Catacombe - Kinetic (CD) Cardboard Sleeve

Review
Brutalism
4/5
19.03.2011

Catacombe is one of those bands who are good at making heavy metal hypnotic. Along the lines of other bands such as Pelican, Red Sparrows, and Russian Circles, much of their entire debut album, ‘Kinetic,’ is instrumental. Usually the music will go from melodic to atmospherically dooming and depressing, but overall there is a real sense of skill and entrancing tone to the guitars along with the drums which plod along. Take the first track for example- “Grundsatz.” Despite its repetitive nature, the entire haunting quality is downright astounding, and like many of the other tracks, would only be distorted and distracted if any vocals were involved. On the other hand, a track like “Anna-Liisa” is a bit more progressive and psychedelic with the keyboards and samples looped in with an eerie backing loop that is sure to be a mindtrip if not listening to this album soberly.

“Memoirs” is a repeated, extended track from their first EP, and starts out just as haunting as the opening track, but builds up to a more energetic and abounding crescendo before falling back into the more simplistic, but hypnotic chords. Again, what Catacombe does best is hook listeners with the melodies and then just hold them in place by keeping the atmosphere of the music varied enough. Compared to the original, “Memoirs” is just a bit longer, but only keeps the progressive atmosphere going overall. “Cavalgada Epic” is a mix of heavy, sludgy doom and then all of a sudden breaks for a jazzy, progressive second half of the song that brings back that enrapturing style heard so far. “Mockba” keeps things heavy, but eventually leads for a momentary drum solo while letting the guitars play repetitive lines, but for once it seems like the bass gets a key role before the chords start hammering in again. “Sequoia” is almost a happy track with how the guitar notes sound, which betrays the nature of the more depressive, hypnotic nature of the other tracks, but once the music starts building up for the thick, rumbling sound of everything being played in unison rather off each other, it shakes off happy for a more epic feel.

Still, while this whole album is not necessarily ‘epic,’ – it barely clocks to 40 minutes- Catacombe prove one doesn’t have to have a long track to create a grand sense of atmosphere. A lot of metal fans may get bored when it comes to ‘atmospheric post metal’ due to being ‘repeated out’ for such a long time, but the only real track that is epic is “Memoirs.” The rest of the album keeps to an easy going pace that is neither too long or short. ‘Kinetic’ may not be trigger happy on the technical side, but all that is here is musical skill, and it is both mystical and magnificent.

Author: devilmetal747

Review
Kaosguards

Vous aimez les lancinances de ISIS ? Vous trippez sur les soubresauts maîtrisés de NEUROSIS ? Vous n’avez pas trouvé plus fascinant que EARTH dernière formule ?

Par ici, amis aventuriers car les Portugais de CATACOMBE reprennent à leur compte les langueurs captivantes et dissonantes du Post Rock et la force du Metal le plus progressiste, pour ne pas dire progressif.

Aborder un album comme « Kinetic » demande à la fois une certaine ouverture d’esprit, une patience avérée (mise à part une courte introduction, les morceaux oscillent entre sept et dix minutes) et une capacité à se laisser guider en dehors des formats classiques du Rock et du metal. A ces conditions, vous pourrez laisser défiler les sept instrumentaux de cet album, très mélodiques, souvent contemplatifs et savamment dépressifs, parfois colériques. Rien de fondamentalement novateur en soi mais une impression générale de maîtrise et de cohérence.

Les amateurs de PORCUPINE TREE et de TOOL pourraient être amenés à s’intéresser à CATACOMBE.

Author: Alain Lavanne

Review
Aristocrazia
11.04.2011

I portoghesi Catacombe si muovono attraverso un territorio che sa di campo minato, il metal dalla forte connotazione post/rockeggiante è divenuto una moda su cui tanti anche inaspettatamente puntano per far breccia nell’ascoltatore, un mercato che da inesplorato in un paio d’anni è esploso risultando florido ma anche pieno di inutili cloni.
“Kinetic” è una prova che si colloca nel mezzo, è impossibile infatti non notare le influenze di band cardine quali Isis, Mouth Of Architect, Red Sparowes e Long Distance Calling, non hanno però la cattiveria di alcuni di questi né l’intensità emotiva.
Il disco nei suoi cinquanta e passa minuti risulta sì interessante, ottima compagnia in quanto a dolcezza e delicatezza espressa da un animo a cui piace viaggiare fra le nuvole, è però dispersivo, non possiede ancora la qualità continuativa che permetta all’attenzione di focalizzarsi appieno esclusivamente sul discernere delle note.
Un paio di episodi il bersaglio lo centrano non in pieno ma ci vanno vicini, “Anna-Liisa” poetica, armonicamente ispirata al pari di un avvincente racconto d’amanti che si inseguono senza un reale raggiungersi, ciò fa sì che il desiderio di conquista aumenti esponenzialmente, gradevoli e ammicanti le fasi in cui il mood di matrice jazzy si ritaglia un angolo in “Cavalgada Epica” e il finale di una “Mockba” a dir poco sognante.
Oltre queste tre che fanno da traino, c’è una carenza di dinamicità nel riffing che appiattisce leggermente l’incedere generale creando dei momenti statici che interrompono il feeling con l’ascolto, è un peccato perché le emozioni sembrano scoppiare come bolle di sapone che si scontrano contro il muro del vuoto, è un alternarsi che poteva essere evitato con delle chitarre più vibranti per rompere quella sensazione distesa e sin troppo rilassata che percorre le canzoni quasi appesantendole.
Un disco che convince solo per metà “Kinetic”, un platter che nel ruolo di sottofondo si comporta più che bene ma non trova lo stesso impiego come ascolto che non sia una semplice e disattenta compagnia, i Catacombe hanno sicuramente delle discrete basi da cui poter ripartire e sistemando un paio di dettagli potranno magari non brillare per originalità ma farsi apprezzare dagli abituali fruitori dello stile, questo sì.

Author: Mourning

Review
Metal Italia
5.5/10

Diciamolo: il cosiddetto “post” metal/rock oggi è una piccola moda. Sono sempre di più le band che decidono di abbracciare queste sonorità e molte di queste si danno persino arie intellettualistiche, producendo brani o album interminabili, spesso esclusivamente strumentali, sulla carta ricercati e atmosferici, nei quali però ben di rado si va oltre uno scialbo riciclo di soluzioni proprie dei soliti grandi nomi. È purtroppo il caso dei portoghesi Catacombe, che sì, nel loro primo full-length qualche buon passaggio lo offrono (il finale di “Mockba”), ma che tuttavia non riescono mai a mettere in mostra una personalità degna di questo nome. Anche dopo vari ascolti, è praticamente impossibile distinguere l’operato dei nostri da quello di tanti altri emuli. Immaginate una mistura di Red Sparowes, Rosetta e Long Distance Calling, ma con assai meno slancio emotivo e meno variazioni ritmiche. Un lavoro molto soft e disteso, che però, all’altezza di alcuni episodi, non esitiamo a definire piatto. È tutto sin troppo uniforme, il guitar-work manca di ardore e l’assenza di un po’ di saliscendi – sia nell’atmosfera che nell’andatura – è seriamente in grado di mettere a dura prova anche l’ascoltatore più volenteroso. In sintesi, un disco acerbo, che si ricorda solo per la bella grafica.

Review
Gitarzysta Magazyn
7/10

Czy postrock to martwy gatunek? Zdania na ten temat są podzielone. Jeśli o mnie chodzi, uważam, że nie dość, że martwy, to jeszcze dawno już pogrzebany i rozkładający się sześć stóp pod ziemią.

Jakiś jednak popyt na takie granie wciąż musi istnieć (podejrzewam, że wcale nie mały), skoro ciągle powstają nowe materiały i kolejne kapele parające się tego typu graniem.

Jedną z nich jest portugalski Catacombe, który właśnie (a właściwie w grudniu zeszłego roku) zadebiutował w barwach rosyjskiej Slow Burn Records. Podstawowym problemem post rocka jest jego swoista hermetyczność i wyjątkowo wąska formuła. Przez to już pierwsze zespoły, które wypłynęły na takim graniu, zaledwie kilkoma czy kilkunastoma płytami powiedziały niemal wszystko, co było do powiedzenia w tym temacie. Przytłaczająca większość tego, co powstało później – mam na myśli bandy raczej czyste gatunkowo – to tylko klony, które produkują powieloną muzykę. Nie mówię, że złą, ale na pewno wtórną.

Nic więc dziwnego, że same kapele czy ich wytwórnie próbują uciekać od jednoznacznej klasyfikacji twórczości tego gatunku, dodając do niej choćby nowe określenia i kolejne etykiety. Tym samym tropem poszła także Slow Burn Records, nazywając dźwięki tworzone przez swych podopiecznych ‘miksem post rocka i modern metalu’. Cokolwiek to znaczy, nie dajcie się zwieść; to klasyczna zasłona dymna, bowiem pojawiające się w paru momentach odrobinę cięższe partie gitar (choć dobrze spełniają swoje zadanie, np. w “Memoirs”) to zdecydowanie za mało, by mówić o nowoczesnym metalu. Tym bardziej, że przytoczoną frazą przyjęło się opisywać zupełnie inne nuty.

Wcale nie zamierzam jednak mieszać Catacombe z błotem. Choć kapela porusza się w obrębie dobrze znanej, i z każdej strony ogranej i oklepanej estetyki instrumentalnego postrocka, robi w całkiem udany sposób. Melancholijne dźwięki Portugalczyków mają to ‘coś’, łatwo przyciągają uwagę i nie nudzą, choć szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, z czego to wynika. Może z nieco odmiennej, mniej sztampowej konstrukcji utworów, której udaje się ominąć schemat; polega on zasadniczo na budowie napięcia przez początkową część kawałka i wstawianiu małego trzęsienia ziemi w końcówce. Może z tego, że przy pomocy każdej kompozycji zespół chce opowiedzieć inną historię. A może po prostu z bardzo przyzwoitej, czystej, ale zarazem niezbyt wygładzonej produkcji materiału, za którą odpowiada sam James Plotkin.

To wszystko nie ma w gruncie rzeczy znaczenia. “Kinetic” płynie i koi spokojnymi dźwiękami, a zespół nie próbuje udowadniać, że właśnie wzruszył podwalinami muzycznego świata. To po prostu solidny i dojrzały (a to przecież debiutanci) materiał, ze sporą dawką interesujących dźwięków. Jednym słowem, miła niespodzianka. Polecam z czystym sumieniem.

Author: Szymon Kubicki