a tutaj tytułowy regres ma więcej do powiedzenia aniżeli pomysł na stworzenie czegoś ponadczasowego. „Regression To Nothingness” to album łączący melodyjne rzeczy z wszechobecnym smutkiem i jakby więcej tu pałera, bo i sytuacja studyjna była najwidoczniej lepsza dla zespołu, ale jednocześnie więcej tu uporu, by zabrzmieć jak stary INBORN SUFFERING niż chęci wyjścia poza szablon odświeżania tego co było. Każdy z kawałków ma w sobie trochę fajnych fragmentów, ale przy tym nie jest czymś, co dla nieco starszych fanów ‘atmosferyków’ stanie się klasykiem tego typu grania. Nie dość, że znowu jest przywołany duch wczesnych dokonań ANATHEMY i tego typu zespołów, to znowuż niespodzianek jest tu niewiele. Debiutowi można wiele wybaczyć, ale czemu Francuzi nie dokonali tu żadnej istotnej wolty, to tego nie bardzo rozumiem?... Ponownie czerpią z motywów wyszarpanych klasykom doom/death, z MY DYING BRIDE na czele, a jedynym novum jest nawiązanie do tych, co garściami do nich nawiązują w ostatnich latach i mogę tu przywołać chwilami na przykład BLACK SUN AEON czy INSOMNIUM. Niby jest zawodowo, ale przerwy w działalności takich bandów, jak INBORN SUFFERING nie służą jakości i raczej okazują się mirażem i chęcią posłużenia się nie tak znowu typowym tylko dla nich soundem. Ktokolwiek siedzi w takiej muzie, ten domyśli się, że chodzi tu o znane rzeczy pod nową przykrywką, chociaż trzeba przyznać, że pięciu Francuzów starało się przynajmniej o zachowanie pewnych proporcji i odrestaurowanie samych siebie i nie tak znowu duże oddalenie się od wcześniej popełnionych rzeczy. Jak tak sobie czytam to, co napisałem przed chwilą, to mam wrażenie, że oddają one lekką miałkość tej płyty i jej takie rozmemłanie. Jestem nieco rozczarowany tym albumem.

Author: Diovis

Review
Metal.tm
7/10

Sechs Jahre nach ihrem Debüt "Wordless Hope" haben die fünf Franzosen von INBORN SUFFERING 2012 mit "Regression to Nothingness" ihr zweites Album unter die Leute gebracht. Wie bereits auf dem Vorgänger zelebrieren die Pariser recht straighten Death / Doom, der mit vielen Referenzen glänzt, das Rad jedoch nicht neu erfindet. Dass dies allerdings nicht nötig ist, um ein gutes Album auf die Beine zu stellen, beweisen INBORN SUFFERING mit ihrem Zweitwerk. Dies liegt insbesondere daran, dass mein größter Kritikpunkt am Vorgänger - die nicht vorhandene Homogenität durch viel zu viele gute, aber nicht gezielt untergebrachte Ideen - ausgemerzt wurde.

Im Vergleich zu seinem Vorgänger "Wordless Hope" ist "Regression to Nothingness" ein weiterer Schritt in die richtige Richtung. Hatte man auf dem Vorgänger noch das Gefühl, dass INBORN SUFFERING zu viele Ideen hatten, die sie irgendwie zwangsweise auf ihrer Scheibe unterbringen wollten, zeigt sich das Songwriting auf dem neusten Album der Franzosen deutlich gradliniger und kompakter. Insbesondere die Produktion und die immense Steigerung im Bereich des Drumming (vgl. bspw. "Slumber Asylum" oder den groovigen Mittelteil von "Grey Eden") tragen "Regression to Nothingness" nach vorne.
Die Gitarren sind wuchtig und sehr warm ausgefallen, umgarnen das Herz bei winterlicher Kälte und sorgen für eine wohlige, aber schwermütige Atmosphäre. Zwar fehlen mir die wirklich starken Höhepunkte, die einem die Kehle zuschnüren, doch dafür zieht sich eine leichte Gänsehaut nahezu durch das gesamte Album. Richtig toll sind hierbei die heftigen Death-Ausbrüche wie in "Another World" oder "Apotheosis", wo die Doublebass ordentlich durchgetreten wird.
Die obligatorischen Keyboard-Klänge dürfen natürlich auch nicht fehlen. Gesanglich zeigt sich Laurent Chaulet variabler und deckt vom klaren Rezitieren über tiefe Growls bishin zu keifig-kehligen Schreien die gesamte Palette ab.

Das Rad der Zeit erfinden die Franzosen nichtsdestotrotz nicht neu. Nichts von dem, was auf "Regression to Nothingness" geboten wird, ist bahnbrechend oder unbekannt. Stattdessen beschränkt man sich darauf, die gewohnten Death / Doom Elemente sinnvoll und spannend arrangiert einzusetzen. Das Konzept geht soweit auf, bietet allerdings auch bereits gewohnte Schwächen, die verhindern, dass der zweite Output der Band zu einem Meilenstein im Genre wird.
Neben den teilweise doch recht ausdruckslosen Growls von Laurent Chaulet und gewissen Längen in den Songs, die trotz zahlreicher toller Lead-Melodien nicht gänzlich vermieden werden können, sind es insbesondere die immer wieder auftauchenden Kleister-Keyboards, die "Regression to Nothingness" im Wege stehen (vgl. "Grey Eden").
Dieser Umstand trübt ein wenig den guten Gesamteindruck, den der Zweitling der Band ansonsten abgibt.

INBORN SUFFERING befinden sich mit "Regression to Nothingness" auf einem guten Weg und haben 2012 sicherlich eines der besseren Doom-Alben abgelegt. Leider gab die Band Ende des Jahres bekannt, dass man sich um andere Projekt kümmern wolle und INBORN SUFFERING daher auf unbestimmte Zeit auf Eis gelegt wird. Wirklich sehr schade, da es auf "Regression to Nothingness" so scheint, als hätten die Jungs ihre nicht neue, aber treffende Nische gefunden. Steigerungspotential wäre auf jeden Fall vorhanden gewesen.

So bleibt zu hoffen, dass sich die Band irgendwann wieder zusammenfindet, um ein drittes Album aufzunehmen, das dann hoffentlich die Messlatte noch einen Tick höher legt. Bis dahin kann ich nur empfehlen, "Regression to Nothingness" mindestens einen Hör-Durchgang zu schenken. Es lohnt sich.

Author: Malte H.